Antón Rey (A Coruña, 1997) está detrás de atún blanco, un proxecto musical que combina a delicadeza acústica e a experimentación electrónica, unha «sinatura sónica» que envolve letras coidadas, paisaxes sonoras rotas... Inspirado en artistas como Bon Iver, Ben Howard ou John Frusciante, o novo artista crea sons difíciles de catalogar, abranguendo á súa vez un amplo rango de xéneros musicais e influencias artísticas.

17 (2024) é o seu debut discográfico, unha viaxe cíclica composta por 17 pezas, e unha intro, escritas por el mesmo entre 2018 e 2023, que representan un camiño e un significado, que marcan un final e dan comezo a algo distinto; algo diferentes a esas lembranzas distantes, a eses restos dun soño pola mañá que atún blanco fixo canción.

 

 

Foto © Marta Argüelles Hortelano

 

Con máis dunha década de experiencia na música, como pasa Antón Blanco a converterse en atún blanco? Cal foi o xermolo deste proxecto... e por que atún blanco?

atún blanco: «Levo escribindo cancións desde sempre, pero estivera agochándome na posición cómoda de instrumentista, tocando nos proxectos dos demais. Mantíñame en segundo plano baixo falsas premisas, perfeccionismo tóxico, autosabotaxe... Esta é a resposta sincera, en realidade.

E tras moitas dúbidas, o que me obrigou a poñerme ao choio foi un soño: soñei que tiña unha filla de tres anos que estaba a crecer sen min, abandonada e desatendida; esperteime destrozado e deime conta de que a nena era a miña creatividade e a miña música.

Empecei a traballar no disco inmediatamente.

Así que por fin estou a facer o que sempre quixera facer e agora vexo que en realidade non había nada ao que terlle medo. Estou moi en paz comigo mesmo (se me preguntas agora), síntome coherente.

E 'atún blanco', o nome do proxecto, é un xeito de quitarme do medio. O proxecto non son eu, aínda que empezase comigo. Podería converterse en banda ou mesmo en comunidade artística, eu que se... Bueno, e tamén é un xogo de palabras co meu nome, Antón Blanco, que resulta que xa estaba pillado por un cantautor que non ten nada que ver comigo».

 

Cal foi, e como lembras, o teu primeiro contacto coa música?

atún blanco: «Na miña casa non había moita música. Os meus pais din que desde pequeno prefería estar en silencio. Agora tamén necesito moito silencio.

Pero lembro como cando tiña dez ou once anos algunhas cancións que soaban na radio empezaron a captar a miña atención e “facerme sentir cousas”. Era sobre todo rock clásico: Stones, Dylan, Creedence...

Un pouco máis tarde o punk-rock converteuse “na MIÑA música", supoño que en gran parte porque non lle gustaba aos meus pais nin a ninguén máis na miña contorna próxima.

Con 6 anos apuntáranme a clases de guitarra, pero quixen deixalas e non lle volvín a facer caso ata que con 13 ou 14 anos non descubrín as MIÑAS cancións e quixen tocalas».

 

Foto © Brais Piñeiro

 

Ademais de guitarras acústicas e eléctricas, ata o de agora os teus instrumentos de referencia, en atún blanco escoitamos sintes, beats, instrumentos dixitais... Como foi este achegamento á electrónica?

atún blanco: «Inspiráronme artistas que se moveron desde “música de guitarras” cara a unha produción electrónica e sons máis experimentais: Ben Howard, Bon Iver, John Frusciante e Radiohead, entre outros.

Entrei aos poucos e case sen darme conta, como un arribista de última hora, pero agora estou obsesionado: Jon Hopkins, Fred Again, Floating Points, Four Tet, Jamie XX... a lista de influencias actuais sería interminable.

Ata se me fai un pouco raro dicir “música electrónica”. Para min é música... Dá igual se estamos a cantar a capela ou facendo beats desde un software dixital. Son só as formas e o que a min impórtame é o contido».

