Hai máis de 15 anos que Os John Deeres comezaron a percorrer a xeografía galega coa súa música: un hard rock influenciado polas súas bandas de referencia dos 70, un que, co paso do tempo, foi evolucionando cara a un máis directo, cru e potente. Composta por Marcos (baixo), Mustaf (guitarra), Reices (teclado) e Xermán (batería) complétase agora con Vane, a quen veñen de presentar como a nova voz da banda…

… e non só iso! Os John Deeres andan tamén a presentar o seu último traballo discográfico, Cinzas (2020), un EP de catro cortes gravadono local de ensaio, aproveitando trazos de temas inacabados e vellas ideas que, paradoxalmente, abren camiño ao novo proxecto do grupo, «completamente distinto» a todo o que levan feito ata agora.

Xa son moitos anos dos John Deeres, da vosa música soando por toda a xeografía galega. Levádenos polo xardín das lembranzas, como xurdiu a banda?

Mustaf: «Pois eu coñecín a Reices por un colega en común, e comezamos primeiro a falar de música, vimos que tiñamos afinidade e unha cousa levou á outra. Reices coñecía a Xermán, e así comezamos, sen cantante nin baixista!».

Reices: «Haberá xa máis de 15 anos diso, case nada!».

Xermán: «Comezamos facendo versións de grupos que nos molaban e aos poucos foron xurdindo ideas, temas propios… Liamos a Marcos para que se unise co baixo e, xunto con Tino á guitarra e Iria á voz, formamos Diskordia, co que comezamos a tocar por bares e festis. Dese grupo xurdiu despois Os John Deeres, con Catu na voz e un son máis escuro e un estilo máis setenteiro. Logo veu Thais e máis tarde Ferni na voz, Tino emigrou para os USA… e ata o que somos hoxe».

Marcos: «Eu era amigo de Reices, Mustaf e Xermán, e ademais ía bastantes veces aos seus ensaios, e iso que daquela nin tiñamos carné. Nun dos primeiros concertos que tiñan programados quedaron sen cantante e fun eu berrear polo micro… sorte que daquela non existían os memes! Daquela eu xa tocaba algo a guitarra e, máis adiante, xa con 18 ou 19 anos, como non tiñan baixista e estaba sempre con eles, propúxenlles aprender a tocar e ser o baixista do grupo».

Entre os vosos dous traballos anteriores apréciase un son máis directo e cru, un que se achega ás vosas bandas de referencia dos 70. Como foi a evolución ata acadar o son que vos define?

Mustaf: «Realmente no primeiro traballo as cancións eran un pouco un revolto do que fixeramos nos oito anos anteriores, con tres cantantes diferentes e cada unha do seu pai e da súa nai; no seguinte disco xa buscamos unha cohesión en todos os temas».

Reices: «Si, en 8 (2013) pagamos un pouco a novatada, non sabiamos moito o que nos podiamos atopar no estudio. Para 20-20(2017) iamos cos deberes bastante máis feitos. Ademais, os temas xa se compuxeran pensando no disco, tiñamos a idea de movernos cara un rock máis directo».

Marcos: «O son da banda foi cambiando, ao principio, un pouco sen querer e logo xa máis conscientemente. Coas nosas diferencias, a todos nos gusta o son característico do rock de finais dos 60 e principios dos 70, e algo similar é o que tentamos facer nos nosos temas: os do primeiro disco algo máis elaborados, máis longos, con máis cambios de ritmo, mentres que os do segundo disco son máis directos e intensos. Ultimamente estamos colléndolle o gusto ao uso do sintes e a xogar un pouco máis cos teclados e as súas posibilidades».

Ao fío, cales son esas influencias setenteiras? De que xeito as conxugades para que soen «a século XXI»?

Mustaf: «Pois supoño que somos vítimas da nosa época e non sabemos soar máis 70’s aínda, do contrario seguro que o fariamos».

