Como tantos outros, Amoebo é un proxecto que xurdiu durante o confinamento e que, durante estes case catro anos, foi non só consolidándose, senón definíndose musicalmente. Detrás del está Aaron Valle xunto a Daiv na produción, mix e master, conformando «a síntese perfecta» para reformular a verbena galega a golpe de ritmos latinos, disco dos 80, synth pop actual e letras desenfadadas e divertidas.

Publicado o pasado mes de novembro, o seu primeiro longo, Cada vez mellor (2023), recolle oito cortes de música urbana onde o pop dos oitenta e o autotunegañan terreo, onde hai festa e diversión a cachón, bailes desmedidos, moito humor... e aínda máis amor. Ademais, Amoebo é un dos 12 proxectos seleccionados na segunda edición de Sonemerxente, a aceleradora da Xunta de Galicia, que arrinca esta mesma semana.

 

 

Foto © Gloria Campelo

 

Detrás de Amoebo descubrimos a Aaron Valle. Como, e cando, comezas a dar vida a Amoebo?

Amoebo: «Amoebo nace en pleno confinamento. A distancia cos meus compañeiros de bandas anteriores (residentes en Ourense) fixo que comezase a maquinar un proxecto en solitario, cun xiro total aos estilos que viña tocando desde cativo.

Se ben é certo que o pseudónimo de Amoebo xurdiu en 2018 co tema “Estou fodido”, isto non era máis que unha proba en ton de humor de abarcar estilos como o trap e música máis urbana. Foi en 2020 cando realmente considerei reutilizar este nome para comezar a facer música en serio pola miña conta.

Pechado na casa e xa con nocións de como producir, enfrasqueime nunha aventura por deixar de lado a guitarra, o rock e o metal, e intentar facer música divertida, bailable, e que potenciase esa carisma e cara lavada que tanto destacan de min os meus achegados.

As ganas reprimidas de verbena que a todos nos entraron ao estar pechados na casa, e o sentirme lonxe da miña vila penso que, indirectamente, formaron parte da identidade do proxecto e leváronme a compoñer eses primeiros singles, como “A chave do teu corazón" e “Zapatilla”».

 

Ameba en inglés é «amoeba», así que podemos supoñer que o de «amoebo» (unha amoeba en masculino?) vén por aí... pero por que escollelo para nomear o proxecto?

Amoebo: «O termo Amoebo efectivamente vén de amoeba, en latín, ou ameba, e é tan sinxelo como que tiven unha experiencia bastante traumática cun bicho deses.

Cando tiña 18 anos, e lembro que cadrou coa selectividade, metéuseme un bicho deses nun ollo; seica igual por abrir os ollos baixo a auga do río ou sabediós. O tema é que botei máis dun ano con gafas de sol, xa que non me podía entrar a luz, e botando pus polo ollo todo o día, cunhas dores terribles, non sabía que podían doer tanto os ollos. É un fenómeno bastante estraño e medicáronme moito tempo para o que parecía unha conxuntivite ben gorda, pero era ben peor. Practicamente non abría o ollo e cheguei a perder o 80% da visión; os médicos ata contaban que non o recuperase.

Durante varios meses botei unhas gotas moi específicas cada 15 minutos, 24 horas; é dicir, espertábame cada 15 minutos todas as noites sen poder durmir. Durou máis menos un ano, despois tratábame coas gotas xa só polo día, e ía ca bolsa refrixerante todo o día ás costas para botalas. Ao final, os danos colaterais foron un 20% menos de visión no ollo dereito, polas cicatrices que me quedaron na córnea, pero en verdade vexo perfectamente e non me impide máis que se tivese un pouquiño máis de miopía.

Os meus colegas sacaron o nome... e aí quedou. Ata fixen unha canción contando toda a historia, “Adenoameba”, que é o nome concreto do bicho ese do carallo; quedou ben divertida e dá para bastantes risas».

 

 

Cal foi, e como lembras, o teu primeiro contacto coa música?

