Cun nome inspirado no da praia onde «sentín unha profunda conexión comigo mesmo e coa natureza, algo que me axudou a canalizar moitas emocións a través da música», a de Beliche no Algarve (Portugal), BELISH inicia a súa «nova revolución electro-emocional» con Un grito de amor (2025); un LP de nove cortes que foi adiantando ao longo de 2024. BELISH combina, con aire indie, un amplo abano estilos que van do ambient ao EDM con referentes como Moderat, The Blaze, Bonobo ou Caribou. E o resultado é unha música electrónica bailable, de ritmos envolventes e letras sinceras e emotivas co mar e Corrubedo de fondo... e o corazón na man.

 

 

Foto © Noemí Espinar Suñé (@cormoran.atelier)

 

Detrás de BELISH está Enric Pellicer, produtor y compositor que, desde a contorna natural de Corrubedo comenza a lanzar cancións. Como nace o proxecto?

BELISH: «O proxecto xurdiu como un propósito persoal e vital de atreverme a crear música e acabar lanzando un primeiro álbum.

Durante toda a miña vida estiven involucrado no mundo da música, tocando a guitarra e nun grupo formado cos meus amigos, pero nunca me atrevía a compoñer en solitario. Cando me propoñía compoñer pola miña conta quedábame en branco, non sabía como continuar unha idea e o pospoñía. E cada ano dicíame o mesmo: este ano vou compoñer, collerei a guitarra e escribirei cancións, pero por unha ou por outra cousa, todo acababa en ideas gardadas en forma de vídeos no meu móbil.

E ese “querer e non poder” quedóuseme cravado como unha espiña. E non foi ata que cumprín os 30 que me propuxen dedicar o meu tempo e a miña vida ao completo en facer música. Todo un reto que levaba perseguíndome desde pequeno».

 

Tirando máis do fío, cal foi, e como lembras, o teu primeiro contacto coa música? E o teu achegamento á música electrónica?

BELISH: «O meu primeiro contacto coa música foi bastante natural. En casa sempre soaba música, desde clásicos do rock ata cancións máis alternativas. Lembro pasar horas escoitando e tratando de entender como se construían esas cancións, fascinado polas melodías e as emocións que transmitían. A guitarra foi o meu primeiro instrumento e, a partir de aí, empecei a introducirme de xeito máis visceral no mundo musical, creando o meu primeiro grupo e escribindo cancións.

En canto á música electrónica, foi algo que chegou un pouco máis tarde. Descubrino cando tiña 14 anos por Quim, un case-irmán meu que me sacaba 16 anos e me presentou grupos que me marcaron toda a miña vida e me deron a entrada na electrónica: Caribou, Portishead, Massive Attack, Hot Chip, Friendly Fires, Animal Collective, etc. Quedei namorado desa música e de como a electrónica podía levarme a estados case hipnóticos, creando atmosferas intensas e únicas. Foi entón cando comecei a afondar neste novo mundo para min, xunto coa música rock. Ese equilibrio é o que intento achegar hoxe tanto nas miñas cancións como nas sesións de Crooked Savage (DJ Belish)».

 

 

Como chega un catalán a facer de Corrubedo a súa casa? Polas túas redes sociais sabemos que en furgoneta, pero... por que Galicia e Corrubedo en particular?

BELISH: «A miña parella e eu deixamos as nosas vidas en Barcelona para comezar unha nova aventura: vivir nunha furgoneta e viaxar polo mundo. Necesitabamos escapar, afastarnos de todo tras unha historia moi dura que nos marcou profundamente: a lenta e dolorosa perda das nosas nais. Si, a miña e a súa.

Durante meses percorremos diferentes lugares buscando sandar e aprender a levar o dó. O sitio onde máis tempo vivimos foi no Algarve, ao sur de Portugal. Pasamos case un ano en Sagres, ata que as leis absurdas contra a vivenda ambulante nos obrigaron a deixar o país. Foi entón cando nos falaron do Barbanza e decidimos coñecer Galicia.

O primeiro lugar ao que chegamos foi a praia das Furnas, en Xuño. E, como se o destino quixese guiarnos, o motor da nosa furgoneta morreu alí mesmo. Sen fogar sobre rodas, tivemos que buscarnos a vida desde cero, comezando por atopar un teito. Pero, no fondo, creo que non perdemos a nosa casa, senón que a atopamos.

