Aínda que Dani Balseiro, Sara Cabaleiro, Adrián Campo, Diego García e María Velasco proviñan de diferentes bandas —formacións nas que chegaron a tocar hardcore, rock progresivo ou metal— é en BALEAS onde conflúen ese amplo abano de influencias nunha fusión que eles mesmos definen como brutal pop.

L’appel du vide (2024) é o seu primeiro traballo discográfico, un EP de tres cancións instrumentais coa «súa historia e o seu background, que para nós está cargado de intensidade, polo tanto, queremos que a xente a mastigue e as dixera en pequenas porcións».

 

 

Foto © Moni Kuti

 

Como chegan Dani Balseiro, Sara Cabaleiro, Adrián Campo, Diego García e María Velasco a conformar BALEAS? Como xorde o grupo?

Diego García: «Todos nos coñeciamos, xa sexa por tocar xuntos ou simplemente por formar parte da escena viguesa. Vímonos a un lado ou ao outro dun escenario ao longo dos anos. Adri e eu coñecémonos desde hai vinte anos e tocamos xuntos en diferentes proxectos. A Dani coñézoo desde hai 12 ou 13 anos e, tanto con Sara como con María, coincidimos en moitos concertos. Ao final a roda da vida púxonos a todos xuntos no mesmo lugar.

Sara Cabaleiro: «María máis eu coñecémonos desde hai moitos anos, estivemos xuntas en outros proxectos que non chegaron a nada por falta de entendemento entre os membros e por diferenzas musicais. Ao final, a roda da vida da que fala Diego, fíxonos por fin coincidir nunha banda na que compartimos valores e gustos musicais, o que fai que os temas se formen dun xeito moi natural no que todos nos sentimos como BALEAS na auga [risos]».

 

Segundo a súa definición, a balea é o maior animal de todos os coñecidos, pero que significa este cetáceo para vós como para escollelo como nome da banda?

Diego: «Marabíllanos a súa maxestade, a súa aparente tranquilidade, a paz que transmiten... Son seres impoñentes e con certo aire solemne, criaturas grandiosas que sempre estiveron rodeadas de mitos e lendas».

Sara: «As baleas son animais en ocasións infravalorados, e non todo o mundo é consciente da súa importancia para manter a vida tal e como a coñecemos. Quixémonos caracterizar con elas tamén polo seu nobre propósito para coa vida».

 

Viñades de tocar noutras bandas, de que xeito diriades que inflúe —e conflúe— esta experiencia á hora de conformar este novo proxecto?

Diego: «Penso que a experiencia de tocar noutras bandas é tremendamente importante para o desenvolvemento de BALEAS; non só polo feito da experiencia en si, é dicir, da aprendizaxe técnica ou musical que tivésemos por dicilo dalgunha maneira, senón máis ben polo feito de que todos queriamos facer isto en concreto.

Evidentemente gústanos o que fixemos ou seguimos a facer con outras bandas, pero en BALEAS agora mesmo dáse a situación de que os cinco queremos facer o mesmo tipo de música e temos a mesma concepción do proxecto en si. Iso non adoita ser común na maioría de grupos».

Sara: «O feito de pasar por varias bandas e outras experiencias fai que, aos poucos, vaias desenvolvendo un gusto por algún estilo ou algunha forma de tocar máis específica. Toda esta evolución ó longo dos anos fai que cheguemos a BALEAS coas ideas máis claras do que si queremos facer e do que non. E que cinco persoas coincidan nisto é algo marabilloso».

 

Foto © Moni Kuti

 

Aínda que nesas formacións chegastes a tocar hardcore, metal ou progresivo, o nexo en común de BALEAS é o post-rock e o post-metal... Aínda así, definídesvos como un grupo de brutal pop, por que este termo en particular?

Diego: «Non sabería dicir se o que facemos é post-rock, aínda que evidentemente esas son grandes influencias para nós, pero no fondo hai moito máis. Mira a Mogwai, pódelos catalogar dentro do post-rock evidentemente —ninguén dubida de que están no top 3 de grandes bandas do xénero— pero teñen un repertorio o suficientemente variado que lles permitiría, por exemplo, facer unha xira con The Cure, Placebo ou Solstafir e en ningún caso estarían fóra de lugar. Atopar ese punto no que a túa música poida convivir con cousas moi diferentes é unha meta para nós.