Xermán: «Tampouco é algo que teñamos que buscar, digamos que é o que nos sae de xeito natural. Dentro de que cada un temos gustos moi diversos, todos coincidimos en certas bandas de referencia: Deep Purple, Pink Floyd, UFO, Rainbow, etc».

Marcos: «Por mencionar outros, a algúns de nós tírannos máis as bandas de blues rock, como Cream, Hendrix ou os Doors, máis de finais dos 60. Tamén outros algo posteriores como Black Sabath, Uriah Hepp, Led Zeppelin ou Rush. Por suposto, tamén nos inflúen moito os sons máis progresivos como o de Pink Floyd, Jethro Tull ou King Crimson. Tamén ACDC, nese son tan directo que lle gusta tanto aos heavys coma aos máis popis.

Por outra parte, nós somos da xeración de Son Goku e Arale e temos moi presente a bandas galegas dos 90 como Os Papaqueixos, os Diplomáticos e incluso aos Heredeiros da Crus, que nos fixeron ver que é posible facer rock en galego. De todo iso sae un pouco o son da banda, aínda que estamos no século XXI, polo que tamén tentamos achegar un pouco de aire fresco propio da época na que vivimos».

En canto a composición e temática dos vosos temas, onde procurades a inspiración á hora de compoñer? Seguides co «macarrismo» por bandeira?

Mustaf: «Creo que realmente nunca fomos moito do macarrismo, si un pouco desa imaxe arquetípica do rock, pero inofensivos!».

Marcos: «Pois a inspiración ás veces vén collendo a guitarra e tocando, outras na casa, a un ocórreselle algo e logo no ensaio desenvólvese entre todos. Nesta época de coronavirus traballamos moito desde a casa, sobre todo Mustaf, que lle colleu o gusto a fedellar na cacharrada de gravar, gravando as ideas e mandándollas ao resto para completalas».

Cinzas (2020) é toda unha obra de DIY, gravadono voso local de ensaio, aproveitando trazos de temas inacabados e vellas ideas. Como foi todo o proceso tendo en conta a situación na que se desenvolveu?

Reices: «Din que á forza aforcan… pasado o confinamento atopámonos sen cantante, sen posibilidade de facer concertos, non sabiamos canto iamos tardar en refacer a banda, e decidimos gravar algunhas ideas que nos daba pena deixar de lado antes de poñernos con outras cousas que tiñamos na cabeza. Mustaf levaba un tempo fozando en cacharros de gravación e dixemos “veña, a ver que sae!”. Foi unha maneira de seguir activos mentres pensabamos nos vindeiros pasos e tamén, en certa medida, unha transición».

Mustaf: «A min gústame cacharrear e facer as cousas eu mesmo; fabrico amplificadores, pedais… e sempre tiven interese polo tema da gravación. Así que, como non había moito máis que facer con confinamentos e demais, pois tireime á piscina!».

Este último traballo nace nun momento difícil para a banda, non só pola pandemia senón por cambios na súa formación, non?

Reices: «Efectivamente, Ferni xa había tempo que nos dixera que deixaba a banda para centrarse no seu proxecto persoal; entrou Patty Castro, pero a cousa non acabou de funcionar, así que nos atopamos sen cantante, con ideas para un vindeiro disco que estaba a medio compoñer e sobre o que non queriamos traballar sen pechar a formación, e cunha pandemia mundial que complicou bastante as cousas».

E como pasou Vane García de colaboradora a nova integrante do grupo? Como encaixa a súa voz no hard rock que vos caracteriza? Porque o cambio de rexistro vocal de Ferni a Vane obviamente é moi notable. Como o leva ela?

Xermán: «Pois a verdade é que desde o primeiro minuto nos flipou a todos. Acoplouse súper rápido ao grupo, temos gustos e formas de ser moi parecidas e o cambio foi como todo, moi rodado».

Vane: «Pola miña parte, as sensacións foron moi boas desde o primeiro momento e, a maiores, o hard rock é un estilo de música no que me sinto moi cómoda cantando, así que non o podo levar mellor!».

