A Isabel Fernández coñecémola hai moitos anos, primeiro con Charades, despois con Aries. Coñecemos o seu universo melódico, calidoscópico e impredecible, de girl groups dos sesenta, sunshine pop e electrónica experimental. Agora, a compositora e produtora reinvéntase xunto á multinstrumentista viguesa María Romero (TINTA) en Magia Bruta; un novo proxecto no que, xuntas, xeran unha emocionante onda expansiva de harmonías e experimentación instrumental.

En Magia Bruta, a visión de Isabel como compositora continúa a crecer e a reafirmarse cunha calidade extraordinaria; escoitamos pop místico, harmonías sesenteiras, minimalismo expansivo e sampling telúrico engarzado en brillantes melodías. Na súa primeira referencia, Un día nuevo (Foehn Records, 2022), non hai lugar para clixés, fórmulas ou cárceres mentais; é un LP onde, ao longo das súas 11 cancións, o oínte atopará himnos desbordantes sobre a alineación, o amor, a verdade ou a beleza. E, como o título, cada día que comeza é unha nova oportunidade sobre a que Isa e María constrúen o seu orixinal xeito de estar e facer.

Isabel, logo de máis dunha década detrás do teu proxecto en solitario, Aries, cal é o xermolo de Magia Bruta e por que florea agora?

Isabel Fernández: «O xermolo está en varios cambios persoais e profesionais profundos na miña vida; sentín que de verdade estaba nunha nova etapa vital e creativa. A isto uniuse comezar tocar con outra persoa, con María: xa non estaba eu soa, eramos dúas, así que por deferencia e sen renegar de Aries, empezou Magia Bruta».

O nome do grupo é, curiosamente, homónimo do teu álbum debut como Aries, La magia bruta (BCore, 2012), do teu blog, dun fanzine... Semella que lle tes apego a esa expresión ou a ese concepto. Por que «Magia Bruta»?

Isa: «Como dicía, non quería renegar de Aries. Eu non me podo lobotomizar e, aínda que hai unha evolución evidente e palpable, levo anos facendo cancións e comprometida cunhas ideas; chámese Charades, Aries ou Magia Bruta.

Magia Bruta é o nome do meu blog e o meu fanzine; é un concepto que me encanta, sinto que representa moi ben esta música e parecíame bonito que seguise habendo un pequeno fío conector».

O nome tamén conecta ambos proxectos. Poderíamos falar de que hai máis evolución que revolución no paso dun ao outro?

Isa: «Pois creo que toda revolución é froito dunha evolución».

María, que diferencias (ou semellanzas) atopas entre formar parte de TINTA e ser parte de Magia Bruta? Porque musicalmente falando tamén son ben diferentes...

María: «Os dous proxectos son moi diferentes en todos os sentidos. Con TINTA todos estamos comezando no mundo da música e o noso estilo é máis ben tirando ao R&B, pop e soul. Somos un grupo de catro e temos un proceso creativo moi aberto a suxestión, ademais de aprender moito uns dos outros.

Con Magia Bruta ocorre isto último tamén, é unha aprendizaxe enorme porque Isa e máis eu vimos de dúas escenas moi distintas. Ela ten unha carreira máis consolidada e moitísima experiencia; sempre me conta anécdotas e me ensina leccións que ela tivo que aprender, sobre todo con respecto á industria musical».

E que significa para ti, María, ser parte de Magia Bruta?

María: «Para min é unha oportunidade boísima para saír dos meus estilos musicais habituais. Ao principio foi algo que me resultou moi sorprendente, pero sempre o enfoquei con moitísima ilusión e ganas. Traballar con Isa é moi doado e divertido; gústame moitísimo a música que facemos».

Lemos que, aínda que desfrutades de tocar batería, guitarra, samplers e secuenciadores enriba do escenario, o voso hábitat natural é o estudio. Sabendo que son sensacións moi distintas, é así? Desfrutades máis do proceso de creación e produción dos temas que de tocalos logo en directo?

Isa:«Gústanme moito os dous espazos. No estudio é onde paso máis tempo porque é onde traballo no meu día a día. E desde pequena sinto fascinación por producir e arranxar, por todo o proceso de parir unha canción.

Pero cando tocas en directo e se produce a conexión coa xente, iso é brutal. E paréceme  superenriquecedor ir por aí e charlar coa xente e ver como se vive noutros lugares».

Pop electrónico, experimental, psicodelia... Musicalmente, como definiriades vós o estilo de Magia Bruta?

Isa: «Definiriámola como paisaxes sonoras, texturas e relevos, coroados por moitas voces en harmonía. Como paisaxes ultravioletas [risos]».

E as vosas influencias? Que referencias sinalariades vós que teñan un especial impacto na vosa música?

Isa: «As influencias son todo o que nos rodea: desde a conxuntura sociopolítica á última película que viches ou as conversacións cos amigos. Todo achega e inspira para facer cancións.

Con respecto a “impacto especial”, eu caracterízome por impactarme constantemente [risos]. Danme namoramentos e febres. Agora teño unha febre con David Lean o director de cine, con Pamela Adlon, e escoito Quarteto Em Cy para alegrarme».

