O 22.2.22 saía o sinxelo “Drowning Fire” e, con el, Sandra Guedev reencarnábase en hydn. A artista renacía das cinzas, entre o lume, deixando atrás a súa anterior formación e dando vida a unha personaxe que, como ela mesma define, «pode ser a túa vilá ou heroína favorita, depende dos ollos cos que a mires». Precursora do galenglish, hydn convida o oínte ao seu universo de fantasía e escuridade; faino a través da experimentación de estilos, de xeito case hipnótico, movéndose entre o dark pop e a electrónica, pero sen pecharse a ningún xénero.

Durante un ano, hydn foi acendendo a curiosidade dun público que a levou a quedar entre os 12 artistas favoritos para representar a España en Eurovisión 2023; que o volveu facer este ano; deixándoa entre os 100 seleccionados da Elección Interna realizada por Eurovisión Spain. E, entre medias, publicou o seu primeiro EP, BaddeR, wicKed (2023), que recolle todos os temas que tiña publicados ata a data e dúas cancións inéditas.

 

Foto © Nuria Rey @moekko_x

 

Detrás de hydn está Sandra Guedev, quen sempre «quixo ser cantante». Cal foi, e como lembras, o teu primeiro contacto coa música?

hydn: «Pf, pois a pesar de que o cantar e bailar é algo que lembro facer e desfrutar desde sempre, si que hai un recordo que teño como bastante gravado.

E é que cando era pequena, na vila onde ía pasar o verao cos meus avós puxeron un día un escenario cun karaoke. Eu non recordo cantos anos tiña, ao mellor 7?, non o teño moi claro [risos]. A cousa é que eu quería subir a cantar e púxenme a facer cola, pero había demasiados adultos esperando —que eu vía como adultos pero que ao mellor eran adolescentes, a saber [risos]—. Pois nalgún momento chegou a policía dicindo que o karaoke puxérase só para os nenos e, de repente, só estaba eu porque, aínda que si que había máis nenos pola praza, non se atrevían a subir, por vergoña ou polo que fose.

Así que, micro en mao decidín baixar e comezar a subir a rapaces e, ao final, acabamos montando tremenda festa que ata me cantei un tema de 3+2 (dos meus favs daquela época) con outra nena... con coreo e todo!».

 

Por que ese xogo de palabras en inglés, «hydn»-«hidden», para nomear o teu álter ego? Que significado agocha?

hydn: «Pois non é que teña un, senón varios significados; se non, non me serve [risos].

Por unha parte están as temáticas que trato; sempre souben que con hydn quería ir máis aló, non poñerme nin límites nin barreiras e xogar cos límites da moralidade. Así que, nese sentido vai por explorar e sacar á luz todo iso que escondemos e tratamos de ocultar moitas veces e que todes levamos dentro.

Despois vai tamén polo galego, ao final é un idioma que a día que hoxe parece case que segue bastante oculto (cada vez menos); e co galenglish o que quero é que xente que nin sabe que este idioma existe escoite música en galego.

E, por último, xa quedaría o propio nome; hydn é un nome que está oculto (hidden) e de primeiras pode que non saibas como se di ou que significa».

 

Coñecémosche como a metade de Inland Valley, un dúo de dream pop —ou «música para chorar», como a definías— formado xunto a Robin Sar. Que che empurrou a comezar co teu proxecto en solitario? Queda algo de Inland Valley en hydn?

hydn: «Eu sempre digo que fixemos tan ben tan ben a marca de Inland Valley que, ao final, para min case a convertín nun cárcere.

Son os meus comezos e é un proxecto ao que sempre lle terei moito cariño, pero si que é certo que me pechaba totalmente as portas á hora de poder experimentar, explorar e xogar coa música e ir máis aló. E si, a verdade é que sempre quedará un cachiño de Inland Valley en hydn; nesas veces nas que é máis vulnerable, como na canción “I'm Only Happy” sen ir máis lonxe».

 

Foto © Nuria Rey @moekko_x

 

Tove Lo, Halsey, The Weeknd, Bring Me The Horizon, Ashnikko ou Two Feet son algúns dos nomes que lemos ligados a hydn. Quen dirías que influenciou, ou segue a facelo, o teu xeito de facer música?

hydn: «Si, si e si [risos]. A pesar de que todes influenciaron e seguen a influenciar a miña música, xunto cunha chea doutres artistas, si que é certo que para min Bring Me The Horizon e a súa forma de facer música supuxo un punto de inflexión.