Descubrimos Corrubedo e sentimos unha conexión inmediata coa natureza salvaxe que rodea o pobo. As praias de area e roca, o mar, o monte e a calma da xente crearon a contorna perfecta para que un soño que levaba escondido desde neno tomase o protagonismo que merecía: dedicarme por completo á música. En Corrubedo atopei un ritmo de vida máis conectado coa natureza e cunha liberdade que me inspirou moito tanto para a miña música como para a miña día a día. É un lugar que me permitiu determe, escoitar e crear sen présas».

 

Foto © Noemí Espinar Suñé (@cormoran.atelier)

 

Descubrimos que «BELISH» vén de Beliche, praia do Algarve (Portugal), por que escoller este espazo para nomear esta nova aventura?

BELISH: «Beliche foi un lugar moi especial para min durante ese tempo no Algarve. Pasamos moitos días alí, entre o mar e os cantís, nunha praia salvaxe e tranquila que se converteu en refuxio nos momentos máis duros do dó. Nese espazo sentín unha profunda conexión comigo mesmo e coa natureza, algo que me axudou a canalizar moitas emocións a través da música.

O feito de xestionar varios anos de sufrimento e ansiedade vividos reclamábame unha vía de escape para non volverme máis tolo do que estou e, esa salvación, foi o surf. Cando comecei a afondar no mundo do surf algo dentro de min cambiou e empecei a facer surf como a única maneira de afastar as miñas ansiedades.

Cando a miña nai morreu fun a tirar as súas cinzas á illa de Menorca, onde ela e eu veraneabamos cada ano. E ao facer surf sinto a presenza da miña nai no mar, nas ondas. Quizais é algo complicado de entender, xa que soa un pouco hippy, pero a miña cabeza utilízao como un mecanismo para xestionar a dor.

Elixín o nome “BELISH” como unha especie de homenaxe a ese lugar e ao proceso de transformación que alí experimentei. Para min representa a forza de reinventarse, de atopar a beleza e a luz mesmo nos momentos máis escuros. Foi o punto de partida perfecto para esta nova aventura musical, levando comigo esa esencia de liberdade, emoción e conexión coa natureza».

 

 

BELISH é un proxecto de recente creación, pero ti xa tiñas experiencia no mundo da música electrónica como DJ Crooked Savage, o teu outro álter ego. Como dirías que se retroalimentan ambas facetas?

BELISH: «Xusto esta semana borrei definitivamente o nome de Crooked Savage. Cando chegamos a Galicia eu traballaba como profesor. Levaba moitísimo tempo sen ter un grupo de música, sen tocar a guitarra, moi desvinculado coa música. Pero levaba moito tempo cunha idea que non me deixaba durmir; dedicarme á música.

E entón naceu Crooked Savage.

Deixei o mundo da educación para comezar a miña carreira musical e, o primeiro paso, foi como DJ. Comecei a pinchar en moitísimos sitios de Galicia, comezando e lanzando a miña carreira cara arriba no Chiringuito As Furnas, xusto na praia onde se nos rompeu a furgoneta. Desde entón pinchei en moitos sitios, pero cando xurdiu a idea da creación do álbum algo cambiou. E é que comecei a querer tanto facer música que o mundo DJ quedou desprazado dentro das miñas prioridades e, cada vez máis, BELISH e Crooked Savage perdían sentido entre eles.

Foi unha decisión difícil, pero para min Crooked Savage quedou como unha lembranza precioso de como comezou toda esta historia.

Aínda sigo e, se todo vai ben, seguirei pinchando, pero doulle moi pouca importancia ao nome, xa que é máis un hobby que non unha paixón. Decidín utilizar DJ BELISH a partir de agora, soamente para que á xente lle sexa máis fácil atoparme en redes e vexa en que estou metido».

 

Foto © Noemí Espinar Suñé (@cormoran.atelier)

 

Defines a túa música como «a nova revolución electro-emocional», por que bautizala así?