 

 

As túas composicións poden caer nun amplo rango de etiquetas, que van desde o indie ata a electrónica pasando pola música experimental e alternativa, pero deixando a un lado xéneros, etiquetas... como describirías ti a túa música? A que soa atún blanco?

atún blanco: «Sei ao que soa atún blanco agora.

Sei ao que soa este primeiro álbum, que para min é unha especie de viaxe onírica feita pedazos pero chea de luz, con moita énfase na poética e a saltos entre paisaxes melancólicas e catárticas.

“Falar de música é como bailar de arquitectura”, escoitei hai pouco, así que desculpádeme se non dixen nada.

Tamén se ao que están a soar os directos, polarizados entre momentos de improvisación ou experimentación electrónica e cancións acústicas, que non deixan de cambiar e reinventarse dun concerto a outro.

Pero o que máis me gusta é non saber a que vai soar atún blanco de aquí a un tempo. O que si podo dicir é que o seguinte álbum está xa moi avanzado e non ten nada que ver con este».

 

Bon Iver, Ben Howard ou John Frusciante son algúns artistas que citas como principais inspiracións deste proxecto. Quen máis dirías ti que influencia, ou influencio, de xeito particular as túas composicións?

atún blanco: «A lista de influencias musicais sería interminable. Penso que para este álbum tamén tería que destacar a Aaron Dessner (Big Rede Machine, The National), Noah Gundersen, Thom Yorke... E paro xa, porque podería seguir ata o infinito.

Ademais, o disco ten unha chea de referencias directas a libros: Tom Spanbauer, Josep María Esquirol, Camus, Nietzsche...

Tamén me inspiran poetas, películas, conversacións no meu día a día que acaban nos meus diarios, frases que se me ocorren ou escoito pola rúa e apunto nas notas do móbil...

Pero o que inspirou o tema central de cada canción neste álbum foi case sempre un soño. Interésanme moito as formas de coñecemento irracionais; soños, intuicións e todo o que non sabemos nomear».

 

 

 

 

Estás a presentar 17, o teu álbum debut, que chegaba ás principais plataformas dixitais a mediados de decembro logo de meses de adiantos. Logo de descubrir que non pensabas publicar as cancións que recolle o disco... que fixo pois que che decidises a compartir a túa música?

atún blanco: «Como dicía antes, o soño que tiven sobre a miña filla abandonada (en realidade non teño fillos) deume o empurrón final que necesitaba.

Pero non sei, supoño que tamén foi un cambio de estado mental: deixar de esperar; esperar a que alguén me grave e me produza, esperar a sentirme 100% confiado, esperar a que todo estea perfecto, esperar a que o meu día a día mo permita...

Ao final o fixen e xa está.

Comprei o material, aprendín a usar Ableton e dediquei un ano da miña vida para gravar, producir, facer arranxos, equivocarme, experimentar e confiar no proceso.

Dicíame a min mesmo que as miñas cancións eran só para min, pero en realidade sempre quixera facer isto. Atreverme a compartir».

 

En 17 escoitamos cortes moi diferentes —que tamén foron compostos en momentos distintos entre 2018 e 2023— pero cunha «sinatura sónica», como ti mesmo a designabas, común. Como a describirías? Como traballaches, e de que xeito evolucionou, o teu son ata acadala?

atún blanco: «Primeiro filtrei as dezasete cancións que ían entrar no disco de entre os centos de temas que compuxen na miña vida. Todas comezaron sendo só guitarra acústica e voz e eses elementos apenas cambiaron da primeira demo no móbil á versión final que agora está no álbum.

Logo expúxenme como quería que soasen, xogando coas miñas limitacións, claro: o material e os coñecementos xustos no salón do meu apartamento. Por iso acabei tirando cara a algo máis electrónico e textural, porque non tiña os medios para gravar algo limpo e definido.

