Unhas inquedanzas artísticas semellantes propiciaron que unha colaboración puntual se convertese en dúo. Catuxa Magán e Adrián P. Blunier son Rheia Gorecki, formación que, logo de «moita aprendizaxe» nace coa intención de explorar diferentes xéneros, procurando un son propio a través do contraste entre capas e texturas sonoras.

Tres anos despois do seu aclamado debut discográfico, Rheia Gorecki presenta agora o seu segundo traballo, Monochrome (La Rubia Producciones, 2024), un EP de cinco cortes de rock experimental e alternativo que xorden «das propias experiencias vitais» de ambos artistas.

 

 

Foto © Yolanda Ataraxia

 

Hai seis anos que, dunha colaboración entre Catuxa Magán e Adrian P. Blunier, nace Rheia Gorecki. Como se converteu, pois, esa colaboración nun dúo?

Catuxa Magán: «Ambos tiñamos ganas de montar algo desde cero que respondese ás nosas inquedanzas artísticas. Ao ver que tocando versións había química decidimos probar a compoñer os dous xuntos».

Adrián P. Blunier: «Eu levaba un tempo comezando proxectos nos que ao final non eramos capaces de darlle forma por diversos motivos, e nas habituais cañas que tomaba con Catu fomos vendo que tiñamos inquedanzas semellantes e ideas parecidas do que buscabamos nunha banda.

Pódese dicir que hai seis anos que comezamos a quedar para tocar, pero ata que o resultado comezou a ter algo de xeito aínda pasou un tempiño. Nunca traballaramos xuntos nin tiñamos a mesma bagaxe, entón houbo moito de aprendizaxe antes de que nacese Rheia Gorecki».

 

Rhea, ou Rheia, era unha titánide da mitoxolía grega (Cibeles na romana); Górecki foi un compositor polaco coñecido por asinar a Terceira Sinfonía (Opus 36)... e o voso Rheia Gorecki de onde vén?

Catu: «Pois o noso Rheia Gorecki vén de todo iso que xa se explica na pregunta. O de Rheia veu á miña mente no seu momento porque estiven moi enganchada a un disco de 2016 da banda belga Oathbreaker que leva ese mesmo nome.

Como o nome xa estaba collido por outra formación había que xogar con algunha combinación. Xusto en 2019, que aínda estabamos a barallar nome, unha das nosas vocalistas favoritas, Beth Gibbons (Portishead), regravou esa terceira sinfonía baixo a dirección de Penderecki, polo que Gorecki soaba bastante na casa. A combinación das dúas cousas, aínda que distantes, nos parecía sonar ben».

Adri: «Si, Catu deu aí con dúas palabras que nos convenceron como casaban. A min gústame imaxinar que cando a xente le o nome pode pensar que se vai atopar cunha cantautora do leste de Europa».

 

Foto © Yolanda Ataraxia

 

Antes de conformar Rheia Gorecki ambos cultivastes estilos moi variados, cales eran e de que xeito conflúen, se o fan, neste novo proxecto en común?

Adri: «Pois eu realmente o que toquei desde os 14 anos foi black e death metal. A miña banda principal chamábase The Last Twilight, aínda que toquei ou colaborei nalgunha máis, pero todas estaban englobadas neses estilos de metal extremo.

Despois de 10 anos aproximadamente, o meu amigo homónimo co que levaba tocando toda a vida e máis eu comezamos a ter inquedanzas por probar outros estilos que xa escoitabamos, pero non exploraramos como compositores (indie, electropop, trip-hop). Compuxemos varias cancións e pasámolo moi ben pero nunca sacamos nada disto xuntos. Eu penso que un chisco de todo isto acabou influíndo en Rheia Gorecki».

Catu: «Eu viña de formacións que entrarían dentro da categoría do rock e o soul, pero sempre quixen montar algo que tivese máis que ver coa música que máis escoitaba. No primeiro EP, VVV, a pegada desas músicas pode notarse; no meu caso nos xiros vocais, certos acentos dese pasado... mais consideramos abandonar algúns recursos que empregaba porque aquí estaban fóra de contexto, aínda que no primeiro se perciben bastante, tamén na composición.

