Alejandro Roura (A Coruña, 1993) comezou escribindo poemas; textos aos que, anos máis tarde, engadiría «as harmonías que atopaba na guitarra”. E é que Roura considera que a música chegou a el «como ferramenta coa que potenciar a acción das palabras», algo natural para este mozo cantautor coruñés que canta contos e escribe cancións coa mesma destreza.

Logo de debutar en pandemia co seu longo El ruido de las pestañas (2020), Roura pechaba o ano pasado coa publicación dun novo traballo discográfico, gotas (2022), un EP de catro cancións —as súas favoritas, compostas entre 2013 e 2019— para o que contou con Toni Brunet como produtor e unha banda capaz de amplificar, aínda máis, a súa esencia.

 

 

 

Cal foi e como lembras o teu primeiro contacto coa música? Que veu antes, as letras ou os acordes?

Roura: «A música estivo en min desde a infancia. Na miña casa sempre había alguén escoitando música. Os meus primeiros recordos musicais son de cando faciamos viaxes no coche e soaban os discos de Sabina. Alí xa experimentaba a sensación de estar falando coa persoa que cantaba nas cancións. Logo, na adolescencia, o meu irmán levoume aos primeiros concertos.

Con 16 anos xa escribira un par de cancións, aínda que as miñas primeiras cancións “de verdade” chegaron aos 18, cando fun vivir a Santiago de Compostela para estudar a carreira; entón levaba un par de anos tocando a guitarra. Entre os 12 e os 16 anos escribira uns cantos poemarios que autoeditaba e repartía por librarías da Coruña; penso que foi algo natural mesturar as cousas que ía escribindo cos sons e as harmonías que atopaba na guitarra.

A música apareceu en min como ferramenta coa que potenciar a acción das palabras, e foi durante os anos da carreira cando vivín ese gran namoramento coa composición».

 

Autodefíneste como «narrautor» (que non cantautor), por que escoller este apelativo?

Roura: «Supoño que escollín ese termo porque houbo unha etapa na que case todas as cancións que compoñía eran contos ou relatos, cancións narrativas de ficción, e quizais esa etiqueta de “narrautor” servía para predispoñer ao público que chegase á miña obra. Agora non emprego tanto ese termo porque teño outras tantas cancións máis poéticas, máis abstractas ou emocionais que, aínda que conten cousas, non teñen a linealidade que impón a construción dunha historia.

E, xa que estamos en confianza, estou seguro de que detrás dese apelativo de “narrautor” agóchase tamén a inseguridade —que vai tornando en aceptación— sobre a miña voz e a forma de utilizala. E é que, honestamente, penso que eu non canto, que fago outra cousa, aínda que as miñas cancións teñan melodía».

 

 

Foto © Javier JImeno Maté

 

Musicalmente, como te describirías? Quen dirías que son os teus principais referentes musicais?

Roura: «Eu estou cómodo coa idea de “canción de autor” porque é unha etiqueta imprecisa e polo tanto, ampla, alén dos xéneros. A canción, a música, dá unha serie de ferramentas e eu escollo segundo o que pida cada canción e os meus gustos e posibilidades técnicas. Resúltame un pouco difícil cando, por exemplo, as plataformas dixitais propoñen tags para que o algoritmo saiba onde situar as miñas cancións. Supoño que soan a rock, folk, country ou a nanas, e mentres digo isto nego coa cabeza porque non estou seguro de que sexa certo. A descrición do meu estilo sería algo así como “cancións que contan cousas ou transmiten ideas”.

En canto aos referentes, vouvos dicir os que eu vexo como “compañeiros de traballo” ou “xefes” ou “mestres”. Hai outros moitos artistas e grupos que me gustan moito, pero quizais non me influíron tanto.

Primeiro teño que destacar a Sabina porque foi o que me trasladou de pequeno a concepción de que a música pode ser un vehículo para contar historias complexas, con estrutura. Eu crecín con esa idea; e a música que máis me gusta adoita ser aquela na que a letra é importante, ou aquela música na que percibo unha forma persoal de ver e dicir.