Empecei gravando guías a finais de novembro de 2023, dediquei todo o mes de decembro a facer beats, gravei os baixos nun par de semanas e logo, mentres esperaba a que me chegasen uns micros novos, descubrín por accidente gran parte dos arranxos electrónicos que acabaron dando lugar á firma sónica do disco. As guitarras acústicas tamén as gravei nun par de semanas e logo dediquei os meses seguintes a gravar guitarras eléctricas (microfoneando o meu ampli de sempre) e voces.

Acabei de gravar e colocar os últimos detalles en novembro de 2024, mentres revisabamos as mesturas finais dos temas».

 

Foto © Marta Argüelles Hortelano

 

O primeiro que escoitabamos deste longo foi “lobos de mar”, unha canción que fala sobre emancipación, ciclos vitais... e mesmo semella unha declaración de intencións («y ahora quiero saltar, solo quiero saltar»). É así?

atún blanco: «É unha declaración de intencións en moitos sentidos, si.

Primeiro miña, como artista. Penso que cando miro atrás —porque aínda que acaben de saír, para min escoitar estas cancións é mirar atrás— o que máis me sorprende de “lobos de mar” é ser capaz de ser así de sincero.

Quería que fose o primeiro single por iso, porque non responde a ningún estándar comercial, ao meu entender. Non ten retrouso nin unha estrutura moi clara, non é moi “cantable” e a produción é pouco común, creo.

E logo é unha declaración de intencións respecto ao álbum, a nivel sonoro e conceptual. Supoño que si, que é o salto que dá inicio á viaxe».

 

 

Afirmas que «este álbum non é unha colección de cancións. É unha viaxe cíclica». Por que describilo deste xeito? Hai algún fío condutor que una as pistas desta viaxe?

atún blanco: «Claro, é que hai xente que di que o concepto de álbum está obsoleto, pero a min encántanme os álbums, escoitalos de principio a fin e que non sexan só unha colección de cancións. Así que non estou de acordo e isto tamén era unha declaración de intencións: que o meu primeiro traballo sexa un álbum de dezasete cancións. Unha escoita de máis dunha hora que pide atención e non responde ao estándar de consumo acelerado actual.

O fío condutor da viaxe son eu, pero non son eu. 17 presenta temas existenciais, relacionais e políticos desde un punto de vista radicalmente subxectivo, pero esta subxectividade pretende sinalar algo universal.

É difícil dicilo porque, como explicaba antes, interésame o que non pode dicirse. A narrativa de 17 non é lineal nin racional. É máis, como un soño que muta, avanza a saltos e aféctache mesmo se non es capaz de explicalo do todo cando espertas.

É cíclico porque ocorre unha e outra vez, sempre de xeito distinto, pero este ciclo non é un círculo, é unha espiral».

 

Foto © Marta Argüelles Hortelano

 

Na segunda pista “lobos de mar”, falas sobre «volver a la orilla» que, xustamente é o título da pista 17. Comentabamos que as cancións foron compostas en épocas diferentes, pero a súa orde no disco é cronolóxica ou conceptual?

atún blanco: «A orde é conceptual, pero “lobos de mar” si foi das primeiras e “volver a la orilla” das últimas a nivel cronolóxico. Ás veces pensei que “(cero)”, a primeira pista, é como estar na cima da montaña e que o final do álbum é chegar á beira. Outras veces teño a sensación de que este ciclo ocorre varias veces ao longo do álbum.

A orde das cancións é totalmente á mantenta e o número co que se corresponde cada unha tamén ten moita importancia, pero tardaría demasiado en explicalo e penso que nin sequera teño que explicalo. Penso que é máis ben algo a descubrir».

