Como un xogo de pop e rock, de electrónica industrial e techno oitentero, Grande Amore comezou sendo o proxecto musical en solitario—e explosión artística definitiva— de Nuno Pico, unha das figuras de referencia da xeración millennial na música galega. Daquela sorprendía pola súa personalidade «macarra e entenrecedora, rabiosamente humorística e, ao mesmo tempo, vulnerable e raiada na súa desesperación existencial», acenos que segue a manter na actualidade, convertido nun trío xunto a Clara Redondo e mariagrep.

A banda vén de lanzar III (Ernie Records, 2025), o seu novo disco e terceira referencia; distorsión, ruído ansioso e rock ‘n’ roll extremo en 11 cortes nos que, desta volta, a electrónica comparte terreo de xogo con instrumentos tocados, «de feito, todos teñen guitarra e teclado».

 

Foto © Esther Estévez

 

Grande Amore é o álter ego de Nuno García Pico (Frexulfe, O Valadouro, 1995); por que «agocharse» tras un pseudónimo e por que, precisamente ese, «Grande Amore»?

Nuno: «Pois... dábame un pouco de reparo usar o meu nome como nome do proxecto. Non sei, dáme a impresión de que sempre mola máis ver o nome dun grupo no cartel, á parte de que tendo unha banda (aínda que sexa unipersoal, como era inicialmente o meu caso) sempre hai unha identidade musical máis marcada detrás».

 

Fuches parte da Banda Municipal de Burela e da Burela Blues Band. De que xeito moldearon estes primeiros pasos a túa traxectoria musical posterior?

Nuno: «Moldeárona moitísimo, a verdade. Tanto coa Banda Municipal como coa Blues Band, desde que tiña 13 anos, descubrín o moi divertido que é saír a tocar por aí cos teus amigos; é unha das mellores sensacións da vida. Aínda que a miña carreira musical transcorreu e transcorre por vieiros totalmente distintos ao da música de banda ou ao jazz/big band, o gusto por dar concertos, ensaiar e viaxar con xente a tocar vénme de aí».

 

Oh! Ayatollah foi o primeiro proxecto «oficial» no que puidemos escoitar a Nuno, unha banda de «pop entusiasta cunha cara crúa» na que cantabas e tocabas o teclado. Como lembras esta etapa? Que supuxo Oh! Ayatollah para o desenvolvemento de Grande Amore?

Nuno: «Bueno, con Oh! Ayatollah aínda seguimos! Estamos preparando cancións novas, de feito, pero cun pequeno rebranding (que cambiaremos de nome, vaia).

Eu non vexo tan diferente un proxecto doutro. Quero dicir, tanto ese pop con toques de art punk que facemos con Oh! Ayatollah como o rock electrónico de Grande Amore son dúas facetas da miña educación musical que sempre me gustaron. Non sinto que haxa ningunha evolución rupturista nin nada polo estilo entre un proxecto e outro. Son partes do meu gusto musical que conviven perfectamente unha coa outra».

 

 

Que che empurrou, anos máis tarde, a presentar o teu proxecto artístico en solitario?

Nuno: «As ganas de probar a facer música eu só, pola miña conta, con sintes e caixas de ritmos. Comezou como un experimento e acabou sendo o proxecto que máis xente coñeceu de todos nos que estiven de momento».

 

O terreo de xogo de Grande Amore cubre desde o pop, rock ‘n’ roll e punk, a heavy metal e techno dos 80, entre outros moitos «ruídos». Pero, sen xéneros... como describirías a túa música? A que soa Grande Amore?

Nuno: «Grande Amore é un proxecto de punk; sempre o será por pura necesidade.

É dicir, nós temos unha aproximación visceral, minimalista e pouco erudita a todo o que facemos, porque non somos grandes intérpretes de ningún instrumento. Sempre temos que tirar da paixón e o impresionismo máis que da erudición. Dentro diso, pois si, fixemos temas un pouco máis synthpop, outros máis próximos ao metal... pero xa digo, sempre desde unha filosofía punky porque non podemos ser outra cousa (co bo e o malo que iso supón)».

 

Foto © Esther Estévez

 

Lemos como dis que non tes «referentes na electrónica, son máis de guitarras». A quen consideras, pois, referentes musicais? Quen ten, ou tivo, un particular impacto na túa música?