Amoebo: «Recordo tres momentos esenciais que fixeron que a música sexa un dos piares da miña vida. Miña nai sacando un álbum de Greatest Hits de Queen dicíndome: “mira, isto é o que lle gustaba moito a teu pai, seguro que che gusta” e eu con 10 aniños escoitando nun discman “Another One Bites the Dust” a puro lume.

A primeira vez que fun a un concerto. Era de Los Suaves, na explanada da universidade en Ourense, un dos tantos “último show” que deron (igual os vin como 15 veces despois desa). Con 12 anos, a miña prima maior era moi fan e eu comprometérame a ir con ela. Fun a desgusto, dicíndolle á miña nai que non me apetecía, e menos mal que fun; esa noite descubrín o rock e prendeuse algo dentro de min que non se apagaría nunca. Polo Nadal dese ano pedín unha guitarra eléctrica e non a soltei nunca máis.

A primeira vez que subín a un escenario. Iamos a unha escola para aprender a tocar en grupo, uns cantos rapaciños, uns guitarras, outros baterías, baixistas... e organizaron un bolo nunha sala moi pequeniña que se chamaba Swass, en Ourense. Esa noite, en canto subín a tocar temas de Rage Against the Machine, System of a Down, Los Suaves... descubrín que eu estaba feito para o escenario; que non era só a música, era a adrenalina, a euforia, esa forma de plantar cara ao público e de dar espectáculo. Aí, con 16 anos percateime, e percatáronse todos os que estaban nesa sala, que tiña algo como frontman que pagaba a pena e que viña innato en min. Cantaba fatal, e tocaba a guitarra regulinchi, pero había algo que facía vibrar á peña, e eu desfrutábao como un neno».

 

Foto © Gloria Campelo

 

Non podemos falar de Amoebo sen nomear a Daiv... cal é «a parte que lle toca» a Daiv no proxecto? Como é traballar man a man con el?

Amoebo: «Daiv é, sen dúbida, unha parte esencial no proxecto. Malia que eu sexa a identidade visual do proxecto, e onde normalmente caen as miradas, David non é só a figura habitual de produtor que adoita verse noutros proxectos.

David é produtor, cocompositor dos beats (algúns ata son enteiramente del), instrumentista en estudio e directo, experto no cacharreo todo que levamos, e tanto me grava as voces como fai o mix e o master de todos os nosos temas.

O que comezou sendo un proxecto en solitario, non o é. David está tan dentro de Amoebo coma min e é un dos piares base do proxecto. David leva un perfil máis baixo en redes, imaxes promocionais, vídeos, etc., porque como bo produtor que é prefire traballar na sombra, aínda que cada vez está collendo máis presencia, sobre todo nos directos.

A verdade é que a nivel persoal non teño máis que boas palabras para el. É meu amigo desde que nos coñecemos estudando Son para Audiovisuais, e cando lle presentei a maqueta para que me fixese mix e master non dubidou nin un segundo en meterse de cheo no proxecto.

David e mais eu, desde a miña visión, facemos a síntese perfecta. Déixame voar un pouquiño pero mantenme cos pés no chan todo o tempo, dáme unha visión máis obxectiva do que está ben ou mal feito, mellora as miñas composicións, e achega un grao de profesionalidade moi esencial para que eu poida seguir sendo tan paroleiro, pallaso e desvergonzado, e que o proxecto siga a ser serio e viable.

Ambos camiñamos moi en paralelo ata xuntarnos. Vimos do metal e renovamos os nosos oídos sen perder o noso pasado. Iso fainos traballar en moitísima sintonía e querer camiñar polos mesmos lados; por iso mesmo entende moi ben a miña visión do proxecto (cousa que non é doada), e a onde queremos ir con el».

 

 

O concepto actual de música urbana é bastante amplo; dentro desa amalgama de sons, onde caería o estilo de Amoebo?

