Filloas asina composicións que levan o oínte directo á pista de baile. O novo artista vigués, álter ego de Iago Galego, acada esta reacción no seu público grazas a unhas letras auténticas e unha mestura de ritmos clásicos, como o punk, con outros máis modernos, como o hyperpop ou o trap. Como reflexo da súa vida e das súas experiencias, a música de Filloas aborda os sentimentos máis profundos desde unha perspectiva optimista —«xa que ía abrirme tanto co meu público, polo menos que marchasen de alí cun sorriso»— enchendo, polo de agora, tres referencias; a última delas, súbete ao EVA (2025), publicada a principios do pasado febreiro.

 

Foto © David O'Silva

 

De querer montar unha banda de punk aos 15 anos a tocar por locais composteláns de xeito amateur... como chegou Iago Galego a converterse en Filloas? Como xorde o proxecto?

Filloas: «Pois eu son un dos típicos exemplos de rapaces que empezaron a producir música urbana na pandemia. Eu tiña unha banda de punk e tivemos que deixar de facer o que máis nos gustaba: tocar en directo. Entón, en xaneiro de 2021 comecei a autoproducir e publicar as miñas primeiras cancións desde casa, influenciado por un montón de artistas diferentes: Bad Bunny, Duki, Boyanka Kostova, Cariño...».

 

 

Todo galego sabe o significado literal de «filloa», pero que significa para ti esta sobremesa para que a escolleras como nome do teu proxecto musical?

Filloas: «Ademais de ser a mellor sobremesa galega —e non acepto discusións— a miña relación con este termo comeza na Universidade. Alí os meus compañeiros de residencia descubriran que sabía tocar a guitarra, e cando me pediron nunha festa que tocase algo... todos quedaron abraiados cando comecei a berrar “Filloa” de Terbutalina. E desde ese día tiven ese alcume.

Aproveito para mandar unha aperta a Terbutalina e aos seus fans, que este ano se despediron coma banda, unha mágoa».

 

Non perdes oportunidade para vestir con orgullo a camiseta do Coruxo F.C., barrio vigués onde te criaches e mesmo formaches parte da súa banda municipal. De que xeito influíron estes primeiros pasos na túa traxectoria musical posterior?

Filloas: «Influíron totalmente. Galicia é, xunto a Valencia, un dos lugares onde hai máis bandas de músicas por territorio. E esa influencia está en moitísimos grupos e artistas galegos, que che dirán que comezaron tocando o saxofón ou a batería na súa banda antes de dar o salto a grupos de rock, ska... Está claro que directamente non hai unha influencia no son, pero si na paixón por facer música e reivindicar a túa aldea».

 

Ademais de na banda de música, a túa formación musical tamén comprende o Grado Elemental no CMUS Vigo. Na túa opinión, que pensas que achega a un músico que fai pop unha formación de conservatorio e unha de banda de música popular, asociación cultural ou similar?

Filloas: «Aínda que non son un rapaz moi afín ao “academicismo” e simpatizo máis co faino ti mesmo do punk ou á nova corrente de músicos autodidactas de titorías de YouTube... Hai que recoñecer que esta formación me deu unha base moi boa para entender a música moderna.

Son moi friki de analizar as cancións que máis escoito, recoñecer a súa harmonía, que patróns rítmicos emprega e cales son as notas que conforman as melodías. Logo, no meu proceso de composicións collo elementos destas cancións, combinándoas nunha soa. E aínda que o meu estilo sexa ás veces moi naíf e popeiro, para facer este remix de referencias creo que fai falta moita teoría musical».

 

Foto © David O'Silva

 

Sendo un neno a finais dos noventa, o Xabarín Club formaba parte da túa rutina. Falas del como un axente moi importante na normalización da nosa lingua. Máis alá de facer a túa música por paixón ao arte, buscas nela defender e potenciar a lingua galega?

Filloas: «Sendo sincero, cando fago música escollo o galego porque é a lingua na que me expreso e penso. E sendo este un proxecto tan persoal, no que recollo profundos razoamentos e reflexións que fago no meu día a día, non existe outro xeito de expresalo para min que non sexa en galego.

Eu defendo a lingua no día a día; é tan sinxelo coma falar en galego en calquera lugar, e con calquera persoa e con calquera obxectivo. Como facían os meus referentes Shin Chan, o Detective Conan e Goku... Penso que iso normaliza a lingua: ter referentes».

