Too Many Villains son Juan ‘Solo’ Mosquera (voz, guitarra), Gonzalo Ramos (voz, guitarra), Luis Cendón (batería) e Pablo Martínez-Sayanes (baixo, coros); catro músicos vigueses que se xuntan en 2020 coa intención de compoñer temas que abranguesen as súas principais influencias. Como cuarteto publican un EP e tres sinxelos que bailaban entre o pop dos sesenta e o rock dos setenta, entre o soul e o country pasando polo indie e o funk. 

Agora, e coa incorporación de Verónica Godoy (voz, coros), a banda de Vigo explora diferentes bases rítmicas, novos riffs e solos de guitarra nas tres cancións que recolle Pieza Rara (2024), o seu novo EP.

 

 

Foto © Isaac Fuentes (Tafuca Producciones)

 

En 2020, catro «viláns» unidos pola súa paixón pola boa música xúntanse en Vigo... e o resto é historia. Cal é o xermolo, e desenvolvemento, de Too Many Villains?

Juan ‘Solo’ Mosquera: «Gonzalo e máis eu coñecémonos hai uns anos cando coincidimos tocando versións; pouco despois comezamos a traballar en varias cancións miñas, que tocamos varias veces ao vivo en formato acústico.

A finais de 2019 coñecemos a Luis (batería); presentámoslle as composicións, que lle gustaron e decidimos entón buscar un baixista para montar unha banda con Gonzalo como guitarra solista e coros e eu como rítmica e voz. Poucas semanas despois uniuse Pablo, a quen eu coñecía dunha etapa anterior, e comezamos a traballar en novas ideas para preparar un repertorio de cancións propias, practicamente todas en inglés.

Cando estamos listos para presentalas ao vivo, a COVID obríganos a parar os ensaios e retarda a nosa saída a escena practicamente ata o 2021. Coa normalización da situación sanitaria a finais de 2022, collemos impulso na composición de cancións, que pasan a ser case todas en español, incluíndo tamén algúns temas de Gonzalo en inglés.

En abril de 2023 o cuarteto pasa a ser quinteto coa incorporación de Verónica, inicialmente nos coros, pero que ao pouco tempo pasa a ser segunda voz e mesmo voz principal nalgunhas cancións. Neste tempo xa tocamos nalgunhas das principais salas de Vigo e comarca, participamos en varios concursos de bandas e debutamos no noso primeiro festival o pasado verán, o Solpor Monteferro (Nigrán). O noso repertorio alcanza xa os 40 temas».

 

O de «demasiados viláns» como nome vai por vós (ou por nós)... ou agocha outro significado? Por que presentarse como un personaxe que, tradicionalmente, ten unha connotación negativa?

Too Many Villains: «“Demasiados viláns” é unha expresión que utilizamos na nosa canción “Wasted Time” de denuncia da pasividade da xente ante as inxustizas no mundo. Pensamos que “hai demasiados viláns” e por iso pediamos aos superheroes que salvasen o mundo: “too many villains, super heroes please save the world”.

Pero, ademais de gustarnos o nome, adoptamos o de viláns por unha certa connotación romántica do termo que vén dos ladróns de luva branca e a evocación aos viláns míticos das películas de James Bond (que son seguramente os mellores personaxes da saga). Partindo destas últimas referencias, os nosos amigos de ERA Comunicación, deseñaron o fantástico logo que nos acompaña e define».

 

 

Pensades que hai demasiados «viláns» no mundo da música?

Too Many Villains: «Cremos que si; non hai máis que ler calquera biografía de músico ou banda para saber dos problemas que tiveron con produtores, managers, discográficas, etc., polo que hai que ir con coidado. Pero non podemos deixar de apuntar que tamén hai “superheroes”, xente que achega cousas marabillosas coa súa creatividade, sensibilidade ou poderío musical».

 

A banda conta cunha curta traxectoria pero, individualmente, cal é a vosa bagaxe musical? E como inflúe ao conformar este proxecto conxunto?

Juan: «Gonzalo, Luis e eu tocamos nalgunhas bandas locais con repertorio propio e noutras de versións, e coincidiramos con Pablo e Verónica nalgúns dos concertos de versións. Os grupos nos que estivemos facían música moi diferente entre si: uns máis funk e soul, outros máis hard rock, e outros máis pop e rock clásico.

