MisterMyr leva roqueando, e facendo roquear, media vida. Aarón Silva comezou a tocar o piano aos seis anos, a guitarra aos oito e, agora, logo de anos de formación constante, arríscase con (case) todo: rock, metal, synthwave, rap, trap, ritmos latinos... O artista pontevedrés residente en Ames (A Coruña), lonxe de ser un misterio no mundo da música, é un camaleón; á súa faceta de músico, hai que sumarlle ás de produtor e compositor de bandas sonoras para videoxogos.

O seu lanzamento máis recente, Portfolium Vitae I (Original Videogame Soundtrack) (2024) xunto a Qervo (Yago Pazos), é un longo de 13 cortes que fai, á súa vez e como ben indica o título, de currículo.  

 

 

Detrás de MisterMyr atopamos a Aarón Silva, pontevedrés afincado en Ames (A Coruña). Como lembras o teu primeiro contacto coa música e que dirías ti que fixo que leves «roqueando a escena musical desde os seis anos»?

MisterMyr: «A verdade é que non lembro moito. Algunha imaxe solta da academia JOSMAR en Pontevedra, aprendendo os básicos de solfexo e piano. José Manuel era un profesor moi atento, e pronto trasladou o pequeno local en Xerardo Álvarez Limeses, a poucos metros do noso edificio, a un mellor local na Parda, onde acudín uns anos máis. Con 8 entrei no conservatorio de Pontevedra na especialidade de guitarra clásica; a distancia entre ambos lugares rematou por facernos priorizar a ensinanza pública un ou dous anos despois.

Penso que o que fixo que siga a roquear tras case trinta anos foi o meu paso polo Ataúlfo Argenta, conservatorio de Santander, durante a miña adolescencia. Tiven a sorte de coincidir con profesores como Emilio Otero de piano, Javier Canduela de guitarra, Luis Ángel Sánchez de harmonía e composición, eminencias no seu campo cada un deles. E en especial o meu titor de guitarra Juan José Sáenz Gallego, que espertou en min un amor pola música e a guitarra que xa se viña forxando, e Antonio Noguera Guinovart quen, enriquecendo o traballo do anterior, estableceu unhas bases para a composición e coñecemento intrínseco das formas musicais que me dan pé cada día para facer o que fago».

 

 

Tes formación en piano e guitarra clásicos, instrumentos que, como comentabamos, comezaches a tocar desde pequeno. De que xeito inflúe esta formación clásica á hora de dar forma a este proxecto, máis próximo a outros xéneros como a electrónica ou o rock progresivo?

MisterMyr: «A música clásica require técnica e adoita a ser máis complexa que os xéneros pop. Penso que a miña deriva cara a estilos máis traballados era obvia; moitos pensaban que podería tirar cara ao jazz, pero non foi así.

Gústame dar un paso máis, saír do convencional. Compases compostos, harmonías máis elaboradas que un simple acorde maior ou menor, mestura de estilos... A formación clásica simplemente me dá moitísimas ferramentas coas que xogar, toque a música que toque.

De todas formas, non me gusta definir MisterMyr como un proxecto atado a ningún estilo en específico. MisterMyr son eu, hoxe fago unha cumbia, mañá black metal, pasado un city pop xaponés.

No corazón sempre levo o heavy metal, pola mensaxe de liberdade que penso que defende o xénero. Tamén me sinto moi próximo ao hip hop; ao fin e o cabo sempre vivín nos barrios».

 

 

Ao fío, e logo de pasar por diferentes agrupacións de rock e metal como From Hell, Rotten ou Meigha, como foi o teu achegamento ao mundo dos sintes e a música electrónica?

MisterMyr: «Penso que é un paso tamén obvio á hora de achegarse ao mundo da produción.

Os teclados MIDI son accesibles, a música electrónica tamén pode ser definida como accesible. Hai xéneros e temas máis complexos, pero se pode facer algo cuco cun baixo secuenciado, uns arpexiadores, unha caixa de ritmos e melodía.