 

Medraches escoitando a Siniestro Total, aínda que na túa lista ‘Hyperpop’ de Spotify inclúes a Depresión Sonora, Faxu, 9ckles ou Orslok como autores de cancións que inspiraron o teu son. Quen dirías que ten, ou tivo, un particular impacto no teu xeito de facer música?

Filloas: «Nun proxecto como o meu é difícil responder a esta pregunta. O primeiro impacto en mergullarme no son urbano fue Boyanka Kostova e Cecilio G. Os vin nun mesmo festival e flipei. Entón axiña comecei a pensar: “aquí está o verdadeiro punk agora”.

O termo “música urbana” funciona como zaragallada, mesturando moitísimos estilos baixo unha mesma bandeira. A medida que escoitaba máis música, me decataba que había unha serie de artistas cos que empatizaba máis a nivel musical e sonoro. E entón foi cando un colega me dixo que eses artistas facían en concreto hyperpop e me propuxen ser o primeiro artista dese xénero en galego».

 

Co hyperpop por bandeira, as composicións de Filloas pasan polo punk, o trap, a electrónica, o eurobeat... pero, sen etiquetas, como describirías ti a túa música? A que soa Filloas?

Filloas: «O meu son ten toda a actitude do trap, melodías estridentes e cheas de autotune e bases de electrónica supercargadas de elementos. A min lémbranme a EDM ou mesmo á electrónica europea superhortera dos 2000 (ao xeito Gigi Dagostino ou Gabry Ponte).

Son cancións superrápidas e cheas de enerxía, que me seguen unindo a esas orixes do punk. E logo mesturo iso con letras superreflexivas, que dan esa sensación tan rara pero que, paradoxalmente funciona tan ben en directo porque fan que o show teña moitas capas e profundidade».

 

 

 

Pouco despois da creación do proxecto, debutas con Filloas (2022) un longo de melodías pop pegadizas, voces trapeiras asolagadas de autotune, guitarras afiadas e ritmos acelerados. De que xeito contribuíu este primeiro traballo a darlle forma ao teu son?

Filloas: «Este disco recompilaba todos os sinxelos que fora sacando e creo que nel se pode ver a un rapaz que está a aprender a producir música e como buscar un estilo propio.

Son unha mestura de xéneros moi diferentes pero que claramente gardan cousas en común, como son o ton das letras e certas sonoridades. Supoño que isto é no que máis contribuíu este álbum, en decatarme de que era o que me diferenciaba do resto de artistas, e en que tipos de bases me atopaba máis cómodo e en cales non».

 

 

Daquela, Noel Feáns da Regueifa 2.0dicía do proxecto que «o futuro da música galega era isto. E mola mil». Tres anos despois, pensas que o futuro xa está aquí, que a escena galega vai por aí?

Filloas: «Eu penso que a escena galega converteuse nun espazo no que artistas estamos a recoller referencias actuais e superdispares doutros lados do mundo e estamos a procurar o xeito de traelas a Galicia e coa nosa sonoridade. Así, agora temos unha escena supervariada con xente facendo música de guitarras por un lado, neotradi por outro, rap... Me encanta o estado no que está a escena e penso que estamos vivindo o mellor momento para a música en galego.

Pero eu quero aínda máis, soño cun momento no que tanta xente consuma música no noso idioma que teña sentido falar dunha escena de hyperpop en galego, unha escena de rock en galego... porque iso significará que haberá moitos artistas de cada estilo e moita xente querendo ir a un festival cun son en concreto e con artistas de aquí».

 

 

 

A decena de temas que conforman o segundo disco xd (2023) toman un pequeno xiro sonoro, sendo as melodías electro-pop e synth-pop as protagonistas sobre unha base de ritmos urbanos. Que propiciou esta evolución do teu son, cada vez máis próximo ao hyperpop actual de Filloas?

Filloas: «Pois realmente ese cambio o propiciou ter referentes dese son en concreto. Pasei de querer soar a un artista diferente en cada canción, a ter unha visión en conxunto de todo o disco e tendo en mente ao que quería soar (influenciado por Saramalacara, Rojuu...).

Aínda así quedou lonxe do que quería conseguir polas miñas limitacións de técnicas; ao non saber producir aínda esa electrónica tan potente que me facía falta para as bases, o suplín con guitarras, o cal deu unha transición perfecta entre o son do primeiro disco e o novo de súbete ao EVA».

 

 

As letras deste segundo traballo teñen unha tinguidura de existencialismo desencantado, froito de medrar entre crises económicas, pandemias e precariedade laboral, pero cantadas desde o humor e a retranca. Por que compoñer desde esta perspectiva?