Eles veñen da escena do metalcore, pero desde que comezaron exploraron e traballaron un montón de xéneros diferentes, e colaboraron tamén con artistas que nada teñen que ver entre eles.

Isto a min fíxome ver que non me teño que encerrar en nada; que a música está para explorala e que tes que facer en cada momento o que sintas e che apeteza, que nunca lle digas que non a algo por moi raro que che pareza. Ti dálle e despois xa vemos [risos]».

 

A que soa hydn? Como definirías a túa música?

hydn: «Pois bastante complicado responder a isto, e máis despois da pregunta anterior! É certo que comecei cunha especie de dark pop electrónico, con toques R&B... pero agora estou a probar moitas cousas diferentes.

Algo que podería dicir é que hydn ten un toque de escuridade e tamén soa hipnótica pero, sen dúbida, se a tivese que definir como algo sería como “experimentación”. Eu realmente quero que a xente non saiba que é o próximo que vou sacar, como pode soar, por que me dará esta vez... Para quedarse cun único xénero sempre hai tempo».

 

A través da imaxe —caracterización, maquillaxe, vestiario, coreografía, etc.— creas unha personaxe provocadora e poderosa. Como describirías ti a hydn como álter ego?

hydn: «O primeiro que digo de hydn é que pode ser a túa vilá ou heroína favorita, todo depende dos ollos cos que a mires.

É unha especie de álter ego vampírico e, como tal, pode matarte ou facerte eterna. A hydn dálle igual o que pense ou diga a xente dela e vai predisposta a provocar e a abrir novos discursos.

Poderíase comparar con Lilith, a primeira muller que representa a dualidade entre o demo e os prexuízos contra a liberación e a propia sensualidade.

Así que hydn é provocación, pero sobre todo é eterna».

 

Foto © Nuria Rey @moekko_x

 

E canto hai de Sandra en hydn? E de hydn en Sandra? Que pensas que tedes en común e que vos diferencia?

hydn: «Pois é un pouco un 50/50. Si que é certo que hai veces que é súper obvio cando estou en hydn. Cando vou a actuar, moitas veces no proceso previo podes ver como me cambia a mirada (pero teño que estar moi centrada en min para que pase).

Sandra é unha persoa moi pouco conformista, demasiado ambiciosa; isto vese en hydn, pero tamén me leva ás veces á frustración e a non ser capaz de desfrutar do que estou a vivir. Pero, ademais, Sandra ten inseguridades e problemas dunha persoa común, como calquera outra, que en hydn nunca están».

 

Es precursora do galenglish. Por que mesturar galego e inglés en lugar de, por exemplo, alternar os dous idiomas por separado?

hydn: «Pois isto é algo que xa comentara por aí atrás, pero foi sobre todo por utilizar o inglés como vehículo para que a xente escoitase música en galego sen sequera coñecer este idioma.

Pero ben, tamén hai en camiño algunha canción só en galego; ao final unha cousa tampouco me quita da outra».

 

 

 

“Drowning Fire” foi a carta presentación de hydn, e viña acompañada dun videoclip dirixido por ti onde presentabas non só a túa música, senón tamén á personaxe. Que significou para ti ver plasmado o proxecto tanto musical como visualmente?

hydn: «Pf, pois como digo na propia canción, foi poder sentir ese lume que estaba dentro de min arder, ver como saía de min e se materializaba. Foi ver por fin que era capaz de expresarme de moitas máis formas das que pensaba e unha confirmación de que tiña, e aínda teño, moito que coñecer de min, explorar e compartir co mundo».

 

 

Lanzáchelo o 22/2/22, foi esta data escollida por algunha razón simbólica?

hydn: «Totalmente. Eu sempre digo que comigo as cousas non teñen un único significado, senón dous ou tres [risos]. Encántame xogar con todo.

Elixín esta data para comezar porque eu nacín un 22, pero o máis importante de todo, porque o 22.2.22 é unha data profética; podes coller e dicir que vai pasar o que sexa e podes crelo. Así que máis que unha decisión foi case unha necesidade, un seguir xogando con esa personaxe, con ese mito».

 

Este era só o comezo dunha serie de sinxelos que fuches lanzando ao longo do ano pasado, e dos que cada un semellaba superar ao anterior. O de ir deixando migallas sonoras no Spotify foi para crear hype, estratexia de márketing...?

hydn: «Pois a verdade é que me encantaría poder dicir que estaba pensadísimo e que era exactamente o que quería facer —e quedaría súper ben [risos]— pero realmente foi como se foi dando.