Amoebo: «Pois supoño que na esquina máis afastada do que se coñece como pura música urbana. Moitas veces asociamos o urban ou trap, reguetón, rap, drill... porque son os estilos máis sobresaíntes; nós bebemos diso, pero a grolos pequenos. Levamos autotune, producimos beats e hai ritmos que encaixan, pero o que procuramos non é precisamente iso.

Amoebo fai música para bailar, desenfadada e divertida. Esa é a premisa inamovible. A etiqueta urban vén dada, e posta por nós mesmos, polo xeito de producir e xestionar as nosas cancións, pero penso que é só un matiz dentro do que estamos a facer.

Pódese bailar con merengues e cumbias, con reguetón, con disco dos 80, con synth pop de hoxe en día... Na nosa discografía si que se nota unha evolución cara a onde imos, e nós témolo claro, pero nunca poñemos límites á hora de facer que a peña menee as cachas, salte e coree retrousos».

 

Foto © Gloria Campelo

 

Pasando de xéneros a influencias, quen dirías ti que tivo particular impacto no teu xeito de tocar, e entender, a música?

Amoebo: «Pois supoño que en maior ou menor medida todas as bandas que mamei desde pequeno me influíron á hora de tocar, compoñer e entender a música, aínda que hoxe en día non se vexan tan reflectidas.

Biffy Clyro, Alice in Chains, Rage Against the Machine, Pink Floyd, APHONNIC, While She Sleeps... Son todo bandas que formaron parte imprescindible na miña vida e ás que aínda en Amoebo referenciamos de forma sutil nalgúns toques na produción, algunha liña melódica, e punteos e solos de guitarra.

Actualmente a artista que máis me influencia é sen dúbida algunha Dua Lipa. Fascíname o concepto diva pop e como mestura o pop actual co estilo dos oitenta, referencias como Rick Astley, ELO, Michael Jackson... Ese funk pop máis comercial do que eu tamén bebín moito no seu día.

Tanto David coma eu estamos sempre a escoitar música nova e a refrescar as orellas. Mólame a movida que están a facer en España o “Monsters” con Fran Laoren, El Virtual... E tamén sigo moi de cerca a Lali, con esa forma de mesturar o reguetón co concepto diva pop dos noventa como Britney Spears».

 

 

 

Primeiro Pase (2022) é, como indica o título mesmo, o teu primeiro traballo discográfico. Por que reformular a verbena galega a ritmo de cumbia, bachata ou merengue, mesturados con sons de estilos máis contemporáneos?

Amoebo: «Porque como bo galego paso o verán de aldea en aldea percorrendo verbenas. É algo que me fascina. A intensidade das orquestras é insuperable por ningún outro formato: Baile, cubata, berro, baile, cubata, berro; e así catro horas. Non hai nada mellor. A xente bebe e desfruta como nenos. É un desenfreo que deixa atónito a calquera. Nós estamos moi acostumados, pero de verdade que é un fenómeno moi complicado de replicar fóra da Galicia.

Amoebo quere reformular ese concepto, queremos que os nosos directos sexan así. Por iso en Primeiro Pase hai tanto ritmo latino, renovado con sons máis actuais, foi o xeito que atopamos de achegarnos a iso. Hoxe en día a música xa non é tan similar, pero o concepto segue aí».

 

 

 

Foto © Gloria Campelo

 

En 2022, Amoebo foi un dos catro proxectos emerxentes (das case 300 que se presentaron!) que gañou o #SonidosMans de Estudios Mans, actuando así na edición do Festival de la Luz dese mesmo verán. Que supuxo esta oportunidade para ti? Na túa opinión, que papel pensas que xogan este tipo de iniciativas á hora de dar a coñecer novos proxectos?

Amoebo: «Foi unha pasada. Tocar nun escenario como ese, cun proxecto que levaba apenas seis meses en activo estoupounos a cabeza. Foi unha experiencia única e, a maiores da enorme visibilidade que nos deu, achegou unha grande autoconfianza no proxecto.