Filloas: «Con respecto ao disco anterior, en o segundo disco xd non quería quedarme só nunha visión negativa e triste da vida. Propúxenme a min mesmo que se ía ter ese ton melancólico nas miñas letras, e agora me estaba a escoitar máis xente, era necesario que a mensaxe tivese un pouco de optimismo no final. Aí entra tamén moi ben o humor; xa que ía abrirme tanto co meu público, polo menos que marchasen de alí cun sorriso.

Ao final, penso que nada é tan épico: temos que falar máis dos nosos problemas pero quitándolle un pouco de ferro ao asunto».

 

 

 

Estás a presentar súbete ao EVA (2025), un novo traballo que chegaba o 14 de febreiro (💖) logo de meses de adiantos. Cal é a idea detrás deste disco?

Filloas: «Chegou a min a oportunidade de currar con máis xente e medrar o equipo de Filloas. Entón agora podía facer todo o que tiña en mente: un son de hyperpop á altura dos produtores que o fan noutros idiomas, vídeos cargados de referencias, ilustracións de portadas cheas de simbolismos... En definitiva, aínda que o son pareza dun Filloas máis desenfadado e festeiro, é o Filloas máis profesional. Deseñando cada aspecto do disco con meses de antelación e tamén mellorando o apartado dos directos, deseñando un dos shows máis potentes e enérxicos da escena».

 

O título vén dun diálogo do anime Neon Genesis Evangelion (1995) —«Súbete ao EVA, Shinji, ou Rei terá que facelo»— que por algunha razón converteuse en meme. Por que escoller esta referencia para titular do disco?

Filloas: «Penso que non había unha opción máis axeitada. O de sempre, encántame mesturar elementos reflexivos (as miñas letras) con outros alegres (a música de festa).

‘Súbete ao EVA’ é un meme si, pero que dá moito que pensar. Naquela serie se dicía esa frase cando o protagonista non quería montarse no EVA (un robot xigante) para salvar o mundo porque a súa saúde mental o bloqueaba. Penso que é unha metáfora fermosa da vida, de cando non nos apetece facer nada, pero temos que autoconvencernos de que hai que saír da cama. Porque todos temos que ser heroes cada día, a todos nos toca subirnos ao EVA e saír salvar o mundo.

 

A cultura pop da que viñas facendo gala desde o teu primeiro disco segue a estar presente neste traballo (xa comezando polo título!): memes, referencias a videoxogos, animes... Dirías que é esta a túa principal fonte de inspiración á hora de compoñer?

Filloas: «Totalmente. A min anímame a escribir ver unha película ou xogar a un videoxogo que me remexe algo por dentro. Encántame ser moi explícito coas referencias. Gústame pensar que compoño de igual xeito que se crea un meme: xuntando referencias que collen máis valor cando se mesturan entre elas.

Ademais, me consta que, como espectador, é supergratificante recoñecer todas as referencias dunha das miñas letras».

 

Foto © David O'Silva

 

Ao fío, tanto na túa música como na estética, abrazas o termo friki sen complexos. Buscas, dalgún xeito, reivindicalo a través da túa arte?

Filloas: «Totalmente. Se para min o disco anterior era reafirmarme internamente como un artista, agora quería reivindicar o meu lado máis friki. Non toda a miña vida me sentín tan orgulloso de selo, nin me sentía del todo seguro ao dicilo en voz alta como agora. Eu son da xeración na que eras un bicho raro se dicías que xogabas a Pokémon ou a Final Fantasy e se metían contigo por iso e recibías burlas.

Vexo que iso cambiou moito actualmente; a rapazada fala entre ela do que están a xogar e os youtubers que seguen e así. Agora mesmo está supernormalizado escoitar en entrevistas a cantantes, músicos e influencers falando dos últimos videoxogos que se pasaron. Penso que neste punto o videoxogo é unha industria con tanto valor como o cine ou a literatura».

 

“galicia-remix", “mediocre 2” e “a morte vai conmigo-remix”, inclúen adaptacións instrumentais ao teu novo son. Por que decidiches revisitar estas cancións?

Filloas: «Para min este foi un cambio necesario e sobre todo no apartado dos directos.

Eu penso que algúns dos mellores temas que teño pertencen a aquel primeiro disco homónimo, pero ao ser tan dispar en canto a sonoridade e estilo, quedaban raros nos directos. Entón decidimos darlle unha volta a algúns deses temas, para soar máis afíns ao hyperpop e tamén para que o novo público que está chegando a Filloas non se perdese eses temas vellos por ter xa algúns anos. Deste xeito, os temas que máis cambiaron con respecto aos orixinais e que quedaron máis potentes os incluímos neste traballo».