Igualmente, a miña primeira produción foi para o xogo de móbil ‘10 Temptations’ que, a falta de teclado, escribín por completo en tablaturas de guitarra, que logo exportaba a MIDI para arrastrar no software de produción...

Agora miro atrás e non hai moito que mataba paxaros cun tanque, por dicilo dalgún xeito. Viña da música en directo e, fóra da preparación clásica, durante os anos anteriores a intentar producir, estudei o que puiden (pola miña conta, que non había recursos para titulacións) acerca de composición moderna, psicoloxía musical, orquestración, bandas sonoras... Moita análise e escoita activa para saber o que estaba a facer todo músico ou grupo ó que escoitaba. Pero de produción tiña cero idea; probei varios softwares ata que me topei co Ableton, onde a intuición me guiaba mellor que no resto. O xogo para o que fixen aquela banda sonora tardou tanto en desenvolverse que rematei por refacer todo con mellor equipo previo ao lanzamento!

O traballo durante esas semanas deume unhas bases de produción virtual e seguín co synthwave e demos de metal e rap. A miña saúde mental, que daquela estaba bastante prexudicada, comezou a mellorar e atei cabos a que se tocar música me facía sentirme ben, escribir e crear me facía moito mellor.

Sen quitarlle méritos a amigos e á miña nai, que fixeron, e aínda fan, moito».

 

Foto © Carlos Pereiro

 

Agora, sen etiquetas, como describirías a música de MisterMyr?

MisterMyr: «Calquera cousa, un caos, de todo un pouco... Ao principio o vin como un problema. A primeira banda sonora constaba dunha serie de escenas: un pub de rock, outro de jazz, un restaurante chinés... Os meus temas pasaban por diferentes familias da música electrónica, rock, metal, rap, cumbia... Normalmente os creadores de contido dividen, pero que ía facer eu, 17 canles cada unha cun formato? Logo de darlle moitas voltas, decidino: “eu fago música”; a que sexa, a que faga falta, a que me boten, a que me pete.

Hai pouco, un amigo da industria me preguntaba abraiado vendo a miña biblioteca de proxectos, “pero ti sentas a facer música sen saber para que é esa música?”, claro! Juan José Sáenz, profesor de guitarra parafraseaba a Picasso: “as musas existen, pero que te collan traballando”. Non vale de nada inspirarse a 20 km da casa na montaña, pero se te chega mentres estás no ordenador do estudio, é útil. Para iso hai que escribir cousas malas, cousas mediocres, cousas regulares... Ademais da práctica, o estudo e a constancia fan que o “bloqueo do escritor” me pareza un invento; eu se non escribo é porque non me sentei a escribir».

 

 

Atopamos que myr («ma» en castelán) é un símbolo de unidade de tempo que equivale a un millón de anos. Por que MisterMyr?

MisterMyr: «Non tiña nin idea e resúltame gracioso non telo escoitado nunca!

Cando comecei no conservatorio de Pontevedra, a miña nai limpaba casas en horario de tarde. Deixábame na biblioteca pública, na mesma rúa que o conservatorio, e sorte que me ensinou a ser responsable e quedaba por alí facendo os deberes, ía a clase e cando non tiña máis que facer lía. Lía moitos libros, devorábaos. Ata o punto que me deron acceso ao piso superior onde podía atopar libros máis “complicados”; alí comecei coas obras de Tolkien. Imaxinei un personaxe dentro daquel mundo de fantasía, chamado Mirvender... soaba élfico? Máis adiante usei ese nome para crear unha dirección de correo electrónico e en varios personaxes de xogos online. Os amigos de clase chamabámonos polos nomes que usabamos en Internet e por acortar comezaron a chamarme Myr (con “y” víase máis heavy).

Outro amigo músico, de broma, dicíame Señor Myr e rematei usando MisterMyr».

 

Foto © Daniel Atán

 

A túa guitarra escoitouse durante algún tempo no casco vello de Santiago de Compostela, onde pasaches horas e horas tocando como músico rueiro. Botando a vista atrás, que leccións dirías que che deixou esa experiencia?