Estar nese escenario diante de tanta xente e ver como o que viñamos preparando funcionaba e a xente desfrutaba deunos unha motivación moi grande para saber que o noso proxecto era válido como calquera outro, e que debiamos seguir currando e mellorando para acadar os nosos obxectivos. Baixou todos eses soños que tes na cabeza cando montas un proxecto á realidade. Baixamos exhaustos e entusiasmados do escenario, con ganas de seguir, e crendo por fin no que faciamos.

A nivel persoal, as primeiras fotos con fans, o feedback da xente... todo iso éncheme moitísimo. Algúns dos fans máis acérrimos de Amoebo naceron ese día.

O Festival de la Luz é un festival para nós moi especial e estaremos eternamente agradecidos, tanto a Sonidos Mans como a eles, por escollernos. Estas iniciativas son, ao meu pensar, tan necesarias como dignas de agradecemento. Nun mercado tan grande como o que hai hoxe en día é moi difícil ter mediación e chegar á xente. A odisea das bandas emerxentes é unha aventura na que moitas bandas quedan no camiño e só unhas poucas chegan a destacar (nós inda non sabemos en que lado estamos). E aínda que sen curro detrás, ganas de profesionalizar o proxecto, e horas e horas, nunca acadarás os obxectivos; toda man que se nos bote é benvida.

Para nós, tanto persoalmente como profesionalmente, Sonidos Mans foi un antes e un despois, de facer música para “ver que tal” a dicir “imos con todo!”».

 

 

 

Lanzabas o teu primeiro LP, Cada vez mellor (2023), o derradeiro día do novembro pasado. Xa escoitaramos algúns dos temas, que fuches compartindo ao longo do ano como pequenas pílulas explosivas... pero prometías que «a verdadeira bomba está agochada por aí». Cal consideras ti o pepinazo do longo?

Amoebo: «Na miña opinión, malia non ser a miña favorita (a miña favorita é “Os nosos corpos”), o hit do disco é “SQ”.

“SQ” foi un reto autoimposto. Queriamos facer algo estilo reguetón ou dembow cunha produción moi metaleira e industrial, con guitarras de metalcore de fondo, cortes abruptos e un build-up que puxese á peña a saltar como se dunha rave techno se tratase. Unha mestura de tres xéneros totalmente separados na que penso que conseguimos un bo resultado.

É un tema escuro pero que te pon a perrear, cunha letra do máis guarra e “vulgar” (bebendo das raíñas do reguetón como Bad Gyal), cómica e con ironía e atrevemento. No retrouso hai unha harmonización das voces moi dark, as guitarras (malia estar un pouco en segundo plano) levan unha cantidade de distorsión abismal, e hai un par de punteos que son practicamente referencias a bandas como Parkway Drive.

Foi un tema que, a maiores, xa estaba pensado desde un principio para facerlle coreografía en directo co noso corpo de baile; coreografía que é unha auténtica pasada. Cando a tocamos a peña flipa, supoño que porque tamén é un choque bastante abrupto dentro do propio directo.

Pode que sexa algo moi persoal, por ter conseguido resolver esta encrucillada na que nos metemos cando decidimos meter todo isto no batedor, pero para min, “SQ” é un auténtico pepino».

 

 

Neste disco escoitamos a un Amoebo moito máis popeiro que no anterior onde, en liñas xerais, o autotune gaña terreo aos ritmos latinos. Como se deu esta evolución no teu son? Veu para quedarse ou seguirás a experimentar?

Amoebo: «Cando comezamos a traballar en Cada vez mellor tiñamos claro que os ritmos latinos, o merengue, a bachata, non eran exactamente o que queriamos tomar das verbenas e as orquestras. Queriamos tomar prestado o concepto: o show, o baile, a intensidade... non exactamente a música.

Aínda que son un apaixonado do merengue, quería facer un álbum cunha sonoridade máis uniforme e, ao presentarlle as miñas ideas a David, decidimos enfocalo máis polo estilo do funk pop dos oitenta e o synth pop actual. Por suposto que hai tinguiduras de moitas cousas, pero nesta etapa queriamos facer producións máis complexas, implementar máis guitarra e baixos funky ao vivo e seguir mantendo as letras distendidas e irónicas, pero cunha temática máis enfocada ao longo do álbum.

