Formada por músicos con máis de 20 anos de experiencia no mundo do rock e o metal, Luciférnaga non é só unha banda, é unha «forza sonora única» que reflicte a esencia do doom e o stoner metal. Cada un dos seus membros achega unha ampla bagaxe, froito da súa participación en grupos galegos de renome como Supa Scoopa, The Mirage, Supernatural, In.Verno ou Mano de Piedra. A súa proposta musical, autodefinida como «lenta, escura, grave, melancólica e agridoce» destaca pola capacidade para crear paisaxes sonoras fondas e emocionais, capaces de sorprender e conectar cun público diverso. 

Logo de varios anos de traballo definindo o seu son, Luciférnaga presenta o seu primeiro álbum, Mala Bësta (2025), un disco que explora a decadencia do mundo e do espírito humano, a desilusión e a perda profunda; os oito cortes que recolle o LP resoan a marchas fúnebres ao tempo que incorporan momentos de claridade melódica, escasos, pero que actúan como un repouso meditativo, como a débil luz do vagalume atravesando unha tormenta.

 

Foto © Javier Pereira

 

Como pasan Mano García (guitarra), Quini Estévez (voz, guitarra), Suso Valcárcel (batería) e Fran Álvarez (baixo) a conformar a «forza sonora única que emana das profundidades» que é Luciférnaga?

Quini Estévez: «Xa nos coñeciamos todos desde hai tempo, pero Mano e máis eu tocamos xuntos en Supa Scoopa e por anos fomos uña e carne musicalmente falando. Despois dun tempo traballando fóra volvín á terra e tiña moitas ganas de volver tocar, así que faleino con Mano e decidimos montar un proxecto novo, que acabaría sendo Luciférnaga.

Os nomes de Fran e Suso estiveron sempre nas nosas cabezas como os candidatos perfectos para o grupo, e non sei como pero os dous dixeron que sí».

Fran Álvarez: «Non dubidei nin un momento en aceptar a proposta de Mano e Quini, xa que nos coñecemos desde comezos de 2000 e compartimos escenario en moitas ocasións, á parte de que Mano foi o meu compañeiro en Mano de Piedra durante case oito anos e xa sei de que pé coxea musicalmente falando».

Suso Valcárcel: «Eu a verdade é que fun asaltado por Mano nun concerto de Valley of the Sun, unha banda canadiense tipo stoner, así que evidentemente tamén me gustan estes paus musicais, malia que se me coñece algo máis por ter tocado moito rollo hard rock non tan preto do stoner ou do doom.

Ter escoitado estes dous xéneros tan particulares durante anos, alternando con moitos outros paus cos que disfruto, axúdame moito a entender como hai que tocar as baterías de cada un dos estilos; así que me atopo cómodo con eles, e coñecendo quen estaba metido no medio da banda que estaba por vir, decidín probar sen dubidalo.

Levaba bastante tempo afastado do mundo das bandas e aquí sabía ao 100% que ía estar con xente que leva moitos anos compartindo, que non andan con caralladas nin tonterías; xente constante e seria, e ademais case equilibrado [risos]. Foi chegar e encher penso que para os catro, realmente. Ademais, Mano sempre me recibe cunha cervexa, e a iso sí que eu non lle digo que non [risos]».

 

«Lucifer» (ou lucífero) é un xeito poético de denominar o luceiro, ademais de designar o «anxo caído» (Satanás) na tradición cristiá. Con todo, o voso nome se le como unha mestura entre «lucifer» e «luciérnaga» (vagalume), non? Por que escoller este nome para o proxecto?

Quini: «Despois de darlle infinitas voltas a mil nomes, eu creo que foi Mano quen propuxo este, e á parte de soar moi ben, dá precisamente esa idea: a de Lucifer como unha luz e guía magnificada pola luz do vagalume.

E non é que nós sexamos satánicos nin nada polo estilo, pero para o estilo de música escura que facemos, empregar a Lucifer ou ao mal como fío conductor de moitos dos nosos temas nos sae case de forma natural, somos uns malvados de carallo nós».

Fran: «Aquí o batedor creativo de nomes é Mano e este debeu ser o terceiro ou cuarto nome que propuxo. Xa non lle deixamos “crear” novos nomes porque me fartei de ter que cambiarlle o nome da carpeta compartida de Google Drive».

Mano García: «Foi simplemente un xogo fácil de palabras, no que Lucifer representa o mal (dependendo do lado no que esteas) e o vagalume é a pequena luz na escuridade, a loita entre os humanos e a natureza».

