Varios músicos consolidados da escena musical viguesa se xuntaron hai xa máis dunha década coa intención de fusionar a súa diversidade de influencias e estilos, e as súas diferentes personalidades, para deste xeito satisfacer —ou polo menos intentar— as súas necesidades artísticas. Non só acadárono, senón que a súa mestura de rock psicodélico, metal e punk levounos a asinar o seu debut discográfico con Warner Music. Composta por Adolfo FH (voz, guitarra), Antón “Piru” Fernández (baixo) e Cristian García (batería), STONED AT POMPEII é unha banda que entende o rock desde unha perspectiva contemporánea, modernizando o xénero e adaptándoo ao século XXI.

Encomiados por crítica e público, os seus sons frescos e melodías actuais, influenciadas ás veces por estilos como o jazz ou a electrónica enchen xa tres discos, o máis recente, Blissphony (2024), publicado a principios de outubro.

 

Foto © Ramón Vaquero

 

Hai máis dunha década que catro consolidados, e coñecidos, músicos da escena local viguesa xúntanse para crear STONED AT POMPEII. Como xorde e con que intención nace a banda?

Stoned at Pompeii: «A banda non se consolida ata 2017. Nos inicios xorde como un xeito facer algo xuntos que con outros proxectos non podiamos; todo o que queriamos crear, todo o que queriamos ser e de maneira natural, como se dun xogo se tratase. Supoño que ao xurdir dunha banda de rock ’n’ roll ten que ter esa chispa de espontaneidade.

Co tempo, a cousa vaise profesionalizando, pero seguimos procurando manter esa frescura e ilusión do principio, sorprender e escapar dos clixés».

 

O nome é un chisco á película documental PinkFloyd: Live at Pompeii (1972), por que facer referencia a unha das bandas máis icónicas do rock do século XX no voso nome?

SAP: «Pink Floyd foron uns adiantados ao seu tempo; xa desde os seus comezos sempre tiveron unha abraiante capacidade para reinventarse e traspasar os límites da música, tanto sonora como visualmente. Salvando as distancias, gústanos esa filosofía de desafiar o preconcibido.

Como toda banda que comeza, as primeiras jams foron versións, en concreto “Echoes”, a versión do Live At Pompeii de Pink Floyd, banda da que somos todos fans; de aí nace o noso nome, sen dúbida un nome peculiar, non deixa a ninguén indiferente».

 

Foto © David Figueroa

 

Actualmente presentádevos en formato trío —Adolfo FH (voz, guitarra), Antón «Piru» Fernández (baixo) e Cristian García (batería)— os tres con ampla formación musical e, ademais, experiencia previa, e mesmo paralela, noutros grupos. Como conflúen as vosas influencias e experiencias particulares á hora de conformar este novo proxecto?

SAP: «A nivel de imaxe e o núcleo da banda somos un trío, era o máis honesto, coherente e manexable, pero hai moito máis “detrás do que sae nas fotos”.

Paul Rodga segue a ser parte da banda e, desde Francia, está presente nas decisións, nas labores de oficina e todo o demais. En directo, segundo a ocasión, adoitamos manter a formación de cuarteto e contamos co irlandés Paul Clarke que está a facer un gran traballo. O noso técnico Kaze Maik tamén é un membro máis da banda aínda que non saia nas fotos... e así poderíamos seguir. Ao mellor un día nos presentamos como unha big band! [risos] Somos un trío, un quinteto, un sexteto? O que está claro é que somos Stoned At Pompeii.

En canto ás nosas experiencias noutros proxectos, como as de toda esta xente que imos sumando á familia e ao equipo, sempre son algo enriquecedor para a banda; de todo se aprende, e esa aprendizaxe queda ao servizo de Stoned At Pompeii».

 

 

Ao fío, de catro pasades a ser tres, de que xeito afectou este cambio no banco á dinámica da banda?

SAP: «Non afecta en moito, máis ben danos a posibilidade de ter unha formación máis adaptable dependendo da circunstancia. Aínda que oxalá nos puidésemos permitir levar sempre un equipo de 20 persoas, pero non sería razoable, nin sostible, polo de agora».

