A máis dun custaralle imaxinarse a Praza de Lugo ou Rego de Auga, na Coruña, sen eles, dous alí tocando, acompañados por un par de micros e unha guitarra. Ou a rúa do Príncipe (Vigo). Ou o Paseo (Ourense)… quen non os lembra a pé de rúa? Así comezou, e formouse, a carreira musical de Escuchando Elefantes.

Logo dunha viaxe a Dublín, o dúo coruñés formado por Sílvia Rábade e Carlos Tajes decidiu adoptar o termo inglés busker (músico rueiro) e, hoxe, con esa madurez que foron adquirindo de rúa en rúa, de sala en sala, Escuchando Elefantes pode —orgullosamente— contar que percorreu Europa coa súa música, compartindo experiencias con artistas do talle de Glen Hansard, Paddy Casey, Bono (U2) ou Sinead O’Connor.

¿Por qué siempre cantáis en inglés? (Music Bus, 2021) é o seu novo traballo discográfico, cuarto xa da súa carreira, primeiro integramente en castelán e o máis elaborado ata a data. O LP, composto por 11 temas, é unha colección de metáforas e simboloxías sobre a vida e a morte, o renacer no temo e no espazo, bañadas por baterías rotundas e guitarras desgarradoras; coas cancións como protagonistas, Escuchando Elefantes atopa o equilibrio entre «o bonito e o valente».

Coñecémosvos cando tomabades as rúas como escenario, como pasaron Sílvia e Carlos a ser Escuchando Elefantes?

Sílvia: «Eu diría que Sílvia e Carlos pasaron a ser Escuchando Elefantes o día que deron o seu primeiro concerto, moito antes de tocar na rúa por primeira vez. Por que? Pois porque Sílvia e Carlos tomaron a decisión de non chamarse “Sílvia e Carlos” e escolleron “Escuchando Elefantes” como nome de banda».

… e o paso da rúa ao estudio para gravar o voso debut, Show & Tell (2012)? Que vos empurrou a dar o paso cara á «oficialización» como dúo?

Carlos: «Nunca pasamos da rúa ao estudio, todo estaba entremesturado. Desde facía anos  escribiamos e tocabamos cancións, nun momento falamos de gravar unha selección, que logo se convertería en Show & Tell».

Poderiamos dicir que estes comezos estaban enmarcados no indie folk, mesmo country (a grandes trazos!), con pezas acústicas que abrazaban o intimismo. A quen tiñades como referente? Algunha influencia en particular?

Sílvia: «A banda referente para ambos desde pequenos é Simon & Garfunkel. Tamén naquela época na que saíu Show & Tell escoitabamos moito folk rock irlandés contemporáneo como Damien Rice, Lisa Hannigan, Glen Hansard, Rhob Cunningham...

Tamén sonaban moitos clásicos dos 60 e 70 e, no meu caso, sempre fun unha fan incondicional do rock ’n’ roll de toda a vida. Elvis sempre foi un dos artistas máis escoitados na miña cadea de música :)».

Tedes gravado en España, Irlanda, Reino Unido e Estados Unidos, ademais de percorrer Europa e compartir experiencias con artistas do talle de Glen Hansard e Markéta Irglová, Paddy Casey, Bono (U2) e Sinead O’Connor, entre outros. Como describiriades a experiencia alén das nosas fronteiras, tanto en estudio como no escenario?

Carlos: «Moi bonita! Estabamos sempre rodeados de xente que facía o mesmo que nós, todo o rato. Sempre tiñamos a guitarra na man porque sempre estabamos compartindo novas cancións. Ironicamente, foi nesas primeiras datas cando probablemente creamos Happy Lonely People».

Ao fío, nos directos polo mundo adiante, sexan na intimidade dun pub ou nun festival fronte a centos de persoas, que similitudes ou diferenzas atopades entre o público de aquí e de alí?

Sílvia: «Sempre hai unha conexión entre nós e o público; non importa se son miles, centos, ou unha soa persoa. Sempre. É tremendamente importante como músicos que, ao rematar o concerto, a sensación non sexa como a de rematar un ensaio, interactuar coa xente é o que marca a diferencia».

O voso segundo traballo Happy Lonely People (2014) é fogar de “Garden’s Road”, cuxo videoclip gañou un Mestre Mateo, ademais dos máis de 40 nomeamentos en premios e festivais estatais e internacionais. Que significou para vós este recoñecemento, tendo en conta que foi un dos vosos primeiros videoclips?

