Conformouse aos poucos, integrando membros de diversas procedencias musicais pero que entendían o rock do mesmo xeito. Desde 2017, Seitura está na procura dun son propio cargado de potencia, rabia e actitude; atópao en temas punk, rock e hardcore de produción coidada que, ata a data, enchen dous EP. No máis recente, Somos nós (Galunk Producións, 2024), a banda do Val Miñor amosa unha clara evolución sonora, con maior presenza de enérxicos riffs de guitarra e letras de punxente crítica social.

 

Foto © Andi Iglesias

 

Desde 2017, Seitura foise construíndo aos poucos con membros procedentes de diversos escenarios e gustos, pero cal foi o xermolo do grupo? E como se foi desenvolvendo ata ser a banda que é agora?

Néstor Blanco: «Seitura é algo que vén de lonxe. Comezamos xuntándonos Breo, Juanma e eu para montar un grupo de punk con Toje (Xente Tóxica) de cantante. Con este grupo, chamado Nortada fixemos un par de concertos pero despois cada un tirou polo seu lado; Juanma foise a Inglaterra, Breo á Gudiña, eu dediqueime á hostalaría un tempo... e paramos un pouco a cousa.

Pero pasado o tempo, entre Breo e eu decidimos retomar o de facer ruído, así que falamos con Juanma e lle dixemos que iamos montando algo mentres se decidía a volver do estranxeiro. Polo camiño liamos a Basi, que agora mesmo non toca pero segue a ser o compositor principal de Seitura. Metemos a tocar o baixo a Kike Varela, que xa non está en Seitura porque os seus compromisos como road manager non lle permiten subirse aos escenarios; e fomos configurando o que agora é Seitura ata que finalmente chegou Miguel a darnos a estabilidade que precisabamos.

Poderiamos seguir explicando, pero coido que con isto xa vos facedes unha idea de que dimos un par de voltas ata chegar ao punto no que estamos agora. Pero o máis importante é que somos un grupo de colegas e que o pasamos moi ben».

 

Segundo a RAG, «seitura» é a «operación que consiste en facer a sega do centeo ou calquera outro cereal». Por que escoller este termo como nome?

Breogán Pereira: «De primeiras o nome da proposta de Néstor sooume ben foneticamente (vénme á cabeza Sepultura!) e, como termo, a sega está moi ben traído; abrangue desde as nosas colleitas metafóricas ata a propia esencia da humanidade. Cuidao’».

Néstor: «Pois o nome xurdiu un día que estaba escoitando un tema de Bergallazo (banda de Ourense) e nun momento do tema falan da seitura. Pareceume tan ben a idea de ter un fouciño para segar o que faga falta... que propuxen o nome e foi bastante ben recibido».

 

Foto © Andi Iglesias

 

Seica andades á procura dun «son propio cheo de potencia, rabia e moita actitude». Sen etiquetas, como describiriades o son de Seitura?

Miguel Rodríguez: «Penso que é a pregunta máis “sinxela” e á vez a máis difícil... Eu diría punk rock por englobar os máximos estilos posibles».

Breo: «Punk ecléctico».

Néstor: «Facemos o que queremos coas capacidades que temos. O principal é que nos guste a nós, e se lle pode gustar a quen nos veña a ver, pois aínda mellor. Temos alma punk e tocamos algo de rock».

 

 

Ao fío, canto de punk e canto de rock diriades que hai en Seitura?

Miguel: «100% punk, 45% rock, por dicir algo diferente que o resto [risos]».

Breo: «100% punk, 50% rock».

Néstor: «Non pode estar mellor dito que a definición de Breo».

 

Respecto ás vosas influencias, cales tiveron especial impacto no voso xeito de ver a música?

Miguel: «Realmente eu teño unha mestura bastante curiosa, pero se tivese que dicir un estilo que me influenciou diría o punk».

Breo: «Unha loucura; para min é moi complicado concretar. A confluencia neste son é sorprendente!».

Néstor: «Aquí cada un ten as súas influencias, desde o folk ata o rock máis clásico, pasando polo hardcore, metal ou pop. Temos historias moi diversas, pero atopamos o xeito de “seiturar” toda a música que facemos».

 

 

 

O voso debut discográfico, Seitura (2020), chegaba en plena desescalada... de que xeito afectou a pandemia, e o confinamento, ao desenvolvemento deste primeiro traballo?

Juanma Treinta: «O noso caso é particular, de feito a pandemia veunos (que non se me malinterprete!) ata “ben” como banda, que saían temazos como churros con Basi a pleno rendemento liberado dos mesteres da hostalaría. Despois, á hora de tomar os escenarios cambiou o conto e tivemos que adaptarnos e facer cambios na banda, marchando Kike e Basi e entrando Miguel».