MisterMyr: «Se estudas de forma óptima pódese vivir da música, pero non sempre é bonito.

Teño lembranzas preciosas, de xente que se parou hai 15 anos coa que aínda falo cada semana; xente que me axudou moito, que se emocionou, que cando parei de tocar me botaron en falta... Pero é moi duro; frío, choiva, xente sen educación...

É un recurso que gardo sempre. De poñerse feas as cousas non vou quedar sen sustento, pero prefiro evitalo».

 

Se preguntamos polas túas influencias musicais, a quen sinalarias? A quen consideras como referentes?

MisterMyr: «O primeiro nome que me vén á cabeza é Nobuo Uematsu, compositor xaponés afamado por innumerables bandas sonoras de videoxogos entre outros traballos. A súa música no Final Fantasy VII fixo un clic no meu cerebro e, no momento no que comecei a entender as ensinanzas en harmonía de Antonio Noguera e atalas coas melodías e progresións da música do xogo, souben que aí había algo interesante para min. Ás veces penso que é unha pena que tardase tantos anos en coller a produción, pero igual non tería chegado preparado da mesma forma, tanto académica como mentalmente.

Logo a lista pode ser interminable de tantos xéneros que escoito. Regino Sainz de la Maza, Tárrega e Narciso Yepes para guitarra clásica; Rachmaninoff no piano; Bach, Wagner, Tchaikovsky...

Xa en épocas máis próximas: Gentle Giant, King Crimson, Rush, Dream Theater, Opeth, Biggie, 2Pac, Dr.Dre, Snoop Dogg, Masayoshi Takanaka, Michael Jackson, Bee Gees, Judas Priest, Iron Maiden, Windir, Abbath, Immortal, Dimmu Borgir, Guille Milkiway (La Casa Azul)...

Podería escribir e non parar, de todos aprendo algo útil».

 

 

 

En 2019 publicas 30 Days, 30 Songs (Challenge) (2019), resultado do reto de escribir e producir unha canción cada día durante un mes. Como o afrontaches? Volverías repetir algo similar?

MisterMyr: «Aquilo foi unha broma que chegou lonxe de máis; aprendín moito e saíron ideas moi interesantes, pero tamén me din un pequeno golpe de realidade.

Estaba a traballar cun amigo produtor francés, Hazmat, cando fixemos unha broma sobre imitar o Inktober cun día máis de duración en novembro. Inktober é unha iniciativa de artistas gráficos na que debuxan en tinta unha peza diaria. A maioría dos que comezan non rematan... e nun par de semanas entendemos por que.

Tiñamos unha cunca con xéneros musicais, cada día quitabamos un papeliño e a escribir nese xénero cunhas regras de duración, creatividade e non repetición de ideas. Ao principio de todo foi pan comido: temas producidos nunha hora, boas ideas... De cara ao día 12 eu xa non tiña idea de que facer. Hai temas estrambóticos, cousas que se non me din que son miñas non o creo. Aquí fun listo e non fixen nada con guitarra ata metade de mes, a partir do día 15 quitarme ese hándicap abriume as posibilidades do meu instrumento principal, e conseguín rematar, non sen algunha dificultade; sobre todo por conseguir cadrar horarios da vida normal máis a produción diaria.

O amigo Hazmat e máis eu coincidimos en que tería sido imposible en solitario, pero moitos días, saber que o outro estaba ao pé do canón daba os folgos que faltaban.

Non sei se volvería a repetir nese formato pola dificultade horaria de cadrar 2-4 horas todos os días do mes para facer algo, pero estou seguro de que algún mes teño feito máis de 30 temas sen propoñerme reto algún».

 

 

Es autor de bandas sonoras para videoxogos; aparentemente podería resultar algo semellante a facer a banda sonora dunha película, pero, a pouco que se pense, as condicións de recepción son moi diferentes, non? Como é o proceso de creación?

MisterMyr: «Non é algo que me resulte moi diferente. En ocasións vas querer música que acompañe á acción, noutras vas querer un ambiente que non moleste pero dea unha cor á escena... depende moito do xénero en ambos casos. Unhas veces quererás que o espectador ou xogador estea a saltar coa música e noutras preferirás que sexa sutil para que non se despiste da narrativa, obxectivo do xogo, pistas visuais da película...

