Se mencionamos a Antón Axeitos, Antonio Novo, Francisco Javier Vázquez Maneiro, Francisco Javier Velo Cambeiro e Manuel Rey... pois quedamos como estabamos. E se vos dicimos que son son Tonhito de Poi (sachadora rítmica), Tuchiño (guitarra solista), Javieriño (voz), O Jran Fran Velo (baixo) e Manu Rey (batería)? Así mellor, non sí? Heredeiros da Crus nace en Ribeira (A Coruña) en 1992 e, logo dos primeiros ensaios nun ghaliñeiro, debutaron na mítica Festa da Dorna. Rockeiros por fora, punkarras por dentro, Heredeiros comezou cantando á realidade social da terra que os viu nacer, Ribeira, a través de jrandes composicións costumbristas cunha actitude irreverente, alborotadora e enérxica. Co gallo da publicación do seu último traballo discográfico, Derretidos (dotbeat!; 2019), falamos con Antonio «Tucho» Novo, guitarrista e compositor do grupo.

Bravú [sust.]: «movemento musical xurdido en Galicia a principios dos anos 90 a través de grupos que tiñan en común un orgullo pola cultura popular galega»; este adxectivo definiu o rock rural, da Galicia profunda, que xurdiu «cando as guitarras chegaron ás aldeas», segundo afirman algúns defensores do movemento. Tucho lembra o primeiro contacto de Heredeiros con este xénero: «alá polo ano 1994, pero nada máis darnos conta de que iba o bravú nos percatamos que ese non era nin o noso estilo nin o noso camiño, polo tanto, nos desvinculamos totalmente del». E, aínda que son moitos os que levan desde o principio encadrándoos dentro do bravú, insisten: «facemos hard rock setenteiro e tanto nós como os grupos do bravú non tiñamos musicalmente nada en común, só o galego. Cos meus máximos respectos hacia ese xénero, sempre nos molestou e nos cabrea moito que digan que somos bravús e vexo que vós pensades tamén que o somos [risas]. Moitos dos grupos que forman parte desa movida son golegas nosos e nos respectamos mutuamente».

Sobre a evolución deste rock rural nas súas case tres décadas de existencia, o guitarrista e compositor de Heredeiros confesa que «nunca o seguín. Eu sempre escoitei rock británico e americano dos 70 e 80. O meu grupo preferido sempre foi os Rolling Stones e seguirán séndoo para o resto da miña vida. Non me imaxino un mundo sen eles!!!! A miña adolescencia foi nos 80, nesa época tan estupenda onde o heavy metal dominaba o planeta; do bravú só che podo falar dos Diplomáticos de Monte Alto, porque ademais de ser os precursores da movida sempre me gustaron os seus directos dinámicos e os seus discos, con esas letras tan frescas e descaradas. A primeira vez que os vin en directo, se mal non recordo, foi na Festa da Dona en Ribeira alá polo ano 93 (despois de Cristo) e deixáronme acojonado».

Logo dunha primeira xira por Galicia, Heredeiros da Crus debuta no mercado discográfico con A Cuadrilla da Pepa Loba (1994), un longo que marcou un antes e un despois na historia do rock galego grazas a himnos como ‘Quero josar’ ou ‘O fillo de José’, de letras gamberras e divertidas, con esa gheada e seseo tan característicos do galego da Barbanza, a ritmo de guitarras poderosas comeza a forxarse a lenda… para grandes e para pequenos. Entre capítulos de Dragon Ball e Doraemon, os nenos noventeiros coñeceron a Heredeiros a través do Xabarín Club (TVG), onde escoitaron por vez primeira os clásicos ‘Que jallo é!’ e ‘Íscalle lura’. Xabarín foi a banda sonora infantil dunha xeración, «o mellor programada da historia da TVG, axudou moito ao rock tanto de Galicia como de Portugal… forma parte do pasado e nunca volverá, está ben recordalo [ao Xabarín], pero desgraciadamente iso xa non é así», unha época que Tucho rememora con moito cariño: «son moi nostálxico e boto de menos toda esa época (máis os 80 que os 90). Temos que mirar para diante e penso que os Heredeiros estamos no mellor momento das nosas vidas. Agradecemos a toda esa xente que nos seguen desde aquela e ás novas xeracións que tamén están aí ao pé do cañón nos nosos concertos. Se non forse por todos eles non estariamos aquí; de feito, volvimos aos escenarios grazas aos nosos fans que nos reclamaron a través de redes sociais».

En 2004, logo de sete discos e centos de concertos dentro e fora das nosas fronteiras (Londres! Nova York! Portugal-E-A-Multa-De-Catro-Millóns-De-Escudos!), Heredeiros da Crus retirábase, poñendo fin a unha era. Rexurdían en 2012 para celebrar os 20 anos da banda cun directazo na discoteca LP45 de Ordes (A Coruña), aínda sen ter moi claro se Heredeiros 2.0 se prolongaría no tempo; hoxe, sete anos máis tarde, seica hai Heredeiros para rato: «o mellor que puidemos facer foi estar parados durante oito anos, porque agora estamos máis fortes que nunca e non temos pensado parar. A nova etapa de Heredeiros é moito mellor que hai 20 anos, agora musicalmente temos máis experiencia e xa non bebemos tanto como o facíamos cando tiñamos 25 anos [risas]».