Néstor: «Como non esperabamos nada, tampouco nos supuxo algo especialmente negativo. Fomos adaptándonos aos tempos que nos tocaron vivir. Ao final, o confinamento fixo que puidésemos ter unha época creativa bastante produtiva. Foi unha pena non poder tocar xa desde o principio, pero a estas alturas non nos imos andar con présas».

 

 

Pecha este primeiro EP a vosa versión de “Tempestades de Sal”, orixinal (e case himno) de SÉS. Vaia responsabilidade, non? De que xeito traballastes a peza ata levala ao voso terreo?

Breo: «É unha honra sempre adaptar pezas das túas referentes (viva Sés!). Foi un dos primeiros temas de Seitura cando aínda nin eramos Seitura! Aí estivo Óscar, que algo queda del nesta versión».

Néstor: «Foi unha boa decisión, visto con perspectiva, a elección do tema foi un acerto; á xente gústalle, e nós pasámolo moi ben tocándoo.

Cando o gravamos, preguntámoslle a Sés se lle parecía ben que sacásemos o tema; trasladounos que lle parecía ben e que lle gustaba; non podemos pedir máis. Naceu como un xeito de facer unha homenaxe a unha artista á que todos admiramos, e acabou sendo un dos himnos dos nosos directos.

O de como xurdiu... local de ensaio, cervexas, amizade e unha boa idea. É difícil definir o proceso compositivo alén disto».

 

Foto © Andi Iglesias 

 

Como afrontastes o de ter un disco novo, o primeiro inda por riba, e ter que agardar para poder presentalo ao vivo?

Néstor: «Como dixen antes, non agardabamos nada e acadamos moito máis do previsto. Pola miña banda, levaba agardando isto toda a vida (aínda que non sabía como conseguilo), así que un confinamento máis ou menos tampouco nos ía botar atrás».

 

 

 

A finais do pasado febreiro publicabades Somos nós (2024), o voso segundo EP. Como foi o seu proceso creativo? É dicir, como se converteron unha idea, un acorde... nas catro cancións que compoñen o disco?

Miguel: «Realmente eu cheguei cos temas xa feitos, pero cando decidimos gravar o EP lle demos unha volta aos catro temas coa axuda na produción de Gabri e Juaki na Carpintería. No persoal, intentei adaptar as liñas de baixo ao meu estilo».

Juanma: «Pois foi un proceso longo. Os temas son de Basi e Néstor e foron mutando ao longo dos ensaios e dos bolos. A volta final démoslla na Carpintería con Gabri e Juaki ata o que hoxe podedes escoitar no EP».

Néstor: «Realmente estes temas veñen do confinamento. Eses días estraños, nunha situación nunca vivida por nós, foron o xermolo destas cancións. Co tempo levámolos aos ensaios, logo aos concertos e finalmente ao estudo de gravación. No estudio démoslles unha volta aos temas con Gabri e Juaki e saíu este traballo chamado Somos nós, porque realmente é moi nós!».

 

 

Logo dun mes e medio fóra, como está a ser a súa acollida?

Miguel: «Pois a verdade moi contentos. A xente coméntanos que lle mola moito —non sabemos se porque non se atreven a dicir a verdade ou porque o pensan— pero en liñas xerais, dentro do grupo modesto que somos, non contabamos con tan boa acollida».

Juanma: «Estamos contentísimos. Os nosos temas están chegando máis lonxe do que tiñamos previsto, en parte gracias ao bo labor de Galunk que nos axudou coa distribución dixital e a difusión, así que todo o que veña é ben recibido. As críticas están sendo moi boas e, aínda que somos un grupo pouco coñecido, estamos sorprendidos coa opinión que nos traslada a xente que nos atopamos polo camiño».

 

Foto © Christian Pérez

 

Dicides que este disco é mostra da «evolución da banda a través dunha produción moi coidada e un son potente e actual». Como definiriades esa evolución?

Miguel: «Eu non estiven presente na gravación do primeiro EP, pero Mintxo fixo un moi bo traballo e sacou o son tan cru que caracteriza a Seitura.

Respecto á evolución do son, optamos por coidalo e buscar esa contundencia escollendo e medindo cada detalle, facendo moitas probas e deixándonos levar pola experiencia de Gabri e Juaki».

Juanma: «O noso primeiro EP ten unha produción máis clásica do punk rock, son que nos encantou! Non deixaba de soar ao que nós mesmos estabamos afeitos a escoitar. Neste segundo EP a produción adáptase máis aos tempos e estamos moi orgullosos do resultado final».

Néstor: «Seitura é o que é, pero neste traballo conseguimos levar os nosos temas a un son actual currando máis a produción e a gravación. O primeiro traballo foi máis cru, máis vomitado desde dentro, co grandísimo traballo de Mintxo (Arroutada Records); este segundo EP está un pouco máis pensado dende o punto de vista do resultado final».

