Falan de «rock en continua involución e autodestrución e, desde a súa creación en 2013, foi variando os seus membros ata lograr a formación actual e «ter unha formación estable e saber todo o que queren». Desde a Illa de Arousa, voz, batería, baixo, guitarras e teclado conforman Quilma, banda de rock en galego que, ás veces, coquetea co pop a través de estruturas pouco convencionais nas súas composicións.

Punto de Partida (2020) é o seu debut discográfico, un álbum que venceu a crise do coronavirus e, logo de meses de incerteza, saíu ao mercado o pasado mes de novembro e, á espera de poder volver subirse aos escenarios, Quilma esgotaba a primeira tirada en formato físico, na primeira semana!

Poderíase dicir que Quilma é unha amálgama doutras formacións, pasadas e presentes, da beira sur da ría de Arousa, cal é o xermolo da banda?

Quilma: «Sen dúbida é una amálgama do máis dispar; todos os compoñentes vimos de formacións e estilos tan diferentes como o folk, rock, pop ou música clásica. Por distintos motivos eses proxectos foron quedando polo camiño e, despois de moitos cambios, chegamos ao punto no que estamos. Ademais, todos os que estamos na banda morremos pola fe de tocar en directo».

Descubrimos que lle collestes prestado o nome a punta Quilma, na Illa de Arousa... por que Quilma, ten algo especial ese lugar para vós?

Quilma: «A verdade é que o nome púxollo un seguidor e amigo da banda, Miguel Suárez. Cando xurdiu, ese nome gustou pola sonoridade e, sobre todo, polo evocador do sitio en si mesmo. Punta Quilma é dos poucos lugares desde os que podes divisar mar aberto, e mesmo ver Areoso; a verdade é un sitio con maxia».

Sendo tantos compoñentes haberá influencias do máis variado, pero atopamos que destacades entre elas a Depeche Mode, Manuel de Falla ou Sonic Youth; electrónica británica e rock alternativo estadounidense, de que xeito encaixa a música clásica de Falla entre os dous xéneros?

Xose Piñeiro: «É difícil de encaixar, a verdade… neste caso é máis unha cuestión de introducir parámetros de carácter folclórico, como el facía. A música de Manuel de Falla está chea de referencias ao folclore andaluz e é moi sinxelo de atopar; no noso caso, e debido ao tipo de instrumentación, é un pouco (ou un moito) máis difícil de recoñecer pero, por exemplo, “Covarde” ten una estrutura parecida a unha alborada ou unha muiñeira polo feito de ter unha parte máis introdutora e despois una parte máis rítmica, ademais de compartir tipo de compás coa muiñeira, xa que as dúas teñen un compás 6x8, e por semellanzas de compases que tanto usan a tradición andaluza e a galega. Enróllome moito?».

Quique Barreiro: «Cando se trata de falar destes temas, como se nota que o rapaz é todo un mestre que larga unhas chapas tremendas. Pero coñas fóra, levo con eles case tres anos e Xose, que se pode dicir que é o líder da banda, non deixa de marabillarme cos seus coñecementos musicais. Métome moito con el, pero procuro absorber todo o que podo do seu coñecemento, que é incriblemente grande, e fainos a todos mellores músicos».

Ata vos atrevedes a facer arranxos para cordas en “Covarde” ou “Chavaliño”...

Xose: «Persoalmente son moi fan dunha banda de Brooklyn que se chama Earthquake Lights, que usa arranxos de corda na súa música sistematicamente, por iso se nos ocorreu a idea de introducilos, e tamén para suavizar e facer contrapunto a tanto guitarreo».

Quique: «A verdade é que as cuestións técnicas vainas responder Xose todas; un porque controla moito… e dous porque lle encanta».

Definides as vosas composicións como rock popgresivo, como foi a evolución do voso son ata acadalo? Tamén hai algo de metal (progresivo), non?