BELISH: «Cando estaba no proceso creativo me preguntaba moitas veces que estilo estaba a crear. O único que sabía é que era electrónica, basicamente porque todo está feito con ordenador, pero non sabía que xénero especificaba a miña música.

Un dos fundamentos que quería que tivesen as miñas cancións era que chegasen a transmitir as emocións que eu quería expresar. É dicir, que as emocións e as lembranzas que eu sentía quedasen intactos en cada canción. A elección dos instrumentos, dos tempos, do ritmo, das voces e as letras... cada detalle está súper coidado e ben elixido para impregnar esas emocións.

E isto penso que é o punto forte da miña música; escoitas Un grito de amor e hai algo desgarrador, algo bonito pero triste, algo melancólico, algo precioso. Como digo: unha revolución electro-emocional.

E é a NOVA revolución! En serio, non escoitei case nada semellante».

 

Con todo, no teu perfil de Spotify lemos «non me preguntes que estilo é porque nin eu o sei»... Así que, sen etiquetas, como describirías o son de Belish?

BELISH: «Para min, o son de BELISH é como unha paisaxe emocional no que se mesturan texturas orgánicas e electrónicas, creando espazos que poden ser íntimos e intensos á vez. Gústame xogar cos contrastes: momentos suaves, vulnerables, que de súpeto estalan en refachos de enerxía, case como se a música respirase e tivese vida propia.

Non me gusta encaixar nun só estilo porque o que fago nace máis dunha emoción que dun xénero específico. Ás veces soa a electrónica melódica, outras veces a indie ou pop alternativo, con matices escuros ou brillantes segundo o que pida a canción. É como unha banda sonora das emocións que vivimos, sen límites, deixándome levar polo que sinto en cada canción. O obxectivo final é conectar, facer que o oínte sinta algo real, xa sexa bailando, chorando ou simplemente deixando que a música o leve».

 

 

Contas que á hora de compoñer tiñas dous pósters fronte ao ordenador: a portada do álbum In Colour (2015) de Jamie xx e a de Flume (2012) de Flume. Quen máis dirías que ten, ou tivo, especial impacto na túa música? De que xeito che inspiran estes, ou outros, artistas?

BELISH: «Eses dous álbums foron fundamentais para min porque representan dúas maneiras moi diferentes (pero igualmente poderosas) de entender a música electrónica.

In Colour de Jamie xx inspírame pola súa capacidade de xerar emocións profundas a través de sons minimalistas, xogando con texturas e silencios de forma moi sutil. Doutra banda, o primeiro álbum de Flume, Flume, abriume os ollos ao lado máis experimental e dinámico da electrónica, con esas caídas impredicibles e eses sons que case parecen orgánicos, pero creados dixitalmente.

Ademais deles, hai outros artistas que deixaron unha gran impresión en min. Caribou, por exemplo, coa súa evolución cara a sons máis electrónicos sen perder nunca a súa esencia emocional, ou Bonobo, que domina ese equilibrio entre o intimista e o experimental. Tamén bandas como Moderat ou HVOB, que acadan crear atmosferas densas e envolventes, foron claves para entender como xogar coas emocións a través da electrónica.

Todos eles inspíranme pola súa autenticidade e a súa capacidade de romper barreiras entre xéneros. Non teño medo de tomar elementos do indie, do pop ou mesmo do rock e mesturalos con electrónica se iso axuda a transmitir mellor unha emoción. Ao final o que busco é crear un son propio que respire liberdade creativa, sen limitarme a un só estilo».

 

Foto © Noemí Espinar Suñé (@cormoran.atelier)

 

Botando unha ollada ás túas redes sociais, descubrimos que, na túa vida, a música comparte protagonismo coa túa furgo, os teus gatos, o surf, a natureza, as viaxes... Como dirías que estes outros intereses persoais inflúen no teu xeito de crear?

BELISH: «Todo o que forma parte da miña vida acaba filtrándose na música dalgún xeito. A liberdade que me dá a furgoneta e o feito de vivir tan preto da natureza fan que o proceso creativo sexa moito máis intuitivo e conectado co que estou a sentir en cada momento. Compoñer xunto ao mar ou no medio da montaña dá ás cancións esa sensación de espazo e respiración, como se a música tamén fose parte da paisaxe.