Houbo que desprenderse de certos recursos e aprender a tecer distinto. En VVV aínda estabamos na procura, pero neste último penso que estamos máis próximos a contextualizar os temas mellor. Por outra banda, hai riffs que teñen a pegada de Adri que cheiran a black metal tamén [risos]».

 

Deixando as etiquetas estilísticas a un lado, como describiriades a vosa música?

Catu: «É difícil atinar describíndoa véndoa desde dentro, supoño. Intentamos ir pola liña das bandas e artistas que nos inspiran, que no noso caso teñen en común que o emocional ten moito máis peso quizais que todo o demais.

Inflúennos moitos xéneros distintos e iso nótase; fuximos dos exercicios de estilo porque non lle atopamos o punto a iso. Aquí conflúen sonoridades tamén porque danos igual o tipo de música mentres nos transmita algo».

Adri: «Bipolar».

 

 

E canto ás vosas influencias, a quen tivestes, ou tedes, como referentes á hora de compoñer?

Adri: «A miña lista seguramente sexa diferente mañá, pero hoxe algúns dos meus referentes son: Idles, Emma Ruth Rundle, Viva Belgrado, Madison Cunningham, Puscifer, Turnstile, Placebo, Petrol Girls, Rosalía, Portishead, NIN...».

Catu: «Escoitamos moitas cousas dispares, no momento de xestar Monochrome o que máis escoitaba eu nese momento era a: Jeff Buckley, Deftones, Bill Evans, Touché Amoré, Mac Miller, Portishead, Fiona Apple, Jorja Smith, Birds in Row, Spiritbox, Cleopatrick, Oathbreaker... e coincidía con Adri escoitando moito tamén a Emma Ruth Rundle, Viva Belgrado, Turnstile, NIN e Placebo».

 

 

 

VVV (The Braves Records, LaRubia Producciones, Quebranta Records, Nooirax, 2021) é o voso debut discográfico que puido ver a luz grazas á colaboración entre nada menos que catro selos discográficos. Por que, e como, xurdiu este traballo conxunto para a edición do disco?

Catu: «Seguíamos a traxectoria de The Braves e LaRubia Producciones e parecíannos un exemplo a seguir. Ademais editaran traballos de bandas que admirabamos, polo que decidimos enviarlles o noso EP e puxémonos en contacto para levar a cabo unha edición física, á cal se sumou Nooirax e Quebranta; selos cos que xa coeditaran outros traballos».

Adri: «Nacendo como banda da nada, e en plena reclusión pandémica, sentímonos moi agradecidas porque nada menos que catro selos nos desen o seu apoio para sacar o noso primeiro traballo.

A verdade é que unha coedición é custosa e laboriosa, pero apréndese moito. Eu xa tiña algo de experiencia na autoedición, o DIY e o traballo nun selo pequeno, pero no metal extremo. Neste caso foi diferente, buscabamos algo o máis profesional posible, nuns estilos que nunca traballara e nun formato que nunca editara».

 

Foto © Yolanda Ataraxia

 

Como primeiro sinxelo escoitabamos “Breathe”, a representación sonora da «anatomía dunha dualidade que se dilúe». De que xeito traballastes este concepto dual sobre a partitura?

Adri: «Nós chamámoslle “Breathe 2000”, porque é a idea que pasou por 1999 versións diferentes e que viviu un pouco máis en carnes propias o “sufrimento” de buscar a sonoridade e intencionalidade que nos custou atopar».

Catu: «Realmente esa “anatomía dunha dualidade que se dilúe” foi a lectura que fixeron Yolanda Ataraxia e Lucas terceiro para “Breathe”. Este tema ten moitas interpretacións posibles, e elas entendérono deste xeito trasladándoo así ao audiovisual».

 

 

Dirixido por Lucas Terceiro e Yolanda Ataraxia, o videoclip que acompañaba este tema está protagonizado por Sabela Gauranga e Xiana Vilas. Como lembrades a súa gravación?

Adri: «Son unhas auténticas profesionais, foi unha honra traballar con elas e estaremos eternamente agradecidas polo fermoso resultado. Estou seguro de que volveremos traballar xuntas».

Catu: «Contamos cun equipo moi pequeno pero superxeneroso. Lembramos moito entusiasmo por parte de todas».