 

Ao longo do EP, escoitamos como enérxicos riffs de guitarras tinguen letras cargadas de crítica social. Na vosa opinión, que papel pensades que ten a música á hora de, digamos, espertar conciencias?

Miguel: «A música é a nosa filosofía de vida e dicimos o que pensamos; agardo que algunha conciencia poidamos espertar e se non... polo menos molestar un pouco!».

Breo: «Importantísimo! Pero estamos nunha época de falta de conciencia en xeral e, sobre todo, falta de conciencia de clase. En todo caso a seguir batallando!».

Néstor: «Todo é bo para espertar conciencias e se podemos facer algo para espertalas, farémolo. Sabemos que non seremos nós quen esperte a ninguén desta decadencia social, pero por intentalo que non quede. A música é arte, e a arte debe ter un compoñente social e crítico, senón deixa de ser arte. Foi así sempre e así seguirá sendo».

 

Foto © Christian Pérez

 

Canto á inspiración, que ou quen inspirou os temas de Somos nós? Existe entre eles algún fío condutor?

Breo: «Somos nós vén da letra de “Xente Ceibe” e foi o que consideramos o máis representativo. Abrangue perfectamente “A Palma é nosa” e o que se pode deducir dos outros dous temas».

Juanma: «Cantamos á nosa vida, ao noso pasado e ao noso presente. Temos as vivencias dunha xeración que medrou co Xabarín e ía ás tendas de discos a descubrir música. Eses somos nós e, como nós, un feixe de xente».

Néstor: «O fío condutor xustamente é o que di o título do traballo. Que somos nós. Que temos a necesidade de intentar espertar conciencias, que o parque polas tardes foi a nosa xuventude, que queriamos ter unha banda de rock, que os mandatarios que nos gobernan por graza divina non nos gustan e que hai que loitar contra os feixismos. Así somos e así o cantamos».

 

 

Presentabádelo con “Xente Ceibe” e o seu correspondente videoclip, dirixido por Breikus, no que unha actuación vosa en branco e negro é protagonista. Como lembrades a gravación?

Miguel: «Pois foi un día incrible; recordarémolo sempre como o noso primeiro videoclip, rodeados dos nosos, non puidemos ter mellor comezo, quedámonos con gañas de máis».

Juanma: «Como se ve no vídeo fomos acompañados de boa parte da crew Seitura. Gravar un vídeo é unha sucesión longa de tomas... e acaba sendo un bo cachondeo».

Néstor: «Un día espectacular, rodeados de toda a xente que nos quere e que nos apoia. Foi un día entre amigos que sempre lembraremos. Non puidemos ter un mellor inicio no audiovisual e, aínda que foi en branco e negro, houbo moita cor durante a gravación».

 

Foto © Andi Iglesias

 

Para “Makis” contastes con Gabri Reigosa, guitarra e voz DAKIDARRÍA, e en “A Palma é nosa” as guitarras son as de Max Skacha, de Harry May. Como xurdiron estas colaboracións? Ademais do obvio, que achegan ás cancións?

Néstor: «O de Gabri é máis que obvio, gravamos con el e é o noso amigo. Max chegou a través de Gabri, xa que viu a oportunidade de facer unha colaboración cun grande do punk da nosa terra, e non podemos estar máis contentos desa elección. Que achegan? Experiencia, amizade e moita creatividade».

 

 

Tanto Gabri como Max forman parte de dúas bandas clave da escena punk galega. Como vedes, na vosa opinión, o panorama actual do punk en Galicia?

Miguel: «Galiza ten moitísima arte de tódolos estilos, pero o punk nunca morre».

Breo: Hai unha recua de bandazas na escena, goza de boa saúde... E non falemos doutras escenas da música galega!».

Juanma: «Hai grupazos na escena galega. Só hai que ver a cantidade de concertos que se fan todas as findes ao longo de todo o país. Sobra talento e moitas veces falta apoio, mais seguimos e seguiremos na loita».

Néstor: «O punk é o que é, coas súas épocas mellores e outras peores, pero o punk sempre está aí. As modas pasan por nós, e aquí seguimos aguantando as marusías. O colectivo funciona moi ben, non hai máis que ir aos concertos; outra cousa é que os festivais podan tirar máis por un tipo de músicas ou outras, pero iso vai cos tempos.

Nós seguiremos aquí e xa volverá a pasar a moda polo noso camiño (ou non). Calidade en Galiza existe dabondo, só queda que nós sigamos indo aos directos e apoiando á nosa xente».