 

 

Como unha oda á incerteza, “teruteru” amosa os dous extremos de atún blanco, quen baila entre introspectiva acústica e explosións catárticas. Lembras como naceu esta peza en concreto?

atún blanco: «Sucedeu nunha época de moita incerteza na miña vida. En 2020 —ademais da situación mundial extraordinaria que estabamos a vivir— deixei atrás a miña casa, o meu traballo, aos meus amigos e algunhas ideas importantes que tiña sobre min mesmo e sobre como quería vivir. Mudeime a Forteventura e leveime un libro que no seu subtítulo dicía “saber vivir ao pé dun volcán”, que significa máis ou menos, saber vivir na incerteza, por iso de que o volcán poida entrar en erupción.

É gracioso porque me acababa de mudar practicamente ao pé dun volcán. E bueno, o meu non ía entrar en erupción, pero era unha metáfora bonita respecto a como me atopaba nese momento.

A resposta a esa incerteza era un xeito de estar presente e de atopar poesía escondida en todas partes. Ese é o xogo de “teruteru”. Esta idea vén doutro libro, The Man Who Fell in Love with the Moon (O home que se namorou da lúa) de Tom Spanbauer, que, casualidade ou sincronía, faleceu cando terminamos de mesturar “teruteru” e mentres relía a novela, dez anos despois de lela por primeira vez e catro anos despois de escribir a canción».

 

 

Ademais de brillantes detalles, as letras están cargadas de metáforas, de referencias á elementos da natureza (non só nos títulos)... en imaxes máis propias dun poema que da letra dunha canción. En que, ou quen, están inspiradas?

atún blanco: «Xa comentaba antes que leo moito... Ademais, tamén como oínte, doulle moita importancia á letra das cancións. Non querería dicir algo porque si, para encher a canción ou cadrar a métrica e a rima sen máis, porque cando escoito iso na música doutros me molesta un pouco. Perdo o interese.

E claro, ao ser as miñas cancións, vou estar cantándoas unha e outra vez... Máis me vale estar a dicir algo que de verdade queira dicir. E crer no que digo.

Un dos grandes temas do álbum son os ciclos, como dicía antes, e a conexión entre os ciclos vitais e os ciclos que vemos na natureza. De aí estas imaxes; os nosos procesos internos, a respiración, o ciclo circadiano; pero tamén as mareas, as estacións, o día e a noite... Pode parecer un detalle obvio ou pouco importante, pero conectar con estes ritmos axúdanos (ou a min axúdame) a saír do nihilismo. Deixamos de vivir nun baleiro ou en abstraccións. Dalgún xeito atopamos certeza ou mesmo verdade, porque hai algo».

 

 

Pechas o disco con “diecisiete”, un tema que, curiosamente, semella describir como naceu, e medrou, o traballo a modo de epílogo. Estamos no certo?

atún blanco: «Si, foi o último que escribín... A primeira parte da canción enumera os temas do álbum en orde —“unha premisa” (‘lobos de mar’), “dous sentidos” (‘deriva’)... — e diríxese á nena do soño coa repetición do “canto medraches esperando por min”.

A segunda parte refírese ao proceso creativo e parte dunha cita de Nietzsche que di algo así como “é preciso ter aínda caos dentro de si para poder dar a luz unha estrela danzarina”. Hai unha voz afastada que se escoita cando comezan os acordes do final e é o sample da demo orixinal, a que gravei co móbil cando se me ocorreu a primeira idea.

É unha especie de despedida. Disto deime conta hai só un par de semanas, pero estreei 17 cumprindo 27 anos e de golpe entendín que é un moi bo resumo do meu devir interno durante esta última década. Supoño que eran as historias que me contaba, e está ben contarse historias, pero non lles podemos ter demasiado apego. Xa non podo ser o que era, agora quero ser o que son. 17 son eu contando a historia para poder deixala ir».

 

 

17 está gravado por ti na casa, onde tamén te encargaches da súa produción ao máis puro estilo Do It Yourself (DIY). Como foi traballar esta parte máis técnica en solitario?

atún blanco: «Foi como estudar unha carreira...