Quilma: «O de popgresivo púxollo o primer cantante da banda, porque dicía que as estruturas dos temas sempre camiñan cara a unha parte nova e nalgúns casos, como en “O noso mar” ou “Nada”, é moi evidente que a estrutura vai cara adiante sen volver aos versos do principio. Tamén é certo que pode haber influencias do metal progresivo, xa que Víctor e Jorge son moi fans do estilo.

Como curiosidade, teño que dicir que Jorge —teclista-violinista, que non puido estar para participar nesta entrevista— é amigo de Jordan Rudess, teclista da banda Dream Theater, polo que algo sempre queda!».

Vides de presentar Punto de partida (2020), por fin!, logo de meses de demora pola crise da COVID-19. De que xeito vos afectou este tempo de incerteza, ese no que deberiades estar facendo promoción do disco?

Xose: «Barallamos o feito de sacar o disco máis adiante, porque temos claro que o efecto “disco novo” sempre é un aliciente para aspirar a ter algo de visibilidade, pero despois de tanto tempo, tiñamos curiosidade por ver como reaccionaba a xente. E tamén porque, despois de sete anos, queriamos ver o traballo materializado».

Quique: «É que eu son moi cu inquedo e non vallo para estar mirando como “pasa a vida”. Sabía que o momento era complicado, pero non podes deixar de vivir e facer cousas, tocaba tirarse un pouco á piscina. Tamén é certo que despois de varios proxectos errados por unhas cousas ou outras, morría por isto...e non podo deixar de darlle as grazas á banda porque cumprín un soño de neno por e con eles».

Aínda así, esgotastes a primeira tirada en poucos días! Esperabades tan rápida acollida ou colleuvos un pouco por sorpresa?

Quilma: «Pois a verdade é que estamos encantados coa acollida porque habendo tanta plataforma dixital, a situación… as condicións non eran as mellores; e por iso non podemos máis que dar as grazas pola tremenda acollida; está en camiño a segunda remesa.

Sobre todo, temos unhas ganas infinitas de saír a defendelo, primeiro, porque será sinal que remata este tremendo pesadelo e, segundo, porque o que máis nos gusta é o directo. Oxalá teñamos pronto a posibilidade de estar enriba dun escenario!».

Gravado en KSF Studio (Illa de Arousa), o álbum recolle nove cortes que foxen do típico estrofa-retrouso, como foi o proceso creativo, a selección dos temas? Boa parte deles son revisións de cancións que xa gravarades con anterioridade como “Focos guía”, “Nada” ou “O noso mar”. Por que darlles agora unha volta?

Xose: «A maioría das cancións estaban compostas desde había tempo, pero ao ter varios altibaixos na formación, respectáronse as achegas dos membros que xa non están na banda, e o lóxico era que os “novos”, por dicilo dalgún xeito, revisasen e achegasen ao tema para sentir a canción como propia».

Quique: «Pódese dicir que fun o último en chegar, e si que é certo que tiven que interiorizar os temas e nalgúns propuxen facer pequenos retoques, para respectar o feito anteriormente e ao mesmo tempo facelos meus. A banda deume total liberdade e eu procurei facelos meus variando o menos posible, aínda que si é verdade que algunha cousa si tiven que levala ao meu terreo para estar cómodo».

Falando de darlle voltas as cousas, Xosé Piñeiro afirmaba nunha entrevista que «se puidera borraría todos os sós de guitarra que fixen». Síntoma de perfeccionismo ou é que o confinamento deu moito tempo para repensar as cousas?

Xose: «Que boa esta! Xa vexo que non se pode ter un mal día [risos]. Non é que non me sinta orgulloso deles, pero coa nova formación somos tres guitarristas e un violinista. Iso implica que se poden facer mesturas de guitarras e corda que poden quedar moi efectistas sen ter que focalizalo todo sempre nunha guitarra solista. Bo exemplo disto é “Covarde” que, en vez do típico solo, ten un interludio instrumental de dous guitarras, violíns e violoncello facendo un contrapunto melódico, que creo que lle dá un punto de dramatismo ao tema moi intenso».