O surf tamén ten moito que ver coa miña forma de crear. Hai algo moi especial nese equilibrio entre calma e intensidade que se experimenta nas ondas, esa espera paciente que de súpeto se transforma nunha explosión de enerxía.

E logo están os pequenos detalles cotiáns: os meus gatos, que me acompañan mentres compoño, ou as miñas viaxes, que sempre traen novas sensacións e inspiracións. Todos estes elementos axúdanme a manterme conectado comigo mesmo e coa miña música, facéndoa máis honesta e real. Para min, crear non é só escribir cancións, é unha forma de expresar a vida tal como a vivo».

 

 

 

En xaneiro chegaba Un grito de amor (2024), o teu debut discográfico de nove pistas. Cal é a idea detrás deste álbum? Idea que, por certo, comezou xestarse o 22 de novembro de 2022...

BELISH: «Un grito de amor naceu como unha catarse emocional, un espazo onde poder liberar todo o que tiña dentro sen filtros. A idea do álbum comezou a xestarse o 22 de novembro de 2022, unha data que lembro ben porque foi un deses días nos que, sen planealo, sentín a necesidade de sentarme a crear e deixar que todo fluíse. Ese día abriuse a porta ao que terminaría sendo o álbum: unha honesta reflexión sobre o amor nas súas formas máis puras e crúas.

O título, Un grito de amor, xorde dese sentimento de querer expresar algo tan forte que dicilo en voz baixa non é suficiente. É un grito que fala do amor no seu sentido máis amplo: o amor que cura, o amor que fere, o amor que se perde e o amor que che reconstrúe. Cada un dos nove temas explora unha desas facetas, creando unha viaxe emocional que abrangue desde momentos íntimos e vulnerables ata explosións de enerxía e liberdade.

Musicalmente, o álbum tamén xoga con esa dualidade. Hai cancións máis delicadas e atmosféricas e outras con moita forza electrónica, buscando ese equilibrio entre o emocional e o físico, entre o que sentes no peito e o que move o teu corpo. É un álbum moi persoal, pero á vez aberto a que todo aquel que o escoite atope nel as súas propias emocións e historias».

 

O disco chegaba logo de meses de adiantos, teasers... o de ir creando expectación seguiu algún tipo de estratexia, ías lanzándoas conforme estaban listas...?

BELISH: «O certo é que foi unha mestura de planificación e espontaneidade. Tiña claro que quería crear expectación en torno ao álbum, pero tamén deixei que o proceso fluíse de xeito natural. Algúns dos adiantos foron elixidos estratexicamente porque representaban ben as diferentes facetas do álbum e axudaban á xente para entrar aos poucos no universo de BELISH. Outros, en cambio, lanceinos simplemente porque, nese momento, sentín que era o correcto, sen pensalo demasiado.

Tamén quería que o proceso creativo fose algo compartido, non só entregar o álbum final e iso é todo. Por iso fun lanzando teasers, fragmentos de cancións e pequenos tracks que conectasen coa audiencia e fixésenlles experimentar a construción do álbum comigo. Creo que iso fixo que o lanzamento final fose aínda máis significativo, porque moitas persoas xa sentían que eran parte da historia desde o principio.

Ao final, non seguín unha fórmula establecida, pero intentei manter un equilibrio entre a emoción do momento e unha narrativa clara que guiase á xente ata o lanzamento do álbum».

 

Foto © Noemí Espinar Suñé (@cormoran.atelier)

 

O puñado de cancións que recolle o longo conforman unha especie de viaxe nostálxica, tanto a momentos felices como tristes da vida de cada un. Canto teñen de autobiográfico? En que, ou quen, están inspiradas?

BELISH: «As cancións de Un grito de amor son profundamente autobiográficas. Para min, facer música é un acto de honestidade brutal, e neste álbum quería abrirme completamente, sen máscaras. Cada canción naceu dun momento ou emoción moi específica da miña vida, desde recordos felices ata feridas que aínda estaban abertas cando compuxen as cancións.