Para o proceso de creación, imaxinamos lembrar unha canción, escoitala dentro da cabeza como cunha radio interna; pois o mesmo pero é unha canción nova. Ás veces a escribo ou directamente gravo segundo a penso, outras veces doulle voltas na cabeza para ter unha idea máis pulida antes de sentarme a escribila/gravala. Logo arranxo, melloro, doulle un descanso e volvo a darlle voltas... Unha vez estou contento coa idea, finalizo a produción e envío ou publico. Non me gusta darlle voltas ás cousas finalizadas; se me poño perfeccionista, nunca o vou sacar.

Obvio nun tempo vai ser mellor porque terei máis coñecementos e experiencia, pero a mellora de traballar enriba de algo case finalizado non é moita ao lado do que podo aprender facendo varios temas novos. Ademais, non sigo a práctica de moitos artistas de borrar os traballos vellos de peor calidade. Veño de facelo peor, se agora o fago mellor é por comparación co anterior; o camiño trátase diso e non o vou ocultar».

 

 

 

Unha desas bandas sonoras é a música para Neon Flytron (2020), videoxogo que acada xa… máis de 2,5 millóns de xogadores! Como se xestou a creación desa banda sonora? Porque o autor do videoxogo vive en Crimea!

MisterMyr: «Vin o xogo en Twitter con moi bos gráficos e unha música que berraba pertencer a unha biblioteca xenérica con pouca alma e cero orixinalidade. Mandeille unha mensaxe privada ao desenvolvedor e ofrecinlle facer unha banda sonora orixinal a cambio dunha porcentaxe poslanzamento. En cousa dun mes escribín unha chea de temas para el; escolleu os que máis lle gustaron e lanzamos o xogo. Todo un éxito para a nosa sorpresa, o mercado de móbiles é un pouco caótico.

Acadou 100.000 xogadores no primeiro mes e xerou unha boa cantidade a través dos anuncios. O autor solicitou o pago, pero debido á guerra, a maior parte do que debíamos cobrar quedou bloqueado.

Pouco despois, un par de páxinas de xogos chinesas copiaron a aplicación e, como o autor actualmente atópase en paradoiro descoñecido, decidiuse non levar a cabo accións legais contra elas. A razón: se non se pode cobrar, polo menos que estea á vista de todos que un xogo no que puxen música ten millóns de xogadores. Hai un par de meses, estas páxinas foron máis aló e sabendo da desaparición do autor, tomaron accións reclamando o xogo como seu e o quitaron de Google Play Store.

Unha pena todo, pero foi unha cousa da que me sinto moi orgulloso, escribín temas moi interesantes e saquei ánimos para continuar na industria musical».

 

 

Ademais de músico, tamén es produtor, un labor que realizas tanto en composicións propias como alleas. Como é MisterMyr como produtor cando traballa para outros?

MisterMyr: «Intento ser o máis afable posible. Se a xente se sinte cómoda, vai ser o máis natural; sexa cantando, tocando ou transmitindo as súas ideas por palabras para que eu as converta en música. Intento achegar o máximo posible cos meus coñecementos dentro dos límites do que busque o artista. Aconsello a quen se deixa aconsellar».

 

 

 

Un dos teus traballos máis recentes como produtor é o tema de Verter GZ “Guateke Turras”. Como lembras o darlle forma final a ese tema?

MisterMyr: «Coñecín a Miguel e Fiz na Liga CeibaRimas 23. Alí comenteilles que tiña un concurso en marcha: coller unha das miñas instrumentais e facer unha letra curta en formato reel de Instagram. Os participantes con máis likes e vistas levaban unha produción gratuíta. Verter GZ gañou e pouco tardaron en vir o estudo a gravar as súas voces.

Quedei encantado, polo gran nivel musical, que fixo o traballo moi sinxelo, e pola proximidade e simpatía de ambos. Un dos temas nos que máis me divertín traballando!».