Ao fío desta posta ao día, levando Quilma sete anos de existencia, por que ver o disco como un «punto de partida»?

Xose: «Agora temos una formación estable e sabemos todos o que queremos».

Quique: «O nome ocorréuseme un pouco polo que di Xose e, ademais, porque teño un vicio e paixón por xogar aos naipes, algo esaxerado. Pódese dicir que, máis que ocorrer, xurdiu por xuntar as dúas cousas… e non me dixeron que non, así que debeulles gustar».

Tamén escoitamos unha versión de “Xadrez”, orixinal de Neuroband, que rende tributo ao escritor, filósofo e músico Manuel Seixas. De onde vén esa idea-homenaxe a Seixas e por que esta peza en concreto?

Víctor Karallada: «A verdade é que podería ser calquera dos temas de Manuel, primeiro porque somos moi amigos e, segundo, porque cando foi a composición do tema, eu fun un dos que axudou a facelo. Quilma leva tocando este tema desde antes que eu estivese, pero é un chisco e unha pequena homenaxe a unha persoa e una banda moi queridas por nós en xeral, e por min en particular».

Lemos que «todos os camiños levan a Quilma», pero que camiños segue Quilma á hora de compoñer? Que, ou quen, vos inspira? Como bos “progresivos” todo o desenvolvemento instrumental é complexo e moi coidado; en canto as letras, de que temas vos gusta falar?

Xose: «O tema instrumental sempre é complexo. Partimos dunha idea dun riff e despois ímola desenvolvendo aos poucos, dándolle voltas ata empacala nun estilo que nos sintamos cómodos.

En canto as letras, hai de todo, desde as máis persoais, que pode explicar Quique, ata a reivindicación do movemento ecolóxico e de sustentabilidade ambiental, como pode ser “Nada”. Tamén hai letras que poden ser ambiguas e cada un pode darlle o seu propio significado».

Quique: «Cando cheguei á banda estaban a maioría das letras feitas, nalgunhas fixen pequenas modificacións, e outras escribinas completas… as menos realmente e, como case todo o que se fai en Quilma, pasando polo filtro do resto da banda. Son bastante raro á hora de escribir, e hai quen pensa que son demasiado literal, e quen pensa que son demasiado etéreo; terei que buscar un termo medio.

No que se refire á temática, non son unha persoa de escribirlle ao amor ou ao desamor, politizar as letras ou facer reivindicacións; pode que escriba sobre todos eles ou sobre ningún deses temas. Gosto de escribir de calquera cousa, que pode ser desde algo tan trivial coma unha partida de cartas ou pasar a algo tan transcendental como a morte dun amigo, como queda plasmado en “(Des)conexións”, pero sempre sen censurarme na temática».

A elección do galego védelo máis como algo natural que reivindicativo ou ten un pouco de ámbalas dúas cousas?

Quilma: «Nesta estamos todos de acordo. Sentímonos máis cómodos falando e compoñendo en galego e, de paso, reivindicamos que o galego é a nosa lingua e a nosa cultura. Así que un pouco (ou un moito) de ambas!».

Para o videoclip de “Covarde”, o voso último single do disco, contastes con outra paisana do Salnés, a cambadesa Pauliña. Que tal a experiencia xunto a ela, como xurdiu a colaboración? Que posibilidades hai de vervos xuntos no escenario?

Quique: «Supoño que me toca dicir que Pauliña e máis eu somos parella. Xose xa comentara había tempo que lle apetecía facer un videoclip de “Covarde” e, durante o confinamento estabamos na casa un pouco aburridos, así que propúxenlle que me axudase a darlle una sorpresa á banda facendo un videoclip caseiro sobre unha idea ao ar que lanzou Xose; de feito, moitas partes do videoclip están gravadas por min co móbil.