Nuno: «Gústame moito a música de moitos DJ’s e produtores como Paco Osuna, Paul Kalkbrenner ou Ricardo Villalobos, pero claro... de aí a consideralos influencia directa para Grande Amore, xa non o vexo tan claro.

Sempre me sentín moi influenciado, á hora de compoñer, por grupos de guitarras na tradición do punk, como poden ser The Ramones, The Stooges ou, ultimamente, Motörhead e Misfits. Aínda que, se me teño que quedar cun único grupo, diría que The Velvet Underground foi o primeiro que me motivou a compoñer as miñas propias cancións. Penso que nunca nada me deixará unha pegada tan profunda como a de Velvet. Tamén, claro, porque os descubrín con 16 anos, e con 16 anos todo te impresiona de maneira descomunal; con 30 xa é máis complicado levar unha sorpresa así de grande».

 

Compartiches talento en Los Rastreadores xunto a Ortiga (Boyanka Kostova), e en Nunomanía EP (Helsinkipri & Ernie Records, 2021) con Mundo Prestigio, pero tamén con Muchachito Bombo Inferno, The Rapants, Galician Army… Que pensas que achegaron esas colaboracións a Grande Amore, profesionalmente, e a Nuno persoalmente?

Nuno: «Pois diríache que o que máis me axudou, tanto a nivel profesional como persoal, do feito de facer todas esas colaboracións, foi saír do solipsismo ao que estou suxeito sempre á hora de compoñer os meus temas. Ver que hai outras formas de traballar que tamén funcionan é sempre un alivio para min. Aínda por riba, sempre colaborei con xente que me cae ben, entón claro, está ben recibir esas leccións de alguén a quen lle tes aprecio persoal».

 

 

Apostas polo galego como lingua vehicular nas túas composicións. Consideras que o galego achega algo especial á vosa música que non se podería expresar igual noutro idioma?

Nuno: «Si, claro, eu penso que Grande Amore non tería sentido noutra lingua, porque ao final eu escribo as letras, e só me sei expresar con certa precisión (aínda que fale máis rápido ca Dios e me trabe moitísimo explicándome cara a cara) e co dominio dun idioma que require a linguaxe lírico/poética cando uso o galego».

 

 

 

O primeiro disco é Grande Amore (Ernie Records, 2021), un longo no que descargas as túas alegrías e as túas penas en nove cancións, que, comentabas, «me definen mellor que calquera cousa que poida dicir sobre elas ou sobre a miña persoa». Nunha época onde o superficial prima sobre o sentimental, o de abrirse en canal xa de primeiras, non che pareceu arriscado?

Nuno: «Pois... non, non particularmente. Quero dicir, para min a escritura de letras é un proceso moi anterior á reflexión racional, moito máis primitivo e visceral.

Sempre digo que escribo porque teño aí dentro unhas cousas que non me sairía expresar de ningunha outra forma en ningún outro contexto da miña vida. Non podería non escribir así. Entón, non tería sentido que me preocupase por se ese feito é máis ou menos arriscado, porque é que non sei facelo de ningunha outra forma, para ben e para mal. De feito, case ata me parece que peco do contrario, ás veces penso que debería ser aínda máis explícito e confesional cando escribo, que tiña que ser todo máis “verdadeiro” (aínda que sexa un pouco cursi empregar ese termo)».

 

Foto © Esther Estévez 

 

Claro exemplo desa intimidade que comentabamos era “Esta pena que a veces teño”, un sinxelo que resume, de xeito descarado e desgarrado, «a túa vida enteira» e que, daquela, foi un hit a nivel estatal. Como naceu esta canción en concreto? Agardabas tal éxito?

Nuno: «[Risos], caray... hit a nivel estatal!! Bueno, eu creo que non foi tanto!! Pero entendo a que te refires, porque é a canción de Grande Amore que mellor funcionou de todas, e aínda a día de hoxe non fixemos outra que a desbancase dese posto.

A verdade é que saíu como todas, de forma un tanto casual; en ningún momento pensei que acabaría tendo tan boa acollida. Cría que, por exemplo e nese disco, ía funcionar moito mellor “Vémonos no baño” ou “Perdón por ser tan sexy”. Sigo crendo, tamén, que é a que mellor me define como persoa, efectivamente.

Oxalá nalgún momento da miña vida me defina mellor “La ventanita” ou a de “Happy” de Pharrel Williams, pero de momento isto é o que hai...».