Estades a presentar o voso primeiro disco, Un día nuevo (Foehn Records, 2022), adiantado coa canción homónima froito «dunha tarde chorando penas con amigos». Di o tema «me he vuelto a poner en pie». O disco, en concreto, e este novo proxecto, en xeral, ten que ver precisamente con iso, con volver poñerse en pé?

Isa: «Si, exacto. O grupo e o disco nacen nese contexto. Cada día que comeza é unha nova oportunidade e un agasallo; alude a ese poder redentor que ten cada día que comeza. Ademais, é que non queda outra: renderse non é opción!».

Algo moi característico da música de Magia Bruta, que tamén o era de Aries, son esas complexas harmonías vocais... Tendo en conta que xa desde moi nova formaches parte de varios coros e que o teu debut musical foi nun Festival da Canción Misioneira... vén de vello, non Isabel? Como as traballades?

Isa: «Si, comecei cantando no coro do meu colexio e na parroquia do meu barrio. Sempre o digo, pero é que non hai nada que me guste máis que cantar con outras persoas; e se é facendo harmonías, emociónome moito. Créase unha maxia especial.

Viches o novo documental dos Beatles? Hai un momento no que Paul e John están a sacar voces xuntos e nun momento dado logran sacar a harmonía: podes ver o subidón que lles dá e a conexión que senten entre eles. A iso refírome, dá moita emoción.

E como as traballo... pois a verdade é que mas vou inventando e probando cousas que afinen e reforcen a melodía. Non hai moito máis misterio detrás».

Igual de elaborada e complexa é a coidadísima produción. De que xeito tecedes as melodías ata acadar ese son preciosista que, malia estar cheo de infinitos detalles, sempre parece equilibrado?

Isa: «As melodías e a progresión de acordes é o primeiro que saco e fágoo coa guitarra ou co teclado. Vou facendo as melodías e as progresións de acordes á vez. Penso que a canción ten que funcionar espida, sen a produción, que o básico xa sexa emocionante».

En Un día nuevo escoitamos letras que cantan á verdade, á beleza, ao amor... que, ou quen, as inspira?

Isa: «Como comentaba, a xente de ao redor, as experiencias que atravesas e o que ocorre no mundo son a inspiración esencial. O amor ou o desasosego, a alegría e a pena».

Ao fío, hai un contraste notable entre o ton das letras, moitas veces cheas de nostalxia e tristura, e a música, que (case) sempre soa luminosa e optimista. É buscado este contraste? É para compensar?

Isa: «Sempre tento que a sensación final sexa de esperanza. Porque me gusta moito practicar a gratitude e son moi consciente de todos os privilexios que teño. Comparto as miñas penas e alegrías, pero tento que sexa de xeito construtivo. Aínda que soe megacursi isto que vou dicir, a verdade é que tento compartir o mellor de min.Non me gusta botar a miña merda e quedarme tan ancha [risos]».

O ton xeral nas letras diciamos que é triste, pero sempre hai chiscos de esperanza, sobre todo, nese tema final, «Porvenir». Como se dun horóscopo se tratase, como vedes o porvir de Magia Bruta?

Isa: «Sempre facendo música e aprendendo. Con moitas ganas de tocar ao vivo e poder compartir toda esta música ben alta e forte».

A enigmática portada é obra da ilustradora pontevedresa Natalia Umpiérrez, quen tamén asinou a de Mermelada Dorada (La Castanya, 2014), alén de ter traballado con ela noutros proxectos. Que representa exactamente? Como foi traballar, de novo, con ela?

Isa: «Tiña moitas ganas de volver traballar con Natalia de novo. Ademais do traballo en si, encántame todo o proceso de cruzar con ela mensaxes, conversacións, imaxes... Natalia ten moitísima cultura audiovisual e artística en xeral. É xenial ver como conecta ideas e encima é que pinta de marabilla, é unha pintora incrible.

En canto a que representa, podemos dicir que a pantasma que aparece é a Vida, que é preciosa e aterradora á vez».

Ao fío, ademais das edicións dixitais, todos os teus traballos (tamén como Aries) están dispoñibles nunhas coidadísimas (e xeralmente esgotadísimas) edicións físicas. Co consumo dixital en constante aumento, por que seguir a apostar polo formato físico?

Isa: «Pois mira, o outro día caeu Spotify e a xente quedou sen discos nun tris. Para min non ten comparación, e ademais é unha maneira de apoiar aos grupos e aos selos. O outro é capitalismo de plataformas».

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

María: «En Galicia temos unha grande escena musical, e moi variada! Os músicos de Cró!, á parte de ser amigos, son os causantes de que Isa e eu nos coñeceramos; a súa música é brutal, vóache a cabeza. Da escena compostelá destacaría a Boyanka Kostova e Ortiga, fan música en galego superdivertida e moderna e a min flípanme. Tamén o están petando moito Tanxugueiras e Baiuca».

Se abrísemos as vosas contas persoais de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña.

Isa: «Pois é que non uso Spotify! Ultimamente entro no Bandcamp de Warp Records e [de aí] escoito o que sexa».