Esta é a nosa etapa actual, e confiamos moito nela; temos ganas de seguir a producir cousas similares, aínda que xa temos algunhas ideas que sumar á ecuación. A experimentación nunca vai cesar —somos moi inquedos musicalmente— e sempre probaremos cousas novas, pero estamos moi cómodos con este álbum e este estilo. Nun futuro próximo temos moitas ganas de mellorar e indagar na miña técnica vocal para darlle un enfoque máis limpo e sen tanto procesamento.

Por outra banda, o latineo non marchou, só queda ás beiras. En outubro sacamos “Adenoameba”, unha salsa-trap, e vimos de sacar un merengazo cos nosos compis Los Jinetes del Trópico; un merengue sempre se lle bailou!».

 

 

Como foi o proceso creativo? De que xeito fuches construíndo os temas? Es máis de comezar pola letra, pola melodía ou, como bo galego, depende?

Amoebo: «Pois efectivamente, depende. O máis habitual é que comece coa música; póñome co PC, collo a guitarra, o piano, ou o drumpad, e cunha lixeira idea do que quero facer vou probando ideas.

Outros temas, como “Zapatilla”, saíron da premisa da letra; estes normalmente son os máis doados. Vas un día no coche e dis: “buah, cando me zoupaba miña nai coa zapatilla, e sobrevoaba todo o corredor, “ZAPATILLA BOOMERANG!” e ten que ser un merengazo a puro lume.

Pero no caso do álbum foi distinto; queriamos un son máis uniforme e o primeiro que fixemos foi xuntarnos para ver que queriamos facer realmente. Logo dun par de semanas de repouso, David envioume o beat de “Pa toda a vida” practicamente acabado e aí sabiamos que era onde queríamos estar.

O demais foi saíndo en base a iso, na súa casa ou na miña, sempre pasando por uns feedbacks eternos e xuntanzas para cambiar movidas, mil e unha probas ata o resultado escollido... O que tiñamos claro é que tiña que ser un álbum que cando o mirásemos con perspectiva, a un ou dous anos vista, dixeramos: “Non o puidemos facer mellor nese momento”.

Buscabamos un álbum que soase completo, con subidas e baixadas, cun son acorde pero cun par de temas que desentoasen para non facelo monótono. Decidimos meter unha balada no medio para mellorar o ritmo, aposta arriscada, pero estamos encantados co resultado».

 

 

En “Pa toda a vida” cantas á parte máis carnal do amor, mentres que en “Bicos de amorodo” á máis romántica. É o amor en todas as súas versións o tema central do disco?

Amoebo: «Sen dúbida. É un álbum dedicado ao amor moderno. Un álbum que veu dado do meu momento persoal.

A meirande parte dos temas falan sen disimulo de sexo, e din porcalladas, pero sempre dunha forma cariñosa e próxima. Tratei de expresar como é o amor hoxe en día, que igual un día é un pouco de folleteo e cando te das conta queres pasar toda a vida con esa persoa.

De principio a fin o álbum fala de amor, con excepción de “Escollín ser artista”, como unha viaxe por varias fases polas que todos pasamos. As primeiras noites de paixón (“Os nosos corpos”); os medos cando ves que se transforma en algo grande (“Megara”); o sexo desenfreado (“SQ”); cando te das de conta de que esa é a persoa coa que queres estar toda a vida (“Pa toda a vida”); o amor máis romántico e ñoño (“Bicos de amorodo”); unha epopea digna dunha comedia romántica (“Erasmus”); e mesmo os clixés que adoitamos ter respecto ao sexo ou ás relacións interpersoais (“Nintendogs”).

É un álbum que tampouco quere soar pretensioso. Todas as letras son moi irónicas, con tinturas de humor, cunha linguaxe moi coloquial e próxima; mesmo os temas máis serios presentan parágrafos enteiros moi graciosos. Gústame cantar dende a proximidade e sen reviravoltas, das realidades como son, sen tabús e sen eufemismos».