 

 

«Se todo fose igual que o que teño eu pensado, nos billetes de cen sairía o Hevi de lado», dicías en “Mundo Nuno”. Hevi (Malandrómeda), un dos grandes produtores do país, encargouse da produción deste primeiro traballo. Como foi traballar con el? Que dirías que achegou ao son do disco?

Nuno: «Penso que hai moitas bandas da miña xeración (bueno, da miña e doutras tamén!) que lle debemos moito a Hevi xa non só a nivel sónico, que tamén, senón á hora de concibir filosoficamente o noso proxecto musical e de ter unha apertura de miras á que pode que nunca chegásemos de non ser por el.

Pásame a min, pásalle aos Novedades Carminha da última época, a Ortiga, a Boyanka Kostova, aos Oh! Ayatollah... e máis recentemente a Ataque Escampe, que para min formaron o binomio perfecto entre composición pola súa parte e produción pola de Hevi. Penso que, xuntos, están ambos a facer os mellores traballos das súas carreiras. “As Cruces”, do EP A alma (2019) é, para min, unha das mellores cancións da historia da música gravada de Galicia. Dígoo sen esaxerar nada.

Perdón por divagar nesta resposta, pero apetecíame que quedase isto por escrito [risos]».

 

 

 

 

Un par de anos despois chegaba II (Ernie Records, 2023), un álbum cunha base de rock tipo Motörhead ou Ramones, pero con caixas de ritmos e sintetizadores engadidos, o que se traduce nun son moito máis afiado que o do seu antecesor. Que propiciou este xiro sonoro... e canto de «culpa» ten Carlangas, quen se encargou da súa produción?

Nuno: «O xiro dun disco ao outro propiciouno o feito de que... bueno, sinceramente, que quería que me apreciase o público máis roqueiro [risos]. E ségueme pasando! Xa digo, levo toda a vida escoitando rock e punk, e como as cancións do primeiro disco tiñan por momentos un toque un pouco máis lixeiro e desenfadado... pura acción/reacción, no segundo quixen endurecer todo un pouco a ver que pasaba. E, efectivamente, a produción de Carlangas axudou moito, porque entrou moi ben nesa idea de “menos é máis” e fixemos todo o disco coa mesma caixa de ritmos e o mesmo sintetizador de baixo.

Estou moi contento de como quedou ese disco, aínda que é, con moita diferencia, o que menos lle gusta á xente dos tres».

 

En 2022, Grande Amore gañou o Premio Martín Códax na categoría de Electrónica; o ano pasado, este II foi recoñecido como Mellor Álbum en Galego nos Premios MIN. Que supuxeron para ti, e a túa carreira, estes recoñecementos?

Nuno: «A min dáme vergonza gañar premios. Síntome mal, sucio e un farsante. Sinto que lle estou roubando a alguén. Fóra coñas. Oxalá poder dicir outra cousa. A nivel profesional, alégrome porque supoño que son cousas boas para o proxecto. A nivel persoal, fanme sentir mal porque xa digo, non me gusta moito o recoñecemento a ese nivel. Ollo!! Se mos queren seguir dando, adiante!! Que seguro que sube o caché iso [risos]».

 

 

O ano pasado, Grande Amore deixou de ser un proxecto en solitario para se converter nunha banda composta por Nuno, Clara Redondo e mariagrep. Nuno, como dirías que medrou Grande Amore coa incorporación de Clara e María? Que achegan ao proxecto?

Nuno: «Clara é o científico do grupo. A persoa que manexa os datos. A persoa que sabe onde se come o mellor ramen vegano en... ponlle, Castellón. Como o sabe? Por que o sabe? Iso escápase totalmente do coñecemento do común dos mortais, pero sábeo.

María é a xefa do aparato loxístico —que soa a cousa de comando terrorista, pero non—, a que nos deixa durmir no seu piso en Madrid sempre que o precisamos e a que nos podería salvar da morte se houbese unha pelexa física, porque María ten moita forza. Durante unha época, tamén foi a millonaria do grupo, pero agora pásalle un pouco como a The Mandalorian, que ten que andar por todo o mundo facendo todo tipo de misións e pasando mil aventuras como cazarrecompensas para gañarse o sustento».

 

Foto © Esther Estévez

 

A Clara Redondo atopámola na sección de percusión da Banda de Música de Sanxenxo e a mariagrep como unha das referentes do bedroom pop da escena actual. Como chegades a ser parte de Grande Amore?