 

Foto © Javier Pereira

 

Aínda que Luciférnaga é, digamos, de recente creación, vós sodes uns veteranos enriba das táboas, sendo parte de grupos como Supa Scoopa, The Mirage, In.Verno ou Mano de Piedra. Que diriades que achegan estas experiencias previas á hora de conformar este novo proxecto musical?

Quini: «No meu caso a experiencia achégame moita calma, a verdade. Foron moitos anos e moitos concertos con Supa Scoopa, así que a estas alturas xa teño, e creo que todos na banda temos, as ideas moi claras para facer que isto funcione tal e como nos gusta».

Fran: «Eu tamén tiven as miñas andaduras stoner hai moitos anos cunha banda chamada Primer Grado e levo no ADN estes riffs monolíticos, polo que me sinto como na casa traballando con estes rapaces e con estes estilos musicais».

Suso: «Eu engadiría aquí que as experiencias previas creo que nos teñen achegado a todos un grado de calma e paciencia que hai anos non tiñamos algúns de nós, eu o primeiro. Tamén o saber estar no sitio que cada un ocupa nun proxecto. Eu podería achegar cousas a nivel composición, probablemente, pero é que iso o fan estupendamente estes tres compañeiros, e non considero que sexa o meu forte de cara a este proxecto, pero, por exemplo, podo aportar noutros campos do traballo como o de ser o malo á hora de cobrar cachés [risos]… E así facemos con todo.

Pola miña banda, penso que ter aprendido a que nada corre tanta présa na vida; creo que isto leva a traballar e ir facendo as cousas máis tranquilamente e de xeito máis doado e natural, sempre sabendo que sen présa mais tamén sen pausa. Eu creo que iso o aprendemos coa bagaxe anterior e todos os tropezos do camiño. “A présa mata”, que me dixo un vendedor ambulante que da vida sabía un pouco…».

 

Doom, stoner, metal... na primeira escoita os xéneros onde poderían caer os vosos temas semellan claros, pero, sen utilizar etiquetas, como definiriades vós a vosa música? A que soa Luciférnaga?

Quini: «A un carro de bois oxidado, lento e pesado pero poderoso, moi poderoso!

Fran: «Como unha pedra xigante rodando ladeira abaixo levando todo por diante».

Mano: «Música lenta, escura, grave, melancólica e agridoce, ás veces triste e outras moi triste».

Suso: «Nada que engadir a esas verbas tan inspiradas dos meus compañeiros, que despois de toda esa palabrería, son uns osiños de peluche… [risos]».

 

 

Canto ás vosas influencias, tanto no voso xeito de facer música como de entendela, quen diriades que ten, ou tivo, particular impacto? A quen sinalariades como principais referentes?

Quini: «Aí cada un temos o noso corazonciño me dá a min, porque aínda que temos moito en común, á hora de falar de gustos musicais somos ben distintos. Persoalmente, cando penso en Luciférnaga eu penso en Black Sabbath, Monolord, The Sword, Kyuss… Por aí van os tiros conmigo».

Fran: «Coincido con Quini nas bandas referentes e engadiría a Electric Wizard á ecuación, aínda que non deixan de ser un fillo máis dos pais do heavy metal, Black Sabbath».

Mano: «Black Sabbath, Kyuss, Pentagram, Place of Skulls, Earth, The Obsessed, Reverend Bizarre, Cathedral, Candlemass, Electric Wizard, Dragonauta, Witchcraft…».

 

 

 

A principios de xuño saía Mala Bësta (2025), o voso primeiro álbum, que «xorde das sombras como unha árbore antiga e retorta, que estende as súas raíces sobre unha terra esnaquizada». Por que definilo así?

Quini: «Non sei moi ben que dicir [risos]. Pero é certo que Mala Bësta estilisticamente falando non soa moderno ou actual, intencionadamente, soa a vello e complexo, enrevesado. Cando te paras a escoitar as nosas letras, te das de conta de por que a terra esnaquizada, a terra que nos inspirou e que permitiu medrar a esa árbore que é Mala Bësta».

 

 

O título semella evocar un instinto primario ou unha forza que habita en cada un de nós. Entendedes a « mala besta» como unha metáfora da natureza humana?

Quini: «Si, 100%, somos basicamente iso, malas bestas nun planeta que non merecemos. Pero tamén nos gustou moito a idea de definir o álbum e a nosa música como unha mala besta cunha forza descomunal».

Mano: «O título foi idea de Quini e, a verdade, é que define perfectamente o concepto do disco; todos levamos unha mala besta dentro que cada vez reprimimos menos».

 

Foto © Óscar Caamaño

 

O primeiro que escoitabamos de Mala Bësta foi “Retroxénese”, que diriades que ten este corte de especial como para escollelo como sinxelo presentación?