Facendo unha retrospectiva da música que fixen durante todos estes anos, dinme de conta de que, independentemente do estilo (hardcore, metal, rock), todas as miñas cancións no fondo teñen unha concepción pop. É dicir, sempre tentei que, dalgún xeito, cada canción ao escoitala quede na túa cabeza en maior ou menor medida; e, se a reduces a un formato acústico dunha soa guitarra, por exemplo, o esqueleto ou estrutura resultante siga a funcionar igual que a canción completa, chegando a túa cabeza e quedándose no teu interior. Pero claro, non fago música alegre; o que fago sempre está cargado de melancolía, nostalxia, rabia, frustración...

Por iso, como definición do estilo que facemos, diría que somos unha banda de brutal pop».

Sara: «Ese termo é de Diego e é tan acertado que estivemos todos de acordo en convertelo en definición do que facemos».

 

Agora, sen etiquetas, a que soa BALEAS?

Diego: «Vai soar raro pero, sen utilizar etiqueta algunha, diría que BALEAS soa a doce melancolía con certo aire de esperanza. É como ver a choiva desde a túa xanela estrañando o pasado ata o punto xusto no que empeza a doer, pero suxeitando a man de quen amas».

Sara: «BALEAS soa a lembranzas persoais; a esa mestura de sentimentos que todos vivimos nas nosas vidas. Lembrar o bo sen esquecer o malo, recalcar o malo coa esperanza de que todo pasa e virá algo mellor».

 

Mogwai, If These Trees Could Talk ou Tides from Nebula son algúns dos nomes que se nos veñen á cabeza ao escoitarvos, pero quen máis diriades que ten, ou tivo, un especial impacto na vosa música?

Diego: «Sen dúbida Russian Circles, Explosions in the Sky, This Will Destroy You e, por suposto, Brutus».

Sara: «Falando de grupos nacionais, hai dous que a min persoalmente fixéronme cambiar o chip completamente; son Syberia e Dûrga. Lembro escoitalos hai uns anos e pensar: “eu quero facer isto”, e de súpeto darme de conta que unha parte destes grupos están en BALEAS tamén».

 

 

 

A finais do novembro pasado lanzabades L’appel du vide (2024), o voso primeiro traballo discográfico, un EP de tres cancións que comezabades a desvelar tan só uns meses antes. Como nace a idea deste disco?

Diego: «Levabamos moito tempo traballando xuntos e fomos creando un bo grupo de temas —nove ou dez cancións listas— pero non queriamos meternos a gravar un disco longo como tal. Facendo unha pequena analoxía, en lugar de dedicarnos a dar vida a unha grande árbore, preferimos plantar diferentes plantas; deixando que cada cal creza e se desenvolva segundo a súa propia personalidade. A nosa intención é a de seguir publicando en pequenos formatos de tres ou catro temas».

Sara: «Igual que nas galerías de arte cando vas a unha presentación, un artista presenta unha pequena colección para centrar a importancia na mensaxe e no proceso de creación, máis que na cantidade. A nosa idea é esta; cada canción ten a súa historia e o seu background, que para nós está cargado de intensidade, polo tanto, queremos que a xente a mastigue e as dixera en pequenas porcións».

 

«L’appel du vide» pódese traducir como «a chamada do baleiro», por que escoller esta expresión francesa como título?

Diego: «O seu significado vén ser como salto ao baleiro, esa chamada que sentes cando estás subido no alto dun edificio e algo parece chamarte desde moi abaixo, obrigándote durante unha décima de segundo a pensar en que pasaría se saltases. Mostrar a túa música, facer públicas as túas emocións e sentimentos plasmados en cancións é, á fin e ao cabo, un pequeno salto ao baleiro».

 

O primeiro que escoitabamos de L’appel du vide foi “Bailan llamas”, que ten esta peza en concreto para que fose escollida como sinxelo adianto e tamén como carta de presentación do proxecto?

Diego: «Tendo en conta que os nosos temas están de media polos sete minutos e medio de duración, durante os cales se van desenvolvendo en diversas estruturas e fases ao longo desa metraxe, cremos que a primeira carta de presentación debería ser algo o máis directo posible e non demasiado longo, por iso escollemos “Bailan llamas”. É máis curto e máis directo que os demais, cun estilo máis agresivo e desgarrado quizais, pero aínda así mantén certos aspectos comúns ao resto dos temas».