 

 

En “despawn” reflexionas sobre os problemas da túa xeración a ritmo de electrónica acelerada, aínda que non é a túa única pista que toca o tema da saúde mental. Na túa opinión, que papel dirías ti que ten a música neste aspecto?

Filloas: «Soa a meme, pero eu escoitara unha vez nun vídeo de Jaime Altozano que a música era unha das cousas da vida máis potentes e inmediatas que hai. Que con escoitar dez segundos dunha canción podías experimentar tristeza, alegría, nostalxia... e eu penso o mesmo: que a música se comunica con nós dun xeito moi visceral.

Non creo que escoitar unha canción miña che vaia a solucionar a vida, pero se algo do que eu digo nas letras resoa contigo e te anima a falar co teu círculo máis próximo dos teus problemas, ir a terapia ou deixar un mal hábito... iso ten moito valor».

 

 

O tema de “22 minutos” vén acompañado dun videoclip intergaláctico... literalmente. Como lembras a súa gravación?

Filloas: «Aquí non hai máis que agradecer a Xaime Miranda. Tivemos a oportunidade de traballar con el e axiña nos decatamos de que vibrábamos na mesma sintonía.

Cada idea que lanzaba ao aire a converteu en fotogramas do vídeo e quedou un traballo espectacular. Eu dixen que quería ser un astronauta que pasease incómodo polas rúas de Compostela e foi tal cal. E todo iso non tería sentido sen ese traxe de astronauta tan colorido e cheo de fantasía obra de Lara Caeiro, a verdade é que paga a pena velo!

Dicir tamén que toda a parte de aventura espacial que ten o disco é unha referencia ao videoxogo Outer Wilds, que tamén está presente noutras cancións do disco».

 

 

Pecha súbete ao EVA “Adeus”, unha despedida á túa avoa en forma de canción lenta e emotiva que rompe un pouco coa dinámica do álbum. Como naceu esta canción en concreto?

Filloas: «De cando en vez, obrígome a crear cancións lentas na que me abro a un tema que me é incómodo de abordar; resulta moi terapéutico. En “adeus” falo duns pensamentos que continuamente me repiten que todo é moi complexo e que abandone os escenarios. Con todo, utilicei toda esa frustración e sentimentos negativos para transformar esa mensaxe nunha canción que me recorde porque mola facer música e compartila cos demais.

Ademais, pareceume un tema axeitado para pechar a ferida que me deixara a morte da miña avoa, e parte da letra é unha homenaxe Dolfin Acoustic, un colega meu ao que lle axudara a facer un disco de música no pasado. Todo moi persoal».

 

 

O autotune está presente na maioría das túas composicións, que cres que achega esta ferramenta ás túas composicións? Cal é a túa opinión sobre o seu uso na actualidade?

Filloas: «Flípame o autotune, é unha ferramenta que lle dá moitísimo estilo ás voces.

Hai quen pon unha pedaleira á súa guitarra para que soe con máis distorsión, e logo estamos os que poñemos autotune nas voces para soar máis robóticos. Nun estilo de música tan recargado de elementos, e tan dixital, penso que o autotune é o tratamento vocal idóneo para as producións e queda xenial».

 

Súbete ao EVA vén envolto nunha colorida portada, obra de Uxía (tsukinoshoujo), na que albiscamos bastantes caras coñecidas... que significado agocha o deseño?

Filloas: «Esta portada foi a última en facerse de todo o disco. Eu só tiña unha petición para Uxía: quería reflectir esas longas noites de vicio, nas que a escuras pasabamos as horas xogando a videoxogos na comodidade das nosas habitacións. Queriamos plasmar ese recuncho tan seguro para a xente friki e na que adornamos as paredes con pósters, peluches e figuras dos nosos animes favoritos. Quedou espectacular e está ateigada de referencias a animes, videoxogos, series...».

 

 

 

Ilustracións de tsukinoshoujo para os sinxelos "22 minutos" e "despawn"

 

A portada segue a mesma liña de ilustración anime que os sinxelos e demais material promocional. De que xeito acadaches esta estética tan coidada e representativa, traballaches xunto a Uxía, tivo total liberdade á hora de crear...?

Filloas: «Traballar con Uxía é unha pasada. Coñecémonos desde que tiñamos tres anos, e compartimos gustos e inquedanzas artísticas. Eu só teño que dicirlle “quero ao monicreque de Filloas nesta situación”, e o que fai logo ela é arte. Deixo que me asesore en temas de composición e cores, e seguirá sendo así, porque claramente é unha fora de serie.