Son referentes para min Aute, Nacho Vegas, Rafael Berrio, Albert Pla, Quique González, Pablo Moro, Fito Páez ou Spinetta, entre moitos outros. E máis recentemente, Ángel Stanich. Outro dos meus escritores de cancións favorito é Guillem Gisbert, o letrista e cantante de Manel; penso que é un dos mellores.

En inglés teño a trinidade sagrada de Leonard Cohen, Bob Dylan e Lou Reed, e despois están tamén algúns autores franceses como Gainsbourg, Thomas Fersen ou Bénabar, que é un mestre de como se poden contar un montón de cousas en tres minutos e medio (eu adoito necesitar cinco). E Franco Battiato, Charly García, Wilco, Kevin Johansen, Javier Krahe, Jorge Drexler, Iván Ferreiro, Christina Rosenvinge, Robe, Luciana Tagliapietra, El Cuarteto de Nos...».

 

Estudiaches Xornalismo, e agora estás a facer o propio con Lingua e Literatura Española. Á hora de escribir, pensas que con estes estudos actúas con vantaxe? Como afrontas o papel en branco?

Roura: «Tanto o xornalismo como o estudo da lingua son unha fonte inmensa de ideas, ferramentas e recursos. Calquera cousa que saibas ou teñas dentro da cabeza pode emerxer en calquera momento nunha canción, xa sexa unha referencia a un chiste, a unha película, a unha vila de onde sexa, ou a unha marca de ascensores. No meu caso, non podo separar eses estudos do que eu fago pero, en xeral, non penso que sexa unha vantaxe maior que a miña curiosidade persoal, ou que o meu gusto pola lectura ou polos paseos de noite. Moitos dos artistas da pregunta anterior non estudaron, ou polo menos non de maneira “oficial”, e xa quixese eu escribir a metade de ben que eles.

O papel en branco é un misterio que se renova con cada canción. Levarei escritas unhas 100 e podo dicir que a miña sensación é a de ser un auténtico novato. “Como se facía isto?”, penso sempre que aparece unha idea que pode rematar convertida en canción. É un sentimento encantador e aterrador ao mesmo tempo. Cada nova canción é como un xoguete novo que impón as súas regras. O meu xeito de afrontalo é acubillalas co tempo de traballo e a paixón que requiren, sabendo que, en xeral, unhas poucas escollidas nacen practicamente soas en cinco minutos e outras, a inmensa maioría, levan semanas, meses ou anos. Polo medio, cadernos cheos e infinidade de borradores e horas de pensamento e de escrita».

 

 

 

El ruido de las pestañas (2020) escoitouse por vez primeira a finais de marzo de 2020, uníndote así a outros valentes artistas que se arriscaron e publicaron a súa música durante o confinamento; risco maior no teu caso por tratarse do teu primeiro traballo. Por que debutar en pandemia?

Roura: «Eu son desastroso en todo o que ten que ver coa difusión da miña música. É a parte do traballo á que dedico menos tempo e menos esforzo. Ou quizais é que simplemente non o sei facer ben ou non me interesa tanto, non o sei.

Cando comezou o confinamento levaba co disco masterizado no ordenador uns meses, non lembro ben cantos, dous ou tres. Non sabía canto ía durar todo iso e tampouco tiña unha estratexia definida, polo que non o vin como un risco. Diría que máis ben foi ao contrario. As cancións de El ruido de las pestañas son, case todas, longas e algo densas e pensei que esas semanas nas que a xente tiña tempo e necesidade de escoitar cousas novas poderían ser un bo momento. Penso que son cancións para escoitar nunha situación repousada, de maneira que tiña sentido publicalas nun contexto así».

 

 

O disco recolle unha colección de cancións-conto que contan, á súa vez, cunha estrutura narrativa de seu, co seu prólogo, epílogo... ata cun narrador que aparece de cando en vez e vai fiando os temas. Por que optaches por esta estrutura?

Roura: «Hoxe en día estou contento coas cancións, pero non tanto con esa estrutura xeral do disco, ou mellor dito, coa maneira na que eu a trasladei. Penso que ao prólogo, aos intermedios e ao epílogo fáltalles contido e quizais, por medo a resultar pretensioso, non os desenvolvín o necesario.