 

 

Publicado o pasado verán, “Heatwave II” era un sinxelo dedicado «á xente do campo» que servía, á súa vez, como chamamento para coidar o planeta; pouco despois, estreábase “Prende o lume”, tema de Lidia L. Chao pola loita contra a violencia machista no que participaches na composición da música e na produción. Na túa opinión, que papel pensas que ten, ou debería ter, a música á hora de espertar conciencias?

MisterMyr: «Penso que a música, como calquera outro xeito de arte, ten importancia á hora de transmitir mensaxes, tanto para ben como para mal.

Aí é cousa de cadaquén transmitir de forma máis aberta ou máis sutil os valores que queiran. E non me parece mal que algúns artistas fagan música “neutral”, ten que saír dun mesmo o querer transmitir unha mensaxe. Algúns berran en Twitter, outros berran na rúa... A min non me gusta berrar, entón decidín incluír no meu catálogo temas que falen dos meus valores. Algúns descaradamente como a saga de “Heatwave I” e “II” máis “Coldwave”. Outros hai que pararse a escoitar o que di a letra ou coñecerme para saber a intención que tiña. Por exemplo, en “The Night Has Come” a letra de Alejandra ‘Kimi’ Pazos fala dunha postacocalipse onde o clima rematou por destruír case todo o que coñecemos».

 

 

Por certo, como xorde, e se desenvolve, esta colaboración con Lidia L. Chao? Porque lemos que foi o seu primeiro rap!

MisterMyr: «Ao igual que con Verter GZ, Lidia participou nun dos meus concursos de Instagram e gañou unha produción. O concurso estaba pensado para música urbana con instrumentais de rap, hip hop, trap... pero se podía cantar por riba deles, non era obrigatorio rapear. Lidia tivo moita coraxe de lanzarse a un xénero novo cando, na miña opinión, puido ter gañado igualmente con algo completamente melódico.

O resultado foi incrible, un tema moi potente con unha mensaxe que non deberíamos cansarnos de repetir. Outro dos orgullos da miña carreira!».

 

 

Na túa discografía atopamos títulos como Neon Freestyle Training BEATS vol. 1 (2023) ou Neon Freestyle Training BEATS vol. 2 (2023), álbums que lanzabas para que o público practicase freestyle na casa. Como xurdiu esta idea? Haberá vol.3?

MisterMyr: «A idea forxouse polo que veño comentando, facer un concurso no que darlle saída a xente de nivel que estivera a comezar na industria. Ademais de servirme como escusa para publicar unha chea de instrumentais do tirón que tiña gardadas para ir ensinándolle os cantantes que me pedían música urbana.

Poderíase dicir que xa existe unha terceira parte, con diferente nome, pois na que tiven unhas cantas ideas para ela comecei a traballar con Yago “Qervo” Pazos e publicamos xuntos unha mixtape. Esta vez sen concurso, debido á carga de traballo que acumulabamos con outras producións.

Non descartamos volver a lanzar concursos similares».

 

 

 

 

Hai un par de meses que lanzabas Portfolium Vitae I (Original Videogame Soundtrack) (2024), un longo para o que unías forzas con Qervo (Yago Pazos). Como naceu e se desenvolveu esta «banda sonora» ou «portfolio»? Con que fin?

MisterMyr: «Ao igual que coas instrumentais de urbana, tiñamos un montón de traballo rematado para varios usos que enviabamos de forma privada a proxectos que puideran necesitala para buscar novas oportunidades de traballo, un currículo.

Pareceunos que o traballo era de nivel suficiente como para merecer estar publicado e facilitarnos as cousas á hora de compartilo. En lugar de xuntar varios arquivos, unha ligazón a Spotify/YouTube e listo. Seleccionamos algunhas obras finalizadas, escribimos outras poucas para cubrir a maior parte de estilos posibles...

Ademais, Yago e máis eu somos profesores en Longa Music Lab. Pensamos que é moi boa publicidade para a escola que os alumnos potenciais poidan escoitar do que é capaz a xente que imparte materias de composición e son final».