 

Somos conscientes de que o rock é un xénero amplísimo que á súa vez engloba outros tantos subxéneros. Unha das vosas premisas como banda é a de «darlle un novo enfoque ao rock, modernizándo e adaptándo o ao século XXI». En que consiste esa nova perspectiva? Como describiriades o son de STONED AT POMPEII?

SAP: «Levamos mamando rock dos 50, 60, 70, 80 e 90 toda a vida. Obviamente bebemos de aí, pero hoxe en día, e máis en España que sempre vai dez anos por detrás aínda con internet, ves moitísimos grupos facendo música de outras décadas coa máxima de intentar imitar o son e mesmo vestíndose igual. Supoño que iso está guay para os nostálxicos e é algo perfectamente respectable, pero na nosa visión (e debería ser a ambición de calquera creador do que queira que sexa), está o intentar achegar algo novo ou, polo menos, máis fresco, tanto na sonoridade como en todo o demais.

Tampouco se trata de reinventar a roda, pero si de ter unha personalidade propia e actual, e non ter medo a experimentar coas vantaxes que nos poida brindar a tecnoloxía, a música electrónica ou o que sexa. Sen maiores pretensións.

O rock mesmo está aburguesado... e todo o que sexa escapar diso para nós benvido».

 

 

Foto © David Figueroa

 

Se vos preguntamos polas vosas influencias, a quen sinalariades? Quen diriades que impacta, ou impactou, a vosa música?

SAP: «A verdade é que todo nos inflúe, desde as guitarras surf dos 60, sintetizadores dos 80, bandas dos 90, música actual, etc.

Escoitamos desde Chet Baker a Black Keys, pero David Bowie, The Beatles, The Doors e Pink Floyd son bandas que adoramos. Como hai que mollarse, podemos dicir que os Stone Temple Pilots sempre foron una banda que estaba nas conversacións cando nos xuntamos.

Pero, honestamente, escoitamos moitísima música e por iso tamén a nosa é tan diversa».

 

 

 

O voso debut discográfico, Ancroidal (2017) vén da man dunha major, Warner Music Spain. Como chegades a asinar o voso primeiro álbum cunha discográfica deste talle?

SAP: «Como todo, é cuestión de chamar a portas e ofrecer algo diferente ou que poida suscitar algo de interese, supoño. De todas formas, non todo é cor de rosa con calquera major; hai que ter coidado co que se asina, que todo ten as súas luces e as súas sombras. Por sorte, nese aspecto xa tiñamos certa experiencia e non asinamos o primeiro contrato que puxeron sobre a mesa, polo que puidemos optar por unha contraoferta máis sostible.

Aínda así, custounos tempo e esforzo conseguir a liberdade discográfica para poder editar Blissphony como nós queriamos, e para poder ser donos do 100% do noso traballo e máis coherentes co mesmo».

 

 

Por moito que buscamos, non acadamos atopar que significa «ancroidal»... É un termo inventado? Cal é o seu significado?

SAP: «“Ancroidal” é un termo creado para darlle nome á canción e tamén ao disco. Ás veces, a creatividade non ten que ser soamente no musical ou o visual; de feito “blissphony” tamén é una palabra creada por nós, neste caso xuntando as palabras “bliss” e “phony”.

Pero volvendo a “ancroidal”, este engloba a contorna actual do ser humano, as súas decisións, relacións e a súa realidade. Digamos que a evolución é moitas veces involución, xa que a maioría dos nosos problemas son creados pola nosa sociedade. Ten un carácter existencial».

 

Foto © David Figueroa

 

“Ancroidal Pt. I” e “Ancroidal Pt. II”, como “Epic Fall” ou “The Story Will Remain”, están entre os temas máis melódicos e longos do LP. Por que dividir esta canción en dúas partes, aínda que unidas e sen solución de continuidade?

