Levou o «mamá, quero ser artista» ás agachadas, ata que o descubriu na adolescencia, cunha versión de “Cuerpo de Mujer” de Antonio Flores, fronte á sorpresa dos seus pais. Logo de formarse en canto moderno e arte dramática, Martín Maez (Redondela, 1986) inicia a súa carreira profesional, hai xa máis de dez anos, no musical O Libro da Selva (Barceló Producciones), onde interpretou a Mowgli durante seis tempadas. A este, seguíronlle Pocahontas – O Musical, O Parruliño Feo, O Mago de Oz, Hansel e Gretel, Aladino e A Lámpada Marabillosa... Maez gaña un oco no panorama artístico estatal e, entre bastidores, debuta en solitario con Secretos Perdidos (2015), un EP de cinco temas orixinais de pop fresco.

Na actualidade, Martín Maez compaxina a súa carreira artística na compañía galega Avento Producións coa presentación do seu novo traballo discográfico, Hábitat (2020), dispoñible desde o pasado 9 de outubro; un álbum integramente en galego onde o actor e cantante abre o seu corazón en seis cancións, de letras máis maduras, máis fondas, e un baile de ritmos co pop de base e unha fusión de reggae, jazz ou punk.

Martín, descubrimos que empezaches a estudar canto con 16 anos, clases que costeabas coa paga que che daban os teus avós, como lembras eses primeiros pasos no mundo da música?

Martín Maez: «Pois agora, co paso do tempo, paréceme unha etapa moi entrañable. Todos os martes collía o bus para ir ás clases de canto en Vigo. Nelas cantaba, sobre todo, cancións de pop dos anos 80, lembro que non lle dixen nada aos meus pais ata o día do concerto de fin de curso; ese día tiña que cantar “Cuerpo de Mujer” de Antonio Flores xunto aos estudantes de guitarra.

Os meus pais quedaron sorprendidos cando se deron de conta de que estaba indo a clases de canto! Ninguén da miña familia amosara nunca intereses culturais e foi unha sorpresa. A partir de ese momento, apoiáronme sempre en todas as decisións que tomaba no terreo musical e mesmo me levaron a participar nos festivais que se facían por Galicia, como o Landro ou o de Ordes».

A túa carreira profesional comeza encarnando a Mowgli no musical O Libro da Selva en Madrid, un papel protagonista que interpretaches durante seis tempadas. Como describirías esta primeira experiencia sobre as táboas? E «traballar» para o público infantil?

Martín: «Pilloume por sorpresa! Fixera unha proba en Vigo nun mes de xuño e non volvera a saber nada do tema, pensaba que a produción non se faría ou que non contaban comigo e, de súpeto, nun mes de decembro recibín unha chamada para convocarme para o elenco de Madrid. O actor marchara a outra produción e necesitaban dun substituto para a xira de Nadal; foi todo moi rápido, ensaiamos durante unha semana e despois estreeime en Pamplona.

Foron uns anos moi bonitos, onde aprendín moitísimo e fun crecendo profesionalmente. Tamén foi moi cansado, porque entre semana estudaba en Vigo e os fins de semana viaxaba a Madrid ou onde fose para actuar.

O público infantil é moi imprevisible e moi sincero, se non lle gusta o que ve, o acaba dicindo ou amosando o seu malestar; obrígache a estar atento, dispoñible e adaptable en todo momento, pero tamén é moi agradecido e cólleche moito cariño. Lembro como nunha función en Madrid, ao rematar a función tiven que volver a vestirme da personaxe para calmar a un rapaz que choraba no patio de butacas e non se calmaba ata que volveu ver a Mowgli.

Foron uns anos nos que percorrín moitos teatros e coñecín a moitos compañeiros dos que aprendín todo o que puiden. Sigo en contacto con moitos deles, pero si que é certo que, despois de seis tempadas, necesitaba cambiar e seguir traballando noutros proxectos».

Entre as producións teatrais do Mago de Oz, The Fantastiks ou Hansel e Gretel, publicas o teu primeiro álbum, Secretos Perdidos (2015), que che levou a materializar as túas propias composicións?

Martín: «O proxecto como solista comezou cando vivía en Madrid, en 2011 aproximadamente. Busquei un guitarrista para dar forma ao proxecto e comezar a tocar en bares onde mesturaba as miñas historias con versións doutros artistas.

Desde que empecei a cantar, case ao mesmo tempo comezara a escribir letras de cancións. Escribía sobre os meus sentimentos ou as miñas impresións sobre os temas que me interesaban, pero esas cancións quedaban sempre agochadas en libretas ata que fun quen de dar o paso e materializar algunhas delas. Grazas a dar ese paso naceron “Como tú”, “Kilómetros” ou “Se te nota”, cancións que se incluíron nese primeiro disco».

Desde hai anos compaxinas a túa carreira musical coa teatral en Avento Producións, inflúense dalgún xeito ambas facetas? As cancións dos musicais adoitan ter trazos moi característicos, despois de tanto tempo participando en tantos, atopas algún tipo de inspiración delas á hora de compoñer?

