Liderado por Gabrulo García, un montevideano adoptado por terras galegas, El Último Ciclista é un proxecto que naceu para «abordar esta necesidade de exercer a creación de cancións». Foi esa necesidade, quizais, a que o impulsou a refuxiarse na composición durante as noites do ano pasado; un traballo tan longo como satisfactorio que recolle en Tomando este camino (2024), o seu primeiro longo.

Ao vivo, o indie pop iberoamericano de El Último Ciclista conta con Julián Seijas (baixo), Pablo Leira (guitarra), Sergio M. Puga (batería) e Ale González (teclados), unha banda de «enormes músicos e mellores persoas».

Montevideano de orixe, galego de adopción, como chega Gabrulo García a liderar El Último Ciclista?

Gabrulo García: «Como ninguén me aceptaba nos seus proxectos, tiven que inventarme o meu propio. Tamén é o resultado de abordar esta necesidade de exercer a creación de cancións. Mesmo para aqueles que imos por detrás neste circuíto, a sede é a mesma».

Aínda que de recente creación —a ollo, o proxecto ten escasos cinco anos— este non é o teu primeiro rodeo, xa que hai anos formaches parte doutras bandas, como DEJAVU. Que dirías que achega a túa experiencia previa noutras formacións á hora de conformar este novo proxecto?

Gabrulo: «A experiencia sempre che dá recursos; para traducir de xeito máis acertado os sons da mente cando se compón, confianza para acougar a ansiedade cando non pasa nada despois... e licenza para desfrutar o camiño».

Tirando aínda máis do fío, cal foi, e como lembras, o teu primeiro contacto coa música? Foi sempre unha disciplina que espertou o seu interese?

Gabrulo: «Si, sempre. Picoume o bicho aos 7 anos. Comecei a tocar o piano, a escoitar aos Beatles na ducha e a ler as letras dos discos que ía conseguindo tirado na cama».

Por que escoller «El Último Ciclista» para designar o proxecto? Porque descubrimos que hai unha obra teatral titulada The Last Cyclist (Naomi Patz, 2020), baseada no guión que o artista de cabaré e compositor Karel Švenk (1917-1945) escribiu durante a súa estancia no gueto de Terezín en 1944... Ten algo que ver?

Gabrulo: «Non, descoñezo a obra. Os nomes responden xeralmente a un impulso, a unha sonoridade que fai eco nun. Gustábame a idea de estar en carreira sen a presión que teñen os primeiros, pero podendo percorrer o mesmo traxecto».

Como describirías a música do Último Ciclista? Canto de música de autor e canto de indie pop hai nas túas composicións?

Gabrulo: «Se existe a música urbana, esta soa máis a música costeira. Penso que ten impregnada o ritmo dos meus días. Eu buscaríaa na góndola de pop independente primeiro».

Deixando a un lado os xéneros e pasando ás influencias, a quen sinalarías como os teus principais referentes musicais? Quen deixa, ou deixou, unha particular pegada en Gabrulo?

Gabrulo: «Como melómano que son, os meus referentes só aumentan. Gústame moito Wilco, Mac deMarco, Cut Worms, Weyes Blood, John Andrews, The Lemon Twigs, Sonny & The Sunsets, Silver Jews, Juan Wauters, Eduardo Mateo, Gustavo Pena, Charly García e un infinito etc.

Deixo aquí unha playlist que teño de música en castelán que pode axudar a responder a pregunta».

O primeiro que escoitamos de vós foi El Último Ciclista (2019), un EP de media ducia de cortes para os que contaches cos irmáns Piedra Cueva cun son máis cru e acústico do que, digamos, escoitamos na actualidade. Como foi esa evolución do son nestes últimos anos?

Gabrulo: «Si, encántame ese EP. Ese disco ten composicións en conxunto con dous irmáns da vida, e é totalmente diferente a experiencia de crear en conxunto que de facelo só. Para este novo disco concentreime en definir unha instrumentación específica e en buscar unha linguaxe con maior sentido do humor; explorar desde distintas premisas».

Estades a presentar Tomando este camino (2024),o teu novo —e esperado— longo, publicado a mediados de outubro. Como nace, e se desenvolve, a idea deste disco?

Gabrulo: «É un disco que foi creado durante as noites de 2023; no soto de casa teño montado un espazo onde fun traballando da pouco, noite a noite, nos meus monstros ata convertelos en amigos.

É glorioso o proceso de composición cando nace algo auténtico e igual de duro cando non, pero nese pulso, cando foron aparecendo unha presa delas, o seguinte paso naturalmente foi gravalas con Sergio M. Puga, en quen atopei un aliado para darlle o carácter que buscaba».

Adiantastes o longo durante meses, lanzando, sen présa e sen pausa, unha presa de sinxelos cos seus correspondentes videoclips. Foron publicados nunha orde en particular, para xerar expectación...?

Gabrulo: «A idea era adiantar a cara A, a primeira metade. Como ben dis, El Último Ciclista tenta ir sen présa e sen pausas. Velocidade cruceiro. Sometinme a xogar o xogo que expoñen os algoritmos para ver aos poucos que pasaba cos lanzamentos e, ao ser un proxecto novo, tamén darlles tempo ás cancións para que cheguen onde teñan que chegar».

A ducia de cancións que recolle o álbum destacan polas súas letras sinxelas, que describen situacións cotiás coas que o oínte pode sentirse facilmente identificado. En que, ou quen, están inspiradas?

Gabrulo: «A linguaxe das cancións gústame que sexa o mesmo co que falo. Gústame que se entenda. A inspiración nace de calquera lado: dunha charla co carpinteiro, de reformulacións internos, recordos de días fodidos vividos, conversacións que me gustase ter, declaración de intencións...».