 

Foto © Daniel Atán

 

Yago Pazos e mais ti conformades QMProds, perfil de produción musical profesional. Como xorde esta oportunidade e con que obxectivo?

MisterMyr: «Todo comezou coa idea de profesionalizar a imaxe de beatmakers. Crear instrumentais de alto nivel e gravar cantantes, melódicos ou de rap.

Eu teño moita facilidade para escribir música e Yago é un fóra de serie na mestura e finalización; era cuestión de tempo que xuntaramos esforzos para chegar a un nivel máis aló.

Co tempo, ademais destes estilos, foron caendo cousiñas de bandas sonoras, fondos musicais, e tomamos a decisión de evolucionar á produción musical en xeral, sexa o que sexa o que nos pidan».

 

Disque algúns dos temas de Portfolium Vitae I están a soar en fondos da TVG? Como é iso?

MisterMyr: «O equipo de produción do programa Malicia Noticias solicitounos unhas composicións para usar en fondos. Algo de tensión, algo de festa, unha cabeceira de sección... creamos unha biblioteca bastante interesante. Algúns deses temas considerámolos e incluímolos no Portfolio».

 

En Portfolium Vitae I escoitamos ritmos urbanos mesturados con outros máis clásicos sobre unha base de electrónica. É curioso como, nas túas composicións, xéneros aparentemente afastados, como son, por exemplo, o trap da synthwave, rematan por confluír dun xeito do máis natural. Cal é o teu segredo á hora de fusionar diferentes estilos?

MisterMyr: «A música popular está arraigada a través dos diferentes xéneros. Cambian as instrumentacións e os tempos, pero a maior parte da xente fai rodas de 3-4 acordes coas mesmas estruturas intro-estrofa-retrouso...

Se se escoita a música de forma activa, analizando o papel de cada instrumento, pódese intercambiar e complementar as pezas de diferentes estilos. Por iso gústame tanto o progresivo; sen necesidade de saír do mesmo tempo e tonalidade, comezas facendo unha balada pop, pasas por un rock clásico, un corte de cumbia-flamenco e rematas en heavy metal.

Con ese exemplo: o trap normalmente vén definido por un ritmo de percusión bastante específico; por outro lado, o synthwave ten os baixos pulsantes e os arpexiadores. Se manteño estas premisas que dan identidade a ambos estilos musicais, non é difícil mesturalos».

 

 

Sen medo: de que se compón o teu set de traballo? Cal é o teu line-up de confianza?

MisterMyr: «Traballo nun estudio caseiro, humilde pero resultón.

Un portátil de gama media enchufado a unha pantalla para ver mellor. Múltiples hubs de USB para ter todos os periféricos conectados.

A maior parte do tempo escribo cun teclado MIDI e aplico instrumentos virtuais a esas pistas para que soen ao que eu queira: baixos, orquestras, trombóns, unha batería... Para demos máis elaboradas ou temas que buscan un son profesional teño a tarxeta de son Line6 UX2, principalmente para guitarra e voces.

Teño a miña Alhambra 6P para gravar as clásicas, unha LTD EC1000 DLX, guitarra eléctrica de confianza, con moito corpo (e peso) que utilizo na maior parte das ocasións. Tamén teño unha Fender Stratocaster Mex, que utilizo cando non necesito tanto corpo ou busco ese son específico das strats.

Na esquina da sala, teño unha pequena cabina de voces cun AKG P120 de condensador que me dá moi bos resultados. Para a escoita teño dous pares de altofalantes, un de resposta plana e un HiFi para facer comparación sen ter que moverme. Pronto quero engadir un altofalante mono de móbil para ter esa terceira opción.

Se a economía o permite, vou buscando opcións de mellora para todo isto».

 

A finais de agosto publicabas “Abracadabra” con Mog. Poderías contarnos algo máis sobre este lanzamento?

MisterMyr: «É o tema resultante da colaboración entre Longa Music Lab e CeibaRimas. Mauro “Mog” clasificouse subcampión da edición do 2023 e gañou unha produción con nós. Un tema en galego que só usa palabras co letra “a” nas estrofas e un retrouso co letra “i”.