Martín: «Supoño que ambas facetas, a teatral e a musical, van da man e se retroalimentan. O teatro musical foi a miña escola profesional e iso acaba marcando tamén un estilo a hora de cantar e de estar no escenario. Iso si, nos concertos son eu e no teatro son quen me toque ser nese momento. Subirme a un escenario sendo eu mesmo segue costándome moitísimo e dáme moita vergoña; non tes unha máscara detrás da que agocharte e moitas das cancións que canto forman parte da miña vida ou beberon das miñas experiencias. Esa é, para min, a maior diferencia entre ambas.

A miña forma de compoñer afástase bastante das composicións tipo do teatro musical. A miña fonte de inspiración é a música que escoitaba de pequeno e que foi a semente do que agora son: pop estatal, cantautoras mexicanas e canción de autor dos 90».

Vés de lanzar Hábitat (2020), producido por Celso Madriñán (Fredi Leis, Silvia Penide, Xoel López) e Quico Bea, como foi o proceso creativo, tendo en conta que foi xestado en medio dunha pandemia?

Martín: «A Hábitat costoulle nacer... as primeiras reunións con Celso foron hai dous anos cando comezamos reunir as cancións, buscar o estilo e comezar a sentar as bases do que queriamos facer. Por motivos profesionais e persoais o proceso foise alargando no tempo e pillounos a pandemia. Eu tiña claro que o disco tiña que saír si ou si, e acelerei o proceso tirando tamén de Quico Bea e de Anxo Fernández para repartir as producións dos temas e ter todo listo canto antes. Con Quico xa traballara noutros temas como “Sin Frenos”, “Ahora” ou “Contigo Volvo Brillar”, e a Anxo coñecérao dentro de Sala Ártika, e encargouse da gravación dos discos de Teatro Avento.

O problema foi que os tempos tamén se ían atrasando polo des-confinamento e o non poder saír das cidades; tivemos que tirar moito de chamadas telefónicas e da confianza que depositei en todos eles. O tema do tempo xogounos en contra, de feito, o disco en físico que saía o día 9 de outubro, chegou esa mesma mañá para ser entregado pola tarde no concerto.

Pero está claro que as cousas, se se queren, pódense facer».

Despois daquel single de Nadal “Contigo Volvo Brillar”, Hábitat é o teu primeiro traballo integramente en galego, por que o cambio de idioma?

Martín: «Quero apostar pola música en galego e traballar na miña terra; o meu corazón sabía que este novo disco tiña que ser en galego. Desde que volvín a casa, á miña terra, ao meu “hábitat”, deime conta do maltratado que está o noso idioma.

Na promoción de Secretos Perdidos estiven en Barcelona e coincidín con grupos da cidade que promocionaban os seus traballos en catalán, sen prexuízos e sen medo por usar a súa lingua. Alí o pop e o pop-rock en catalán están moi ben valorados, os grupos son respectados e fanse traballos de calidade. Dáme moita envexa como saben valorar a música no seu idioma».

Unha gaivota, un lobo, un polbo ou unha folla de carballo saen do corazón da portada deste Hábitat, que agocha a ilustración?

Martín: «A portada, obra de Azahara Román, parte do sentimento e do corazón dos galegos. Ese corazón cheo de mar, de auga e de choiva, esa nostalxia que nos invade cando estamos fóra pero que saca o mellor de nós cando estamos aquí. Del parten seres dos ecosistemas máis característicos da nosa terra, dos bosques e do mar.

Son un total de seis elementos que brotan do corazón como brotaron as seis cancións que forman o disco, cada un deles cunha autonomía propia como a teñen cada un dos seres vivos que, en forma de cancións, forman este disco.

Azahara é de Sevilla e traballa desde alí; xa se encargou das gráficas do anterior disco e encántame traballar con ela porque entende o que quero transmitir, e temos moita confianza, que é o máis importante cando se traballa con elementos tan subxectivos como son a inspiración e o sentimento».

No álbum cantas ao amor, ao desamor, pero tamén hai crítica social; á hora de compoñer, que, ou quen, inspira a Martín Maez? Nas túas cancións, traballas primeiro sobre a letra ou sobre a música?

Martín: «Normalmente traballo a letra primeiro e, a medida que vou escribindo, vou imaxinando o ritmo e a melodía; despois súmolle os acordes e créase unha base melódica. Deste xeito non me deixo levar por ritmos marcados ou estruturas pechadas.

No que se refire á inspiración... o máis importante é que te acompañe. Non son capaz de sentarme e escribir sen máis, para este traballo o intentei, pero non son capaz de crear unha rutina compositiva. Necesito ter o día concreto ou un estímulo que me axude a sacar o que levo dentro. De aí xorde un primeiro esqueleto de canción, que será modificado mil veces ata rematar nunha canción que realmente me transmita algo, ou na que eu confíe ao 100%.

