De trío pasaron a quinteto e agora son un cuarteto; tamén pasaron por varios rebranding e un par de voces, pero a esencia do grupo segue a ser a mesma desde o principio: «o son SNST segue a estar». SNST é a resposta de Iñaki Blanco (voz, guitarra), Diego Varela (guitarra, coros), Javi Sarmiento (baixo) e Raúl Macías (batería) á pregunta que eles mesmos expoñían co nome da súa anterior banda, ¿Sunset?

É unha resposta que soa a atardeceres de outono en Vigo, nin moi cálidos nin moi fríos; un rock con diferentes matices e cores que encaixan á perfección cunhas letras traballadas e de distintas temáticas. Logo de máis de dez anos de silencio discográfico, en marzo sorprendían cun novo lanzamento, Canciones maltratadas (2022), un álbum onde o grupo «rescata» temas que, segundo nos contan, naufragaron nun mar de complicacións.

 

Foto © Gonzalo Pereira 

 

O trío orixinal naceu en 2007, con Diego Varela (guitarra e voz), Raúl Macías (bajo) e Javi Sarmiento (batería), e os tres seguides a día de hoxe. Que relación había entre os tres antes de comezar coa banda? Como foron os vosos inicios e a vosa evolución ata chegar a SNST?

Raúl Macías: «Ante todo eramos, e somos, colegas; moitas vivencias xuntos e o grupo é unha máis. E, a verdade, co tempo Iñaki converteuse nun máis».

Diego Varela: «Os tres tiñamos un grupo chamado Sunset Boulevard na nosa época do instituto; aquilo duraría uns aniños e despois cada un foi polo seu lado.

Chegou un día, nunha xuntanza de vellos amigos, no que lembrando aquela época decidimos volver unirnos e tocar algúns temiñas, por diversión. A cousa ía sonando ben, e optamos por ampliar a aposta engadindo un novo vocalista para poder ter máis forza comigo aos coros».

Javi Sarmiento: «Amigos, compañeiros de botellón».

 

O trío pasa a cuarteto con Iñaki Blanco (voz, guitarra), quen pasou a formar parte da banda en 2009 dun xeito bastante particular. Contádenos un pouco sobre a súa entrada en SNST e como lembrades eses tempos.

Iñaki Blanco: «Ben realmente pasou a ser un quinteto, xa que, aínda que eu me presentara para unha proba de voz, colléronme como guitarrista e a Rebe Rodríguez como cantante...».

Diego: «O certo é que buscabamos cantante feminina, pero Iñaki caeunos moi ben e deixamos que se incorporase ao grupo [risos]».

Raúl: «Despois de gravar Arredemo (2008) vimos que necesitabamos outra voz, así que fixemos un casting e de aí saíu Rebe á voz e Iñaki aos coros e a guitarra».

 

 

Iñaki ti es, ademais, a metade de Max & Bull, un dúo instrumental que crea baixo as influencias do prog, da electrónica, do ambient, da psicodelia... algo afastado ao que fas con SNST, non? Que hai de Max (ou Bull) en SNST?

Iñaki: «Si, aínda que ¿Sunset? nun principio era algo bastante afastado da música que eu escoitaba, houbo moi boa química e pronto atopamos nexos de unión á hora de compoñer e crear os temas.

Max & Bull é como unha fábrica de ideas ou un laboratorio. Aí experimento e xogo con harmonías, ritmos e sons; logo algunhas cousas quedan e outras se exportan. Nos últimos temas de SNST si que hai ideas que, nun principio, eran para Max & Bull, pero que en SNST finalmente se lle puideron sacar máis partido».

 

A banda presentábase baixo o nome de Sunset Boulevard, máis tarde desapareceu o «boulevard» pasando a ¿Sunset? En outubro de 2020 roubádelles as vogais e o nome queda en SNST. A que se deberon estas modificacións no nome?

Diego: «A ver, Sunset Boulevard era a banda dos 90, cando eramos uns nenos que soñaban con ser estrelas do rock ‘n’ roll como as bandas de Os Ánxeles daquela época, tipo Guns N’ Roses e xente dese estilo.

