Eris MacKenzie —nome artístico de Carlos Eirís— é un produtor, compositor e cantante coruñés que fai da fusión entre a electrónica e a tradición galega o eixo central da súa obra. A súa música combina estilos como o minimal, o techno ou outras correntes electrónicas con ritmos tradicionais, alalás e melodías populares, construíndo así unha linguaxe sonora propia coa que expresar vivencias persoais desde a honestidade e a sensibilidade.

O seu primeiro disco, Meu Ceu: Cantigas industriais e brutalismo emocional (AAldea Music Group, 2025), afonda nese diálogo entre a modernidade e a raíz, reinterpretando os fundamentos da música tradicional galega e levándoos a un terreo emocional e contemporáneo.

 

Foto © Elisa Goro

 

Os fíos de Eris MacKenzie móveos Carlos Eirís, produtor, compositor e cantante coruñés. Carlos, como, e con que obxectivo, xorde Eris MacKenzie? 

Eris MacKenzie: «Pois xorde como a reacción a como me sentía na última etapa do meu antigo grupo, e co único obxectivo de sentirme realizado na música».

 

Na mitoloxía grega, «Eris» é a deusa da discordia, mentres que «MacKenzie» —en todas as súas variantes— é un apelido de orixe escocesa. Por que escoller este pseudónimo para denominar o proxecto?

Eris: «Ten significantes moito máis contemporáneos. Eris é un corpo celeste que co seu descubrimento a principios deste século redefiniu o concepto de planeta, quitándolle a categoría de planeta a Plutón. Isto transcendeu na historia como un golpe á propaganda estadounidense que loitaban por considerar a Plutón un planeta por ser ó único descuberto por eles, en lugar dun planeta anano que era o que en realidade é.

O de MacKenzie é pola mascota da bebida Slurm de Futurama, que era un personaxe condenado a aparentar actitude e diversión en cámara de por vida, e cando tiña a oportunidade de estar nun ángulo morto das cámaras, lle pedía á xente que por favor o matasen».

 

A primeira vez que escoitabamos a Carlos Eirís —xa hai uns aniños— foi como parte de LORA, un dúo xunto a Alejandro «Chupi» Gesto, coñecido polo seu pop luminoso construído sobre bases do rap. Que dirías ti que achega esta experiencia previa á hora de conformar o teu proxecto en solitario?

Eris: «Os coñecementos técnicos adquiridos en produción musical, sobre todo, e a experiencia enriba dun escenario.

En LORA eu encargábame de todo o proceso de composición da parte instrumental, a gravación e edición das cancións ata a súa distribución en plataformas. Ese proceso ensinoume a ser autosuficiente para que na actualidade, que teño a sorte de contar con xente que me acompaña, todo o traballo sexa máis áxil e doado de levar a cabo».

 

 

A música de Eris MacKenzie é froito dunha fusión de músicas urbanas e música tradicional galega.Pero sen utilizar etiqueta ningunha, como a definirías ti? A que soa Eris MacKenzie?

Eris: «Na música tradicional atopei unha linguaxe e uns recursos que me axudaron a expresarme a nivel emocional coa música, e atopei un ambiente que te acolle e que che ensina sen pedir nada a cambio. Intento devolverlle isto con respecto e bo facer.

A electrónica lévame de volta ao sitio onde a experimentei por primeira vez de verdade —que non me gustou o máis mínimo— nunha viaxe con amigos a Berlín, nunha nave industrial perdida da man de Cristo. Non o pasei nada ben esa noite (tamén estaba a percorrer un momento persoal bastante regular) e quedoume a imaxe gravada. Co paso dos anos logrei volver a esa lembranza e aprendín a desfrutalo e a revivilo cambiándolle o significado na miña cabeza».

 

Ao principio da túa carreira non explorabas tanto a tradición galega como agora. Que momento ou que experiencia concreta che levou a mergullarte na pandeireta, no canto tradicional e nas métricas do folclore, para darlle forma ao que agora chamas «cantigas industriais»?

Eris: «A canción de “Meu Ceu” compúxena en 2020, cando aínda estaba con LORA, pero sentía que non era o momento nin no persoal nin no musical para sacala, porque non era quen de darlle a profundidade necesaria por falta de coñecementos.