Sara: «Sendo conscientes de como é o consumo hoxe en día, como di Diego, queriamos darnos a coñecer con algo máis directo para que, a quen lle gustase este primeiro achegamento, se atrevese a indagar máis e a descubrir a viaxe no resto de temas».

 

 

Abre o EP “Ecaterina”, corte inspirado en Ecaterina Teodoroiu, unha soldado romanesa que loitou e morreu na Primeira Guerra Mundial e, hoxe en día, é considerada unha heroína en Rumanía. Que ten esta personaxe para levarvos a inspirarvos nela?

Diego: «Todos nosos temas baséanse nun concepto fixo desde o momento mesmo da composición. Neste caso elixín esa personaxe máis como un ideal e non tanto a figura da persoa en si.

Sendo sincero, a idea que roldaba na miña cabeza sempre foi a miña avoa; unha muller que naceu na máis absoluta pobreza e pelexou cada día contra unha vida que nunca lle foi xusta. Compúxose pensando en todas esas avoas que naceron sen nada e tiveron que loitar as súas propias guerras para saír adiante».

 

Foto © Moni Kuti

 

Este tema vén acompañado do poema Nire Aitaren Etxea (A) (Gabriel Aresti, 1963) recitado por Irune Zabaleta a modo de spoken word. Como descubristes esta poesía e que vos levou a incluíla no tema?

Diego: «É algo curioso porque coñecín ese poema cando tiña 15 anos en clase de literatura. Dalgún xeito impactoume e, a verdade, é que sempre quixen que formase parte dalgún tema, pero ata o de agora nunca fora posible.

Incluíndo o poema quixemos facer desta canción unha oda ás que loitan batallas diarias, defendendo os seus principios e aos seus seres queridos a mans descubertas. Este tema está profundamente inspirado no sentimento que a todos nos une coa nosa terra, as nosas raíces e a nosa familia».

 

Cáusanos curiosidade o videoclip deste tema, que protagoniza unha bailarina de ballet á que vemos ensaiando e interpretando unha coreografía. Aínda que non faltan momentos delicados no tema, destaca o contraste entre a forza da música, e mesmo do poema, e a suavidade dos movementos de danza. Era esa a intención ou agocha un significado máis simbólico?

Diego: «É totalmente intencionado, posto que a bailarina sempre está soa e o escenario é unha casa abandonada.

O ballet é unha disciplina moi esixente que non tolera os erros. Cada suave e lixeiro movemento da bailarina agocha anos de preparación, suor, dor, sufrimento, disciplina, frustración... Todo iso debía ir acompañado dunha música agresiva e pesada».

 

 

“Weltschmerz” é a terceira e derradeira pista do álbum, un termo alemán que, literalmente, significa «dor do mundo» e que está moi asociado ao movemento romántico, tanto na literatura coma nas artes. É este concepto, esa, digamos, angustia ou desasosego existencial a idea que dá unidade ao álbum e, máis en xeral, a vosa principal fonte de inspiración?

Diego: «Non me atrevería a cualificala como fonte principal de inspiración, aínda que entendo o fondo da pregunta. Como dicía antes, ao tentar definir a nosa música, evidentemente hai moita rabia, melancolía e pesadume nos nosos temas, pero non é só iso. Doeríame pensar que iso é o único que somos capaces de transmitir.

Creo firmemente que malia ese veo de tristura hai luz. Estou de acordo que non é abundante, é certo, pero si que tentamos que haxa moitas pinceladas de luminosidade ao longo das composicións.

Por iso, no videoclip combinamos todas esas imaxes terribles con outras nas que si é certo que se ve a un home sufrir por todo iso, pero que busca a luz e se reconforta ao atopala, por moi débil que sexa».

 

Foto © Moni Kuti

 

O videoclip preséntase cunha cita do historiador de economía e ensaísta italiano Carlo Maria Cipolla, coñecido, entre outras cousas, pola súa Teoría da Estupidez: «Existe unha forza humana máis enérxica cas grandes corporacións, máis poderosa que os estados máis robustos, e máis audaz aínda que as redes criminais sofisticadas. Esa forza é a da estupidez humana». Védelo así? Vivimos nun mundo gobernado pola estupidez e, por iso, sen rumbo?