Logo falei coa miña curmá Rachel Martínez, que xa nos fixera o vídeo de “Focos guía”, e comenteille que se estaba moi aburrida, podiamos facer un videoclip. Unha vez chegou as súas mans, todo cobrou outra dimensión. Xa se podía comezar a saír á rúa e, contando con amigxs de Cambados e Santiago (que nunca lles darei as grazas o suficiente), Rachel foi montando todo. A verdade, o resultado gustou moito en xeral… e eu quedei feliz.

Para min, traballar con Paula é todo un orgullo e unha gozada. É una muller que sabe o que quere e cun talento extraordinario, non deixo de aprender ao seu carón todos os días. No seu segundo disco, A Malfalada, colaborei gravando voces e tiven a sorte de subir ao escenario con ela en múltiples concertos, pero desta volta, agardo que poida colaborar ela con Quilma, e de seguro que subirá con nós en máis dunha ocasión en canto volvamos aos directos».

Como vedes a volta aos escenarios nun futuro próximo... aínda con restricións, máscara, etc.? Que poderemos esperar dun directo de Quilma (ademais de novos sós de guitarra de Xose Piñeiro)? Cambiarán moito os temas de como os escoitamos no disco?

Xose: «Eu son optimista por natureza e creo que non tardaremos moito en volver a unha pseudonormalidade, aínda que pode que a xente teña respecto aos grandes eventos tal como os coñecemos. Respecto aos temas, si que teremos que facer algún arranxo, porque non é moi viable levar un cuarteto de corda a todos os concertos; así a todo, as estruturas non van variar e os solos tamén quedan...polo de agora [risos]».

Quique e Victor: «Nós só podemos engadir que temos unhas ganas infinitas por saír a defender o disco!».

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Xose: «Eu son moi fan de IGMIG, que é a banda máis tola que coñecín nunca, ten un directo que non deixa indiferente a ninguén. Creo que en Galiza hai tantas e tan boas propostas musicais que case abarcan todos os estilos, gústame moito o rock&roll de Familia Caamagno, o novo disco de Guadi Galego, o pop indie de Cristian Silva, Talabarte, Mercedes Peón... sigo? [risos]».

Víctor: Deixa para o resto , anda…Eu vou recomendar Machina e BALA».

Quique: A escena musical galega paréceme espectacular, e como me custa dicir poucos, vou dar catro nomes: Guadi Galego e Pauliña, por se queda alguén que aínda non desfrutase da súa música; DOEN que fan unha música cun gusto e calidade altísima; e, por último, o meu grupo de cabeceira xunto con David Bowie… Airas, que grandes son!».

Se abrísemos a vosa conta de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade – 0% Vergoña.

Xose: «Na miña conta hai de Spotify hai un 50% de vergoña e outro de sinceridade, xa que nun tempo me dediquei a pinchar en festas e vodas, o cal supoñía poñer música tremendamente trillada e dun estilo, digamos, pouco edificante, e por iso teño una chea de listas un pouco raras… [risos]».

Víctor: «Eu todo sinceridade… no meu Spotify soa A Perfect Circle, Tool, Dredg, Muse, Foo Fighters...».

Quique: «Eu non entendo o da vergoña en realidade… se gostas de algo non sei porque debes avergoñarte. Todo ten cabida, todos temos o noso público e iso é o máis fermoso da música e a cultura. O meu spoti vai co meu estado de ánimo e sobre todo é moi ecléctico. Teño momentos que estou on fire e soa Bowie, Muse, os Rolling… e outras épocas que só escoito a Nacho Vegas, Xoel López ou Bunbury. E digo estes nomes por non repetirme e porque non me dá para nomear a todas. O cacheiro é que fago listas de reprodución sen máis criterio que o que me apetece meter nese momento e soa NAO, logo Xabier Díaz ou A Roda, despois A banda da Loba, e remato coas Tanxugueiras… iso si, sempre modo aleatorio!».