SAP: «Podería efectivamente ser un só tema, pero a realidade é que a parte “II” é un desenvolvemento instrumental da primeira, totalmente independente; para nós fluía moito mellor deste xeito. E o certo é que en directo ás veces soamente tocamos unha das partes».

 

 

Ancroidal lanzouvos a países como Inglaterra, Francia, Alemaña ou Países Baixos. Como lembrades estas datas internacionais?

SAP: «Moi ledos, absorbendo cada momento que viviamos fóra e con ganas de volver. Xirar fóra das nosas fronteiras con solvencia é moi complicado, o prezo da vida non para de subir e os beneficios da música están estancados. Con todo, a experiencia paga a pena; o ver a alguén doutro país que non coñeces cantando as túas letras é a maior satisfacción que pode ter una banda».

 

Pero é que, ademais, tamén fostes parte de festivais de renome, como o Resurrection Fest 2018, recoñecida cita para o público máis hardcore, punk e metal de Europa. Seica o de que «ninguén é profeta na súa terra» non aplica no voso caso... ou si?

SAP: «Non temos queixa! A acollida dos nosos concertos segue a ser moi boa e, por exemplo, que poidamos esgotar entradas na nosa cidade e abrir outra data con tanta antelación sempre é algo para estar agradecidos, pero é certo que seguimos a ter certa ambición na medida de que sabemos onde pode chegar a banda e todo o que pode dar.

Temos moi claro que temos unha moi boa carta na man con este disco, que é o que queriamos, pero aprendemos a desfrutar do camiño e do momento tamén».

 

 

 

Seis temas, dos once que conformaban o longo, foron gravados en acústico e en directo nos estudios centrais de Warner MusicSpain. Un traballo que recolleriades en Live Streaming & Acoustic (2021). Como foi «baixarlle revolucións» a estes temas para presentalos nas súas versións máis íntimas?

SAP: «É outra faceta da banda, algo que nos encanta facer e seguiremos a facer. Trátase de reconverter os temas a outras sonoridades e instrumentacións; é como unha especie de exercicio de personalidade das propias cancións. Ao final, se unha canción é boa, debería poder sosterse na súa expresión máis minimalista».

 

 

 

 

Vides de publicar o voso novo disco, Blissphony (2024), un longo que chega logo de tres anos de traballo. Como nace, e se desenvolve, a idea deste álbum?

SAP: «A premisa neste disco foi: todo está ao servizo da melodía; as cancións están creadas desde a melodía e o labor dos acordes e da sección rítmica é sostela. Desde un punto de vista minimalista, cada nota ten que estar xustificada e, se non, elimínase para acadar as mellores cancións posibles».

 

No título do disco conflúen tres conceptos: a felicidade plena, o son ou a voz, e o falso ou irreal. Son estes o nexo común entre os once temas do disco? Que, ou quen, os inspirou?

SAP: «Comezamos a traballar no disco en metade da pandemia, polo que os tempos escuros e de incerteza están presentes no álbum, pero desde o optimismo de ver a luz ao final do túnel.

Cada canción é una historia diferente, temas inspirados en persoas próximas, na sociedade, no futuro, no pasado. Trátase dun disco no que podes sentir, rabia, esperanza, inconformismo, beleza, enerxía ou calma; cada canción é un estado de ánimo co que agardamos os oíntes poidan identificarse».

 

 

A portada, que parece evocara unha madonna renacentista, representa dúas forzas: «o amor incondicional fronte o medo a afundirse». De que xeito plasmades esta confrontación no disco?

SAP: «Queriamos unha portada que, ademais de ter un traballo visual e gráfico impactante, fose algo evocadora. O curioso é que dependendo de quen a vexa pode suscitar diferentes sentimentos e puntos de vista; para algúns, as persoas se afunden, para outros saen a flote... Gustábanos a idea de facer partícipe ao público desa interpretación do dualismo do disco, así como nos gusta que cada persoa poida ter a súa interpretación de cada unha das cancións e extrapolala as súas propias vivencias.

Dalgunha forma convida o oínte a mergullarse no profundo dunha obra que está chea de matices. Ao final, neste disco hai un pequeno fío de esperanza que se complementa tanto coa portada como coas cancións».