 

“Megara” é un exemplo de que, dentro da túa música festiva e letras irónicas, tamén hai espazo para cantar a sentimentos máis fondos, dúbidas internas e dores de cabeza. Tomas, pois, a música como vía de escape? Como unha especie de papel en branco sobre o que desafogarte?

Amoebo: «Diría que si, pero non exclusivamente. Hai temas que si que saen máis de dentro e soan algo máis serios, ou temas que saen de dentro pero falan de forma máis distendida sobre o que estou a vivir.

A maioría das cousas que escribo é porque as sinto ou, neste caso “Megara”, porque as senten ao meu arredor. Pero son unha persoa moi aberta no meu círculo e non é que as utilice como vía de escape, é só que me gusta cantarlle ao momento no que estou e a como o sinto.

“Escollín ser artista” si que pode ser o papel que enchín con máis porcallada de dentro, pero como sempre, desde o humor e de “hahas”».

 

 

Esta canción está inspirada na personaxe homónima da película Hércules (Walt Disney Pictures, 1997), que non en Megara, figura mitolóxica. E as demais? Que, ou quen, as inspirou?

Amoebo: «Exacto, a personaxe da película dista moito da Megara da mitoloxía. Todo este disco foi inspirado na miña etapa actual e na miña muller Cristina. Ela mesma fixo o símil de Megara consigo mesma; é unha persoa moi intensa, que saca os sentimentos a canón, e inspírame moitísimo á hora sentir e de escribir. Moitas das cousas que están escritas falan de min mesmo, non de ela, pero foi ela quen fixo que vivise todo desa forma tan intensa para que puidesen quedar reflectidas nunha canción.

Sempre lle digo que cando me din de conta xa lle tiña dedicado medio disco. Penso que lle gusta o resultado».

 

Foto © Gloria Campelo

 

O derradeiro sinxelo adianto do disco foi “Os nosos corpos” e, no seu lanzamento, líase un «enterramos esta etapa porque nacen outras». Con que te quedas desta etapa? Que pode agardar o público da que vén?

Amoebo: «Enterramos ao Amoebo de gorra de Biona e pantacas de obra. Quédome con todo, todo segue aí; o merengue segue aí, o viño, a aldea, a casa... todo segue aí, e non somos unha banda tan avanzada como para deixar todo iso morrer de súpeto.

Todo isto é unha simple metáfora de que agora imos máis en serio, de que quero ver ata onde podemos chegar con traballo duro e con estas ganas que nos inundan.

Agora Amoebo é malva e rosa, é un show cun corpo de baile, unha mellora no [corpo] técnico, unha aposta máis profesional sen perder a esencia. Eu sempre serei igual de paroleiro e de pallaso, e nótase nas letras, pero aspiro a cantar sobre cousiñas con máis xeito (sen desprezar o que fixen, que me encanta), a bailar mellor, a crear un espectáculo digno de ver e desfrutar e a que o noso equipo siga medrando e evolucionando.

Enterramos ao Amoebo da gorra de Biona porque daba a sensación de que facía todo un pouco polos memes. Xa non queremos que se nos vexa, ou se nos escoite, cutre, agora imos en serio, queremos mellorar e facer as cousas dunha forma máis profesional.

A esencia seguirá igual, pero todo o demais será moi distinto».

 

No videoclip de “Os nosos corpos” vemos a algunha que outra cara coñecida, como a de hydn; o curioso é que ti tamén fas un cameo no seu último vídeo, “Augurio”. Como vai isto, «hoxe por ti, mañá por min»?

Amoebo: «Todo isto vai de facer piña. Atopei a xente marabillosa no mundo da música, e penso que as veces nos esquecemos que isto tamén vai diso; de crear relacións interpersoais, de apoiarse uns noutros e axudarse no que se poida.