A cousa é que a palabra “produtor” se refire a moitas facetas e traballos. Usámola para referirnos á persoa que grava, que produce, que fai beats, que asesora a nivel artístico, que axuda ao artista para xestionarse emocionalmente... E eu estiven a facer todo iso comigo mesmo.

Aprendín moitísimo sobre como son, como funciono mellor, como me gusta traballar, que rituais me serven, ata onde chegan as miñas capacidades actuais, canto é demasiado... E sobre todo a confiar no proceso e entender que hai días “bos” e días “malos” en todo o momento, pero que non podemos permitir que esas oscilacións defínannos.

A nivel técnico e creativo foi un proceso case máxico. É raro dicilo así, pero sentía que non tiña que tomar decisións, que sempre sabía cal era o paso seguinte e que eu non o facía. Só quitábame do medio e deixaba que ocorrese... Isto dá un pouco de medo porque sentes que non está nas túas mans e non estás seguro de se vas ser capaz de facelo outra vez.

Pero toda a produción e os arranxos do álbum sucederon así, en base a visións e accidentes. Soltando o control».

 

Foto © Mateo Ibarra

 

Para a mestura e máster das cancións (e produción adicional) contaches con Iago Blanco (Capital Voskov, The Rapants) de Drum & Roll Studios (A Coruña). Como foi a experiencia xunto a el?

atún blanco: «A miña experiencia con el ata ese momento fora gravando guitarras no estudo para dous EPs do meu amigo Brais (Braian de Palma) en 2022 e 2023. E xa nos faciamos colegas porque é imposible traballar con Iago sen facerse colegas.

Pero isto era algo diferente. Eu xa sabía que o diálogo con el ía ser inmellorable e que era un profesional de moito nivel, pero aínda así superou todas as miñas expectativas. A comunicación e o trato foron de dez mesmo nos días difíciles, e sobre o traballo técnico creo que non teño que dicir nada porque fala por si só. Iago entendeu a idea (pouco común) que lle presentei, levouna a outra dimensión e deulle o seu toque persoal, respectando o traballo orixinal e mellorándoo.

Penso que os dous aprendemos moito deste proceso, fixémonos moi amigos e sabemos que imos seguir traballando xuntos, pero non quero desvelar moito aínda.

O que máis me gusta de Iago é que (para min sen dúbida) é do mellor que temos agora mesmo en Galicia, pero non necesita ir de guay. Nesta industria case todo o mundo está a tentar inflar o que fai e venderche a moto.

Atoparse a alguén que traballe con esta calidade e se manteña humilde e próximo é raro».

 

 

O álbum preséntanse cunha duración de algo máis dunha hora, case 70 minutos de delicadeza acústica e electrónica experimental. Non é moi común que un primeiro longo sexa tan longo, sobre todo nestes tempos de cultura do breve e atención dividida, por que facelo así?

atún blanco: «Xa, é iso mesmo que dicía antes... Sempre houbo unha industria musical presentando unha serie de pautas a seguir para que “o produto funcione” e sempre houbo xente facendo produtos e tentando que funcionen. A estas persoas, ás que xeran contido con miras a como vaia a ser recibido, sempre llas chamou “comerciais” ou “vendidxs” desde o underground e isto paréceme moi san. Sinalar que é venderse paréceme san, quero dicir. E sempre houbo tamén persoas que, malia os demais, crean desde un lugar sincero.

O que quero dicir con isto é que sempre vou facer o que teña que facer, vou manterme coherente. Non é por levar a contraria... Este disco tiña que ser así. Se cadra algún día unha canción pídeme ser de 30 segundos e outro álbum pídeme ser de tres horas e media. E eu sempre vou responder ao que me pida a música, non ás modas de consumo vixentes».

 

Para que 17 se fixese realidade abriches unha campaña de micromecenado que superaches con éxito. Agardabas tal apoio, tendo en conta que este é o teu primeiro traballo? Repetirías a experiencia?

atún blanco: «A verdade é que espero ter cada vez máis capacidade de financiamento, non conto con facer un crowdfunding para cada traballo. Pero si, sorprendeume; cruzaba os dedos porque saíse ben, pero foi mellor do que podía imaxinar.