Tamén quero agradecer a Antía, amiga tamén de Coruxo, que foi quen ideou nun inicio esta figura animada de Filloas que se converteu en imaxe de marca».

 

Foto © David O'Silva

 

Fuches parte da segunda edición do SONEMERXENTE, a aceleradora musical da Xunta de Galicia e a Fundación Paideia. Que ensinanzas levaches no peto? Que supuxo esta experiencia para o desenvolvemento do teu proxecto?

Filloas: «Tanto en SONEMERXENTE, como ao comezar a traballar cunha oficina como Alende me deron a seguinte ensinanza: que estaba todo por facer. Estou moi orgulloso de ter un proxecto musical cunha estética, sonoridade e letras tan ben definidas e únicas, pero había moitos aspectos que facían que Filloas non fora aínda un proxecto profesional. Internamente cambiamos o xeito en que facemos todo a raíz da aceleradora e aprendín unha lección moi importante: que non se pode traballar só. Así, que comecei a rodearme doutros profesionais e a delegar distintos aspectos de Filloas noutras persoas».

 

Polo de agora, Amoebo, Amorodo ou FUNGO son algúns artistas cos que colaboraches; como xorden estes traballos conxuntos?

Filloas: «Cada colabo é diferente. A maior parte delas xorden cando vas de bolo e coincides con outro artista co que hai química e facedes cousas parecidas. Logo está o caso de Amoebo, no que máis alá dunha colaboración naceu unha amizade. David e Aaron son persoas incribles, boas e xenerosas, e o seu proxecto un dos que máis futuro ten dentro da escena».

 

 

Falando de featurings... hai alguén con quen che gustaría colaborar especialmente? Por que?

Filloas: «Hai dúas colaboracións soñadas: Boyanka Kostova e Grande Amore.

Os primeiros por ser os que en Galicia me abriron a mente á música urbana, e me parece que álbum tras álbum sempre están en forma e son uns referentes. Logo con Grande Amore porque, aínda que en estilos non sexamos tan próximos, si que penso que é o máis parecido da escena en canto a esa visión reflexiva, triste e melancólica da vida».

 

Foto © David O'Silva

 

Súbete ao EVA xa soou no Bar Pedrito (Arzúa) e na Sala Jagger (Lugo). Como está a ser a acollida do disco ao vivo?

Filloas: «Pois está a ser fermoso. Nós estamos no mellor momento no que aos directos respecta. O show con Paula está supertraballado e redondo; soamos potentísimos e a actitude é brutal.

Ademais, notamos que as cancións do novo álbum son as que mellor funcionan: “22 minutos” e “despawn” as están cantando de principio a fin e o momento máis épico do concerto chega cando botamos o remix de “Galicia”. Está claro que o xiro que lle demos ao son foi un acerto para os directos».

 

Para os (desafortunados) que aínda non desfrutaron da túa música ao vivo, como son os concertos de Filloas? Que papel terá Paula Ferraz neles? Cando, e onde, volverás subir ao escenario?

Filloas: «Pois os concertos son bastante tolos. Son unha persoa moi introvertida, así que cando me subo aos escenarios me entra unha histeria que fai que o show sexa supertolo e divertido.

Sempre digo que temos o show máis punky de toda Galicia aínda que fagamos música urbana, porque a actitude é a mesma que cando me subía aos escenarios coas miñas anteriores bandas. Aínda que hai un matiz diferente con respecto a aquela época: Paula Ferraz. Paula o é todo: quen toca as guitarras, sintetizadores, lle ensina ao público como cantar os retrousos... e todo cun sorriso de orella a orella e un talento enorme. Paga a pena ir aos concertos só por vela a ela.

E en canto aos futuros bolos, moitas das datas aínda non as podemos dicir publicamente, pero pechamos o verán tocando no Revenidas, o cal para min sempre foi un soño e estou aínda que non mo creo de todo».

 

 

A última e marchamos! Se tiveras que escoller un lugar de Vigo para dar un concerto, cal escollerías e por que?

Filloas: «Obviamente o obxectivo é tocar algún día en casa: no campo de fútbol do Coruxo. Pareceríame espectacular conseguilo!».

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Filloas: «Os Verter GZ desde logo. Despois de velos en directo en Lugo, flipei co estado de forma no que están. Soan como un canón, son divertidísimos e teñen un show no que o público se sinte moi integrado».

 

 

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Filloas: «Carolina Durante, Nerve Agent, Cariño, Sticky MA e Grande Amore».