Hai case dous anos que «chegaron para quedarse» coa súa aposta polo rock’n’roll de raíz, dinámico e directo, de gran calidade. Namorados da música ben feita, os Stormy Trucks —Valentín Caamaño (guitarra, voz), Duco Miserable (baixo) e Luke Jennings (batería)— sóbense ao escenario cun repertorio que combina temas propios con versións de clásicos do rock. Durante a súa curta, pero intensa, traxectoria, o trío compartiu os seus trallazos por gran parte da xeografía galega con concertos en salas como A Xanela, Sala Son, La Pecera o Moon Music Club.

Veñen de debutar no mercado discográfico con Damn The Storm (2020), longo que plasma ese son cru e sen concesións que tanto lles caracteriza, o mesmo que trasladan ao escenario en cada un dos seus directos.

Stormy Trucks é, ademais da voz e guitarra de Valentín Caamaño, baixo (Duco Miserable) e batería (Luke Jennings). Cal foi o xermolo de Stormy Trucks? Como xurdiu o proxecto?

Valentín Caamaño: «O proxecto xorde do meu empeño persoal en volver a xuntar un trío de rock and roll que se movese nun terreo fronteirizo musical no que eu me sinto moi cómodo, pero no que considero que non se atopan moitas bandas actualmente. É como a necesitade vital e musical de encher ese oco».

Desde os vosos comezos apostades pola formación clásica de trío de rock e, máis especificamente, polo rock dos anos 50. Que vos atraeu desta década? Algún referente en concreto? (Si, nós estamos pensando, inevitablemente, en Elvis...).

Valentín Caamaño: «Os anos 50 desde logo son unha referencia musical para o grupo, e a orixe deste son pódese retrotraer a esa época, na que ao rock se lle chamaba rock and roll e se consideraba unha música maldita. Pero debaixo da sombra de Elvis estaban salvaxes e tremendos músicos como Eddie Cochran, Gene Vincent, Johnny Burnette ou Charlie Feathers, que tamén nos inspiran constantemente. Aínda así, a nosa música non se queda nos anos 50, o noso son non se quere estancar aí, senón que está pasado polo filtro das nosas vivencias musicais e marcado tamén polo swamp, o country, a música sureña en xeral, o rhythm and blues, o punk e o psychobilly. Tamén moi influenciado polo rock and roll británico e xente como Vince Taylor».

Describían a vosa música como unha que «soa igual de ben, ou mellor, que o motor dun camión americano clásico». Credes que é así? Seguindo a metáfora, que se agocha detrás do voso nome?

Valentín Caamaño: «Si, así o fixo César ‘Nervio’ Varela para a revista Pincha en marzo de 2019. A nosa principal misión e idea é que se a banda non soa contundente, como soa ese tipo de camións, e non a sentes no peito e nas tripas estando diante, non ten sentido a música que se queira transmitir a través dese son. E aparte do son, se non tivese a calidade necesaria que se merece este tipo de música, tampouco tería sentido presentar a proposta».

Debutades con Damn The Storm (2020), traballo de rock’n’roll, cru e directo, unha descarga de boa música e enerxía en vea. Como foi o proceso creativo? Para os Stormy, vai antes a música que a letra ou viceversa?

Valentín Caamaño: «Normalmente, o proceso nace case sempre ca música primeiro, un riff ou idea que teña a mínima forza para inspirarche e, a partir de aí, desenvolver un tema ou historia que contar, pero que sempre vai a cabalgar a lombos da harmonía e da melodía. De todos os temas orixinais do disco, coido lembrar que o único que xurdiu ao revés foi ‘Un Segundo de Terror’; aí a letra veu antes!».

Composto por sete temas, cinco orixinais e dúas versións, o LP canta a seres malditos, demos e pantasmas, soños rotos e amores imposibles. En que, ou onde, busca Stormy Trucks a inspiración á hora de compoñer?

Valentín Caamaño: «Realmente é como eu vexo a vida e a proceso a través da miña cabeza. Pero todo vén condicionado por ter visto de rapaz moitas películas de serie B, de directores como Tod Browning, George A. Romero e series de TV como Tales from the Crypt, ou lido escritores como H.P. Lovecraft, Mary Shelley ou Stephen King.

Cando escribo non podo evitar facer pasar o rock and roll a través desa temática».

O longo foi gravado en Bungalow Estudio, con Martin Esturao, líder de MadMartin Trio, como foi a experiencia de traballar xunto a el?

Valentín Caamaño: «Foi unha experiencia estupenda. Teño que dicir que nunca pensei noutro produtor para este debut discográfico que non fose Martin; el sabe perfectamente como ten que soar esta banda por dúas razóns principais. A primeira é que fala a mesma linguaxe do rock and roll de forma maxistral e non hai nada que explicarlle; escoita un tema por primeira vez e xa sabe que é o que se quere e como ten que soar, de onde ven a idea dese tema. Xa fixo ese percorrido antes e o segue a facer día a día.

A segunda é máis persoal, Martin e máis eu temos unha gran amizade que se remonta a época dos nosos inicios musicais en Clan Moriarty, a principios dos anos 90, e coñéceme á perfección como ninguén a nivel musical. Sabe como me gusta que soe a miña guitarra e como ten que soar a miña voz, e tamén como ten que soar a sección rítmica para apoialas. Sábeo pola nosa experiencia musical compartida e polas longas conversas xuntos arredor dunhas cervexas».

Lemos que o Damn The Storm «soa coa contundencia que merecen os estraños tempos que vivimos». Tendo en conta que a súa tradución ao noso idioma é algo así como «maldita sexa a tormenta» e que a data prevista para o seu lanzamento era a mediados de marzo... que tanto tivo de premonitorio?