Por todo o que dicía na miña resposta á pregunta anterior, sempre contei con que a miña música non ía ser ben recibida, inconscientemente, por iso de que non sexa comercial ou de escoita fácil. Así que non deixan de sorprenderme as respostas positivas e o apoio que recibo desde que saquei o primeiro tema.

Só podo dar as grazas».

 

 

O álbum —e cada un dos sinxelos soltos— vén envolto nun deseño minimal, de liñas finas e limpas sobre fondo branco, obra de Amanda Tato. Neste aspecto, seguiu Tato algunhas pautas para darlle vida ás túas ideas ou tivo total liberdade?

atún blanco: «Coñecina por ser amiga de amigos e logo descubrín o seu traballo en redes. Propúxenlle a idea, cando o plan era aínda moi ambiguo, e quíxose involucrar desde o principio.

O que me chamou a atención do seu traballo, en particular, foi unha serie de serigrafías que ten chamada 'Jouska'.

Tivo total liberdade; ás veces pedíame a miña opinión para elixir entre varias ideas ou algún detalle, pero traballou de cero, a partir das cancións e cousas que eu lle contaba sobre os seus significados».

 

Estes símbolos gráficos que comentamos, todos abstractos, teñen algún significado particular, algunha conexión «secreta» co tema que acompañan?

atún blanco: «Todas din algo sobre as cancións que acompañan. Ás veces polo que eu lle contaba e outras polo que Amanda captaba. Os círculos e os puntos, os degradados e as liñas irregulares e orgánicas son motivos que se repiten, da man co simbolismo do álbum e o seu son.

Algo que me chama a atención, a min a nivel persoal, é que son formas sobre o baleiro; non hai contexto. Isto dime algo tamén sobre esa subxectividade, case solipsista por momentos, desde a que se expresa o álbum».

 

Aínda que polo de agora o álbum está só dispoñible nas principais plataformas dixitais, tes tamén previsto lanzalo en formato físico. Podes adiantarnos en que consistirá?

atún blanco: «Si, o formato físico do disco non é un disco. É dicir, non é un CD. É un libro que recolle as letras de todas as cancións e as ilustracións.

A primeira tirada estivo dispoñible no crowdfunding e esgotouse enseguida, así que xa estamos a imprimir outra. Estará á venda nos concertos, pero podedes contactarme por redes para facervos co voso.

Mención especial á imprenta Manchea (A Coruña), polo traballazo e o trato».

 

Foto © Marta Argüelles Hortelano

 

Para o concerto presentación de 17 contaches cunha morea de colaboracións (Candela Liste, Carlos El Norteño, Leticia Rey, Sofi Peries, XA’LUM...). Por que eles e que dirías que achegaron á primeira vez de 17 ao vivo?

atún blanco: «A resposta rápida é que quería celebralo tocando cancións coas miñas amigxs.

Ocorréuseme isto de facer un conci colaborativo, cun total de dezasete artistas (o número foi casualidade... ou sincronía), que ían cambiando en cada canción, malia que varias persoas me dixeron que estaba tolo por tentar organizar isto mentres terminaba de traballar no disco e no libro. Foi difícil preparalo, pero saíu xenial; foi dos días máis bonitos da miña vida.

Elixín a artistas locais a lxs que admiro e con lxs que tiña relación. Algunxs xa eran amigxs, otrxs só conocidxs. Non quería que interpretasen as miñas cancións, quería que trouxesen a súa esencia e que nolas cargásemos. Houbo temas acústicos que se converteron nunha especie de electrónica ambient, cancións que se fusionaron, outras para as que se escribiron partes novas... Non quero colaborar dicíndolles aos demais que facer, quero xuntarme con xente na que confío e permitirlles ser.