Sílvia: «En realidade, xa tiñamos bastantes videoclips feitos co primeiro álbum. O audiovisual é algo que sempre nos gustou moito, por iso desde o primeiro videoclip de Escuchando Elefantes, “The Rain”, sempre lle demos moita importancia á imaxe do grupo.

Isto é algo que se reforza bastante con este último álbum, xa que tivemos moitos retos para facelos, entre eles as restricións pola pandemia».

Hope (2017) é o resultado do cambio no formato da banda, tocando ambos baterías e guitarras, e no que escoitamos un son máis eléctrico e enérxico. Buscastes este cambio á mantenta ou xurdiu de xeito natural, como evolución inevitable?

Carlos: «Desde que facemos un disco ata que gravamos o seguinte pasa sempre un tempo e estamos en constante cambio; ao gravar, eses cambios vense impresos dalgún xeito. Como se sacas unha foto da mesma persoa cuns anos de diferencia e ves como a roupa ou o pelo cambiou moito, pero a persoa segue a ser, máis ou menos, a mesma».

É nesta xira onde sufrides «O Accidente» que o paraliza todo. Logo da vosa recuperación agradecedes o apoio do público co tour-resposta ‘We Are Fine, Thank You’. Como lembrades eses momentos?

Sílvia: «Foron momentos moi especiais. A xira ‘We Are Fine, Thank You’ foi exactamente iso, un momento de agradecemento na nosa vida. Agradecidos polo apoio, por seguir vivos, por poder facer música e por cantar esas cancións que tiveron que quedar en standby por todo. Ser agradecido é importante, axuda a poñer as cousas en perspectiva».

Vides lanzar ¿Por qué siempre cantáis en inglés? (Music Bus, 2021), un LP onde as 11 cancións son as protagonistas polas súas letras, cheas de metáforas e simbolismo, como unha oda á vida, á morte, ao renacer. Xa tiñades pensada esta temática ou, digamos, foi un efecto «secundario» da crise sanitaria, corentena…?

Carlos: «Compúxose todo antes da pandemia! A temática reflicte o noso estado interior no momento que as escribimos, en calquera dos álbums. Ás veces contamos historias, outras vamos directos ao allo, pero o que fan a música e a letra é reflectir un sentimento, un con palabras, outro con notas/frecuencias».

Escoitamos un novo xiro, cunha base de guitarras e baterías envolta en sintes e cordas, próxima ao pop rock. Estamos ante a consolidación dun Escuchando Elefantes 2.0?

Sílvia: «Os estilos musicais son sempre un mundo, nunca escoitarás a un músico que saiba encaixarse nun só estilo. Para nós o estilo de Escuchando Elefantes sempre foi folk rock, aínda que unhas veces máis folk e outras máis rock. Agora é posible que podamos engadir un “alternativo” por aí porque, sinceramente, creo que alternativo deixa marxe á imaxinación.

A base segue a ser a mesma, as dúas voces, as guitarras rítmicas e os cambios de dinámica. Obviamente hai unha evolución, sempre a hai, o estilo… xa deixo que decida quen o escoita [risos]».

Cantades a sentimentos e emocións espidas, á procura do equilibrio en “La Estrella”, as capas do ser humano en “Ahora”, a dualidade en “Cada Vez” ou a viaxe persoal que é “Valiente Disonante”. Como é o proceso de materializar eses conceptos ata que se converten nunha canción?

Sílvia: «Ás veces as cancións chegan así, sen máis. No caso de “La Estrella” chegou por unha frase —“un sol de atardecer a deshora”— que lle dixen a un seguidor da banda que me enviou unha fotografía dun atardecer pola mañá. Esa frase volveu á miña cabeza uns días despois ao observar as nubes desde a furgoneta mentres conducía, o ceo estaba precioso! A melodía chegou da man da letra; sabía de sobra o que quería dicir con esas palabras e o que quería expresar.

Outras veces veñen frases soltas ou acordes e despois traballamos no resto da canción. Depende moito da canción, do momento…».

Á hora de compoñer, sodes máis de buscar inspiración en situacións, lugares, persoas,… ou esperar que ela veña a vós?

Carlos: «Ao final creo que sempre vén ela. Creo que non somos músicos e, polo tanto, escribimos cancións; escribimos cancións e, polo tanto, somos músicos. Elas son as que petan na porta e logo comeza o camiño».