En Habitat, por exemplo, hai moito de min nalgunhas das súas cancións. “Déixaos falar” lévame a unha época da miña vida na que collín o valor necesario para deixar que non me fixese dano o que se podía dicir de min; creo que é unha canción que pode ser reflexo de moitas situacións de bullying nos colexios, ou de moita xente que ten que vivir a escondidas por medo ao que dirán os demais».

No teu recente paso polo Maketón Maeloc, Salva Ronko definía o teu son como «atlántico», como o describirías ti, a evolución ata acadalo?

Martín: «Como unha carreira de obstáculos ata poder facer o que realmente quixen facer. Secretos Perdidos deume a oportunidade de arrincar e comezar neste camiño pero, por inseguridades e malos consellos, fun xirando e dando botes buscando o meu estilo e a miña forma de comunicar.

Nesta profesión atópaste con moitos entendidos “come-orellas”; xente que promete todo por conseguir o seu beneficio e, unha vez que o teñen, deixas de ser da súa utilidade. Penso que, no momento en que conseguín confiar en min, tomar as miñas decisións e asumir as consecuencias, boas e malas, comecei de novo a camiñar pola senda na que estou hoxe».

Para este disco contaches con Julia Rodrígues e Rocío Salgado, como xurdiron estas dúas colaboracións?

Martín: «Rocío forma parte xa da miña familia, traballamos xuntos en Teatro Avento desde hai seis anos e quería que formase parte deste traballo. O que non tiña era a canción, pero de súpeto, apareceu “Impulso” e sabía que ese impulso o tiña que tomar con ela.

Con Julia foi ao revés, a canción veu a min! Ela subiu ao seu Instagram unha versión a piano e voz e, desde o primeiro acorde, sabía que tiña que estar ela e a súa canción neste disco.

Son dúas mulleres con forza, talento e moito por dicir. Nesta profesión temos que ser solidarios e axudarnos; se con estas colaboracións consigo que a xente as coñeza, son a persoa máis feliz do mundo».

Seis anos separan o teu debut discográfico con esta última referencia, que diferencias, ou similitudes, dirías que existen entre os dous?

Martín: «Os dous traballos parten do pop como base. Secretos Perdidos quédase nese estilo, pero en Habitat xogamos coa fusión, metemos un pouco de reggae e jazz en “Compaixón” ou un pouco de punk en “Vendaval”, sempre dun xeito moi suave. Ademais, creo que as letras son máis maduras, están mais traballadas e teñen máis profundidade que no anterior traballo.

Para min hai unha evolución a mellor pero que, por outro lado, ten moito da personalidade de Secretos Perdidos».

Hábitat presentábase o 9 de outubro na Sala Ártika (Vigo), un espazo moi acaído para alguén que fai música pero tamén teatro, non? Que tal foi a experiencia e a acollida?

Martín: «Foi un soño! Débolle moito a moita xente que fixo posible esa noite. Unha vez conseguín deixar os nervios do principio desfrutei cada un dos momentos como nunca.

As cancións collen unha nova dimensión ao vivo; hai pezas que gañan e outras que conseguen vestirse con traxes de gala para a ocasión. Juan Alonso (baixo), Miriam Cortizo (percusión) e Cristian Navarro (guitarra) axudaron a vestir cada un deses temas, e Javier Quintana (iluminación) e Anxo Fernández (son) puxeron toda a súa arte en ambientar esa noite especial».

Xa de cheo na nova normalidade (ata novo aviso!) como estás a afrontar a volta aos escenarios nun futuro próximo? Que podemos agardar dos teus directos?

Martín: «Para a xira de Habitat apostamos por un directo potente onde, tanto a iluminación como a escenografía collen moita importancia; é unha aposta arriscada pola magnitude de equipo técnico e artístico que leva. Nesta xira tocamos as novas cancións e reinterpretamos as anteriores nun concerto dinámico, con moito ritmo e moita forza.

Oxalá poidamos levar este proxecto a moitas salas e teatros, adaptándonos ás necesidades de cada espazo e lugar».

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Martín: «Os últimos discos que merquei foron o de Guadi Galego e Xabier Díaz, para min son os dous referentes máis importantes na actualidade en Galicia.

Por outro lado, hai que recoñecer o traballo de Xoana; gústame moito o seu primeiro traballo e, por último, gústame recomendar sempre a Carmen Rey, foi a miña mestra e a ela débolle moito do que hoxe son, porque foi quen me animou a facer teatro».

Se abrísemos a túa conta de Spotify, que escoitariamos? 100 % Sinceridade – 0 % Vergoña.

Martín: «En Spotify son moi de playlists que me axudan a descubrir que é o que se escoita na actualidade; “Pop con Ñ” ou “Radar Pop” acostuman a ser a miña banda sonora no ximnasio.

Para bailar gústame tirar dos clásicos temas do verán dos anos 90 e 2000 e, se quero escoitar música na miña casa tiro por Dani Fernández, Fredi Leis, Vega, Tonxu... teño un gusto moi variado!».