Cando deixei LORA (e pensaba que tamén deixara a música) e me atopaba mentalmente nun bucle de illamento social do que non sabía como saír, coincidiu que me mudei coa miña parella a Monte Alto, na Coruña, e obrigueime a facer algunha actividade na que estar con xente. Foi clases de pandeireta como puido ser un curso de costura ou outra cousa. Aí o reto de comezar cun instrumento novo, nunha clase na que todos eramos novatos e na que podía fallar sen sentirme sinalado, fíxome desfrutar moito o proceso e como persoa con TOC diagnosticado que son, foi o xerme dunha fixación que me acompaña ata o día de hoxe pola música tradicional».

 

Dicías que «intentar facer o mesmo que Baiuca é pegarse un tiro no pé». Como afrontas ti o teu propio camiño sonoro? Que diferencia o teu proxecto doutros que fusionan tradi e eletrónica?

Eris: «O de que me diferencia é algo que lle corresponde máis dicir á xente que me escoita que a min, supoño, pero eu diría que o feito de ser neófito en ambos xéneros me fai enfocar as composicións sen certos corsés que veñen coas educacións regradas ou cos costumes de toda a vida.

Eu escoito un pouco e logo fago e intento que me guste a min. Non intento facer algo fiel á tradición porque carezo dos rudimentos e coñecementos para que isto sexa así, e sería bastante presuntuoso pola miña parte intentar abarcalo polo de agora, polo que me limito a facer o que fago con respecto pola música, pola forma e polo fondo».

 

 

Ao fío, actualmente hai unha morea proxectos musicais, xa non só galegos, que recuperan o folclore da súa terra para fusionalo con estilos contemporáneos (pop, electrónica, etc.). A que cres que se debe esta tendencia en alza?

Eris: «Imaxino que, por unha banda, vén polo sentimento e querenza de autodeterminación das persoas e dos pobos; por demostrar que hai algo máis que o mesmo refrito de sempre, en todos aspectos, e neste caso na música, por moi ben executado que estea.

Pola outra, tamén son correntes que atraen a xente da mesma maneira que o pode facer o pop ou o reguetón, son movementos novos con figuras e estrelas propias que chaman a atención dun público da mesma maneira que o fan os xéneros clasicamente mainstream».

 

De xéneros pasamos a influencias! A quen sinalarías ti como principal referente? Quen ten, ou tivo, particular impacto na túa música?

Eris: «Hai tres e nos últimos anos apareceu un cuarto: Chet Faker, XXXTentacion, AnnenMayKantereit e Brakence».

 

Foto © Elisa Goro

 

Viviches en Alemaña, Irlanda e Canadá, e tes falado da «morriña da aldea». Inflúe esa experiencia migratoria á hora de compoñer? De ser así, de que xeito?

Eris: «Foron experiencias estudando e non estaba moi centrado na música neses momentos. Quizais a última de Dortmund algo máis, porque foi onde comecei a tocar o ukelele e a harmónica, así como a intentar cantar algo, para poder facer música cunha parella que coñecín naquel momento e cun amigo mexicano, co que ía tocar polas rúas. Foi unha experiencia moi bonita e que si que alimentou a lapa que tiña por facer música en directo».

 

Ademais das versións en galego de “Corazón Partío” ou “Un beso y una flor” o primeiro que escoitabamos de Eris MacKenzie eran “Mambo Nº2”, “Cora Mollado” ft. hydn... sinxelos soltos que tiraban máis cara aos ritmos latinos e que non foron incluídos no disco, do que falaremos agora. Por que? Consideras o seu lanzamento unha especie de ponte entre este proxecto en solitario e LORA?

Eris: «Si, totalmente. Viña de LORA, de compoñer primordialmente músicas con sonoridades latinas e isto acompañoume no proceso de coñecerme a min mesmo, onde me atopaba máis cómodo e cara a onde quería ir».

 

 

 

 

O teu primeiro disco en solitario, Meu Ceu: Cantigas industriais e brutalismo emocional (AAldea Music Group, 2025) data de principios deste ano, pero a súa «concepción» comezou un par de anos antes. Con que intención comezaches a idear este traballo?

Eris: «O xerme comezou coa canción “Meu Ceu”, pero aínda non sabía en que ía derivar. Comecei traballar nel co impulso que me deu o introducirme na música tradicional e o universo musical novo que se abriu ante min».