A perda, o amor, a dor, a esperanza... son temas que percorren o álbum e que se nutren directamente das miñas propias experiencias. A morte da miña nai, por exemplo, tivo un enorme impacto no xeito en que entendo as emocións e a forma en que as expreso a través da música. Tamén hai cancións que falan do amor profundo, non só romántico, senón dese amor que che reconstrúe cando estás roto, como o que vivín coa miña parella durante o noso tempo viaxando en camioneta.

Ademais das experiencias persoais, inspírome moito na natureza e nos lugares que me marcaron. Lugares como o Algarve, Corrubedo ou calquera praia na que perdín a noción do tempo facendo surf acaban filtrándose nas cancións, non só nas letras, senón tamén nos sons e atmosferas.

Aínda que o álbum nace das miñas vivencias, sempre procurei que cada canción teña algo universal, para que quen o escoite poida sentirse reflectido nesa viaxe emocional, nos momentos de luz e tamén nos momentos de escuridade. Ao final todos levamos dentro eses gritos de amor que ás veces non sabemos como liberar».

 

A túa música ten un forte carácter sentimental. Hai algunha emoción que intentases capturar nunha canción pero que sintas que nunca chega a soar da forma que a sintes?

BELISH: «Si, totalmente. Unha das emocións máis difíciles de capturar para min é esa mestura entre perda e aceptación; ese punto medio onde aínda doe, pero comezas a entender que tes que seguir adiante. É un sentimento complexo porque non é só tristeza ou só esperanza, é como estar suspendido entre dous mundos. Intentei capturalo en varias cancións, pero sempre sinto que falta algo, como se as palabras ou os sons non fosen capaces de transmitir completamente esa ambigüidade emocional.

Tamén me custa traducir certos momentos de felicidade pura, eses que son tan intensos que case dá medo perdelos. Porque cando intentas poñelo nunha canción, ás veces termina soando demasiado simple ou forzado. Capturar a emoción exacta, tal e como a sinto, é un desafío constante, pero penso que aí tamén reside a maxia de facer música: a procura interminable para achegarse a aquilo que non sempre se pode explicar con palabras.

De todos os xeitos, tamén aprendín a aceptar que unha canción non ten que ser unha copia exacta da emoción, senón máis ben unha interpretación dela. Ás veces, o que non podo dicir directamente queda nos espazos entre as notas ou nos silencios, e iso tamén fala por si só».

 

 

Ademais destas emocións e sentimentos que comentabamos, dirías que existe un (outro) fío condutor que una as nove cancións do LP?

BELISH: «Si, alén das emocións que percorren o álbum, creo que o verdadeiro fío condutor de Un grito de amor é a idea de transformación. Cada unha das nove cancións representa un punto diferente nese camiño de cambio: da perda e a dor á aceptación e a esperanza. É como un ciclo emocional no que atravesas as sombras pero terminas atopando algún alivio ou, polo menos, unha nova forma de ver as cousas.

Tamén hai un forte contraste entre o íntimo e o expansivo. Xogo moito coas dinámicas para que as cancións leven ao oínte desde espazos máis recollidos e vulnerables a momentos de explosión emocional. É un reflexo do que experimentamos no noso interior cando pasamos por procesos difíciles: esa loita interna entre gardar as emocións dentro ou deixalas saír con forza.

Por outra banda, a natureza tamén funciona como un fío invisible que une o rexistro. A forza do mar, o paso do tempo, a sensación de pequenez ante a inmensidade... son imaxes e sensacións que se filtran tanto nas letras como nas atmosferas sonoras. É como se cada canción fose unha parada nunha viaxe persoal, pero tamén universal, que fala de caer, de loitar e, en última instancia, de atopar un certo equilibrio».

 

Os temas de Un grito de amor teñen un gran peso instrumental deixando, ás veces, a voz nun segundo plano. Con todo, vemos como parte do teu proceso creativo xorde en acústico, a guitarra e voz... Como traballas as cancións? De que xeito medran desde que nacen como ese bosquexo en acústico que comentabamos ata o que escoitamos finalmente no longo?

BELISH: «O meu proceso creativo adoita empezar de forma moi sinxela e íntima, case sempre cunha guitarra ou un teclado e a miña voz. Gústame que as cancións nazan espidas, sen adornos, para asegurarme de que a emoción central estea aí desde o principio. Se unha melodía ou unha letra logra tocarme só acusticamente, sei que ten potencial para medrar.