Quini: «Pois penso que representa moi ben o que facemos como banda. É un tema longo e pesado, hipnótico e que che atrapa, pero que tamén ten partes máis psicodélicas e un final poderoso como poucos. A min séguenseme a poñer os pelos de picos pardos cada vez que o tocamos nun concerto, non podo evitalo».

Fran: «Efectivamente, é un bo resumo do son de Luciférnaga, a mellor carta de presentación deste LP».

 

Retroxénese é ‘involución’ e, de feito, a decadencia do mundo e do espírito humano son as principais fontes de inspiración do álbum. Como foi materializar estes conceptos en letras e acordes?

Quini: «No caso de Mala Bësta eu fíxenme cargo das letras e, como dicides, tiña xa unhas notas ou conceptos do que me gustaría escribir e cantar, pero só iso, ideas. Unha vez que fomos creando riffs e temas, de xeito bastante natural, fun emparellando cada idea coa música que mellor lle encaixaba na miña cabeza e, a partir de aí desenvolvín os textos.

Soa a botada por fóra pero é a verdade, cada melodía levoume exactamente a escoller a idea ou letra que mellor encaixaba».

 

 

Un dos elementos máis destacables de Mala Bësta é o traballo de guitarras, graves, pesadas, pero cunha claridade que non se perde entre capas de distorsión; algo que, xunto coa base rítmica de baixo e batería, conforman unha atmosfera densa e hipnótica. De que xeito abordastes ambos extremos ata acadar o equilibrio entre a pesadez doom e a fluidez?

Quini: «Pois eu penso que arrincamos coas ideas claras, son gordo e pesado, esa foi a base ao comezo, pero logo, unha vez que comezamos a construír temas, enseguida nos decatamos de que non podía ser simplemente iso; de que precisabamos atopar o punto no que a distorsión e a pesadez non se comesen todo.

Comezamos a alixeirar todo un pouco ata chegar ata onde estamos. Teño que dicir que penso que Fran fixo un gran chollo aí tirándonos das correas a Mano e a min, que se por nós fose…».

Fran: «Ás veces menos é máis; custoume que entrasen en razón, xa que a distorsión e o fuzz son como unha droga, pero ao final todo foi ao sitio. Ademais, tivemos a sorte de contar coa inestimable axuda do noso produtor Marco Lima, que rematou de aquelar o son que estabamos a procurar».

 

 

Que papel xogan as reverbs, delays e efectos na construción da parte instrumental?

Quini: «Todo e máis, sómosche moi, moi atmosféricos, pero mellor que Mano explique aí este tema [risos]».

Fran: «Aquí, exceptuando a Suso que non leva pedais de efectos na batería, todos somos de experimentar con efectos variados. E como ben di Quini, Mano é o experto nesta materia».

Mano: «Para min é fundamental o uso de efectos de reverberación, modulación e retardo para a construcción de paisaxes sonoras que evoquen as sensacións que queremos transmitir en cada tema e cada concerto. O problema é aplicar o punto xusto dos efectos en cada momento, sobre todo en directo, porque en moitas ocasións non te escoitas ben e é moi fácil pasarse e emborrallar todo; pero para iso están o meus compañeiros de grupo, que me lembran en toda ocasión que poden que coidado cos pedais…».

Suso: «A Mano témoslle que lembrar o dos pedais tamén de licor café, que cos outros é duro de atar [risos]. Eu ameazo con sacar unha batería electrónica nalgún momento, pero creo que non me van deixar… Teño que ser o analóxico da banda por decreto, e vai ser mellor, probablemente.

E agora fóra bromas; houbo unha sensación que eu tiven nunha sala que soa moi ben, Sala Rebullón, onde o son era tan limpo no escenario que a min me faltaba precisamente esa sensación de ter arredor esos efectos que emborrallan, pero que fan totalmente a función de sentirnos sempre envoltos. Nestas cancións faltaría toda esa vida que hai detrás de cada riff, indubidablemente, se non houbese toda esa ambientación, que ademais nunca é exactamente a mesma. Achega tamén que cada concerto sexa diferente».

 

Foto © Óscar Caamaño

 

Canto ás letras, estas debuxan un ritual de perda, desarraigamento, espiritualidade, de afogamento nun mundo de sombras. Como foi a súa composición? 

Quini: «Pois bastante natural, a verdade. Por desgracia, por unha banda tivemos algunhas experiencias fodidas a nivel persoal coa perda de seres queridos, “Solpor” ou “Dor” saen 100% de aí. Logo, os acontecementos do día a día non deixaban de mandarme sinais; cada día unha nova guerra sen sentido, catástrofes naturais, humanitarias… A lista é longa e, por desgraza, facilitoume moito o traballo de atopar a escuridade que as nosas melodías pedían a gritos».