En “Os nosos corpos” queriamos referenciar todo o que abarcaba Amoebo, tanto os nosos videoclips anteriores como as compañeiras que levamos ao noso carón: Filloas, Rio, Hydn, Eris Mackenzie, Naitinain, Abril, De Ninghures...e moitos máis. Hai moitísimos artistas emerxentes cos que teño moi boa relación e encántame empaparme de todo o que rodea este mundillo.

Se algo destaca no mundo da música por riba do demais é que vas a moitos concertos e labras relación con moita xente xenial con proxectos chulísimos, e de todos se aprende».

 

 

Gran parte dos teus sinxelos veñen acompañados por vídeos moi coidados, tanto na produción como na fotografía. Que importancia lle das ao traballo audiovisual? Que pensas que achega á túa música?

Amoebo: «Penso que cada vez menos, pero o visual moitas veces é no último que pensamos á hora de facer un proxecto musical e é un pilar tan importante a día de hoxe como os demais.

Se antes dixen que Amoebo non era eu só, tampouco é un dúo de Aaron e David. Cando comezamos o proxecto tiñamos claro que necesitabamos a alguén que controlase de vídeo, foto, etc., e aí apareceu Gloria Campello. Gloria ten ese rol tan esquecido de que intentemos levar unha imaxe en sintonía co noso proxecto, tanto en foto como en vídeo. É unha apaixonada do seu traballo e sempre ten ideas para vídeos, fotos...

Para nós, a maiores de divertido, é fundamental seguir facendo videoclips, e fotografías, para que todos nos sintamos parte do proxecto e sigamos a achegar para seguir mellorando. É algo que non poderiamos facer David e mais eu sós e Gloria sempre está aí ao pé do canón para que fagamos contido en redes, para sacar un novo vídeo cunha idea tan chula como impoñente, e intentar chegar a máis xente que lle poida gustar o que facemos».

 

Foto © Gloria Campelo 

 

Pecha o longo “Nintendogs”, o único corte no que escoitamos colaboracións: Filloas e Paula Ferraz. Foi esta canción composta coas colabos en mente ou foi algo que xurdiu espontaneamente? E por que eles? Que buscabas que achegaran á pista?

Amoebo: «Era unha colaboración necesaria. Filloas e Paula son como os nosos irmáns na música, son dúas persoas marabillosas coas que nos encanta facer música ou atoparnos por aí para desvariar sobre a escena galega.

“Nintendogs” é a contestación ao tema que sacamos no seu álbum “O mobil está a soar”; tiñamos claro que queríamos que Filloas aparecera no noso álbum.

É un tema no que non só queriamos que participasen, senón que tratamos (e penso que o conseguimos) que todos puxésemos a nosa esencia propia de artistas no tema. O tema é un zaragallada de ideas, os típicos parrafeos con letras exquisitas de Filloas, mesturadas coa musicalidade do meu autotune e as miñas porcalladas e, como guinda, o vozarrón de Paula no retrouso.

É un tema no que el se aproxima ás miñas letras e eu ás súas. Frescura. O tema é unha loucura, pero unha loucura moi divertida».

 

 

Cada vez mellor vén envolto nunha portada en 3D obra de suo.rec, décheslle algunhas pautas ou tivo total liberdade creativa?

Amoebo: «Descubrín o traballo de suo.rec por un cartel que lle fixo a Cés para un DJ set e encantoume como traballaba os fluídos en 3D.

Eu xa cavilara en que quería unha revisión do logo que xa tiñamos pero en 3D, esa foi toda a indicación que lle din. Mandounos un par de bosquexos e xa tiña pillado xusto o que queriamos e ata lle engadiu o patiño sen que nós lle dixésemos nada.

Leu moi ben o que queriamos e fixo un traballo chulísimo, estamos encantados!».

 

 

Foto © Gloria Campelo

 

Ademais do contraste de cores, chama a atención o patiño de goma con gafas de sol co que moitos de nós asociamos a Amoebo. Por que tanto aprecio ao parruliño? Cal é a súa historia?

Amoebo: «Pois como moitas historias, todo vén dunha noite na terraza dun bar.