De entrada tiña uns tempos pensados que foi imposible seguir; e máis cando estás comezando e tés os recursos que teño eu e dependes de moita xente que colabora no teu proxecto. Entón ao final vas con “calma” e explorando.

É certo que pasamos moito estrés por aí atrás para intentar chegar a x datas, pero é algo que non quero repetir; non me gusta ir a contrarreloxo, e unha vez saquei o EP decidín que iamos darlle a cada canción o seu tempo e xa».

 

 

 

Un deses singles foi “Bella Hadid” tamén acompañado dun videoclip dirixido por ti e Iago Vilarinho que foi nomeado a Mellor Videoclip no XX Festival de Cans. A creación de videoclips moi coidados, que adoitas producir ti mesma e na que contas cun equipo estable de colaboradores, é tamén unha parte fundamental do proxecto?

hydn: «100%. hydn non é só alguén que faga música e exista a través dela, hydn existe en todas partes e ten que chegar a ti a través de tódolos sentidos. Os videoclips son outra forma máis de entrar no seu universo e de coñecer a súa historia; son moito máis que un simple apoio ou acompañamento á música.

Un dos meus obxectivos a medio/longo prazo é que poidas percibir a hydn dunha forma moi clara en tódolos formatos posibles... pero tempo ao tempo».

 

 

Por certo, tanta fascinación che produce Bella Hadid?

hydn: Moita [risos]. Podo estar horas mirando para ela posando, desfilando... O que sexa; ten unha enerxía totalmente hipnótica e irresistible».

 

Postos a falar de temáticas, que inspira as letras das túas cancións?

hydn: «Pois diría que de todo, nunca me pecho a iso. Poden vir desde experiencias ou sensacións máis persoais, a películas, series... Ou o dicir “Buah, quero facer unha canción sobre isto”.

“Drowning Fire”, “BaddeR, wicKed” ou “I'm Only Happy” son, por exemplo, cancións máis persoais. Mentres que “Midnight Hunt” está baseada en dúas pelis, Promising Young Woman (Emerald Fennell, 2020) e Jennifer's Body (Karyn Kusama, 2009). Para “Bella Hadid”, por exemplo, apetecíame facer unha canción sáfica na que se representase esa conexión que sentimos dúas mulleres, que é diferente á que sentes cun home. É algo que non podo explicar ben, pero quen o sabe, o sabe [risos]; o máis preto que estiven de explicalo é na propia canción».

 

 

 

 

A mediados de xuño lanzabas o teu primeiro EP, BaddeR, wicKed (2023), que recompila os sinxelos que compartiras ata a data e dous temas novos. Como xorde a idea do disco, e por que un EP e non un longo?

hydn: «Pois non é algo que tivera pensado, senón que foi máis unha petición que me fixeron, que sacase un EP.

Aí é cando comecei a pensar que podían ter en común todas as cancións desta etapa; pensaba que nada, ata que me dei de conta de que todo o que compartían é como este autogaslight que me facía eu mesma ao crer que era unha impostora e que non sabía facer música... E “Gaslight” é como se ía chamar ata que apareceu “BaddeR, wicKed”, que me axudou a pechar moitísimas feridas e o resto xa se deu só.

E sobre un longo... Non é o momento, aínda me queda moita tralla como para poder sacar un álbum».

 

E como foi o proceso creativo?

hydn: Maiormente caótico, pero moi moi enriquecedor; un crecemento continuo».

 

Foto © Nuria Rey @moekko_x

 

Unha desas cancións inéditas do álbum é “I’m Only Happy”, da que comentabas que é moi especial para ti. Que ten esta peza en concreto para describila así?

hydn: «Esta canción escribina nunha época da miña vida na que me pasaba realmente iso: que só era feliz as dúas horas á semana que estaba no estudio ou cunha persoa en especial.

Deume por sumar as horas ao ano nas que sería feliz así e quedaban en 40. De feito, eu daquela non o sabía, pero estaba no comezo dunha depresión (na que sigo, pero imos con calma).

Con este retrouso decidín extrapolar este sentimento a unha ruptura cunha persoa coa que sentiches algo que sabes que na vida volverás a sentir... E aquí a temos».

 

 

Do tema que dá título ao álbum “BaddeR, WicKed” tamén houbo videoclip, se cadra o máis ambicioso (e escuro, e provocador). Aínda que publicaches tamén making of, como lembras a rodaxe?

hydn: «Moi caótica [risos]. Sinceramente, contei cun equipo incrible que acadou facer —cun orzamento case inexistente— ideas tolísimas que pensei que non se ían poder facer».