Cando nos reunimos como trío anos despois non tiña moito sentido ese nome, pois era outra época e outro estilo. Xuntámonos ao redor dunhas cervexas e pensamos, como lle chamamos a este proxecto? E Javi dixo: “¿Sunset?”

Javi é unha persoa que se moldea moito na faceta artística, pero cando di algo hai que facerlle caso si ou si. Así que quedou ese nome tal cal o dixo, coa interrogación e todo! Cando deixamos de ter vocalista feminina, decidimos cambiar outra vez o nome porque soabamos algo distinto».

Iñaki: «Basicamente polo cambio de formación, e con iso, lixeiros cambios de estilo».

Diego: «Si, eliximos SNST porque somos os mesmos pero con outro toque».

 

Foto © Gonzalo Pereira 

 

Dicides que SNST é a resposta a ¿Sunset?, e se preguntamos SNST?... Cal sería a resposta? Musicalmente, como vos definiriades?

Raúl: «SNST non deixa de ser rock como fixemos todos estes anos pero con diferentes matices; máis roqueiro e agresivo, pero a base é similar».

Iñaki: «SNST é como a última transformación de Freezer [risos]. É, como o nome indica, unha simplificación, pero para quitar borralla e acadar algo mellor. E iso vese á hora de compoñer e no seu resultado; temas cun obxectivo claro, todos a unha tratando de facer a mellor canción rock posible dentro da simpleza do estilo, pero intentando achegar algo distinto e musicalmente interesante en cada tema».

Diego: «É como se atoparamos agora o que queremos ser; co cal, pregunta resolta. Somos SNST».

 

E, pasando de estilos a influencias, a quen sinalariades? Tedes algún artista ou grupo de referencia que teña particular impacto na vosa música?

Iñaki: «Eu pensaba moito, sobre todo ao principio, en bandas da escena grunge e posgrunge, tipo Pearl Jam, Soundgarden, Days of the New, etc. Aos poucos, funme adentrando no escuro mundo do prog e aí atopei a Tool, Mars Volta... Aínda que estas referencias están bastante agochadas, creo que se poden chegar a intuír».

Diego: «O certo é que tanto Iñaki como eu, que somos os principais compositores, escoitamos músicas diferentes. Cando un de nós trae un tema ao local, o resto da banda mételle arranxos que fai que eses temas, a priori tan distintos, teñan o selo persoal do grupo. Estou moi orgulloso de que o resultado final non se pareza a ningún grupo que poida ser influencia na súa orixe».

 

 

Un par de anos despois de gravar a vosa maqueta, Arredemo (2008), debutades con La noche que esperamos al sol (2010), o voso primeiro disco. Que vos lanzou aos brazos do mercado discográfico?

Iñaki: «Tiñamos as cancións e levabamos bastante tempo ensaiando nas salas de Metrópolis, en Vigo; aquí dábanche bonos con horas de gravación, polo que decidimos gravar. A cosa saíu ben e comezamos a tocar bastante por toda a provincia».

 

 

 

Despois de máis dunha década de silencio discográfico, en marzo publicabades Canciones maltratadas (2022), con temas que, nestes anos, «foi complicado sacar adiante». Con que dificultades vos encontrastes nese tempo? E por que sacalo agora?

Iñaki: «Pois desde que comezamos a gravalo nunca perdemos a esperanza de sacar o disco! Co tempo, daste de conta que o tempo para unha banda pasa distinto que para o resto do universo; comezas a gravar un disco e cando che dás de conta pasaron meses ou anos e a cousa pode seguir empantanada.

Nós tivemos problemas na gravación. Cambiamos de estudio tres veces porque non conseguiamos o que queriamos, pero tamén houbo causas persoais: algúns dos membros da banda foron pais, algunha baixa médica, fomos perdendo cantantes polo camiño... en fin unha desgraza! [Risos]».