Diego: «Témome que si. Ao meu modo de ver, a “Gran Estupidez” —que é a que engloba egoísmo, ignorancia, maldade, discriminación, necidade, falta de empatía, etc.— é a que rexe e dirixe o noso mundo. Quizais para entendelo debamos facer un estudo sociolóxico desde as primeiras civilizacións e atopar o motivo do noso empeño en facernos dano a nós mesmos e aos demais.

Dito isto, creo firmemente na humanidade, ou polo menos en parte dela. Explícome; baseándonos en probas empíricas ou simple observación, poderiamos admitir sen dúbida que o ser humano é malvado e estúpido por natureza. Agora ben, cando miras a un bebé, podes atopar maldade ou estupidez? Son ambas innatas e, por tanto, inherentes ao ser humano? Non o creo. E volvemos a eses raios de luz que falabamos antes, pero o problema aquí é a falta de equilibrio entre a razón e a estupidez. Os malos contan coa superioridade numérica».

 

 

Os vosos son temas instrumentais e son longos, como os construídes? Son desenvolvementos dun único tema ou ides tecendo fragmentos? Que papel ten a improvisación neste proceso?

Diego: «A miúdo os temas parten dunha idea bastante clara; é certo que algún cambiou ducias de veces antes de decidir que esa era a súa forma correcta, pero en xeral todos se manteñen baixo a liña en que foron creados. Non adoitamos traballar demasiado a improvisación, ou polo menos non no groso de cada tema, aínda que deixamos que a estrutura nos vaia levando polo seu camiño o cal acaba repercutindo na duración.

Cada un de nós ten vía libre para debuxar as súas liñas e penso que todos o facemos mantendo unha visión global da canción».

Sara: «A maioría das variacións dos temas veñen nos ensaios, porque imos sentindo cousas a medida que tocamos, e son os nosos propios corpos os que ás veces nos piden ir a partes máis agresivas ou máis tranquilas. Facemos unha parte, logo nos miramos e dicimos “aquí pide rabia, verdade?” E sacamos toda a rabia».

 

 

Portadas sobre fotos de Luján Grassi

 

Tanto L’appel du vide, como os singles, preséntase cun deseño limpo, coidado, sobre fotografías de María Luján Grassi. Conectan dalgún xeito coa música que envolven? Que importancia lle dades a este aspecto?

Diego: «Para nós é moi importante o aspecto gráfico. Desde o principio tiñamos moi claro o que non queriamos nese aspecto, o cal xa é un bo punto de partida á hora de traballar nunha portada por exemplo. Cada un dos temas acompáñase do seu propio deseño, ademais do xeneral que engloba o EP, e todos eles foron elixidos especificamente segundo o concepto de cada tema. Estamos encantados e moi agradecidos de que Luján nos deixase usar as súas imaxes e fotografías, é unha artista cun gran talento».

Sara: «O deseño é unha forma de facer que a mensaxe sexa directa. Igual que nas melodías temos ese punto pop, visualmente tamén queremos ter esa parte limpa e coidada que nos faga facilmente recoñecibles».

 

 

 

O voso último lanzamento é Directo Sesiones Rialto (2024), un álbum gravado ao vivo en EC Estudios que inclúe os tres temas do EP e outros dous, “Hannya” e “Ammil”, non publicados ata ese momento. Son estas pezas «descartes» de L’appel du vide, formarán parte do voso vindeiro traballo...?

Diego: «Eses dous temas forman parte do repertorio de BALEAS e nalgún momento sairán publicados. Non cremos que ningún dos temas poida acabar sendo un “descarte”, tentamos darlle a todos a mesma visibilidade. “Ammil”, por exemplo, forma parte do vindeiro EP que acabamos de gravar hai uns días e se publicará en breve».

Sara: «Ao sacar un EP de tres temas, obviamente non queriamos volver a tocar os mesmos tres temas no directo de Rialto porque non tería sentido. Queriamos tamén dar unha sorpresa ás persoas que empezan a saber de nós e queren escoitar máis. Descarte non existe no vocabulario de BALEAS, todos os temas tarde ou cedo terán o seu lugar».

 

 

Nunha época de cultura do breve e atención divididacomo describiriades o contexto perfecto para desfrutar da vosa música? En que tipo de ambiente, momento ou estado de ánimo credes que se pode conectar máis intensamente cos vosas temas?