No seu momento optei por esa estrutura porque a miña intención era englobar todas as cancións como vivencias dun personaxe, que máis ou menos era eu, e considerei que esas pistas faladas contribuían a xerar un ambiente de atención, de sospeita ou de macronarración, no que as cancións serían pezas independentes e, ao mesmo  tempo, estarían interconectadas. Cando sexa, gustaríame regravar ese disco e puír moito máis o concepto».

 

En El ruido de las pestañas desprégase un universo poético moi característico que converte situacións e personaxes extraordinarios en cotiáns. Nese sentido é inevitable pensar no realismo máxico, pero tamén no surrealismo. Como describirías ti ese universo literario?

Roura: «É algo que digo con moito pudor, xa que eu son o autor, pero estou de acordo con que os textos desas cancións pódense enmarcar tanto no realismo máxico como no surrealismo. Por suposto, foi algo que chegou naturalmente; deime conta de que tiña unha serie de cancións nas que, como dicides, estaba ese compoñente máxico ou surrealista, polo que pensei que xuntas poderían funcionar ben.

Autores e obras que se enmarcan en ambas correntes foron, e son, unha grande influencia, porque teñen moito que ver coa miña forma natural de pensar, de ver o mundo e interpretar a realidade».

 

 

E falando de Literatura, en canto á escrita, cales son os teus referentes?

Roura: «Teño moitos, algúns aos que admiro, digamos, desde lonxe, e outros cos que ademais sinto unha forte identificación en canto á forma de ver as cousas e dicilas. Por mencionar algúns nomes, diría que son referentes Julio Cortázar, Bioy Casares, Giovanni Papini, Umbral... Moitos. Ata hai dous anos non lera de nada de Juan José Millás e converteuse nun referente, porque moitas das súas ideas poderían estar nunha canción. Javier Marías tamén, ou Marguerite Yourcenar, Marguerite Duras (dúas Marguerite, que curioso), Italo Calvino, Jardiel Poncela, Dino Buzzati...

Hai un autor, Sergi Pàmies, do que só lin unha obra, un libro de relatos titulado Si te comes un limón sin hacer muecas (Anagrama, 2006), que me deixou abraiado. Aproveito para dicir que prestei ese libro, non sei a quen, e que quero recuperalo. Por se hai sorte e esta entrevista chega á persoa que o ten!».

 

Sospeitamos que tes certa tendencia a expresar o lírico (un estado de ánimo, por exemplo) mediante unha narración, un conto. Estamos no certo? Canto teñen de autobiográfico os teus temas?

Roura: «Moitas grazas polo bo facer que hai detrás desta pregunta. Doume conta de que é así. Tamén é certo que, polo momento, teño publicadas moitísimas menos cancións das que levo compostas, polo que o mapa non está completo e agora estou máis enfocado en cancións non tan narrativas.

Si sei que en todas as miñas cancións hai algún elemento autobiográfico; non sei se eu teño a capacidade de escribir algo no que non apareza unha situación, ou unha paisaxe, ou unha rúa, ou outro calquera elemento co que eu conviva. En El ruido de las pestañas, por exemplo, todas as cancións están cheas de vivencias persoais (ou medos ou desexos, iso tamén é biografía) maquillados en maior ou menor medida».

 

Foto © Diana Fontenla

 

Do proceso de creación do disco dis que foi «longuísimo, precioso e tedioso». Que ocorreu para describilo así?

Roura: «Penso que se xuntan elementos do meu propio carácter coa realidade na que eu traballo, que é a dunha persoa que xestiona todos os elos do seu proxecto —desde a escrita das cancións ata a redacción dunha nota de prensa cando teño un concerto— e iso fai que o proceso sexa algo fatigoso. Aínda que tamén penso que a miña vivencia interior non cambiaría moito se eu tivese todos os cartos do mundo e puidese dedicar todas as miñas enerxías ao meu proxecto.