Diego: «O certo é que foi accidentado, de aí o nome de “cancións maltratadas”; non as tratamos como merecían [risos], pero as queremos e as mimamos moito nos concertos!».

Raúl: «Este ano pasado decidimos sacalo dunha vez, así que gravamos as voces de novo, démoslle o derradeiro impulso e, por fin, xa está!».

 

 

Ao fío, diciades que os sete temas que recolle o álbum son «cancións que naufragaron nun mar de complicacións», pero aquí están. Como foi o seu «rescate»?

Iñaki: «Pois o certo é que foi como un naufraxio de verdade! Algunhas cancións quedaron atrás e outras non quedaron todo o ben que desexariamos pero, en xeral, acabamos contentos co resultado.

Teño que agradecer persoalmente a Pol, de Rebeliom do Inframundo, ese último empurrón que nos deu coa mestura, gravando as voces e maqueando o disco».

 

Canciones maltratadas achégase máis ao poprock que os dous anteriores traballos. Como definiriades o concepto do disco?

Iñaki: «La noche en que esperamos al sol é un disco bastante máis pop, sobre todo pola influencia da voz de Rebe Rodríguez. Despois dun tempo, Rebe abandonou o grupo e se incorporou Belize Martínez, unha voz bastante máis roqueira. Aí decidimos aproximarnos máis ao rock dun xeito bastante natural; os temas deste disco compuxéronse nesa época, unha etapa de cambio e de optimismo polo bo recibimento que tivera o primeiro álbum».

Raúl: «Eu penso que este disco é máis roqueiro co anterior, pero algo me di que menos que o vindeiro!».

Iñaki: «[Risos] Eu teño a mesma impresión!».

 

Moitas destas cancións foron compostas durante a corentena. Como viviu o grupo este proceso de compoñer en liña?

Diego: «A nivel musical foi duro, sobre todo non poder ensaiar, non dar bolos... Que fixemos algunha cousa, tipo pasarnos pistas e gravar por enriba, ou un concerto acústico que demos Iñaki e mais eu para “Music for Water”, un evento benéfico en streaming que unha empresa de augas daba para todos os seus empregados do mundo (que eran 16.000, aínda que non viñeron todos [risos]). Iso foi bonito, tocar para xente de Europa e América desde a casa».

 

 

Ademais de vocalistas e guitarras, Iñaki e Diego son os compositores do grupo. Como é o proceso de compoñer os temas? De que xeito evolucionan as pezas cando se presentan ao resto da banda?

Iñaki: «Pois non hai unha fórmula fixa. Ás veces levamos o tema un pouco máis pechado, xa sabendo o que queremos e cara a onde tirar, e outras veces a idea é máis abstracta e, entre todos, imos dándolle forma ata conseguir algo satisfactorio. Levemos o que levemos sabemos que, ao final, o tema vai levar o selo SNST».

Diego: «Eu penso que o noso gran tesouro son as nosas cancións. Encántanme os temas de Iñaki, o que pasa é que sempre llos acabo esnaquizando [risos]. Tamén é moi importante o desenvolvemento dos arranxos no local por parte de todo o grupo, no só de nós os dous».

 

Diego e Iñaki. Foto © David Figueroa 

 

A maioría das vosas letras levan o amor por bandeira: desamor, romanticismo, paixón... que, ou quen, inspira as vosas cancións? Sodes dos que pensades que a musa chega ou hai que saír procurala?

Iñaki: «A musa chega, mais hai que buscala! Se non, pode estar aí e non te decatas! [Risos]. Canto máis escribes, canto máis tocas, canto máis o buscas... é máis probable que apareza unha boa idea, unha boa letra ou unha boa canción».

Diego: «O certo é que temos cancións de moitas temáticas distintas».

 

Afirmades que estas cancións non teñen sentimentos e que debe ser o público quen poña as emocións cando as escoite. Pero se de vós dependese, que quereriades que sentise o público ao escoitalas?

Iñaki: «Ao meu parecer, algo bo que ten que varios membros do grupo compoñan as letras é que os sentimentos e as sensacións que transmites son máis diversas.