Á hora de montar unha canción, cada un achega a bagaxe que trae dando ideas para os arranxos rítmicos, ou de guitarras e voces; e iso é o que fai que as nosas cancións sexan tan diversas».

 

Foto © Isaac Fuentes (Tafuca Producciones)

 

Aínda que Too Many Villains vén etiquetado como grupo de pop-rock e indie, deixando esas etiquetas de lado, como definiriades a vosa música?

Too Many Villains: «Aínda que encaixamos dentro da categoría xenérica de pop-rock indie, non nos gusta demasiado etiquetarnos para non cinguirnos a un só estilo.

Moitas bandas teñen un son fantástico e algunhas cancións moi boas, pero ás veces decatámonos de que o seu repertorio se axusta só a un tipo de estilo e non saen de aí (quizais por influencia dos seus produtores ou managers). Se vas a un dos seus concertos, a pesar da súa calidade, acábaste aburrindo.

Non queremos que iso suceda a Too Many Villains; tentamos que cada canción sexa capaz de levarche a un lugar ou momento diferente, que cada canción sexa capaz de sorprender pola nosa creatividade e polas referencias que nela podes atopar a outros estilos. Ademais da base de pop-rock sobre a que construímos, pode haber chiscadelas sutís de funk, punk, grunge, country ou new wave, por exemplo».

 

Musicalmente falando, a quen sinalariades como as vosas principais influencias?

Too Many Villains: «Os cinco membros da banda temos gustos musicais moi dispares, desde pop e rock, pasando polo grunge, o funk e o soul, ata a bossa nova, por exemplo.

Todo inflúe dalgún xeito no son e nos arranxos das cancións. Na parte vocal inspirámonos en parte en moitas das bandas californianas dos sesenta, pero tamén en grupos onde unha voz masculina se combina á vez cunha feminina, como en The Go-Betweens. Nos sons e arranxos de guitarra e baixo pode caber case calquera grupo ou músico que nos guste; bandas como R.E.M., The Byrds ou The Smithereens e Wilco, Oasis ou Pearl Jam, pero tamén Santana, Red Hot Chili Pepers, Lou Reed, Bowie, os Stones... Ou grupos españois como Lori Meyers, Os Planetas, Nenos Mutantes, ou os arxentinos Soda Estéreo.

A lista podería ser interminable, pero sempre que desenvolvemos no local de ensaio unha idea base que traio, todos achegamos cousas tendentes a que a canción soe finalmente como unha canción de Too Many Villains».

 

 

 

Debutades discograficamente con Songs After Darkness (2022), un EP de catro cancións de aires nostálxicos publicado un par de anos despois da vosa creación. O título e a temática dalgúns temas evocan a tempos pandémicos... é así?

Juan: «Sen dúbida, “cancións para despois da escuridade” fai referencia á etapa máis dura da pandemia que nos illou de familiares e amigos. Este EP recolle efectivamente as sensacións daquela época, a nostalxia dos veráns vividos en “Love in Summer”, a denuncia das inxustizas en “Wasted Time” e a reivindicación do amor desinteresado en “Forever I’ll Be There”: sempre estarei aí».

 

 

De que xeito afectou a COVID-19 ao desenvolvemento deste traballo, por unha banda, e ao crecemento do grupo pola outra?

Juan: «Atrasou o noso debut en directo e retardou o noso desenvolvemento como grupo, pois mesmo os ensaios volvéronse moi complicados. Nos nosos primeiros concertos, o límite de público que podía acudir por motivos de seguridade sanitaria, facíao levando máscaras e sentados. Como é obvio, esta situación non permitía a fluidez que ten que haber entre un grupo e o seu público nun directo.

Pero como sempre trato de ver a parte positiva de calquera suceso, o confinamento permitiume traballar en casa durante máis tempo e desenvolver e gravar ideas que, á volta dese confinamento, convertéronse en moitas cancións do noso repertorio».

 

Ao fío, como banda, como afrontastes o reto de, por exemplo, non poder tocar ao vivo? Como o xestionastes?