Neste caso foi “longuísimo” porque a gravación durou case dous anos. O disco está gravado por Gabriel Vidanauta, cantautor, músico e produtor canario, amigo meu e compañeiro de piso. Recomendo moito os seus discos, por certo. El ruido de las pestañas está gravado na casa que compartiamos entón. Foi precioso porque gravar ten algo que se parece á sensación de xogar na infancia; moitas persoas non teñen ese pracer na vida nunca máis, como moito se practican un deporte ou no sexo, polo que é precioso vivir a sensación de xogar de adulto, con esa liberdade e esa inxenuidade dirixida na que, ás veces, un manda e, a maioría das veces, dá a sensación de que un simplemente asiste a ela.

Se dixen que foi “tedioso” seguramente é porque así o sentía entón, por ser un proceso tan longo, cheo de inseguridades e incerteza, pero diría que o tedio vén de que un remata farto das súas propias obsesións e do proceso de traducir o que se ten na cabeza. Agora non diría que foi “tedioso”, senón cansado, como un empacho pero ó revés».

 

Aínda que naciches na Coruña, actualmente resides en Madrid, cidade que podemos «escoitar» nalgunha das túas cancións. Como influíu, ou segue a influír, a vida na capital na túa creatividade? E a morriña?

Roura: «Inflúe moito, moito. Inflúe, por exemplo, na sensación de novidade. Levo case seis anos vivindo alí e aínda teño a sensación de estar nun lugar por descubrir. Máis que unha sensación é unha realidade, porque en Madrid colles o metro e en 20 minutos xa estás noutra paisaxe urbana, noutro barrio distinto cos seus propios ritmos e personalidade. Eu paseo moito, é quizais a miña actividade de lecer favorita, e un paseo por Madrid, aínda que estea ateigada de xente e ruídos, é sempre un regalo para os sentidos. Penso, ademais, que nas grandes cidades un pode chegar a entender mellor que é o que non quere na vida, xa que conviven moitas maneiras de existir diferentes, algunhas pola necesidade, outras pola inercia e outras pola decisión.

E inflúe, por suposto, o contacto cotián cos meus amigos e círculo social de alí, formado todo por artistas. O 90% das persoas coas que trato (que divertido é dar porcentaxes redondas sobre cousas tan difíciles de medir) teñen o seu proxecto persoal, ou son músicos ou están vinculados coa música dalgún xeito. Iso é unha fonte constante de aprendizaxe, é como estar escoitando música todo o día. Non sei, Madrid é unha fonte de inspiración constante.

Morriña teño, sobre todo os primeiros días cando volvo despois de estar en Coruña coa familia e con certos amigos de sempre. Teño morriña do mar, moita, e esa morriña de camiñar por algunha rúa sabendo que nunca nada na vida vai resultarme tan familiar como Coruña ou Galicia. En Galicia, en xeral, a natureza está á vista, é relativamente fácil mirar e atopar elementos sen case intervención do ser humano (penso no mar, nun bosque, no ceo). En Madrid, no meu día a día alí, a inmensa maioría das cousas que percibo polos sentidos teñen detrás a intervención do ser humano. O único de natureza bruta que se ve en Madrid é o ceo ou a contorna da serra desde algúns poucos lugares».

 

 

Agás dúas das 11 pezas que compoñen o longo, para o resto contaches con numerosas colaboracións en diferentes roles, como Gabriel Vidanauta, Marta Plumilla, Javier Gallego ou María de la Flor. Por que eles e que achegan a cada unha das pezas?

Roura: «Desde fóra son colaboracións, pero na dinámica interna o que fan é encarnar a cada personaxe que aparece no disco. Os músicos de base, digamos, foron Gabriel Vidanauta (frauta, baixo, arranxos, produción, gravación e un montón de cousas máis), Manu Clavijo (violín e viola), Chamaquito Pistolas (clarinete) e eu ás guitarras, algúns arranxos e teclados.

Despois, Aitor Flamingos participa como guitarrista solista e cos coros en “De vez en cuando brillas”. Aitor é moi amigo meu, e un gran músico, e pensei nel porque podía achegar un punto rock que quizais nós non. La Vero Paz fai da muller-nube; Vero ten a voz que máis me emociona neste mundo, dunha dozura salvaxe que encaixaba moi ben con esa personaxe. Marta Plumilla está no rol da amante durmida porque fixemos xuntos moitas veces esa canción ao vivo, que ten diálogos e un punto de loucura (esa non é a palabra) que ninguén mellor que Marta podería representar. Diego Cruz ten unha caixa torácica que non é deste planeta e aproveitamos o seu punto flamenco en “Una nueva constelación”, onde María de la Flor fai de Deusa porque supoño que, se hai deus, ten a voz de María de la Flor. Dadu axudoume moito coa estrutura do disco e, pola súa traxectoria e concepción artística-teatral, era a indicada para facer de separador nesta canción.