Diego: «É certo que vivimos nun momento no que a falta de atención é unha tónica para calquera faceta artística e na música quizais é onde se faga máis evidente.

A forma de entender e de consumir música cambiou drasticamente nun espazo moi curto de tempo. Actualmente a inmediatez que se lle esixe ás cancións converteuse nunha tiranía. Aínda que é certo que nalgúns estilos pode funcionar, pensamos que é de todo equivocada. No noso caso, facemos cancións de oito minutos que se van desenvolvendo lentamente, iso é algo que está fóra do panorama xeral da música de consumo xeneralista actual, pero é a nosa elección, o noso camiño, e cremos firmemente nel. Sabemos perfectamente cal é o noso lugar e a que tipo de xente lle pode interesar a nosa música. Todos seguimos escoitando e comprando discos, porque desde sempre desfrutamos esa viaxe de 45 minutos que un disco che ofrece.

A risco de resultar presuntuoso, diría que a nosa música require de certa atención, ou polo menos si unha disposición para escoitar e deixarse levar sen présas. Polo que talvez sexa máis indicada para momentos contemplativos, de introspección ou simplemente para ese momento de retiro ao final do día».

Sara: «Hoxe en día sabemos de sobra que pouca xente está disposta a escoitar temas tan longos, pero o facemos porque é o que nos gusta, basicamente. Hai cousas que non se poden expresar en dous minutos, senón en oito.

Principalmente estes temas facémolos por e para nós, e cabe dicir que, ata agora estamos moi contentos con todo o que estamos a facer. Do mesmo xeito que nós desfrutamos con isto, tamén sabemos que hai xente aí fóra que goza das cousas con calma e sen présas. É aí onde entramos nós».

 

Como tedes pensado levar L’appel du vide aos escenarios? Como son os concertos de BALEAS?

Diego: «Sinceramente está a resultar complicado conseguir salas nas que poder tocar. Desexamos presentar estes temas en directo, pero actualmente, as poucas salas que programan concertos teñen pechadas as súas axendas durante meses pola altísima demanda de grupos.

Por certo, lembrades cando os grupos podían tocar nunha sala sen pagar alugueiro por ela? Desde hai tempo, un concerto para un grupo como nós comeza en números vermellos antes sequera de subir ao escenario».

Sara: «Cri cri... [risos]».

 

Seguindo enriba das táboas, como sería o concerto perfecto para BALEAS? Hai algún escenario ou lugar onde soñades con tocar algún día, por moi inalcanzable que pareza agora mesmo?

Diego: «Lugares como a Gasthius Chapel de Bélxica ou o Red Rocks Park de Colorado pertencen case máis ao plano onírico que á mesma realidade e por tanto inalcanzables de ningún xeito. Poder formar parte das sesións de KEXP ou Audiotree serían soños feitos realidade e un concerto no Hard Club de Oporto xunto a Brutus e Anathema sería sublime».

 

Cando, e onde, poderemos desfrutar da vosa música ao vivo?

Diego: «Actualmente estamos a falar con varios grupos galegos e portugueses para ir pechando datas, así que aos poucos irán saíndo cousas».

Sara: «O pasado 21 de febreiro, BALEAS estreouse en Lugo xunto a Mano de Piedra».

 

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Diego: «Al Final Solo Habrá Cenizas da Coruña, unha banda sludge que está pegando moi forte e Kalte Sonne de Lugo, un grupo que leva uns cantos anos percorrendo escenarios e labrándose un nome e unha gran reputación nos círculos do post-rock».

Sara: «BALA, Mano de Piedra, APHONNIC, 2 Sisters, Urko, Lucifèrnaga... todos galegos e grupazos».

 

Se abrísemos as vosas contas persoais de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Diego: «O primeiro que encontrariades serían varios podcast de historia e ciencia, logo grupos como Glaston, Spanaway, Pillars, Lost in Kiev etc... Doutra banda, a xente tan dispar como Jason Isbell, Nick Cave, Hannia Rani, White Buffalo ou Ryan Bingham».

Sara: «No meu, de todo. Obviando os grupos similares ao noso estilo (Tides from Nebula, Russian Circles, Brutus...) non me pecho a nada. Podes atopar desde Cannibal Corpse a Taylor Swift, pasando por Juan Gabriel, Amaral, ou Cala Vento. Tamén son moi fan do heavy dos 80, Judas Priest ata a morte».