Na miña opinión, a pesar de que Nach xa o fixera en castelán, este tema marca un punto de nivel moi alto no rap da terra. Dando máis forza a este argumento con xente como Jallejo, Big Meu, O Pirata, presentándose en galego a competicións de freestyle que inicialmente eran en castelán. Ademais do crecente nivel nos eventos de free en galego».

 

 

Que podemos agardar de MisterMyr nun futuro non moi afastado? Podes adiantar que estás a argallar no estudio?

MisterMyr: «Intento non estar parado. Estou en contacto con moitos artistas da zona e tamén de moi lonxe. Algúns están escribindo, estou escribindo para outros...

Compoño a miúdo fondos para animacións, mangadubs... Estou constantemente tirando o Portfolio a castings para bandas sonoras, de animación, series, videoxogos... É unha industria moi complicada, moita xente facendo música a moi distintos niveles.

Pola miña parte, sigo a ter mil ideas e non deixan de saír novas. Oportunidade que apareza, a collerei como se fose a única, dando todo de min e sen deixar de formarme para contar con cantidade e calidade de ferramentas. Por suposto, seguirei sacando iniciativas e traballando con artistas que comecen desde abaixo, dando oportunidades a quen poida dentro das miñas posibilidades e capacidades.

Gustoume moito o resultado de “Aunque caiga el sol”, tema que fixen coa xente do Milladoiro SD, club do que formo parte desde o ano pasado como community manager e agora como parte da xunta directiva. Non descarto seguir xuntándome con xogadores e técnicos para facer máis música de temática deportiva».

 

 

O curso pasado fuches profe en Longa Music Lab, a escola de son de Vicky Longa na Cidade da Cultura. Como foi a experiencia? Que agardas deste novo curso que está por comezar?

MisterMyr: «Ensinar os coñecementos que recollín durante todos estes anos é una experiencia moi gratificante. Sempre falo do sinxelo que me resulta escribir ou entender o que escoito, pero recoñezo a complexidade nas distintas capas da materia. Escoitar un tema dun alumno e ver que aplicou ese coñecemento de forma efectiva, transmitindo e cumprindo as bases que lle demos, é emocionante.

Deste curso que vén agardo o mesmo pero mellor. Xa non é o primeiro ano que te colle un pouco de sorpresa dalgún xeito; temos un pouco máis de experiencia, polo que imaxino, e agardo, que os resultados sexan aínda mellores e poidamos ensinar de forma máis eficiente se cabe.

Ademais, opino que tanto Vicky como Yago teñen un nivel incrible e non deixan de formarse e querer mellorar. Un equipo fantástico, non podería imaxinar un mellor».

 

Foto © Daniel Atán

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

MisterMyr: «Logo de traballar producindo “Yermo Solaz”, de Boa Sunet, non podo facer senón recomendalos. A atención ao detalle, limpeza, nivel musical... que defenden moi ben en directo.

Tiven a honra de gravar o saxo de Mercé no meu estudio e penso que, polo de agora, a experiencia máis desfrutable que tiven. Premer o botón de gravar e quedar abraiado con cada toma que fixo; unha limpeza, un timbre, unha calidade que converteron nun pasatempo as horas de traballo sobre esas pistas preparándoas para usalas na mestura».

 

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

MisterMyr: «En Spotify son o meu artista máis escoitado, seguido pola xente á que produzo. Só utilizo a plataforma para comprobar que están as cousas ben subidas.

A miña aplicación de música é YouTube Music; vou abrila e copiar os artistas que me recomende: Windir, Carpenter Brut, Abbath, Slayer, Daft Punk, Masayoshi Takanaka, Manowar, Notorius BIG, Aya Hirano, Finntroll, Buckethead, Control Machete...

Escoito moito folk black metal, city pop xaponés e hip hop dos noventa.

Non é raro que no aleatorio se encadeen os temas máis escuros coas intros de anime máis acarameladas. Non son de ver moito anime, pero coñezo as cabeceiras e feches de case todos».