Too Many Villains: «Foi duro para nós non saber cando poderiamos presentar as cancións e, cando ao fin puidemos, foi un pouco decepcionante ver as caras semiocultas polas máscaras e a xente amarrada á súa cadeira cando deberían estar de pé aplaudindo —ou apupando— as nosas cancións; ben, o normal nun concerto de pop-rock. E, sobre todo, pesábanos a incerteza de se o estado de alerta sanitaria se ía converter en parte da nosa forma de vida durante varios anos.

Pero aínda así non nos deixamos desanimar e continuamos a traballar en moitas cancións, cousa que, se estivésemos nunha roda de concertos permanente, posiblemente non fósemos capaces de sacar adiante».

 

Foto © Isaac Fuentes (Tafuca Producciones)

 

Desde aquela publicastes varios sinxelos soltos, como “La noche del dragón” ou “18 años en prisión”, que non atopamos no voso traballo máis recente, do que falaremos máis adiante. O de ir soltándoos así no Spotify foi para crear expectativa, márketing...?

Juan: «Cando terminabamos de montar unha canción e pensabamos que podía funcionar de modo independente, iamos ao estudio para deixala gravada e publicala como single; a fin de que a xente puidese ir escoitando a nosa evolución como banda sen ter que esperar a configurar un repertorio para un disco... e creo que o estamos a conseguir. A era dixital permíteche ademais poñer nas plataformas as túas cancións de modo individual dun xeito rápido e sinxelo, cousa que antes coa edición en vinilo ou cedé non sucedía.

Por contra, penso que se perdeu en boa maneira a importancia conceptual do “disco”; agora unha parte dos lanzamentos como “disco” son en realidade unha lista de cancións sen apenas conexión entre si».

 

“Sanjurjo”, “Lloviendo en la Puerta del Sol” (cunha portada co Sireno de fondo)... seica tamén levades a vosa cidade natal alén do DNI, non?

Juan: «Os músicos cantaron ás súas cidades ou incorporaron lugares icónicos ou importantes para eles como parte das súas letras: Londres, Madrid, Barcelona, Nova York, Bos Aires ou Roma... e por que non Vigo. A cidade na que vives forma parte de ti e das túas vivencias, por tanto, ao escribir as letras desas cancións eses lugares chegan naturalmente.

“Sanjurjo” é unha evocación da historia de amor entre Romeo e Julieta, pero ambientada no barrio de Teis en Vigo, cuxa arteria principal é a rúa Sanjurjo Badía. O Sireno da Porta do Sol converteuse nun referente máis da cidade, suxeito á inclemencia do vento e a choiva que o azoutan varios meses ao ano. Alí, a súa soidade no alto da columna que o sustenta mentres centos de persoas cruzan a praza apenas sen fixarse nel era para min a metáfora perfecta da soidade do desamor».

 

 

A diferencia do voso primeiro disco, integramente en inglés, todas estas cancións están compostas e interpretadas en castelán. Por que o cambio de idioma?

Juan: «É un proceso polo que pasaron moitos músicos españois de pop-rock. As influencias musicais e a fluidez idiomática do inglés facilítanche escribir unha letra nese idioma. É verdade que me custaba atopar en castelán unha forma de expresarme que se adaptase ás melodías que compoñía, ata que chegou a canción “18 anos en prisión”, que foi quizais a primeira que saíu de modo case natural para un tema de rock.

Seguiron “Sanjurjo” e “La noche del dragón” e convencinme de que atopara o meu camiño en castelán. Obviamente, os temas en castelán aproximáronnos máis ao público e permítennos interactuar mellor ao vivo. Gústame que as letras conten unha historia, pero non dun modo moi explícito, senón máis metaforicamente —mesmo cando as facía en inglés— para deixar que o oínte desenvolva a súa propia versión desa historia».

 

 

 

 

Vides de publicar o voso novo traballo, Pieza Rara (2024), que xorde, segundo dicides, «como resultado dunha evolución natural cara á temas máis redondos». Como describiriades esta evolución?

Too Many Villains: «A medida que fomos tocando en directo e tiñamos unha resposta tan satisfactoria do público, impulsámonos para mellorar, tanto na parte de composición como nos arranxos e sons.