 

Foto © Andi Iglesias

 

“A Palma é nosa” canta ás lembranzas da vosa xuventude, cando o de montar unha banda de rock aínda era un soño. Agora que xa tedes este soño cumprido que agardades, musicalmente, dun futuro non moi afastado?

Miguel: «Os soños van collendo cor co paso dos anos; gustaríanos poder tocar nos grandes festivais que ten Galiza e nas salas que tanto teñen coidado o punk e a música en xeral desde abaixo (as que resisten e as que virán)».

Breo: «Ir facéndonos un pequeno nome no país e ir entrando no circuíto dos festis, garitos e demais; que se comece a confiar en Seitura como unha boa inversión para os carteis».

Juanma: «Seguir tocando e amosando a nosa música alá onde se nos queira ver. Gustaríanos chegar aos escenarios dos festivais do país, e vivir desde arriba o que tantas veces vivimos como público».

Néstor: «O soño estase a cumprir, así que pouco máis podemos agardar. O que nos gustaría... pois tocar nalgún dos festis que son o noso referente, pero somos conscientes de que somos moitos querendo o mesmo, así que todo o que veña será benvido; e o que non chegue, seguirá sendo ben agardado».

 

 

Catro anos separan os vosos dous traballos (pero vaia catro anos!), que diferenzas, ou similitudes, atopades entre ambos?

Juanma: «O primeiro traballo é puro Seitura e no segundo hai unha produción allea cun traballo máis meticuloso».

Néstor: «As similitudes son que seguimos sendo os mesmos e a diferenza é que seguimos sendo os mesmos... pero sabendo un pouquiño máis».

 

Vides de presentar Somos nós ao vivo no Brisa Chiringo de Cesantes (Pontevedra), local onde destes o voso primeiro concerto. Como foi esta volta ás orixes?

Miguel: «Chopi é unha institución e o Brisa un dos mellores escenarios que coñecemos. Déronnos a oportunidade de estrear o noso directo na súa casa e agora de repetilo por todo o alto, Cesantes resiste!».

Breo: «O Brisa, outra segunda casa! Unha apertaza a Chopi superanfitrión e a Loita Amada pola oportunidade de tocar con eles e elas. Sempre é un gustazo volver a Cesantes».

Néstor: «O Brisa é un lugar espectacular. Chopi é o mellor anfitrión que se pode ter, é un grande. É flipante que a nosa xente se mova ata Cesantes para vir vernos, non podemos estar máis que agradecidísimos. Se nos din o día do primeiro concerto que isto ía a ser tan bonito, penso que non o creriamos».

 

Foto © Alan Pérez

 

Para alguén que aínda non tivese a oportunidade de desfrutar dun concerto voso, como describiriades o voso directo? E, falando de concertos, cando e onde serán os vindeiros?

Miguel: «Enérxico e espontáneo, das datas xa sabe Néstor que é o noso manager [risos]».

Juanma: «Punk directo e sen concesións, algunha versión para pasalo ben e moita enerxía. E quen veña, que estea disposto a saltar e cantar. Hai suor, festa e enerxía, tamén algún momento de acougo para tomar forzas».

Néstor: «Non podemos contar moito dos nosos vindeiros concertos, pero un dos que si podemos falar é o concurso de maquetas do Millo Verde, no que estamos moi contentos de poder tocar e onde esperamos ver a moita xente apoiando este festivalazo feito por xente á que debemos apoiar en todo o que fan».

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Miguel: «High Paw e CALDO».

Breo: «Eu vou dicir BALA. Vinas xa non sei cantas veces e non defraudan, unhas máquinas!».

Néstor: «Pola miña banda vou tirar polo metal; hai grupazos que teñen un nivelazo que pouco se ten en conta en Galiza. Arrhythmia, APHONNIC, Aquelarre e Mano de Piedra son xente que merece a pena ir a ver.

Sen esquecer aos compas de Dakidarría, que son uns grandes da música galega que ninguén se debe perder».

 

Se abrísemos as vosas contas persoais de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Miguel: «Biffy Clyro, Fillas de Casandra, Berri Txarrak, Robe, CALDO, Frank Carter, Lagwagon, Dakidarria, Biznaga, Tiburona... e un longo etc.».

Breo: «Buf, desde Norah Jones e CALDO ata Obituary ou Barbarian Prophecies, pasando por Ataque Escampe e S.A., esquivando sempre o reguetón/trap e estas músicas modernas que respecto e detesto a partes iguais».

Néstor: «Hai bastantes arrolos, moito metal, algo de Oi! e bastante de punk. Agora mesmo teño a Koma, S.A., Sons of Aguirre, Baiuca, Warcry, Hora Zulú, Free City, Sinaia, Fillas de Cassandra, Avenged Sevenfold, Angelus Apatrida, Architects... Moito eclecticismo».