A achega de Javier Gallego estivo baseada na admiración polo seu bo facer radiofónico. Precisaba dun narrador que non fose eu, e Javier, polo seu coñecemento de radio e as súas inquedanzas artísticas, apareceu coma opción e participou con toda a xenerosidade do mundo».

 

Aínda que isto talvez é moito presupoñer, pensamos que compós partindo das letras, e non da música. É así? Ou tes cancións que naceron de acordes?

Roura: «É algo que non teño moi claro e que non sempre sucede do mesmo xeito. Moitas veces todo nace dun fraseo indeterminado cunha melodía que rematará por ser o retrouso; despois aparece a estrutura xeral e comeza un traballo máis artesanal de descartar ideas e puír frases.

Teño moitas pezas instrumentais inacabadas na guitarra que, de súpeto, resultan ser boas para encaixar unha idea, unha letra. Ás veces esa paisaxe musical é moito más antiga que a idea sobre a que quero escribir, pero conviven ben, como se a música estivese esperando ese texto. Outras veces sucede que, a partir dunhas frases soltas, collo a guitarra e vou acomodando as palabras nunha harmonía. E outras, moi poucas, nace todo á vez… e esas adoitan ser as mellores.

É difícil de explicar, porque a sensación é de que todo se compón á vez aínda que sexa en diferentes momentos do tempo.

A verdade é que non o sei».

 

 

 

 

Rematabas o ano pasado coa publicación do teu novo traballo discográfico, gotas (2022); un EP que recolle catro cancións: as túas (catro) favoritas. Como naceu a idea de recompilalas? E por que agora?

Roura: «A verdade é que gotas nace despois dunha época interior moi mala. Teño moitas cancións que quero gravar e moitos proxectos de discos que xa están mentalmente feitos. Xuntei as dúas cousas e, penso, o que fixen foi establecer un obxectivo o suficientemente ambicioso como para non encontrar escusas para deixalo a medias. É dicir, se mobilizas a un produtor e a músicos cos que non tes un trato persoal, é moito más difícil facer unha bomba de fume. Tal e como estaba eu, se me autoproducía (ademais de que non sei) era moi posible que deixase o proxecto a medias.

Escollín estas catro porque me gustan e porque forman parte dunha etapa creativa pasada coa que aínda estou cómodo ao vivo. Son cancións que, aínda que teñen moitos anos, están vivas para min. De feito, todas son anteriores á maiorías das de El ruido de las pestañas. A maxia é que funcionan ben xuntas e para min son un bo resumo dos meus principais enfoques á hora de compoñer».

 

Para gotas abriches unha campaña de micromecenado, que pechaches con éxito ao mes de abrila. Esperabas tal acollida? Repetirías experiencia?

Roura: «De novo a inseguridade. Non, non esperaba tal acollida. Puxen un obxectivo moito máis modesto do necesario e, atrévome a dicir, moi inferior do que podería ter conseguido. Están aí os medos sempre, así que estou satisfeito por ter superado ese medo de sacar adiante un micromecenado e, ao mesmo tempo, sei que podería ter obtido bastante máis. Pero quedei moi contento, por suposto.

E si, repetiría experiencia porque xa non sería a mesma experiencia, xa que se aprende moito. Emocionalmente, un crowdfunding exitoso é algo incrible pero, e nisto coincido con todos os artistas que coñezo, ten un punto tedioso (aquí si manteño o de “tedioso”). Ademais do risco, implica decisións constantes que tomas sen ningunha referencia (como na vida, por ser intensos). A loxística non é precisamente unha das miñas fortalezas e unha campaña de micromecenado ten moito traballo de oficina, de números e cálculos, de redes sociais, de arquivos de Excel que non entendo e unha morea máis de tarefas que eu fixen ás toas».