A partir dese bosquexo inicial, comezo a experimentar con sons e atmosferas. É neste punto onde o lado máis electrónico cobra protagonismo. Ás veces, deixo que a parte instrumental conte a historia ou complemente emocións que a voz soa non pode expresar. Por iso, nalgunhas cancións a voz queda máis nun segundo plano, fusionándose co conxunto sonoro para crear esa atmosfera envolvente que busco.

Tamén traballo moito en capas. Engado elementos aos poucos (sintetizadores, percusión, texturas) e logo empezo a quitar cousas ata que sinto que cada elemento ten un propósito claro. É un proceso de construción e deconstrución constante.

Pero aínda que a canción evoluciona moito desde ese primeiro bosquexo acústico ata o resultado final, sempre intento manter a esencia da emoción coa que naceu. Para min esa é a clave: que, por moito que se transforme, a canción siga transmitindo o que quería dicir desde o principio».

 

 

“Cielo // Infierno”, “Amor // Dolor” e “Ruido // Silencio”. Tres temas con título dual que opoñen conceptos, en principio, opostos. De onde vén esa dualidade? Como xurdiu a idea de traballar sobre a antítese nestas pezas?

BELISH: «A dualidade sempre me fascinou, porque é unha parte inherente da nosa condición humana. Todos vivimos nun bulebule constante entre opostos: luz e escuridade, amor e sufrimento, ruído e silencio. Nestes temas, a idea de traballar con antítese xurdiu da necesidade de explorar aquelas contradicións que están presentes nas nosas emocións e os nosos pensamentos.

A música, para min, é un espazo perfecto para traballar esas tensións e transmitir algo máis profundo. En “Cielo // Infierno”, “Amor // Dolor” y “Ruido // Silencio” quixen reflexionar sobre como ambas as caras dunha mesma moeda entrelázanse e defínense mutuamente. Non se trata de elixir un ou outro, senón de ver como conviven e se complementan. A música pode ser un reflexo de todo iso: como o oposto tamén é parte do mesmo todo. Como pode ser que ao estar tan namorado de alguén ou de algo che acabe doendo tan forte? Ou que necesitemos ruído nas nosas cabezas para poder apreciar o silencio? Ou a loita constante cun mesmo para obter a paz?».

 

Foto © Noemí Espinar Suñé (@cormoran.atelier)

 

Dedicada a túa nai, “Mamá” é a única canción que vén acompañada por un videoclip, asinado por Jairo Moreno. Como lembras a composición desta peza? E a gravación do vídeo?

BELISH: «Foi unha canción necesaria de compoñer. Sempre digo nos directos, antes de tocar “Mamá”, que a súa morte foi o que me fixo darme conta de queríao realmente facer na miña vida e que esta canción é para ela. Sabía, desde un principio, que “Mamá” sería un tema diferente aos demais.

Todo xurdiu de dous acordes. Cando era pequeno lle tocaba á miña nai estes dous acordes coa guitarra e ela poñíase a facer o parvo e a bailar. Nunca souben que facer con estes dous acordes ata que sentín a necesidade de dicirlle adeus á miña nai cunha canción.

A parte lírica foi devastadora. Non conseguía cantar sen que a voz me tremese. Se te fixas, no segundo verso hai unha voz máis “berrada” que realmente era como cantara todo o tema nun principio, ata que entendín que ao final lle estaba dicindo de corazón, sen desesperación, á miña nai que nunca a esquecería.

“Mamá” é o único tema que ten videoclip e hai varias razóns. A razón de peso é que necesitaba que o tivese para acabar de sandar toda a dor que sentía pola morte da miña nai. Enfrontarme a unha cámara que está a gravar a canción máis dura e difícil para min, me axudaría a pechar un dó que sempre poderei lembrar. Necesitaba a alguén de confianza que me gravase para este tema e de primeiras me veu á cabeza Jairo. Á parte de ser moi bo amigo, el tamén perdeu ao seu pai e sabía que iso nos mantiña unidos».

 

 

Pecha o disco “Un grito de amor”, título que implica a voz, pero curiosamente a única peza instrumental do longo... algo paradoxal, non? Por que escollela para titular o disco?