Axudounos dispoñer, a partir de 2023, dun local de ensaio propio onde puidemos traballar co noso equipo durante máis horas á semana. Juan trouxo unha serie de composicións novas ao local ás que Pablo e Luis, nun cortísimo lapso de tempo, adaptan unha parte rítmica distinta ao que fixeramos ata entón; á vez que Gonzalo explora novos riffs e solos de guitarra que complementan á perfección a rítmica de Juan. A este proceso de mellora axudounos a incorporación de Verónica na voz, pois nos permitiu abordar texturas diferentes ao unir a súa voz ás de Juan, Gonzalo e Pablo. Esa sonoridade e variedade vocal sería a partir de entón un aceno de identidade de Too Many Villains.

É importante destacar na evolución deste EP o traballo de Suso V. de Dream and Drum Home, onde gravamos as baterías; e de Martín Rigz de MW Estudos de Vigo, onde gravamos o resto de instrumentos e voces, así como das mesturas e masterización. O bo gusto, a profesionalidade e experiencia que mostra Martín no estudo a pesar da súa mocidade, e o seu trato próximo, fixéronnos sentir moi cómodos á hora de gravar e todo isto reflíctese no resultado de Pieza Rara.

Queremos mencionar aquí como parte do noso desenvolvemento como banda a Isaac de Tafuca Producciones, o noso community manager, fotógrafo e realizador de vídeo, cun gran pasado musical; e a Luis Cortegoso, o noso web e prensa manager. Ambos axudáronnos tamén a construír o concepto final de Pieza Rara como EP para que se converta nun punto de ascenso da nosa carreira».

 

 

O ano pasado chegaba «a vosa vilá favorita», Verónica, á voz e os coros. Ademais da súa voz, que diriades que achega ao grupo?

Juan: «Verónica achega tamén moito criterio musical e un punto de vista feminino a calquera cuestión que xorde, o que é moi enriquecedor sen dúbida, pero destacaría o seu bo carácter e positividade en todo momento».

 

Verónica, sendo a última incorporación da banda, como foi adaptarse á dinámica do grupo?

Verónica Godoy: «Adaptarme foi sinxelo, os meus compañeiros puxéronme as cousas moi fáciles. Acolléronme desde o primeiro día, apoiáronme e deron cabida ás miñas achegas, fixeron que me sentise cómoda desde o principio».

 

Foto © Isaac Fuentes (Tafuca Producciones)

 

Como foi o proceso creativo de Pieza Rara? Sendo cinco, hai reparto de tarefas?

Juan: «A composición e a letra das cancións son miñas pero o resultado do que se escoita no disco é un traballo colectivo. A idea base dos temas parte dunha composición que fago con guitarra acústica e que levo ao ensaio para que Gonzalo, Luis e Pablo expoñan as propostas de base rítmica, tempo, estrutura e arranxos; unha vez damos coa textura para cada unha das cancións, con Verónica e Gonzalo axustamos a parte vocal buscando combinacións de voces en estrofas e retrousos».

 

Pieza Rara recolle «tres temas diferentes entre si, pero complementarios ao mesmo tempo». De que xeito diriades que encaixan estas tres pezas, nunca mellor dito, para conformar o quebracabezas final?

Juan: «A idea era que “Pieza Rara” fose unha mostra; unha “peza” do que somos Too Many Villains, condensada en tres cancións: “Crueldad sin ofender”, “Pieza rara de mi colección” e “El último romántico”. Tres temas moi distintos, pero moi representativos do que podemos facer como banda de pop-rock e do que se pode atopar nun concerto de Too Many Villains. Eu penso que cumprimos ese obxectivo».

 

 

Nas tres cancións que recolle o disco o oínte notará unha maior profundidade nas letras; en que, ou quen, están inspiradas? Canto teñen de ficción e canto de realidade?

Juan: «Como dicía anteriormente, intento que as letras expoñan unha historia pero dun xeito metafórico.