 

 

Dis que colliches prestado o título dun poemario que nunca saíu do caixón. Que pensas ti que fai que un texto «quede» en poesía ou «pida» música?

Roura: «Levo moitísimos anos sen escribir un poema. É algo que quero retomar pero, dalgún xeito, todas as miñas ideas, aínda que sexan as das notas do móbil, vense conducidas a cancións, como a auga nun sumidoiro. Moitas veces esas ideas soamente son útiles para comezar a escribir e logo quedan descartadas. Quero volver escribir poesía e gustaríame tamén explorar a escrita de relatos en prosa e mesmo de novela. Teño moitas ideas que non son capaz de trasladar a cancións e que quizais teñen máis que ver con eses códigos.

En canto ó título, gotas, gústame porque é unha especie de saúdo a min mesmo e porque é un nome o suficientemente aberto como para publicar sucesivos volumes de cancións. En literatura, chámanme moito a atención eses autores que teñen unha única obra que van ampliando cos anos».

 

Os catro temas que compoñen o EP foron escritos en distintas épocas: desde 2013, de cando aínda eras estudante universitario, a 2019, cando xa levabas un par de anos vivindo en Madrid. Con todo, hai cohesión nas letras, como se non houbese un salto cronolóxico entre elas. Que, ou quen, as inspiraron?

Roura: «Grazas de novo polo bo facer detrás desta pregunta. Agora que o dicides, quizais foi esa cohesión unha das razóns para agrupar estas cancións e non outras. Sinto que poderei cantar toda a vida estas cancións. Musical e literariamente son aínda representativas do que eu fago.

En canto á inspiración, a verdade é que prefiro non resultar moi concreto na resposta. Podo dicir que hai inspiración nos paseos pola rúa, nos meus propios desexos persoais, no cine, na contemplación, no medo, en certas inquedanzas filosóficas de amateur...».

 

Foto © Karma Olivié

 

Que fixo que “La soledad buena” fose a escollida como sinxelo adianto?

Roura: «É unha canción coa que teño unha gran débeda. Foi a primeira que toquei ao vivo na miña vida, nun micro aberto en Madrid, e penso que, dentro das miñas cancións, é a que pode conectar con máis xente. É coa que adoito pechar os concertos e a letra é máis aberta que a maioría, non tan narrativa. Tamén penso que é unha canción que pode chegar a transmitir alegría e na que a letra non precisa de tanta atención. É dicir, que me vendín. Non, isto é unha broma.

En 2015 gravei unha versión moi barroca eu só na casa, con baterías programadas, moitas guitarras, sintetizadores e un montón de instrumentos máis tocados por min, e iso supuxo unha apertura a logo facer outros discos autoproducidos que, aínda que non teño a intención de publicar foron unha demostración para min do lugar real que tiña a música na miña vida. Foi unha especie de homenaxe persoal, un regalo en diferido que me fixen para lembrar os inicios e celebrar que hai certa continuidade entre ese mozo e a persoa que son agora».

 

 

Toni Brunet encargouse da produción (e máis das guitarras!), músico e produtor do que dis que traballar man a man con el foi «un dos grandes regalos» deste proxecto. Como lembras a experiencia?

Roura: «Fantástica. Non podo dicir outra cousa. A música ten a maxia de que, de súpeto, coincides falando nun bar de noite cun artista ao que levas anos escoitando. Penso que facer cancións abre as portas á parte boa de ser fan de alguén. É dicir, grazas á música podes acabar traballando cunha persoa que está detrás de discos e de artistas cos que te emocionas, xa sexan amigos teus ou descoñecidos. No caso de Toni, acabábase de publicar o disco que gravou con Quique González, un disco interesantísimo en canto ao son e á produción.

As horas no estudio de gravación foron un regalo, penso que non é necesario separar o que eu vivo como artista do que vivo como persoa que ama a música, porque é o mesmo. Entón, ser testemuña de como traballa alguén do talento e da sensibilidade de Toni é un agasallo. Ademais, non nos coñeciamos, polo que o diálogo noso parte das cancións, e el demostrou perfectamente a súa capacidade para captar o que eu quería transmitir coñecendo só uns poucos dos meus temas».