Compoñer desde esta perspectiva de proximidade, pensas que é unha maneira de chegar máis facilmente ao teu público, de que as cancións «toquen» o corazón?

Gabrulo: «Quixera crer que si; non sabería facelo doutro xeito. Hai unha especie de filtro interno que non controlo do todo e el é o xefe que me di cando vale e cando non».

Ao fío, como foi o proceso compositivo de Tomando este camino? Como traballastes os temas?

Gabrulo: «Houbo moito de disciplina, son fillo do rigor. Encántame incorporar a composición na miña vida, intento non afastarme moito dela porque despois me custa máis conectar. E é das partes deste oficio que máis desfruto. A sensación de ter unha canción nova é das miñas favoritas de todas».

O riff que se escoita en “No necesita más” dis que xurdiu en plena gravación... significa isto entón que entrades en estudio coa mente aberta a posibles cambios? De ser así, que parte xoga aquí a improvisación?

Gabrulo: «100%. Entrei ao estudio coas estruturas das cancións bastante definidas, pero deixando lugar para atopar arranxos e ideas novas. Penso que hai unha maxia que pode aparecer en calquera momento e intento estar alerta sempre. As sorpresas nas cancións sempre son de agradecer».

En “La esperanza del gusano” constastes coa colaboración de Miguel Ángel Escrivá, de Santero y Los Muchachos. Como xurdiu este featuring? Que achega el, e a súa sabedoría, á peza?

Gabrulo: «Miguel Ángel é un compositor e intérprete cun oficio do que son moi fan. Ademais diso, vimos cultivando unha amizade fermosa desde hai uns anos, el ten unha relación moi próxima con Galicia, e na súa última visita non puido zafar! Pura risa esa mañá de gravación en Menduiña».

“Como siempre” foi o derradeiro adianto, un tema dedicado á amizade cun videoclip rodado no teu Montevideo natal que reflicte, coa mesma sensibilidade e nostalxia da letra, a relación dun par de amigos. Semella que escoitamos un pouco de morriña neste tema... é así?

Gabrulo: «A morriña non é só galega! Foi inevitable non cantarlle á amizade montevideana, en clave de candombe. Teño a sorte de contar con amigos de ambos os lados do océano, e esta foi unha canción-abrazo para eses seres entrañables que se me aparecen frecuentemente nos días que habitamos».

En xeral, os videoclips ven moi familiares, próximos, como se xurdisen de casualidade dunha reunión de amigos. É así?

Gabrulo: «Iso débollo todo a Reyes, a directora de case todos eles, a miña compañeira de vida desde hai rato; entón esa familiaridade é inherente. Houbo moito de saír coa cámara para ver que pasa e pouco de planning».

Nunha especie de conexión norte-sur de Galicia para a interpretación do teu repertorio en directo contas con Julián Seijas (baixo), Pablo Leira (guitarra), Sergio M. Puga (batería) e Ale González (teclados). Por que eles?

Gabrulo: «Porque son os mellores. É así. Para formar parte desta banda tiñan que ser eles. Estou moi orgulloso de cruzalos no camiño. Enormes músicos, mellores persoas. Que estas cancións servisen para tocalas con eles, xa me vale».

De feito, Sergio foi o encargado da produción do longo, gravado nos estudos Cruz del Sur (Vigo). Como foi a traballar xunto a el como produtor?

Gabrulo: «Foi un descubrimento primeiro, porque practicamente coñecémonos in situ, en plena gravación. E un alivio enseguida, porque non demoramos en darnos de conta de que falabamos o mesmo idioma; ese idioma universal que ten a música afín. Ese gusto polos mesmos sons e, sobre todo, polos mesmos silencios».

Unha ilustración de John Andrews é a protagonista da portada, por que esta obra del en concreto para ilustrar o disco?

Gabrulo: «Ao ser o primeiro disco dun proxecto novo tamén buscaba identidade estética; ademais de presentar a miña cara quería buscar unha imaxe que fose máis representativa desta procura en si mesma. Algo máis abstracto e figurativo. E o tipo ten unha arte coa acuarela que sempre me cativou; escribinlle sen moita fe en que lle entusiasmase a idea, pero aí está, non fixo falta un segundo bosquexo».

A vosa actuación máis recente foi en setembro, no Náutico de San Vicente; cando, e onde, poderemos gozar de El Último Ciclista ao vivo?

Gabrulo: «A próxima presentación que temos será este 29 de novembro na fantástica Sala Riquela de Santiago de Compostela, famosa por contar cun público de calidade. Temos moitas ganas de tocar alí. Veñan!».

Para quen aínda non tivo a oportunidade de ir a un concerto voso, como os venderías para que vaian aos que aínda están por vir?

Gabrulo: «Nos nosos concertos está garantida a entrega que hai enriba do escenario, somos un grupo con auténtica conexión e amor propio. Veñen sendo tan desexados os bolos que é inevitable irse deles sen unha boa cota de entusiasmo e algo de baile encima».

Na actualidade, que artista ou grupo galego recomendariádesnos? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Gabrulo: «Por suposto! Hai varias xoias para min nesta terra, Ale González, Pablo Leira, Santi Araújo, Mundo Prestigio, Querido, MT».

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade. 0% Vergoña.

Gabrulo: «Isto é o último que soou pola miña conta de Spoti: Holiday Ghosts, Van Morrison, Santiago Moraes, Lou Reed, Pan de Doce, Alice Phoebe Lou, Smushie, The Rolling Stones, The Byrds, Sam Evian, Robyn Hitchock, Pappoz, Ronnie D’Addario, Harry Nilson, Fonso, Martin Buscaglia, Loving, Franny Glass, Bob Dylan... para que seguir».