 

 

«A peor sensación do mundo é facer algo e que se esqueza aos dous días», dicías nunha reportaxe. Vivimos tempos de consumo acelerado, fragmentario e masivo, de contidos en xeral e de música en particular; como os afrontas ti? A forma final do proxecto ten que ver con iso, con facelo máis memorable, máis resistente ao esquecemento?

hydn: «Por unha parte con resignación, é un pouco adaptarse ou morrer; pero, ao mesmo tempo, tampouco me gusta que isto inflúa no meu proceso, así que vou fluíndo.

Respecto á forma final do proxecto, ten que ver máis coa propia personaxe de hydn e querer expresala ao 100%; meter de cheo ao espectador no seu mundo, coa que querer loitar contra algo contra o que é imposible loitar».

 

O ano pasado resultaches unha das 12 favoritas para representar a España en Eurovisión e, este ano, volves estar entre os 100 seleccionados da Elección Interna da páxina web especializada Eurovisión Spain. Parabéns á parte, que sentes ao ver que (por segunda vez!) o público che propón como candidata para acudir ao certame?

hydn: «Moitísimo cariño e apoio, sinceramente. Malia non ter sido elixida para o Benidorm Fest o ano pasado que a xente siga a ter ganas de verme aí dáme un impulso enorme; anímanos aínda máis a deixalo todo no tema que estamos a preparar!».

 

hydn é un dos proxectos do #SonEmerxente, o programa de aceleración musical da Axencia Galega das Industrias Culturais e a Fundación Paideia Galiza. Como está a ser a experiencia? Que levas aprendido, e posto en práctica, ata a data?

hydn: «A verdade é que grazas a Sonemerxente puiden traballar con xente, e aprender de xente, que nunca podería ter coñecido doutro xeito, sobre todo no punto no que estou agora. Así que moi enriquecedor; unha experiencia, ademais, na que fixen amizades preciosas e tamén un pequeno impulso a seguir creando con máis ganas».

 

Foto © Nuria Rey @moekko_x

 

Xa que estamos a falar de aceleración, se prememos o botón de fast forward, onde ves a hydn nun ano?

hydn: «Depende de se eliximos a versión realista ou non [risos]. Pero oxalá en Eurovisión, ou polo menos no Benidorm Fest. Indo á parte máis realista e crúa deste mundo, que moitas veces non se ve, direi que oxalá que vivindo diso, porque agora mesmo sinto que xa vou arrastro».

 

Estás a pasar o verán de festival en festival (Noroeste, Festival de la Luz, Revenidas...). Como estás a vivir esta xira estival? Que pode agardar o público dun concerto de hydn?

hydn: «Pois a verdade é que tiña moitísimas ganas de poder comezar a tocar e xirar. A día de hoxe aínda seguimos a definir o directo de hydn, xa que hai moitas cousas que nos gustaría facer pero que por temas de caché agora mesmo é imposible.

Pero a xente que veña a un concerto de hydn vaise atopar cunha viaxe en si mesma, onde imos de canción a canción e de historia a historia e, ademais, moitísimas cancións teñen algo diferente en directo; engadimos instrumentos e tamén partes máis espidas, mesmo improvisadas.

Ademais sempre me gusta dar algunha sorpresa; cando vas a un concerto meu xa non sabes se vou ir eu soa ou vou levar algún artista convidado, o que me parece moi divertido. É máis traballo o ter que preparar para cada concerto, ás veces algo específico só para ese festival en concreto, pero tamén é moitísimo máis divertido e bonito».

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

hydn: «Uf, aquí podería comezar e non parar. Por unha parte hai artistas máis coñecidos como poden ser Baiuca, Grande Amore, Mondra ou Fillas [de Cassandra]. Pero quero centrarme en artistas máis emerxentes e que teño a sorte de que moitas tamén son amizades, así vou dicir que Eris Mackenzie, Amoebo, De Ninghures, Kid Mount, Nia Twee e Futuro Alcalde son algúns dos meus imprescindibles (e seguro que me esquezo alguén!)».

 

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

hydn: «A mestura máis rara que viches nunca, seguramente. Tes desde metalcore, hardcore melódico, ata R&B, reguetón, funk brasileiro, pop... Tamén teño por aí metalcore cristián (supuestamente é o que son The Devil Wears Prada), electrónica de todo tipo, agora tamén estou a escoitar moito tradi...

A verdade é que vou fluíndo moito e gústame escoitar todo o que poida, por diferente que sexa; encántame a variedade e, de feito, esa variedade na música é o que me fai desfrutala tanto».