Nuno: «Estamos aquí os tres comendo. A Clara deulle medo saber que alguén coñece o seu pasado como crotalista e María estame mandando inventar unha historia épica sobre como foi o proceso de recrutamento das dúas porque di que se me dá ben. E claro, como me gusta a min un piropo literario!! Procedo, entón:

Un pouco como se se tratase dunha película de atracos ou de La comunidad del anillo, fómonos xuntando en Grande Amore por casualidades da vida tres auténticos desamparados que non poderían dedicarse a ningunha outra cousa nin tocar en ningún outro grupo. Non éramos amigos de antes (agora espero que si) nin nos coñecemos no conservatorio nin nada. Simplemente, cada vez estou máis convencido de que a vida nos xuntou porque non podía ser doutra forma.

Quero dicir, a primeira en entrar no grupo foi María, e nin sequera nos coñecíamos moito. Un día faleille por WhatsApp e díxenlle que lle tiña que contar algo pero que tiña que ser en persoa. María pensou que me ía declarar ou algo así, e por compaixón accedeu a ir comigo ao Altamira un día pola semana, aínda que penso que moita gana non tiña. Pasei unha hora comendo raxo sen levantar a cabeza do prato porque me daba vergonza, ata que ela me obrigou a dicirlle o que fose que lle quería dicir. Pregunteille se lle gustaría... (silencio de María)... se lle gustaría... (silencio de María)... se lle gustaría ser a DJ de Grande Amore. María respirou aliviada por un segundo, e logo dixo: “Pero se non sei pinchar!”. “Contratada!” Respondín eu. Con Clara o proceso foi totalmente distinto. Pregunteille se quería ser a guitarrista de Grande Amore. “Pero se non sei tocar!”. “Contratada!”. Xa vos digo, nada que ver un proceso co outro. E aquí seguimos, dous anos despois. Aínda que parece que foron 200».

 

Na vosa bio máis recente di Clara que «o noso instrumento é a actitude». Como traslada Grande Amore, pois, esa actitude ás composicións?

Nuno: «Orixinalmente, a frase que dixo Clara era “o noso instrumento son os crótalos” pero María, en homenaxe a si mesma e ao seu tema “Actitud” (do disco de mariagrep que acaba de saír) obrigounos a cambiala e meter o da actitude. É mellor frase así, vende mellor...».

 

Defendedes a esencia pura das vosas creacións. De que xeito afecta esta filosofía ao voso proceso creativo?

Nuno: «Caray, moi boa pregunta e... non sei se ten unha resposta á altura. Facemos a única música que poderíamos facer, da única forma que poderíamos facela. Non é por ser purista nin por defender a esencia da creatividade radical e absoluta... non. É que facelo doutra forma é imposible para nós, de verdade».

 

 

 

Estades a presentar III (Ernie Records, 2025), un novo disco no que trasladades ao estudio o son dos directos. Con que intención?

Nuno: «Si, a idea era esa, desde logo; o caso é que o traballo de Jaco como produtor foi tan bo que a verdade é que non se traslada nada diso... é a versión moi, moi mellorada da mellor das nosas fantasías ao respecto de como poderíamos chegar a soar nunca en directo».

 

 

Temos o volume II e o III... seguiredes cun IV ou arriscaredes? Fans de Led Zeppelin?

Nuno: «Si, si!! O cuarto vai ser “Vol. IV”. Así matamos dous paxaros dun tiro: homenaxeamos á vez a Black Sabbath e a Led Zeppelin!!».

 

Cun son aínda máis cru, onde os sintes pesan case tanto como as guitarras, notamos como conforme medra a discografía, medra a distorsión... Confesade: tedes algún límite ao respecto?

Nuno: «Non! Bueno, eu non. Clara e María rinse con esta pregunta, porque elas son o contrapeso en canto á distorsión. Achegan unha visión máis popeira e relaxada. Se por min fose, o disco soaría como cando engurras papel de aluminio. Meteríalle unha batería a iso, uns berriños e... adiante!!».

 

Foto © Esther Estévez

 

En III, escoitamos unha versión acelerada de “Maldita sea mi suerte”, orixinal de Los Suaves. Que significado ten este tema para facer del unha versión e incluíla no disco?