 

 

O doom metal adoita mirar cara á morte, pero en Mala Bësta, entre tanta escuridade cabe algo de luz?

Quini: «Non, ou quizais si, que se nós desaparecemos, ao planeta e ao resto de seres vivos vailles ir bastante mellor, optimismo ante todo!».

Fran: «Moita luz non hai, o que sobra neste mundo é a mala besta —o ser humano—, o resto das bestas son as que deberían poder vivir en paz. Así que mentres esteamos nós a molestar non haberá luz neste planeta».

Mano: «A luz dun vagalume femia nunhas horas nunha noite de xuño ou xullo… pouco máis».

 

Foto © Óscar Caamaño

 

“Noitecidio” fala da ira, unha temática moi actual, como xurdiu esta canción en concreto?

Quini: «Hostias, esta é fácil! Do tráfico de Vigo, así de claro. De feito, mentres o tema non tiña o título final, “Noitecidio”, chamábase “Día de furia”, como a película que se centra precisamente niso, na ira».

 

 

En Mala Bësta podemos falar de disco conceptual, a orde das cancións segue algún fío condutor?

Quini: «Pois non, o tema da orde veu principalmente dictado, e sobre todo no vinilo, pola duración. De feito, o CD ten máis temas porque aí hai máis capacidade, pero para chegar á orde e temas que se meteron no vinilo pasamos moito tempo probando todas as combinacións posibles».

 

Marco Lima, de Hertz Control Studio (Portugal), encargouse da produción de Mala Bësta. Como foi traballar con él? Canta «culpa» ten de que Mala Bësta soe como soa?

Quini: «Foi moi fácil, demasiado! E él ten moita culpa de como soa o álbum e o noso directo tamén, xa que é o técnico que nos acompaña. Todos os sintes que escoitades no álbum saíron da súa cabeza durante a gravación».

Fran: «Tiñamos ben claro que o disco tiña que producilo Marco, é un vello coñecido noso e da escena stoner do sur de Galiza e norte de Portugal. Foi todo máis que sinxelo; catro ou cinco días traballando con el e desfrutando do proceso, sen presións de ningún tipo».

Mano: «A filosofía de Marco co traballo de gravación concorda completamente coa nosa visión en Luciférnaga: todo o que ves é todo o que hai. Se desafinamos, pois aí está; el grava a performance, o momento, nas menos tomas posibles, e a menos que sexa moi escandaloso aí se queda.

Canto á produción, practicamente levabamos todo preparado; Marco deu o toque final e, por suposto, todos os sintes e teclados. Ademais, musicalmente Marco é un tipo dos setenta, nada pode fallar entón.

Foi moi doado traballar con Marco e sen dúbida repetiremos».

 

Foto © Óscar Caamaño 

 

O álbum vén envolto nunha ilustración en branco e negro asinada por Viviana Coelho, de Echo Echo Illustrations, na que distinguimos unha caveira, unha serpe, un cogomelo... Désteslle algunha guía, tivo total liberdade...? Os elementos que a compoñen agochan algún tipo de simboloxía?

Quini: «Démoslle liberdade total. Só lle dixemos que nos gustaba a natureza, a bichería… e explicámoslle un pouco como era a nosa música para ver que lle inspiraba, penso que ata lle pasamos unha demo. O que vedes é 100% Viviana».

 

Ademais de estar en Bandcamp, Mala Bësta tamén se pode escoitar en formato físico, en CD e nunha edición limitada en vinilo, ambos con bonus track non dispoñibles na descarga dixital. Nunha época onde predomina a escoita a través de plataformas de streaming, que vos fixo apostar —e con diferencia!— polo formato físico?

Quini: «A min a idea de poder ter nas mans o froito de algo no que puxemos tanto esforzo segue a facerme moi feliz, que queres que che diga. E ver como a xente o leva, o mira e remira e o aprecia, pois lle dá todavía máis valor. Non ter que depender do teléfono para escoitar música debería ser obligatorio».

Fran: «A verdade é que cada día estamos máis a disgusto coa industria musical e, sobre todo, a obriga de ter que estar presentes en plataformas que unicamente están a lucrarse á conta dos artistas que non levamos un can polo noso traballo.