 

 

 

Estades a presentar o voso novo traballo, Monochrome (La Rubia Producciones, 2024), un EP coa a ansiedade como fío condutor. Que vos fixo escoller este estado de angustia e inquedanza como nexo entre os cinco temas?

Catu: «A propia experiencia persoal; compoñer sobre o que coñeces, supoño. Eu comecei a padecer ansiedade en 2019 e a época máis crítica coincidiu coa composición de Monochrome. Facer este EP axudoume a lidar con ela.

Adri: «No caso de Monochrome as letras son 100% escritas por Catu. Penso que non houbo unha intención de escoller unha temática, foi algo moi orgánico, e despois decatámonos de que había un fío condutor.

Eu tamén sei o que é a ansiedade e cando lin as letras que me pasou Catu podía sentirme totalmente identificado e representado nelas».

 

 

A raíz deste disco comeza xermolar durante a pandemia, pero non é ata case catro anos despois cando temos a oportunidade de escoitalo. De que xeito afectou pois o confinamento ao voso proceso creativo? E por que a demora en lanzalo?

Catu: «Algún tema deste EP eran ideas sen rematar que non nos deu tempo a pechar cando gravamos o anterior, VVV (2021).

O confinamento non nos afectou demasiado debido a nosa forma de traballar. Afectáronnos máis outras dificultades. Houbo demora no lanzamento porque cando tes un proxecto autoxestionado e contas con recursos limitados careces dunha infraestrutura que che permita “limitarte a facer música, gravala e presentala”. É dicir, hai moitísimo traballo detrás do DIY que non se ve nunca e que é necesario para lanzar un traballo. Se ademais es coidadoso co que fas, o proceso tende a ralentizarse e sempre xorden contratempos.

Nestes anos tivemos que aprender outras habilidades extramusicais digamos. A demora deuse por varios factores como os contratempos, intentos frustrados de intentar facer nós cousas que ata agora delegabamos noutras persoas, situacións persoais e laborais… e tamén por tratar de sacar adiante proxectos vinculados ao lanzamento que finalmente non foron posibles levar a cabo.

Nese proceso tivemos a sorte de falar con Nuria, de LaRubia Producciones, que nos sacou desa escuridade propia de cando todo se che torce e nos apoiou non soamente editándoo fisicamente, senón en un montón de cousas máis e segue a apoiarnos enormemente».

Adri: «Eu penso que é algo máis ou menos habitual, non? Vas traballando ideas de cancións, unhas remátanse antes e outras tardan máis porque che custa atoparlles o camiño axeitado. Pode chegar a pasar que no seguinte traballo que saquemos haxa algunha canción na que os acordes con melodía que gravamos co móbil xurdisen mesmo antes de VVV, nunca se sabe.

Unha cousa é a idea, o xerme, e outra moi distinta unha canción rematada. E logo está o que di Catu, unha vez rematas a composición, preprodución, gravación e produción, que é a parte máis musical do proceso, enfróntaste a unha chea de tarefas por facer que, cuns recursos limitados ás veces, tes que tentar facer ti; e iso sempre dilata moito os prazos».

 

Aínda que a ansiedade é a protagonista, tamén está presente a vulnerabilidade, a ira, a tristeza, o medo ou a calma. Como foi o proceso de traducir estas sensacións a cancións?

Catu: «Orgánico. Non houbo unha intención pensada detrás diso como tal, senón que xurdiu; os temas naceron das propias experiencias vitais como dicíamos. Eses estados anímicos marcaron o rumbo compositivo realmente».

 

 

Casos como os de Simone Biles, Naomi Osaka ou Ricky Rubio poñen de relevo a necesidade de falar sen prexuízos sobre a ansiedade ou a depresión. Que papel pensades que pode ter a música á hora de dar a coñecer a importancia de coidar a saúde mental?

Adri: «Os problemas de saúde mental penso que sempre foron unha constante na sociedade, pero afortunadamente cada vez están máis no debate social. Penso que tentar falar deles dun xeito natural axuda a ver que non somos bichos raros e que os nosos problemas os experimentan moitas persoas. Agora falta avanzar na democratización e mellora no acceso aos recursos para tratalos, porque profesionais formados xa os temos.