 

Como xa fixerades para o voso primeiro traballo, para a publicación deste longo contastes cun micromecenado vía Verkami que, unha vez máis, acadastes con éxito. A situación, en xeral, mudou moito desde esa primeira campaña de 2017. Agardabades tal apoio?

SAP: «Non contabamos con acadalo en tan pouco tempo; conseguiuse máis do 50% do obxectivo en menos de 24 h e estamos enormemente agradecidos.

O crowdfunding é un arma de dobre fío, pero tamén é algo que pon en valor empírico o que fas. Aínda así, o principal para nós é facer partícipes a xente da nosa música, senón non tería sentido».

 

Foto © David Figueroa

 

A crueza do rock ‘n’ roll segue a reinar en Blissphony, pero, desta volta, explorades territorios sonoros máis próximos aos sesenta e os setenta. Como definiriades a evolución do voso son ata chegar aquí? Vén para quedarse ou seguiredes a cruzar xéneros e épocas?

SAP: «É o noso traballo probablemente máis variado en canto a sonoridade e estilística. Citando a Bowie “se te sentes 100% seguro na área na que estás a traballar, non estás na área correcta, mergúllate sempre un pouco máis do que podes ata que non sintas os teus pés tocar o chan”.

O máis excitante é facer cousas novas; probar instrumentos que nunca probaras, sons que non dominas, retarte como músico, como compositor; ás veces, mirando ao pasado e outras mirando o futuro, neste disco converxen ambas. Partindo a priori dun concepto máis vintage, pero desde un enfoque totalmente moderno, na produción, na temática, no tratamento das cancións.

O futuro non sabemos que deparará porque estamos nunha evolución constante».

 

 

Xa desde os primeiros adiantos —“The End of the Sun”, “My Tale with You”— apreciamos un maior peso da parte instrumental, pero sen quitarlle protagonismo ás letras. Nas cancións, de que xeito balanceades estes dous aspectos ata acadar o equilibrio?

SAP: «Todo é importante; acadar a satisfacción plena é practicamente imposible, pero sen dúbida neste traballo quedamos o máis preto posible. A letra é a mensaxe, pero a forma na que estás transmitindo esa mensaxe é, ás veces, máis importante. Cada letra está igual de traballada que a música que a acompaña».

 

Foto © David Figueroa

 

O videoclip de “Little Game” está cheo de referencias cinematográficas (American Psycho, A Laranxa Mecánica, etc.), como xurdiu esta idea?

SAP: «A idea do vídeo de “Little Game” xurdiu do seu director, Rubén Di Groovie. Tiñamos claro que queriamos probar cousas diferentes e, neste caso facer un vídeo de ficción, que non fose o típico vídeo no que saímos tocando. Gustounos a idea de darlle un argumento alternativo á canción, unha visión totalmente afastada do significado da letra pero que fose case Tarantinesca.

Temos traballado con directores incribles, e aínda así, a día de hoxe segue a custarnos moito delegar, pero con Rubi compartimos amizade desde hai moitos anos e tamén afeccións cinéfilas. É unha persoa supermeticulosa no traballo, polo que sabiamos que estabamos en boas mans. Ademais, complementouse cun equipo de luxo con Miriam P. Álvarez na produción, Deirdre Canle como directora de fotografía e, por último, a colaboración de Alberto Porca como colorista».

 

 

Nos directos sempre deixades un oco para a improvisación, pero no estudio? Canto hai de improvisación? Como foi o proceso creativo deste álbum?

SAP: «É fascinante porque cada tema nace de forma diferente, pero tamén se improvisa no estudio, con instrumentos, con estruturas, etc. O proceso creativo non é sinxelo, porque tes que ter a mente aberta en todos os sentidos no que estás a facer, pero é a mellor maneira de evadirte do mundo».