Nuno: «Para min é un dos mellores temas da historia, francamente o digo. E ten unha das letras coas que máis identificado me sentín xamais. Oxalá telo escrito eu...».

 

 

O derradeiro adianto de III foi “Ti máis eu”, un corte intimista de minuto e medio en colaboración co cantautor asturiano Nacho Vegas no que, de feito, se fusionan galego e bable. Como foi traballar xunto cun grande como Nacho Vegas? Que significou para ti?

Nuno: «Foi xenial, a verdade. Penso que a experiencia de traballar con Nacho se resume á perfección nunha historia que conta bastante Clara, que é a de cando estaba montando no tren para ir a Madrid a gravar ese tema, que foi o primeiro que gravamos do disco, e se quedou quieta un segundo, un destes segundos nos que che vén de repente un ramalazo de autoconsciencia e te ves a ti mesmo dende fóra, e pensou: “Párate, estou indo... a gravar un tema con Nacho Vegas?!”.

Foi todo xenial, tan fácil e tan lixeiro o proceso pola súa parte que a veces ata custa crer que foi real».

 

 

Non é a única colabo do disco, xa que tamén escoitamos a David Ruiz (La M.O.D.A.) en “Se te volvo a ver”, un corte de actitude sinistra no que distorsión e saturación van da man. Como xorde esta colaboración?

Nuno: «Xorde por afinidade persoal. Coñecemos a David desde hai tempo e levámonos xenial con el. David é un tío moi guay, súper amable e xeneroso con todo o mundo. Por iso non me custou (a min, Nuno) pedirlle que se sumase a unha das cancións do disco. E mira que me costa normalmente, eh! Que eu teño moito medo a que me digan que non. Máis que medo, pánico».

 

III vén envolto nunha portada cunha fotografía da casa natal de Nuno en Frexulfe, mentres que a contraportada amosa o cemiterio do mesmo pobo. Que hai detrás da elección destas dúas fotografías?

Nuno: «Teño o ordenador cheo de fotos como esas que fun tomando ao longo dos anos. Gústame moito ir a Frexulfe e sacar fotos no Chaíño, que é o lugar no que está a casa onde nacín, a que era antigamente a Taberna do Pote (o meu bisavó).

Xa digo, isto fágoo desde hai anos por gusto. Un día, escoitando as primeiras mesturas do disco, pareceume que lle quedaba ben unha destas imaxes como portada, porque me recordaba un pouco á portada do primeiro disco de Black Sabbath. E, claro, sendo a portada así, quedáballe tamén ben que a contraportada fose o cemiterio. Non ten moito máis fondo, a verdade (abondo é!)».

 

Foto © Esther Estévez

 

Estades inmersos na xira presentación de III, presentado xa en Ourense (cun par de sold outs!), Lugo, Murcia, Alicante, Madrid... como está a ser a súa acollida ao vivo?

Nuno: «De momento, boísima!! Tamén debo dicir que o que máis paixón esperta entre a xente é todo o que non ten que ver comigo [risos] (con Nuno): a pandeireta de María, os coros de María e Clara, o son da guitarra de Clara... no que a min respecta, diría que estou en franca decadencia. Pode que mesmo o disco novo sexa con outro cantante xa, e vía. Igual me botan e fichan a Lucía (Lucía Hidalgo, The Legend)».

 

«Antes de subirse ao escenario parecen os Looney Tunes»... pero como é Grande Amore ao subirse a el? Como son os vosos concertos?

Nuno: «María di: cada un é diferente ao anterior e vívense cousas que non se poden explicar con palabras nin reproducir máis alá do momento.

Clara di: os nosos concertos son impactantes, desconcertantes e atrevidos.

Nuno di: que máis dará o que diga eu, que total, agora son o que sobra...».

 

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Nuno: «ULEX. Para min, son a banda galega do futuro. Dáme pau dicírllelo porque, joba, pobres, aínda nin 18 anos teñen e non quero meterlles presión. Pero vamos, potencialmente e para min, son a mellor banda galega da historia, a sublimación de todo o que quixemos ser os que viñemos antes deles, un pouco como Luke Skywalker (ala, aí, sen presión...)».

 

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Nuno: «Bf... de todo!! Podcasts de crimes, black metal, Terbutalina, doom metal, chistes de Eugenio, Él Mató a Un Policía Motorizado, Muchachito, podcasts falando de música...».