Teño moitas ganas de ler Bodies: Life and Death in Music de Ian Winwood, pois parece que dá unha visión bastante diferente da industria da música, desrromantizando moitos aspectos habitualmente adorados de traballar na industria e poñendo o foco en problemas invisibilizados».

 

A ansiedade, a depresión provocan que a variedade de cores que ten a vida se reduza a un. Unha característica que, ademais de no título, tamén observamos na portada, pero por que o vermello?

Catu: «Pola cor do lume. En Monochrome hai moita referencia ao lume e a ese estado emocional de estar acorralado vendo todo arder ao redor».

Adri: «O vermello que escollemos penso que tamén ten certa función de xerar atención e certa alerta ou perigo, coa súa intensidade e nunha masa tan uniforme de cor».

 

 

Pauli Schultz asina este artwork, tipo colaxe, cunha figura do Entroido Ribeirao como elemento principal rodeada de lume, unha bolboreta... Que agocha toda esta simboloxía?

Adri: «A figura do volante con pucho do Entroido Ribeirao penso que é o contraste perfecto. En realidade simboliza precisamente todo o contrario ao monocromático; representa a chegada das cores da primavera e invoca a fertilidade da terra. Ao agochar todo isto baixo o vermello e rodeado de lume para min é como se estiveses tentando escapar do monocromo.

E Pauli Schultz traballa dun xeito moi colaborativo, foi compartindo todo o seu proceso creativo e consultando cada detalle para ir construíndo o resultado final en conxunto».

 

Metidos en creatividade, como adoitades compoñer os temas? Sae primeiro a letra á que poñedes música, veñen primeiro os acordes...? Hai reparto de tarefas?

Catu: «Non temos un método afianzado. Na maioría dos casos, un dos dous envía ao outro unha idea e se ao outro lle parece que pode ter potencial comezamos a facer achegas para ir construíndo as distintas capas e ver, en conxunto, como se vai asentando. No noso caso, as melodías sempre van primeiro que as letras, iso si é unha constante».

Adri: «Si, e despois, cando nos xuntamos collemos esas ideas e imos probando e vendo por onde nos levan. Sempre tentamos probar cousas diferentes (instrumentos, afinacións, ritmos, harmonías, enfoques), non queremos caer na repetición e cada idea pídenos traballala lixeiramente diferente».

 

Foto © Yolanda Ataraxia

 

Musicalmente, o EP segue as faíscas do shoegaze, pero notamos un maior contraste entre as capas sonoras, texturas máis pesadas que no EP anterior talvez? É así?

Catu: «Esa era a intención, dar un paso adiante cara unha sonoridade máis pesada, acorde ao que se conta aquí; Iago Lorenzo captouno moi ben e fixo posible ese son. Ademais, neste traballo hai temas noutras afinacións».

Adri: «O contraste penso que sempre estivo presente, pero desta volta con maior madurez. As texturas pesadas con Iago son moi sinxelas de facer, sabe ben como traballalas e que soen moi ben».

 

Ao fío, que diferencias ou semellanzas atopades entre ambos traballos?

Adri: «Como dicía, o contraste penso que é unha constante nos dous traballos. Tamén as harmonías pensadas entre varios instrumentos, aínda que en Monochrome máis traballadas».

Catu: «Como diferencia principal eu diría que en Monochrome traballamos moito máis certos aspectos que afectan ao resultado final; é un EP que nos fixo poñer o foco en acadar o son que tiñamos en mente. Curramos máis en mellorar a técnica cos nosos instrumentos respectivos e contamos con asesoramento profesional de distinto tipo para mellorar os temas durante a preprodución».

 

 

Que fixo que “Rattlesnake” fose escollido como primeiro adianto deste novo traballo?

Catu: «Realmente non o tiñamos nada claro e houbo cambio de plan a última hora. Persoalmente, téñolle un cariño especial a ese tema. En plena pandemia merqueime unha guitarra barítona e cando me chegou durante o confinamento alegroume bastante a vida. Ao ter unha afinación distinta á estándar, comecei a xogar con ela de xeito máis intuitivo a como adoito traballar. Aquí era todo de “oído” e intuitivo ao contrario de cando me sento no piano a compoñer e acabo analizando as progresións, a harmonía etc.».