“Crueldad sin ofender” fala do que sucede nunha parella tras unha ruptura; todos podemos contar algunha experiencia e seguro que nos gustaría que a relación coas nosas ou cos nosos ex fose mellor do que adoita ser habitualmente. “El último romántico” si ten algo persoal; intento non perder nunca a visión romántica da vida, o espírito de aventurarse alén do cotián e en certa medida ir contra corrente. Non cabe dúbida que montar unha banda de pop-rock nestes tempos e tocar as túas propias cancións ten bastante de romántico (como ser do Celta). A letra de “Pieza Rara” si é unha ficción e partiu dunha frase que escoitei nunha ocasión, que era “esta vez hai que pensalo mellor”, e de aí comecei a tirar e saíu o resto».

 

O EP vén envolto nunha ilustración exclusiva asinada por Julian Newme que semella... un «rasca»? Traballastes conxuntamente o deseño ou tivo total liberdade creativa?

Juan: «Quería que este EP fose realmente unha “peza rara”, entendo por tal unha obra singular, única, e por iso pensei que debería ter unha portada especialmente deseñada.

Falei con Julian Newme, artista gráfico cunha gran paixón e coñecemento da música, e encargueille que traballase na portada con total liberdade creativa; unicamente faciliteille o título do EP e dos tres temas que o compoñerían. O resultado foi este marabilloso deseño que resultou moi ben acollido e que nos está a axudar á promoción do disco».

 

Foto © Isaac Fuentes (Tafuca Producciones)

 

Comentades que a vosa creatividade non ten límites; canto a estes límites, hai algún que teñades especial curiosidade por cruzar ou explorar?

Too Many Villains: «Queremos seguir a experimentar con novos sons e ritmos e mesmo instrumentos —seguramente os teclados xogarán no futuro un papel notable— en composicións que se distancien do anteriormente publicado, pero sen que por iso perdan o toque “vilán”.

Hai uns días, no último concerto presentamos tres cancións novas (aínda non gravadas), pero xa estamos a traballar en dous novos temas, ningún dos cales se parece a nada do anterior. Juan segue a achegar case cada mes propostas de novos temas e o resto da banda respondemos a estas propostas, ofrecendo arranxos cada vez máis imaxinativos para que estas cancións se convertan en chanzos cada vez máis elevados do noso nivel como grupo».

 

Aínda que só pasasen dous anos, que diferencias, ou similitudes, atopades entre o voso primeiro disco e este último?

Juan: «Eu penso que se nota unha evolución importante entre Songs After Darkness e Pieza Rara. Desde a forma en que gravamos (o primeiro EP foi tocando todos xuntos e o segundo gravado por pistas, o que me permitiu incorporar algúns teclados en dous das cancións), a mellora en calidade da gravación e mestura, o noso claro progreso como instrumentistas e cantantes, ata o idioma (no primeiro todos os temas eran en inglés)...

Con todo, subxace nos temas de ambos EP unha raíz común: cancións cunha potente base de guitarras, apoiada por unha sección rítmica que nos gusta que tamén sexa contundente e, sobre todo iso, unha melodía recoñecible e arranxos de voces».

 

Estreastes marzo coa presentación do disco en La Pecera (Vigo), como foi a súa acollida ao vivo? Que pode agardar o público dun concerto dos Villanos? Cando, e onde, teremos a oportunidade de volver a desfrutar dun concerto voso?

Too Many Villains: «La Pecera é unha sala pequena e tes ao público moi encima e iso gustounos porque nos fixo estar moi enchufados durante todo o concerto. Conseguimos que a xente, tanto os que xa nos coñecían como os que viñan por primeira vez a vernos, conectase coas cancións desde o minuto uno e terminamos a última canción, “Viajeros del tiempo”, co público coreando o retrouso final. Notamos que as tres cancións do EP xa se fixeron un pequeno oco entre o auditorio. Ademais, no concerto presentamos tres cancións novas que tamén teñen pinta de converterse en próximas gravacións á vista do resultado que tiveron en directo.

Os que veñen vernos van atopar cun repertorio duns 14-15 temas, moi ben organizados para enganchar ao público desde a primeira canción e seguir levándolles por unha viaxe de melodías diversas cun son que nos gusta sexa impecable para que se perciban os xogos de voces e os arranxos de guitarra e baixo. Non hai lugar por tanto para a monotonía nun concerto de Too Many Villains!