BELISH: «Si, efectivamente, é algo paradoxal. Quería que o álbum se chamase Un grito de amor para expresar, outra vez, este punto de dualidade das emocións. A frase “un grito de amor” atópoa preciosa; cantas veces berrariamos por fóra e por dentro por amor... A canción que leva este título non precisaba ter voz porque xa por ela mesma expresaba o que quería».

 

 

Ademais da electrónica, disque tes interese polo indie rock. Planeas darlle un maior protagonismo a este estilo musical en futuros proxectos?

BELISH: «Si! Xusto hai pouco anunciei o meu novo proxecto paralelo; amaramar.

Igual que coa electrónica, son un amante incondicional do rock/indie/alternativo desde moi pequeniño e, mentres compoñía os últimos temas dun grito de amor —que foron “Vida” e “Mamá”— (onde comecei a utilizar guitarras), xa se me foi a olla e comecei a compoñer cancións.

O 21 de marzo vai saír o primeiro tema do EP de amaramar, “Fatal”, e estou súper ilusionado co proxecto, pero xa falaremos de amaramar nunha próxima entrevista:)».

 

O vindeiro 26 de abril subes ao escenario da Sala Continental (Barcelona) para, segundo adiantas, «un concerto que promete ser épico». Como tes pensado levar o disco ao directo? Como son os concertos de BELISH?

BELISH: «A verdade que non me complico moito a vida nos directos. Como se pode escoitar nos temas, hai mil instrumentos; desde sintetizadores, percusión, batería, efectos etc., e iso sería imposible levalo a cabo todo en directo sendo só eu. Entón decidín que parte a tocaría eu en directo e parte a lanzaría desde Ableton. Cando fago os concertos eu toco parte da percusión, os sintetizadores, as guitarras e todo o que son voces e as súas modulacións.

Traballar así permíteme sentir moitísimo máis a música que se tivese que concentrarme en todo o percal de instrumentos que hai detrás. Iso si, encantaríame nun futuro levar todos os instrumentos ao directo, como cando Bonobo fai os seus lives especiais con orquestra».

 

Foto © Alberto (@_albertitops) 

 

Onde máis, e cando, poderemos escoitar Un grito de amor ao vivo?

BELISH: «De momento teño pechado un bolo no Festival Creativa en Vigo, o 25 de abril e faime moitísima ilusión. Creo que vai ser moi bonito porque no festival tamén hai artistas emerxentes xa aí é onde coñecer e escoitas materia da boa».

 

Ao fío, o verán pasado pisaches varios festivais (Rompetiño Jump, Antrospinos, Rilla na Rúa, Go!Go!Gozo!...) como DJ Crooked Savage. Se tiveras que escoller (profesionalmente), festival ou sala? Por que?

BELISH: «Sen dúbida, nin festival nin sala. Escollería o Chiringuito As Furnas. É o melloooooor sitio do mundo que pinchei xamais. O Chiringuito está a pé de praia, o ambiente é familiar e súper guay, Manolo e Chus (os donos) son como os meus pais adoptivos galegos, a posta de sol cae encima do mar... É un paraíso, de verdade. Ademais, e o máis importante para min, é que podo pinchar a música que eu queira, así que sempre son sesións de rock, indie e electrónica».

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

BELISH: «O meu favorito dentro da música electrónica é, como para moita xente, Baiuca. Pero hai pouco escoitei o novo álbum de Garza e encantoume, atópoo unha masterpiece. Os seus sons, as texturas, as melodías, as voces... Sen dúbida, foi o gran descubrimento do 2025».

 

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

BELISH: «Pois cada ano no wrapped de Spotify sáeme que o meu estilo máis escoitado é o Metalcore, ou sexa que nada que ver co que produzo [risos]. Durante moitos anos, cando vivía en Barcelona, tiven unha banda de metalcore (eu como “cantante”, o que berra, vaia) e encantábame facer concertos, ir ensaiar cada xoves... É un estilo que me representa moito e axúdame a liberar moita da enerxía emocional que me carga. Díxeno moitas veces e a xente ségueme sen crer, pero funcióname como meditación. Hai veces que quedo durmido no bus escoitando metalcore».