 

 

Blissphony está dispoñible tanto en formato dixital como en formato físico en vinilo e CD. Aínda que o formato físico, sobre todo o vinilo, está a gañar terreo principalmente entre os melómanos máis nostálxicos, é indubidable que o consumo dixital da música é predominante. Por que, pois, seguir a lanzar tiradas físicas e, no voso caso, coidadas ata o máis mínimo detalle?

SAP: «Vivimos nunha época na que vai todo moi rápido, demasiado rápido. Pero nós seguimos amando o disco, como concepto e como formato, senón todo convidaría a que sacásemos singles soltos e xa. Non é o mesmo ter un disco nas mans cunha fabricación de calidade; o seu deseño, as súas letras, os seus detalles e as súas cancións, que obedecen a unha obra completa, que darlle un clic a un botón nunha plataforma na que, de feito, é probable que algunha xente nin sequera o escoite por orde e, ao mellor no noso caso, non é algo aleatorio.

Obviamente non podemos pelexar contra certas cousas e temos que adaptarnos aos tempos, pero os discos en físico seguen a ser algo que para nós lle dan un valor engadido moi importante a música».

 

 

O concerto presentación de Blissphony é o venres 8 de novembro na Sala Filomatic (A Coruña). Como tedes pensado levar este novo disco aos escenarios?

SAP: «Efectivamente, o primeiro son as presentacións que comezaremos na Coruña. Estamos a traballar bastante para adecuar todo tecnicamente á nova produción do directo. Aínda que todo está máis coidado vamos case a contra o reloxo e haberá cambios de formacións en cada concerto, etc.

O certo é que temos bastante dilema no que respecta a elixir que temas irán dentro de cada concerto e cales quedarán fóra de cada setlist, sobre todo nos concertos de presentación, pero cremos que é algo bo, xa que nos dá cancha para facer de cada concerto unha experiencia diferente».

 

Cando, e onde, seguirá a xira de Blissphony? Que poderá agardar o público dun concerto voso?

SAP: «Logo do concerto da Coruña, o máis inmediato é continuar coas presentacións, o 16 de novembro en Lugo, sábado 23 en Vigo (onde xa están as entradas esgotadas) e abrimos nova data o venres 22 de novembro, e así seguiremos ata finais de ano. Polo de agora, só tivemos que pospoñer a presentación en Madrid para marzo de 2025 que virá xa coa maior parte de concertos da xira, festivais etc.

Os directos de Stoned At Pompeii sempre están cheos de enerxía, é un show con actitude, somos animais de escenario e iso non vai cambiar. É certo que co tempo procuramos prestarlle aínda máis atención aos detalles técnicos, subir o listón da produción do directo, polo que esperamos que esas novidades e a rodaxe da banda dean os seus froitos e todo sexa aínda máis desfrutable para o público».

 

Foto © Pixelinphoto

 

Xa que algúns están coa cabeza posta no Nadal, nós imos adiantarnos aínda máis, á contratación para os concertos de Castrelos 2025... Que canción do voso repertorio escolleriades para poñer en pé ao «templo» vigués?

SAP: «“Heels Are Made to Be Broken” un tema que foi nº 3 en MySpace en UK e co que puidemos facer una xira por Inglaterra, pero que nos é dabondo para tocar en Castrelos!».

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

SAP: «Poderíamos nomear a moitas. Por exemplo, dicirvos MOURA, onde tamén milita a nosa amiga Belém Tajes; parécenos bastante orixinal esa mestura entre tradición galega e rock psicodélico. Se non os vistes ao vivo, son moi recomendables!».

 

Se abrísemos as vosas contas persoais de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Adolfo: «Marvin Gaye, Four Tops e moita música da Motown, Bee Gees, Sex Pistols, Beatles, Bob Marley, The Doors, Black Rebel Motorcycle Club, Janes Addiction, Arctic Monkeys, Primal Scream, Oasis, John Williams (BSO), pero a última procura é “Con C de Cuentos” para o meu fillo.

Piru: «Pois de todo, desde Frank Carter & The Rattlesnakes pasando por Dennis Chambers ata Julio Iglesias na de lista Cristian [risos]... se Cristian tivese Spotify!».