Heredeiros da Crus volvía, ao jrande e para quedarse, e así o demostrou durante un verán cheo de festivais, sold outs e milleiros de persoas entoando de novo as súas cancións. A «volta» viño cun LP baixo o brazo, Jard Rock Con Fe (2013), oitava referencia na súa discografía que manteñe ese rock contundente e costumista, ese humor e desenfreo que tanto botabamos de menos; para a presentación volven á LP45 —actualmente reconvertida en plató televisivo— nun concerto épico para a historia da música en Galicia. Un par de anos máis tarde, a banda lanza Buscando a SuperFama (dotbeat!, 2015), single-clip composto entre os cinco durante unha tarde de ensaio, construíndo frases sobre nome de orquestras galegas ao chou, en resposta a un encargo da Orquestra Panorama que, maís tarde, formaría parte dun disco con fines benéficos destinados á loita contra o cancro. Gravado por Olga Osoria, o videoclip foi galardoado co Mestre Mateo da Academia Galega do Audiovisual en 2016 e co Premio do Xurado a Mellor Videoclip no XIII Festival de Cans.

O ano pasado, Heredeiros da Crus pechaba 25 Anos, xira conmemorativa que homenaxeaba a súa traxectoria profesional, e fixérono como solo eles saben: josando tanto sobre o escenario como fóra del. E é que se algo caracteriza a Heredeiros e a potencia e o espectáculo dos seus directos, vestiario incluído, que atrae a todo tipo de público: «agora temos o público de antes e máis o de agora; nenos, nenas, papás, mamás (MILFs), avós, avoas, cans, cadelas, jatos, jatas, etc. Os nosos shows están baseados no rock e na diversión, que a xente desfrute véndonos e escoitándonos e tamén que participen, que formen parte da banda». E vaia se o fan! Ilustramos co «baño de masas», literal, que recibiron na praza de Fefiñáns (Cambados) durante a Festa do Albariño 2017.

Pasando calor, ben acompañados nun desértico glaciar, Heredeiros da Crus publicaba o seu último traballo discográfico, Derretidos (dotbeat!, 2019), a principios de outubro, días despois de anunciar as primeiras datas dunha nova xira europea. Gravado por Iago Lorenzo en Estudios Nakra (A Coruña), Culleredo e Planta Sónica (Vigo) entre maio e agosto de 2019, e con masterización a cargo de Robin Schmidt (24-96 Mastering), o longo recolle 12 temas orixinais con reminiscencias dos 70, «cañeiros, onde soan unhas guitarras e unha batería alucinantes», que aspiran a converterse, unha vez máis, en himnos, supoñendo unha aposta polo rock máis internacional. Mantendo o proceso creativo de sempre, «xa que eu son o que fai a maioría das cancións dos Heredeiros», Tucho fai gala do agarimo que puxeron na produción do álbum: neste contamos coa axuda de Iago Lorenzo (guitarrista e produtor potentísimo), el foinos guiando durante a gravación e o resultado final nótase. Pódese dicir que é o mellor disco que sona dos Heredeiros. Nas composicións volvimos un pouco ás raíces, pero mellor elaboradas. Aos nosos fans estalle gustando moito este novo disco; mesmo house xente que non lle gusta o grupo e que nos felicitou por facer un disco como Derretidos».

Soando como nunca e no cumio da súa carreira, non puidemos evitar preguntarlle aos «nosos» recoñecidos Rolling Stones galegos que os une e os separa dos seus homónimos británicos, ao que Tucho confesa: «encántame que me fagades esa pregunta […] os Rolling Stones son o meu grupo favorito. Musicalmente temos influencias tanto deles como de moitos outros, podería estar nomeándoche grupos sen parar durante tres días seguidos. En común temos as idades dos nosos fans, que rondan desde os 3 anos ata os 70 aproximadamente. Adoro a Keith Richards e inevitablemente pegáronseme as súas poses á hora de tocar a guitarra. Menos mal que nunca seguín os seus hábitos [risas]. A diferencia é que eles xa son uns avós e nós uns papás [risas]».

Tuchiño non escoita música «no Spotify» pero, seguindo as súas recomendacións de artistas e grupos que «non son galegos, pero ti imaxínate que o son», como Rival Sons, e quitando «os míticos que xa todos coñecen», podemos creala nós mesmos! Os seus «cinco discos que debería escoitar todo hard rockeiro son:

Two Steps from the Move(1984), dos Hanoi Rocks

Nobody’s Fools(1976),de Slade

Too Fast For Love (1981), de Mötley Crüe

Eat ‘Em and Smile (1986), de David Lee Roth

One Day It Will Please Us to Remember Even This (2006) dos New York Dolls».