Hai pouco mesmo eliminamos os temas que tiñamos en Spotify, por unha banda por toda a controversia dos cartos que está a destinar o seu CEO (ou ex-CEO) á industria da guerra e, pola outra, porque non aceptamos que esta sexa a vara de medir como artistas. Preferimos editar en físico unhas poucas copias e vendelas a coñecidos ou á xente que veña aos concertos; non necesitamos ter plays no Nepal ou en Shanghai».

 

Foto © Óscar Caamaño 

 

Vigo é coñecida pola súa escena musical en constante ebulición, como a vedes vós, tanto a local en xeral como a metal en particular?

Quini: «Escena moi grande; tanto que, aínda que soe mal, eu penso que hai demasiada oferta para unha demanda limitada».

Fran: «Vigo sempre foi un berce artístico incríble, temos grandes artistas e bandas de milleiros de estilos. O problema, como ben di Quini, é que o concepto concerto en sala “xa non está de moda”, e temos ducias de concertos todas as semanas cunha afluencia de público moi baixa.

O circuíto de salas é o que mantén viva a música, non os macrofestivais que só se moven por intereses meramente económicos».

 

O mes pasado compartistes Mala Bësta na Cabana (Tomiño), logo de pasar o verán por varios festivais de dentro e fóra de Galicia. Como está a ser a acollida do disco ao vivo?

Quini: «Moi moi boa, eu sigo a flipar, temos moita sorte, de verdade. Eu non esperaba para nada que as cousas nos fosen así».

Fran: «Pois estamos a ter sorte, xa que a fórmula Made in Candeán está a funcionar moi moi ben alá onde imos».

 

 

Como son os concertos de Luciférnaga? Cando, e onde, poderemos volver desfrutar outra vez dunha actuación vosa?

Quini: «Parcos en palabras [risos]. Tentamos que a música sexa o centro de atención, así que prácticamente non paramos e enlazamos todos os temas, non hai descanso!

Pois o 5 de decembro estamos en Santiago e en Xaneiro estamos o 9 en Cambados e o 10 presentaremos por fin Mala Bësta en Vigo, na Fábrica de Chocolate. Ese día temos que rebentar a sala, non pode quedar un oco baleiro, ademais estaremos acompañados eses dous días por Sulfur Giant, que se unen á festa desde Portugal».

Fran: «Arrancamos a motoserra e non paramos ata que se esgote o depósito de gasolina. Non todo é intensidade 100%, xa que deixamos que o público poida deixarse levar pola psicodelia en certos momentos do show, para logo volver levar no lombo outra vez a base de riffs».

Mano: «Como di Quini, poucas palabras e que fale a electricidade».

Suso: «A miña sensación é que comezamos o concerto, deixo respirar a Quini uns segundos, e seguimos coa seguinte, e así ata o final. Sempre teño tamén a impresión de que, a medida que vai pasando o concerto, me vou poñendo máis endemoniado; saio do escenario de mala hostia [risos]. E creo que parte do público tamén en certos momentos do concerto!».

 

Foto © Óscar Caamaño 

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Quini: «Para min fácil, Mano de Piedra; o seu último disco é unha xoia o mires por onde o mires».

Fran: «Eu non podo votar por min mesmo, polo que recomendo que lle botedes unha orella aos colegas Edu e Zalo de Al final solo habrá cenizas, un dúo coruñés de sludge que está dando moitísimo que falar últimamente, á parte de ser uns auténticos amores de persoas».

Mano: «Mano de Piedra, Moura, AFSHC, Sangre de Muérdago, Cruzeiro».

Suso: «Como xa os peixes gordos están nomeados polos compañeiros, vou meter a unha banda de Vigo que se chaman Netta Rufina, que son unha xente moi agradable e están a facer cousas moi chulas tamén».

 

Se abrísemos as vosas contas persoais de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Quini: «Espera que miro as cousas recentes: Ghost, Monolord, Lamb of God, Machine Head, Prodigy, Deftones, Mastodon, High on Fire… Porteime bastante ben últimamente, a verdade!».

Fran: «Spotify non gasto, pero podédesme pillar escoitando ultimamente a Mudvayne, Monolord, Florence + the Machine, Soundgarden, Limp Bizkit, Alice in Chains, Tool, A Perfect Circle, Sleep Token, Billie Eilish, Mastodon, Deftones…».

Mano: «Non teño Spotify nin plataformas dixitais. O último que teño escoitado en CD son Electric Wizard e Sangre de Muérdago».

Suso: «Nada, non hai listas miñas tampouco porque non fago uso das plataformas do demo estas, pero teño o coche cheo de discos en CD. Por saírnos de paus dos que vimos falando, vou mencionar unha das últimas cousas que teño posto, que é un cantautor que se chama Lapurasangre, un artistazo que recomendo saíndose do modo rock».