Adri: «“Rattlesnake” non foi a primeira candidata, é certo, porque ao principio queriamos buscar os temas máis rápidos ou agresivos para os adiantos, pero ao final pareceunos que o contraste entre “Rattlesnake” e “Out There” era perfecto».

 

Pecha o disco “Ceos escuros”, o voso primeiro tema en galego. Por que «abandonar» puntualmente o inglés? Volveremos a escoitarvos cantar en galego en futuros traballos?

Catu: «Eu máis ben diría que sobran os motivos polos cales abandonar o inglés de xeito permanente, xa que somos galegofalantes ambos. O problema aquí é que o idioma funciona como un instrumento á parte, co seu timbre particular que ás veces non “empasta” ben co resto das sonoridades e condiciona moito o resultado final; depende moito do teu timbre, o que fagas e o tema en si. O inglés está infestado de monosílabos o cal facilita certas rítmicas tamén.

Toda a miña vida cantei en galego en todas as formacións precedentes, con algunha excepción dalgunha versión, e compoñer en galego é algo que sigo a facer xa que é a lingua que emprego no meu día a día, polo que “Ceos escuros” non será a última, mais hai que darlle a cada tema o que cres que precisa e penso que un mesmo tema non funciona igual cantado noutros idiomas».

Adri: «Desde o día un que comezamos a traballar xuntas sempre tentamos compoñer cancións en galego; houbo varios intentos, pero o único que nos pasou o filtro da sonoridade foi “Ceos escuros”. Como segue a ser un recurso máis dos que empregamos no proceso de composición é moi probable que haxa máis, si».

 

 

Para Monochrome volvestes confiar en Iago Lorenzo (Agoraphobia, Furious Monkey House, Malkeda) para a produción, gravación e mestura. Como é traballar con el?

Catu: «Iago é un vello amigo polo que é imposible sentirse máis a gusto do que nos sentimos con el. Pero aínda que non fose o noso amigo quereríamos traballar con el, porque é das persoas máis pro que te podes atopar.

Como produtor ten unha visión da música que non abunda por aquí e unha capacidade brutal para saber que necesita cada tema. É unha persoa esixente e que lle gustan as cousas ben feitas, e conta cun oído privilexiado. Traballar con el supón desprenderse da maquetitis, ter a mente aberta, pasalo ben no proceso de gravación (que non é algo doado), pero sobre todo aprender».

Adri: «E por se todo isto fose pouco é unha persoa inmensamente xenerosa, dáche

 literalmente todo o que ten».

 

Con quen tamén repetides é coa colaboración de Paula Rego (Agoraphobia) na batería e nos arranxos do seu instrumento. Que diriades que achega ao voso son? Porque tamén a levades nos directos!

Adri: «Paula é sen dubida a mellor percusionista coa que toquei, ao meu parecer unha das mellores ás baquetas en Galicia e unha profesional. Desde logo Rheia Gorecki non soaría como soa se non tocase Paula. Aínda que nós no proceso de composición, ao movernos en estilos tan rítmicos, sempre traballamos con bases rítmicas, cando chega Paula achega a súa visión (ás veces cun pequeno cambio que marca a diferencia e outras levándonos a outro terreo completamente diferente) e fai que todo encaixe moito mellor. E contar con ela tamén para o directo fai que sexa máis sinxelo, claro».

Catu: «Paula é unha música excepcional, cunha pegada moi característica».

 

Foto © Yolanda Ataraxia

 

Monochrome está dispoñible para escoitar en plataformas dixitais, pero tedes o vinilo en pre-order. Por que seguir apostando polo formato físico —e un tan ben coidado— nuns días nos que, aínda que se incrementou o consumo de vinilos, predomina a escoita dixital?

Catu: «Seguimos a apostar por este formato porque cando invistes tanto tempo nalgo decides que o que ten sentido é acompañalo con algo coidado no restante de facetas artísticas, como é o caso do artwork e unha edición en vinilo.

O mundo do streaming é moi efémero, rápido. Tes que estar nas plataformas porque hoxe en día é o que toca, pero a nivel son tamén é unha faena. Moitas desas plataformas reducen a calidade do son, algo que moita xente non ten en conta porque moita xente escoita no móbil a música, pero detrás dun vinilo cun bo equipo podes apreciar as cancións sen esas limitacións do dixital. Os enxeñeiros de mestura e mastering pasan por un curro que ás veces se ve moi prexudicado polo streaming».