Temos axendado concerto na Fábrica de Chocolate (Vigo) o día 29 de xuño e a última fin de semana de agosto en sesión vermú na terraza do Naútico de Panxón, pero estamos a pechar varios concertos máis fóra da cidade, en Tui ou A Garda antes desas datas. Confirmaremos en breve!».

 

 

Ao fío, se tiverades que escoller unha sala, ou outro espazo, da cidade olívica para actuar, cal sería e por que?

Too Many Villains: «Calquera sala da cidade gústanos, adaptámonos ben a calquera espazo aínda que, quizais, preferimos locais nos que podamos ter á xente preto e o son sexa bo, o resto poñémolo nós. E por gustar, gustar... gustaríanos tocar algún día no auditorio de Castrelos».

 

Sendo de Vigo, cidade que leva anos destacando polo seu prolífero panorama musical –do que vós mesmos formades parte da tirada de bandas emerxentes– como vedes vós a escena local?

Too Many Villains: «Hai moi boas bandas e cantantes facendo música en Vigo. A facilidade que hai hoxe en día de acceso a locais de ensaio e a gravar permite que cada vez máis xente considere desenvolver a súa propia música.

Cremos que estamos a vivir unha etapa moi interesante, con xente nova que vén empuxando forte con novos estilos urbanos e música principalmente electrónica; e, ao mesmo tempo, está a revitalizarse a música tradicional que nalgúns casos se mestura coa electrónica para crear novas tendencias. Nesta escena local tamén as bandas de metal ou hard rock teñen o seu oco e hai moi bos exemplos.

Botamos de menos un maior interese por parte dalgúns locais e algúns festivais por fomentar a música propia, e tamén notamos un certo desapego dunha parte do público por achegarse ás propostas de novos grupos fronte ás numerosas bandas de versións que circulan hoxe en día. Hai grupos fantásticos que destacan por facer tributos a unha banda lendaria ou se especializan nun tipo de xénero e que tamén nos gustan, pero pensamos que un pouco máis de promoción e apoio, mesmo pola parte das distintas administracións, non estaría de máis».

 

Foto © Isaac Fuentes (Tafuca Producciones)

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Verónica: «Novedades Carminha».

Pablo Martínez-Sayanes: «Xoel López».

Luis Cendón: «Ben, creo que quizais os máis destacados agora mesmo están a lle dar unha volta importante ao folk galego e presentes en multitude de festivais como Tanxugueiras, Fillas de Cassandra, pero hai outros grupos dentro doutros estilos que seguen pelexando por reivindicarse, como The Rapants, Visions of Johanna, Moon Cresta, o incombustible Javi Maneiro e un larguísimo etcétera que esperamos que gocen dun oco no panorama».

Juan: «Coincido bastante co dito por Luis, aínda que tamén me gustan Novidades Carminha e Xoel. Engadiría á lista a The Soul Jacket, Isius ou Antifrágil, por exemplo».

 

Se abrísemos as vosas contas persoais de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Verónica: «Moi random o meu... Kings of Leon, Funambulista, Alanis Morissette, Luz Casal, Miley Cyrus, Solomon Burke, Ottis Redding, Mónica Naranjo, The Supremes, C. Tangana, Rosalía, Nina Simone, Rocío Jurado... e máis loucuras».

Pablo: «Son fan de Lori Meyers, pero sen vergoña confeso que tamén me gusta Hilario Camacho, por exemplo».

Luis: «En spoty teño unha variedade enorme de listas segundo o momento, variando desde o pop rock español, grupos de indie, progresivo, reggae e mesmo Too Many Villains».

Juan: «A variedade miña aínda pode ser máis ampla, desde Nada Surf, Del Amitri, Snow Patrol, Cala Vento, a Marvin Gaye, Smokey Robinson, Bill Withers, pasando por Luis Alberto Spinetta, Tom Jobim, Natalia Lafourcade, Etta James, Frank Sinatra, Sammy Davies Jr... As sinfonías de Haydn e os cuartetos de Beethoven, e terminando, por exemplo, con Los Brincos ou Los Iberos».