Eu adoito a falar máis das cousas que non me gustan, das cousas que me deprimen; e Diego, aínda que tamén pode facer iso, pode escribir sobre as partes máis luminosas da vida dun xeito moi enxeñoso e persoal.

Ademais, a letra de “Callo y no grito” é de Belize Martínez, que na súa etapa en ¿Sunset? tamén traía letras e música, polo que o disco é unha paleta de sentimentos e sensacións moi variadas».

Diego: «A min gústame deixar as letras abertas para que cada quen lle dea o seu significado».

 

 

Desde os vosos comezos puidemos escoitar diferentes voces na banda: Diego era o primeiro vocalista, logo foi Rebe Rodríguez, e na última entrega é Iñaki. De que xeito afectaron estas transformacións á definición do voso son?

Iñaki: «Ao principio, o estilo do trío tiraba cara a algo máis sucio, máis garagero. Coa chegada de Rebe, como xa comentei antes, esa sucidade limouse bastante, e aínda que a música seguía a ser roqueira, suavizouse en gran medida porque a voz tiraba moito cara ao pop.

Despois chegou Belize e aí puidemos subir o volume dos amplis e darlle ben de ganancia [risos], a voz o pedía. Agora seguimos un pouco esa liña, penso...».

Diego: «Si, pero con outro estilo!».

Raúl: «Evidentemente a voz, aínda que sexa inconscientemente, márcache dalgún xeito a composición dos temas. Agora sentímonos con máis forza para darlle caña».

 

A pesar deses cambios, pensades que a esencia do grupo ficou intacta?

Iñaki: «Penso que hai algo que segue aí desde o principio. Pode cambiar algo o estilo, podemos ir máis cara ao pop ou facer un tema algo máis prog, pero o son SNST segue a estar».

Raúl: «Así é para min; a base é a mesma pero con matices diferentes».

 

Ademais, neste disco escoitamos tamén a Belize Martínez, voces en “Dicen que...”, quen xa participara en SNST. Foi unha colaboración puntual ou hai morriña de voz feminina?

Iñaki: «Pois o disco xa estaba gravado totalmente coa voz de Belize, pero como abandonou a banda, decidimos gravalo coa miña voz. A voz de Belize xa estaba alí e quedaba moi ben, por iso decidimos deixala; tamén era deixar esa pequena chiscadela  e ese recoñecemento no disco».

Raúl: «Belize formou parte de ¿Sunset? durante anos, así que é unha pequena homenaxe».

 

 

Na vosa canle de YouTube vemos algúns vídeos de concertos e directos por salas viguesas. Pensades estrearvos con videoclips para este novo disco?

Iñaki: «Pois si! E temos data de realización do videoclip: será para xuño! Ademais, farémolo coas megacracks de Siete Gatos Blancos, que xa fixeran un videoclip da miña anterior banda, El Grito Chino. Unha marabilla de persoas!».

 

Entre Canciones maltratadas e La noche que esperamos al sol pasaron, nada máis e nada menos, que 12 anos e, como diciamos ao principio, algún cambio na formación. Que diferenzas, ou similitudes, atopades entre ambos? Botando a vista atrás, cambiariades algo daqueldebut?

Iñaki: «Pois Canciones maltratadas, aínda que non saíu 100% como o tiñamos en mente, é un disco máis sofisticado que o anterior, máis serio por dicilo así. Pasaron 12 anos e xa non somos eses treintañeros con ganas de festa e de estar “esperando ao sol” polas “rúas de Vigo” [risos]. Aínda que algo diso hai, penso que é un disco que fala de historias algo máis profundas».

 

Diego e Raúl. Foto © David Figueroa 

 

No voso primeiro álbum de estudio escoitabamos “Las calles de Vigo”; neste, “Rodas”. Arriscariámonos a dicir que a vosa cidade xoga un papel especial na vosa música, non? Como vedes a escena local?