Marcos: «Realmente nunca foi colaboradora [risos]… xa desde o principio vimos que a cousa funcionaba. Vane tivo unha capacidade asombrosa para adaptarse e aprender as cancións —o primeiro día xa foi capaz de cantar todas as do 20-20— e tamén tivemos moi boa sintonía compoñendo os dous temas que ela gravou en Cinzas. Loxicamente a súa voz é diferente á de Ferni, pero iso non supón ningún problema, simplemente é distinta».

O título do traballo representa un rexurdimento, non como a Ave Fénix, senón como «a señora que foza na lareira para ver se queda un rescaldo co que acender un carozo e facer lume de novo». Era este un concepto que tiñades xa en mente ou «(re)xurdiu» coa crise provocada pola COVID-19?

Marcos: «Pois veu provocado principalmente pola COVID, pero tamén por unha situación na que nos atopabamos, de novo sen cantante… por terceira vez. Entón, sen poder xuntarnos a ensaiar, sen poder tocar, sen cantante e metidos nunha pandemia, só quedaba levantarse e facer algo: remexer nas ascuas para prender o lume de novo, aproveitando algúns temas que xa tiñamos feitos ou a medio facer, e aproveitando que a Mustaf lle entrou o “bicho” de fozar na cacharrada para gravar no local».

Lemos que un dos temas, “Rancor”, define o novo camiño dos John Deeres… que poderemos atopar nos vindeiros quilómetros sonoros?

Reices: «Como dixemos, levamos tempo traballando nun novo proxecto bastante distinto ao que levamos feito ata agora, bastante ambicioso, e creo que ata aí podemos ler, pero si que vai ser un cambio bastante grande».

Xermán: «Este novo proxecto é algo no que levamos cavilando moito tempo, realmente vai ser algo completamente distinto ao que fixemos ata o de agora. Temos moitas ganas de que a situación se normalice e poidamos traballar en serio. Vai ser algo moi especial, estamos seguros».

Marcos: «Quizais tamén “Onde está o teu Deus?” teña algunhas cousas diferentes ao que faciamos ata o de agora, pero que poden asemellarse en certos aspectos ao próximo disco».

Mentres que “Onde está o teu Deus?” é o corte máis diferente, o máis afastado do voso son. Que tal a experiencia fóra da vosa zona de confort?

Mustaf: «É un tema que fixemos hai moitos anos, cando cantaba Catuxa con nós. Quedara apartado do repertorio por un tempo e pensamos en rescatar a música, pero facer unha liña de voz alternativa, e aí pensamos que Xoán era unha boa opción».

Xermán: «Recordo que o día que gravamos a voz, ao que Xoán rematou de cantar, todo o mundo no local comezou a aplaudir, como quen aplaude nun recital de poesía. A verdade é que o resultado nos sorprendeu a todos!».

Marcos: «Pode que ese son psicodélico non estea tan lonxe da nosa zona de confort... xa se verá».

O camarada, debuxante e ilustrador Berto Cardona firma a portada de Cinzas, unha imaxe calidoscópica en tons vermellos. Que simbolismo agocha? Como se relaciona este co resto dos elementos, sonoros e líricos, do disco?

Reices: «Nese aspecto deixámoslle toda a liberdade ao autor, que nos coñece de hai moitos anos. Explicámoslle que estabamos facendo musicalmente e decidiu tirar da colaxe, tomando como referencias estéticas a Sun Ra. En canto á cor, inspirouse no lume e en certas portadas da revista Nós, e en canto á técnica mesturou a tinta co retocado e acabado en dixital».

Marcos: «Persoalmente lembroume ás portadas dalgúns dos discos de Cream ou Hendrix, polo que pode que marque un pouco eses aspectos máis psicodélicos de “Rancor” e “Onde está o teu Deus?”».

Esgotastes a primeira tirada do álbum e vides de anunciar que a segunda xa está dispoñible. Esperabades tan boa e rápida acollida ou colleuvos un pouco por sorpresa?