Levo un par de anos tentando ir a todos os concertos aos que podo e agora se que hai unha escena local emerxente marabillosa. Quería achegar o meu gran de area e axudar a sacala á luz e sobre todo deixar de repetir os patróns das xeracións anteriores que se pasaban o día competindo e criticándose os uns aos outros.

Encantoume ver a artistas tan diferentes colaborando, coñecéndose, respectándose, escoitándose... E iso, tocar cancións coas miñas amigxs.

Ah, mención especial á Tobeira por acollernos ese día. Visita recomendadísima para todo o mundo».

 

Foto © Marta Argüelles Hortelano 

 

Ao fío, en redes liamos como este concerto foi unha transición para ti, como se abría unha nova etapa onde o foco céntrase agora no vínculo. Que supón este «vínculo» para o futuro próximo, e non tan próximo, de atún blanco?

atún blanco: «Iso que dicía de que para min 17 se expresa desde unha subxectividade que por momentos roza o solipsismo. E é que o proceso foi así, foi solitario. Gústame que fose así, penso que o necesitaba, e tamén me gusta o clima emocional do álbum, pero creo que podo gañar lixeireza sen perder profundidade. Quero dicir que estou a aprender a pasarmo ben.

A “gran revelación” que xurdiu de todo isto é que as cancións e a música son importantes, si, pero o máis importante son os demais. As persoas. Miúda obviedad, eh! Así que, retomando o de antes, agora apetéceme facer cancións coas miñas amigxs.

E “vínculo” é o título dun novo proxecto que espero poder compartir máis pronto que tarde».

 

 

Enriba do escenario te presentas cun set dinámico, aberto á improvisación e ao movemento constante. Como tes pensado, pois, levar 17 ao directo?

atún blanco: «É complicado, pero estou a cambiar o set para cada concerto. Toco cancións do disco en acústico, algunhas rearmonizadas, outras con elementos electrónicos, live looping... Pero tamén toco cancións novas para probar como respiran en directo, e algunhas que non son nin sequera cancións, senón ideas en desenvolvemento... E procuro deixar momentos de improvisación, si, sobre todo coa guitarra. Gústame estar aberto aos accidentes.

Sei que moita xente vai a concertos para escoitar as cancións como no disco, pero a min encántame que os meus artistas favoritos reimaxinen os seus temas para o directo. Ademais, mo paso mellor».

 

Cando, e onde, poderemos volver a desfrutan dun concerto de atún blanco?

atún blanco: «O primeiro concerto do ano foi no Transistor (Bertamiráns), un lugar que me encanta. E logo teño moooitas datas no aire, aínda sen pechar, pero irei comunicando todo por redes».

 

Foto © Brais Piñeiro

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

atún blanco: «Creo que teño que dicir Capital Voskov. Alén de que che guste ou non ese estilo, penso que é imposible velos en directo e non flipar. Como bandas locais máis coñecidas podo dicir tamén BALA, por suposto, e Escuchando Elefantes, que son proxectos súper inspiradores.

E bueno, botádelle unha ollada ao cartel do meu concerto de presentación; aí hai unha chea de nomes que deberiades apuntar.

Outra mención especial! Para descubrir artistas emerxentes, imprescindible botarlle unha ollada á canle de Sesiones En Vilo».

 

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

atún blanco: «Cero vergoña, pero moito caos... Sempre rock dos 90, moitísima electrónica —desde ambient ata house de club—, jazz de todo tipo, cantautores... É imposible de disecar.

Paso por etapas de obsesión. A máis recente está a ser con Pinegrove, pero se me preguntas nun mes seguramente estea xa raiado con outra cousa.

Tamén me gusta escoitar discografías enteiras aos poucos. O ano pasado escoitei as de Björk e James Blake, entre outras; agora estou con Fiona Apple e Joni Mitchell.

E álbums de arriba abaixo sempre. Con cascos e escoitando, sen facer outras cousas».