Diego: «Agora que se disolveu Siniestro Total cremos que Vigo necesita un grupo de referencia como nós [risos]! Agora en serio, como che dicía antes, tocamos moitas temáticas nas nosas cancións e, por suposto, a nosa cidade é moi importante para a nosa vida e para a nosa arte.

Respecto ao panorama musical de Vigo? É unha pasada. Se tivésemos o apoio institucional que a escena musical viguesa merece desde hai moitos anos, estariamos a falar dunha capital musical do estado. Coido que o xerme da movida dos 80 fixo que moitos vigueses se atrevesen a expresarse cos seus instrumentos e xurdisen grandes bandas».

 

 

A pandemia freou de súpeto as actividades culturais, entre elas a música ao vivo que tanto botabamos en falta. O público estaba desexando o regreso dos concertos e vós rematabades abril presentando, por fin, o disco en La Iguana Club. Como foi a volta aos escenarios tendo en conta, ademais, que xogabades na casa... e logo de tanto tempo!?

Iñaki: «En dúas palabras, e parafraseando a un coñecido intelectual español: “IM PRESIONANTE” [risos]. Estabamos un pouco nerviosos porque non sabiamos se despois de tanto tempo a xente seguiría estando aí, pero volver a ver todas esas caras que xa viñeran a concertos anos atrás, xunto a un montón de caras novas, foi brutal!».

Diego: «Nós deramos o noso último concerto un par de semanas antes do confinamento, na Kominsky, cando volvemos a La Iguana foi como se entrásemos nunha máquina do tempo.

Agora parece que nos temos que adaptar aos novos horarios; as salas están programando os concertos para as oito da tarde e cousas así, e o público aínda non está acostumado. Supoño que será o futuro, imitar un pouco os horarios europeos de saír, cear...».

Raúl: «Moi ben, a verdade é que volverse a encontrar coa xente no escenario foi brutal».

 

Foto © David Figueroa  

 

E, xa metidos no directo, que podemos agardar dun concerto de SNST? Algún vindeira data xa pechada que poidades adiantar?

Iñaki: «Pois moita forza, enerxía e os chistes do baixista Raúl, que xa se está a consolidar como comediante top! [Risos]. Temos datas pechadas no Deilán Praia (Vilaboa) o 20 de agosto; o 3 de setembro no Traste Bar (Vigo) en acústico... e máis datas por confirmar ao longo deste verán».

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Iñaki: «Buf! Hai unha chea deles! De aquí de Vigo os Cró!, para min banda de referencia; os Dreams of Dolly Ship, o seu último disco é brutal; os Ollo, Lóstrego!, facendo unha especie de math posrock elegantísimo; os Kalokoro Teke, que fan un ambient mojito espacial brutal... e moitos máis que farían a listaxe interminable!

De fóra de Vigo, brutais Moura, xa tendo ganas de escoitar o seu próximo disco; crnds con esa especie de muiñeira electrónica que che deixa tolo; ou Xan Campos, que me mola todo o que fai».

Diego: «Miña nai querida, centos! Só de Vigo: Eladio Santos, The Soul Jacket, Aphonnic, Phantom Club, Dakidarría, Stoned At Pompei, IGMIG, WÖYZA, The Bo Derek’s... e moitos máis!».

 

Se abrísemos as vosas contas persoais de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña.

Iñaki: «Ultimamente estou a tope co grupo andaluz Derby Motoreta’s Burrito Kachimba, paréceme flipante esa mestura entre rock e flamenco! Xa dixen antes, Ollo, Lóstrego! ou Moura. Tamén deille ultimamente aos noruegueses Jaga Jazzist, que fan unha cousa instrumental que se aproxima ao jazz, pero tamén á electrónica ou ao rock. Estiven redescubrindo a brutalidade de Opeth ou relaxándome con Boards of Canada ou Rival Consoles».

Diego: «Eu podo escoitarche desde Iron Maiden a Rosalía; do metal á cumbia segundo o momento».

Raúl: «Pois de todo: Viva Suecia, Waxahatchee, Sleater-Kinney, Holly Humberstone, Wet Leg...».