Reices: «Ben hai que dicir que foi unha tirada pequena, precisamente porque non pensabamos que nesta situación se fose vender moito. De feito, nun primeiro momento non iamos nin editala fisicamente, pero ao ver a portada de Alberto cambiamos de idea e a verdade é que estamos bastante contentos, non só por esgotar esa primeira tirada senón porque parece que á xente lle gustou».

Ademais do EP, o confinamento tamén deixou o single “Aí vén o Praíña”, o himno do Praíña Sporting Club de Teo. Como se aborda un proxecto así? Porque é toda unha responsabilidade facer un himno para un clube de fútbol. Como xurdiu a colaboración? Para cando macroconcerto no Municipal Juan Amado?

Marcos: «Ao principio deunos un pouco de respecto, xa que o viamos como unha responsabilidade, sobre todo porque non é común que o equipo de fútbol lle encargue un himno a unha banda de rock.

Varios de nós somos amigos, e veciños, das persoas da directiva do Praíña e desde hai moitos anos, medio en broma tomando unhas cañas, falabamos de que os John Deeres tiñamos que facer un himno para o equipo, mesmo falando co propio Juan Amado. Finalmente, este ano co conto do 50 aniversario do equipo pedíronnolo xa falando en serio, aínda que a presentación oficial no estadio terá que esperar».

Xa estamos en 2021, pero a volta aos escenarios de xeito «regular» está a ser complexa aínda con restricións de aforo, máscara, protocolos… Como o estades a levar? Que poderemos esperar dun directo dos John Deeres?

Mustaf: «Pois polo de agora nin estamos a plantexarnos o de tocar ata que isto se normalice un pouco, así tamén aproveitamos a paréntese para preparar cousiñas novas».

Non podemos marchar sen preguntar… non hai ningún Xoán na formación e, a non ser que teñades un cervo agochado como mascota ou conduzades un tractor amarelo (e verde!), por que Os John Deeres?

Xermán: «O nome xurdiu medio de broma falando cos colegas; algún berrou “os John Deeres!” e a todos molounos a idea. Sempre facemos a broma de que somos como ese tractor americano que arraiga no rural galego».

Na actualidade, que artista o grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Marcos: «Moura, que é un grupazo de rock progresivo cun son e unhas ideas incribles; tamén Noxo, unha banda da nosa zona que está comezando a coller sona; e Impulsos Criminais, uns colegas do punk rock de Cangas. Outras bandas como The Brosas, Familia Caamagno ou Igmig tamén nos gustan a varios de nós».

Mustaf: «Os Foxy Freire son unha aposta gañadora para os que lles guste o blues rock potente».

Reices: «Na nosa onda, que parece que non ten moito éxito por aquí, a min gústame bastante o que fai Almánimal, por exemplo, desde a Costa da Morte».

Se abrísemos as vosas contas persoais de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade – 0% Vergoña.

Xermán: «No meu Spoti atoparías de todo, desde Billie Eilish a SOAD pode aparecer calquera cousa!».

Reices: «Eu levo un par de anos medio obsesionado coa cumbia peruana dos 70, hai bastante diso. Evidentemente, moito hard rock e, ultimamente, cousas máis actuais… entendendo como actual os 90 [risos], que me costaban ata hai pouco e, en xeral, bastante música galega, tradi tamén».

Mustaf: «Se abres o meu Spotify creo que os últimos que sairían serían o Bridges to Babylon dos Stones, The Fame Monster de Lady Gaga e un recompilatorio de Uriah Heep, está variada a cousa!».

Vane: «Pois case de todo tamén: salsa, ranchera, flamenco, reggae, hiphop, R&B, hard rock, funk, algo de pop… de feito, creo que me sería máis fácil contestar o que non atopariades no meu Spotify».

Marcos: «No meu podes atopar desde Os Cempés ata The Who, The Last Internationale, Genesis ou Nick Drake».