 

Tamén contaches con Héctor Rojo (bajo, contrabajo, Gabriel Marijuan (baterías), Manu Clavijo (violín, viola) e Laicha (saxos). Por que adoptar unha sonoridade máis de banda desta volta?

Roura: «Ten que ver un pouco co anterior. Por facelo, porque eu, desde neno, sempre desfrutei vendo eses documentais nos que aparecían os músicos decidindo no estudio; probando e atopando ideas que pasan como un autobús ou que aparecen soas como un tesouro que un se atopa. Ademais, a música que escoito adoita ser de banda, aínda que se trate de proxectos de cantautores.

Foi tamén un regalo que me fixen. De feito, penso que será a miña maneira de traballar no futuro, xa que aparecen ideas que doutra maneira nin sequera se poden imaxinar. Ademais, cunha boa produción, a sonoridade de banda o que fai é amplificar a esencia, neste caso, a miña».

 

Foto © Karma Olivié

 

Ademais da súa edición en dixital, gotas tamén está dispoñible nunha coidada edición física na que, ademais do CD, o oínte pode atopar catro ilustracións asinadas por Dolores Garrido. Que relación teñen os catro símbolos (paxaros? mans?) coas catro cancións?

Roura: «Desde o comezo estivo a idea de facer unha obra completa; tendo en mente, sobre todo, que o soporte xa non é tal, senón outra cousa que ten que ver máis con expandir certas propostas latentes nas cancións pero que non caben nelas. O que acontece é que, precisamente, por ser símbolos, a explicación sería como mostrar o truco de maxia. Por iso prefiro que cadaquén faga a súa propia interpretación.

Doutra banda, ao ser sobre todo un traballo feito por Dolores Garrido, que fixo a tradución das cancións á ilustración, eu só podo dicir o contento que estou de ter traballado con ela, e é que o conxunto do deseño resulta moi axeitado para as cancións».

  

Como son os concertos de Roura? Cando poderemos sentir estas gotas ao vivo?

Roura: «Pois precisamente rematei o 2022 cun concerto de presentación de gotas na sala Garufa da Coruña. E foi unha ledicia. A sala estaba chea e saíu un concerto dos que me gustan, no que toquei cancións de todas as miñas épocas, intercalando pequenas reflexións próximas ao monólogo (ás veces cómico, outras máis narrativo ou autobiográfico).

Como non toco con banda, apóiome nos intermedios entre canción e canción para calibrar o estado do público e xogar coa xente. Os meus concertos adoitan ter espazo para a gargallada, a improvisación e a comunicación cos espectadores e outros tramos algo máis tranquilos e repousados nos que inclúo as cancións máis emocionais, as “serias”. Gústame que a xente me acompañe cantando e mesmo suban ao escenario en certas cancións. Espero poder desenvolver durante este ano este formato e levalo a espazos medianos».

 

Foto © Fran Roura

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Roura: «Debo recoñecer que estou un pouco desconectado da música que se fai en Galicia. Non estou ao día tanto como da que se fai en Madrid, coa que convivo máis por unha cuestión do día a día. Gústame moito Artabe, especialmente o seu disco Ombra (2020), publicado en 2020. Encántame ese disco, todas as cancións; é dos meus discos favoritos.

E tamén recomendo ver algunha vez na vida a Chamaquito Pistolas ao vivo para saber o que é alguén que se entrega nun concerto».

 

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña.

Roura: «Houbo unha época na que adoitaba escoitar música en Spotify en sesión privada pero, aínda que entendo a idea, hai tempo que decidín vivir lonxe diso que se chama “pracer culpable”.

Pero para que non pareza que non quero responder, acabo de abrir Spotify e as últimas 5 cancións nas que marquei o “gústame” son: “Colgada”, de Patricia Lázaro, “Very Fine”, de Neil Francis, “Plantas de interior”, de Jero Romero, “Arrancármelo”, de WOS e unha versión de “Vincent” de Don McLean feita por James Blake.

Pero non nego que nun ataque de nostalxia poida chegar a poñer algo de El Canto del Loco ou de Melendi. Malia o “discurso” inicial da miña resposta, espero que esta frase non sexa o titular».