Adri: «E tamén porque pensamos que é o único xeito de facer un proxecto sustentable, sacar algo de diñeiro para reinvestir na produción do seguinte traballo. As plataformas non son un xeito de facer rendible a música para as bandas, ou só o son para unhas poucas. E o vinilo chega a un público moi agradecido, que se para a escoitar o teu disco mentres aprecia un resultado coidado».

 

Comentabades que neste segundo traballo queriades ser o máis honestos e directos posible. Por que? Agora, co álbum fóra... diriades que o acadastes?

Catu: «Porque xa que decidimos “abrirnos en canal” non tiña sentido que fose doutro xeito. Nós cremos que a música vai diso».

Adri: «A música vai diso para nós, si. Non sempre é sinxelo, pero se non es honesto co que fas sempre ten un toque artificioso e non funciona igual. Penso que ningún dos dous somos bos interpretando algo que non somos. Se o acadamos ou non é unha pregunta complicada... eu penso que si, pero que sempre é mellorable».

 

As primeiras datas para desfrutar Monochrome ao vivo son o vindeiro 8 de marzo, xunto a GRIMA, e o 23 de marzo nun concerto con Agoraphobia. Como tedes pensado levar o disco ao directo? Que pode agardar o público dun concerto de Rheia Gorecki?

Catu: «No directo acompañarannos Paula Rego á batería e bases electrónicas e Gustavo Rey (Mascada) ao baixo. Adrián tocará a guitarra e eu estarei ao cargo dos teclados e a voz».

Adri: «Como mínimo van ver que o pasamos en grande!».

 

Foto © Yolanda Ataraxia

 

Ese primeiro concerto do 8 de marzo forma parte do RubiFest (Madrid), evento que ten como obxectivo dar a coñecer a discriminación e a falta de apoio que sofren as mulleres que traballan na música. Cal é a vosa opinión ao respecto?

Catu: «Por moito que se diga que as cousas mudaron a discriminación continúa moi presente; os estudos realizados pola Asociación MIM así o demostran.

Eu non vexo que mudaran moito as cousas desde que comecei en 2007 a dar bolos. Vas tocar por aí e por desgraza atópaste con situacións moi similares a anos atrás. Queda moito por facer e non soamente en relación ao papel da muller na industria musical, senón que existe unha discriminación cara outras identidades de xénero que directamente teñen cero visibilidade na escena. A desigualdade non entende de xéneros, senón de estruturas de poder heteropatriarcais que rexen a industria e que non entende de estilos pero si de identidades».

Adri: «Todas coñecemos casos que se repiten ata a saciedade: mulleres que cando chegan a un escenario pensan que son as mozas do músico que van de groupies, técnicos dirixíndose aos homes da banda para falar de temas técnicos, suposicións de quen fai que nunha banda, a sexualización dunha muller enriba dun escenario...».

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Adri: «Kalte Sonne, Grampoder, Ataque Descampe, Mercedes Peón, vietcong, Balmog, BALA...».

Catu: «TENUE, Cruzeiro, Kalte Sonne, Néboa, Loiros, Mentah...».

 

Se abrísemos as vosas contas persoais de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Catu: «Pois unha boa zaragallada. Agora mesmo bastante post-hardcore, electrónica, R&B, jazz, pop, shoegaze, punk e screamo. E no buscador, os últimos discos que aparecen son os de: Carole King, Chelsea Wolfe, Idles, Brutus, Reignwolf, Massive Attack, Slowdive, Drug Church, Viva Belgrado, Gorka Urbizu, Thrice, Deafheaven, Norah Jones, Linda Martini, Madison Cunningham...».

Adri: «Vou ler o que me aparece pola orde de escoita recente: Chelsea Wolfe, Idles, Carmen Boza, Maustetytöt, Madison Cunningham, Fiona Apple, Viva Belgrado, The Fearless Flyers, Explosions in the Sky, Gorka Urbizu, Oxbow, Squarepusher, Caamaño&Ameixeiras, BADBADNOTGOOD, Birds in Row, Rufus T. Firefly... penso que tamén teño unha boa mestura».