Valentín Caamaño: «Aínda que é sorprendente incluso para nós, o título estaba xa máis que decidido bastante antes de que todo isto estalase; agora, coa perspectiva, non pode estar máis en concordancia coa época que vivimos. A súa tradución pode ser perfectamente a que vós facedes, que é absolutamente correcta, pero pódese traducir tamén como ‘que lle dean á tormenta’ ou ‘que se foda a tormenta’. Realmente, o título refírese á supervivencia como modo de vida, ao día a día do músico profesional, á superación dos malos momentos e das traizóns. Fala de vivir con todo iso e manter esa actitude de rock and roll na que dis que, a pesar de todo, vas seguir adiante forte e sen chorarlle a ninguén. Agora é o momento profesional e persoal de amosar iso con feitos e con música, que é como mellor o imos expresar».

Valentín, actualmente lideras diversas formacións de jazz, de que xeito se retroalimentan estas dúas facianas? Que hai do Valentín jazzístico no Valentín rockeiro e viceversa?

Valentín Caamaño: «Alégrome moito [que fagades] esta pregunta porque, aínda que a xente vai coñecendo a miña traxectoria, coido que é a primeira vez que me fan esta pregunta de forma directa.

Realmente, o primeiro que hai que dicir é que todo é música, pero ademais, dentro da música hai linguaxes nas que te expresas; é o mesmo que razoar que a comunicación oral é unha, pero os idiomas son moitos. As dúas linguaxes musicais nas que me sinto cómodo, e adoro, son estas dúas, o rock and roll e o jazz. Primeiramente foi o rock e, aos poucos, foi chegando o jazz a miña vida, de forma natural. Ambas linguaxes teñen un pai común, que é o blues; ningunha delas ten sentido sen o blues —esta seguramente é, simplificando moito, unha das posibles explicacións— nas harmonías e nas liñas tamén hai moito en común.

Se escoitas a Cliff Gallup, Scotty Moore ou Brian Setzer, dáste de conta que as súas liñas están moi influenciadas polo swing e o jazz... todo isto é para dicir que non son estilos tan distintos como a xente pode pensar. A mesma liña de guitarra a través dun amplificador limpo pode soar moi distinto e facerte ter unhas sensacións moi diferentes se escoitas esa mesma liña cun pouco de drive e un pouco de eco na guitarra. Agora son consciente de todo isto como nunca, e polo tanto estou moi feliz de que esas dúas linguaxes formen parte da miña vida e gústame moito falalas, incluso moitas veces non me dou de conta que estou cambiando de rexistro ou mesturando. Pero o que si me pasa é que agora desfruto como nunca tocándoas e que teño claro que a actitude nas dúas é un aspecto primordial; a actitude con maiúsculas».

Como membro da directiva de Músicas ao Vivo, cal é a túa visión da escena musical en Galicia?

Valentín Caamaño: «Efectivamente, son membro da directiva da Sección Compostela de Músicas ao Vivo. Penso de sempre que a única forma de conseguir melloras e logros para o colectivo é xuntarse de forma asociativa; un só nunca fai nada.

Moitas veces escoitas a compañeiros facendo proclamas a través das redes, pero despois nunca son capaces de achegarse a unha reunión do colectivo. En moitos casos coido que pensan que non se senten representados, e aí si que hai que entoar seguramente o mea culpa dun colectivo que quere dar respostas á vez a músicos profesionais, que teñen a música como único medio de vida, e a outros que teñen outro traballo principal e a música como hobby. Ningunha das dúas opcións é mellor nin peor que a outra, pero o que si destapou esta crise [da COVID-19] é que é o momento de darse de conta de que o músico profesional é o que queda absolutamente desamparado nestas situacións, e que quizais chegou o momento de non andar con medias tintas e apostar por unha liña máis sindical ou profesional dentro do noso tecido asociativo.

A nivel estatal, o labor feito pola Unión de Músicos Profesionales, da que forma parte Músicas ao Vivo, foi clave para poder facer forza ante a necesidade urxente de amparo por parte do colectivo. O camiño ten que ir por aí seguramente».

Logo do estado de emerxencia sanitaria provocada pola COVID-19, como estades a afrontar a volta aos escenarios nun futuro próximo?

Valentín Caamaño: «Pois moi a contagotas e sempre coa ameaza das cancelacións, do lóxico medo por parte dos programadores e das salas, e tamén do público. E ademais, co problema engadido da redución de capacidade nos espazos, polo que se fai moi complicado programar se non existe un pouco de apoio por parte do sector público.

Pola nosa parte, houbo xa uns cantos festivais que se achegaron a nós interesados, pero que finalmente non poden celebrarse este verán, todo queda aprazado ao ano que vén, pero con incerteza igualmente; incerteza é a palabra que define todo ultimamente pero bueno... damn the storm!».

Na actualidade, que artista o grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Valentín Caamaño: «Os meus favoritos coinciden tamén que son os meus amigos e síntome orgulloso deles. Por un lado MadMartin Trío e, polo outro, Alfonso Calvo Septet; dúas apostas seguras de dous músicos profesionais que nunca defraudan. Podo velos mil veces e nunca me canso!».

Se abrísemos a vosa conta de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade – 0% Vergoña.

Valentín Caamaño: «[risas] Bueno, como hai que ser sinceros, o primeiro dicir que aínda non temos conta en Spotify... é algo que temos pendente e que faremos en breve. Pero escoitaredes un trío contundente no son, con calidade musical e con moi bos temas, que se non che fai moverte é que algo raro che pasa!».