¿Por que siempre cantáis en inglés? é o voso primeiro álbum integramente en castelán, aínda que non o primeiro traballo! En 2016 publicastes o sinxelo Volveré, unha peza que, seica, estaba incluída no repertorio dos vosos inicios. Por que esta publicación en solitario? E por que volvedes agora ao castelán?

Sílvia: «Toda a historia do por que sempre cantamos en inglés explicámola no formato físico de forma extensa. En resumen: ao comezar, as cancións eran de Carlos en castelán, máis tarde, comecei eu a escribir en inglés atraída por toda esa música irlandesa contemporánea da que falaba ao principio da entrevista e, aos poucos, saían cancións en inglés xuntos e por separado. Pasamos un tempo mesturando ambos idiomas, pero ao final, o primeiro disco coincidiu nunha época que escribiamos integramente en inglés… e ese é o motivo!

Volvemos ao castelán porque apetecianos un cambio, non queriamos escribir un disco enteiro cando escribimos as primeiras cancións, a idea era “facernos un Volveré”, como dicimos nós, pero unha cousa levou a outra…».

Agora, sen presión… visto o visto, que probabilidades hai de que o vindeiro disco se titule Por que agora cantades en castelán?

Sílvia: «0% posible! Somos moi de títulos e ese sería previsible [risos]. Ademais, non temos nin idea de en que idioma imos escribir o vindeiro disco, aínda que se fose en inglés, sería un bo título seguro [risos]».

Baixo a premisa do Do It Yourself, toda a vosa discografía foi autoeditada menos este último traballo. Que diferencias atopades entre traballar dun xeito ou doutro?

Sílvia: «Realmente, aínda que non se considere autoeditado, non significa que non o fagamos nós. As cancións están escritas, producidas e mesturadas 100% por nós, o deseño é noso tamén, e estamos detrás de todos os procesos que se levan a cabo.

A diferencia de traballar con Music Bus, neste caso, é que eu xa non son a manager, teño un equipo de xente traballando na oficina facendo o traballo que hoxe só reviso. A vantaxe diso é que teño máis tempo para crear e facer este e outros proxectos; a inspiración chega moito máis rápido cando non tes que facer 17 chamadas por hora! Somos moi afortunados por traballar con xente que nos permite facer as cousas ao noso xeito».

Como curiosidade… por que ese nome, «Escuchando Elefantes»?

Carlos: «Vén dunha canción que compuxemos ao principio; chamámoslle “Escuchando Elefantes” e logo “ascendeu” a nome de banda».

Xa estamos en 2021, pero a volta aos escenarios de xeito «regular» está a ser complexa aínda con restricións de aforo, máscara, protocolos… Como o estades a levar? Que poderemos esperar dun directo de Escuchando Elefantes?

Carlos: «Mal! Desde que comezamos dedicamos todo o noso tempo a crear e tocar música, agora falta un 50%. Dar un concerto agora é case un milagre… En canto aos nosos directos, imaxínome que van cambiando tamén co tempo, como os discos».

Porque a verdade que sodes moito de colgar Sold Outs…

Sílvia: «Na nosa defensa, non é cousa nosa, é o público».

Na actualidade, que artista o grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Sílvia: «Eu vou recomendarvos a Belém Tajes porque se a recomenda Carlos igual queda mal por ser da súa familia. Ten unha voz moi bonita e, aínda por riba, é un encanto. Unha banda con quen coincidimos algunha vez e tamén son xente moi riquiña son Kings of the Beach, teñen moita enerxía.

Está claro que non sei separar á persoa do músico, só recomendo xente riquiña e encantadora :)».

Se abrísemos as vosas contas persoais de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade – 0% Vergoña.

Sílvia: «Creo que esa sensación de vergoña por escoitar algo nunca a tiven. Son moi ecléctica, fago listas de reprodución mensuais na miña conta de Sílvia Fooding e son todas moi variadas. Hai indie, folk, rock,pop, músicas mundo, música clásica… non me dá vergoña escoitar nada. A música transmite, as cousas que a min me transmite unha persoa ou estilo non son as mesmas que lle transmiten a outra xente. Por iso é tan importante buscar música diferente á que normalmente escoitas, nunca sabes onde atoparás o teu novo álbum favorito».

Carlos: «No teño Spotify... tampouco vergoña musical. Agora mesmo estou a escoitar Big Thief pero en YouTube, non sei se conta [risos]».