Andabamos a voltas a ver como lle chamabamos ao primeiro single do disco (“Pa toda a vida”) e cando saíu o nome, Gloria, corrixíndome, dixo que tiña que ser “Pra toda a vida”. Pero eu, que nin falo nin canto en normativo, fíxenlle a coña de “No, no, ‘Pato dá a vida’, e a portada que sexa un pato”... Pois aí comezou a movida do pato.

A partir de aí sacamos o patiño de goma, fixemos as fotos co pato xigante na piscina, compramos a careta do pato, 300 patiños diminutos para lanzar nos concertos, calcetíns de patos, todo patos, patos, patos...  Ata a portada e as cores identificativas agora son as do pato.

Sen darnos conta, coa coña dunha noite, fixemos toda a identidade do que aínda non era nin un álbum. Ao final a xente xa asocia o pato de ducha con gafas de sol con Amoebo, e a verdade é que nos representa moito!».

 

Dis que sempre viches os directos de Amoebo como un espectáculo, como os describirías se tiveses que convencer a alguén para ir a un concerto teu?

Amoebo: «Hai un tío semiespido que non para de saltar e bailar nin un segundo; canta e levanta á peña, reparte viño da casa e baixa ao público 500 veces por bolo. Atrás outro tocando a guitarra, o baixo, o piano... o que cadre. E catro bailarinas que fan unhas coreografías espectaculares.

Agora en serio, Amoebo é feito por e para o directo. Os nosos concertos son pura adrenalina, son moi intensos e deixan pouco espazo para as vergoñas. Os máis tímidos acaban bailando e desfruta o concerto público de todas as idades. As risas están aseguradas. Se vos gusta bailar, cun cubalibre ou unha birra na man, e ver música ben feita, cunha posta en escena coidada e divertida, ídelo pasar moi ben. A peña sempre repite».

 

Foto © Gloria Campelo

 

Xa metidos no directo, e logo de estrear o álbum ao vivo, cando poderemos verte de novo enriba dos escenarios? Algunha data máis que podas compartir?

Amoebo: «Agora mesmo estamos a xirar por salas presentando o disco por Galiza. Anímovos a que vos acheguedes xa que é un ambiente máis próximo do que desfrutamos moitísimo.

Respecto ao formato grande, parece que pinta moi guay o verán e seguramente nos deixemos caer por algúns concellos ou festivais, pero aínda non podemos desvelar nada. Estamos a preparar o show por todo o alto, así que coido que podemos aproveitalo ben xa que é unha auténtica bomba».

 

Amoebo é un proxecto que está a despegar; sendo o primeiro Artista da Semana do ano, cáeche topicazo de pregunta: que agardas de Amoebo neste 2024?

Amoebo: «Queremos seguir mellorando e medrando. Queremos chegar a máis xente para poder seguir desfrutando e facendo desfrutar. Parece que todo vai para arriba, así que temos grandes esperanzas neste ano.

Pero o máis importante é seguir pasándoo ben en cada concerto, en cada tema que saquemos, cada vídeo... aproveitar o momento no que estamos o mellor posible».

 

Foto © Gloria Campelo

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Amoebo: «Son tópicos pero os meus favoritos son C Mirazo, The Rapants e Mondra. E as miñas recomendacións: o álbum de Capital Voskov é unha pasada, ten moitísimo potencial.

Filloas, fai algo que non vas atopar a non ser que mires moi lonxe. Naitinain, son unha banda chulísima e moi fresca. APHONNIC, sempre será para min a mellor banda galega; teño moitas ganas de escoitar o novo que van sacar».

 

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Amoebo: «Un caos, unha zaragallada de xéneros. Agora mesmo na páxina principal teño: Gojira, Capital Voskov, Fran Laoren, While She Sleeps, Mondra, Bad Gyal, Ben Yart e C Mirazo».

 

Además, Amoebo es uno de los 12 proyectos seleccionados en la segunda edición de Sonemerxente, la aceleradora de la Xunta de Galicia, que arranca esta misma semana.