 

Cáusannos curiosidade as dúas contraposicións (polo menos aparentes) do subtítulo: dunha banda «cantigas industriais» e doutra, «brutalismo emocional». Que significado teñen para ti eses dous conceptos?

Eris: «Esa “cola” foi engadida pola xente do selo no que estaba naquel momento, e pareceume tan descritiva e acertada que a incorporei o título final. Polo que supoño que, máis que significado para min, o ten para a xente que me coñeceu neste proceso... e llo evocou. Pero báncoo totalmente».

 

Foto © Elisa Goro

 

As letras de Meu Ceu falan de vivencias íntimas e persoais dun xeito bastante cru. Tendo en conta que escribes «do que vivín eu» son, pois, as túas experiencias a principal fonte de inspiración do álbum? 

Eris: «Hai letras que son coplas tradicionais, outras que son adaptacións destas coplas á miña historia e outras que son propias 100%, pero si, todo o que escollo, adapto ou escribo ten a súa raíz e motivo no meu xeito de entender as miñas experiencias».

 

“El año 2000 y pico” aparece en dúas versións, a primeira como “intro” e a segunda como “minimal edit”. En ambas soa un poema ou copla de ton profético na voz dun home. Que nos podes contar dese sample e como chegou a converterse en protagonista de dúas cancións do álbum?

Eris: «É a voz do meu pai uns días antes de falecer. Eran unhas frases que el sempre repetía e que tanto a miña irmá coma min lle levabamos escoitando toda a vida, pero sempre as recitaba sen melodía algunha. Non foi ata despois da súa morte que descubrimos que era unha canción dos anos 50, ou sexa que foi parte da súa adolescencia. Estiven con esa gravación gardada no ordenador sen querer abrila porque me traía emocións que non me gustaban, ata que finalmente me vin preparado para afrontala e reasimilala como parte de min e deste proxecto.

O eixo central deste primeiro disco foi a miña relación con el —estas dúas cancións nas que aparece a súa voz, “O Cordel”, “Creo”, “O Ar”, “Laiño”, etc.— e era o momento e o lugar para incorporar isto».

 

 

Para “O lavadoiro” traballaches sobre unha adaptación dunha xota de Viñales, da parte de Ourense. Que che chamou a atención desta xota en particular e como, a partir dela, foi medrando a canción?

Eris: «Foi o primeiro tema que me ensinou Serxio Castro, amigo meu e parte imprescindible dos directos de Eris MacKenzie, enviándome unhas actuacións de Pan Sen Fron no Luar e quedei namorado.

Ese tipo de estímulos son dos que máis me motivan a sentarme a facer música, experimentar coa tonalidade e a intención das cancións, e simplemente saíu así, e pareceume perfecta como estaba. Veume algún pensamento a posteriori de se debería repetir o retrouso ou facela máis mainstream, pero foron simplemente pensamentos intrusivos desa parte que non desfruto nada da industria musical, así que non lles fixen máis caso e quedou así».

 

 

Sabemos que, dalgún xeito, esta peza foi o «punto de partida» do resto dos temas que compoñen o álbum. De que forma moldeou a composición desta canción o proceso creativo do álbum?

Eris: «De que me gustou moito, de que desfrutei facéndoa e me saíu de xeito natural. Sentín que soaba ao que quería que soase, sen saber demasiado como explicalo, e useina como modelo mental para seguintes temas».

 

“Xa Sei” é un tema máis abertamente urbano, sen elementos da música tradicional, co que se afasta un pouco do resto do álbum, como se fose concibida con aqueles singles soltos dos que falabamos antes. É así? Como naceu esta canción en concreto?

Eris: «Esta canción é previa a que existise Eris MacKenzie como proxecto. De feito, da letra, só o retrouso é composición propia, e facía referencia á relación que tiña co meu pai. Logo, os versos compúxoos Chupi, o meu compañeiro en LORA, e levou a canción nunha dirección totalmente distinta, pero dalgún xeito, gustábame ter unha participación del no disco e así quedou.

Tamén me daba moita pereza a posteriori reenfocar a canción e xa quedou así. Definitivamente soa distinta. De feito, eu canto de moitas cousas, pero nelas non se atopa o desamor romántico, xa que por sorte teño unha vida moi feliz dende hai anos nese aspecto».

 

 

Escoitamos unha versión adaptada de “Vivir na Coruña”, que fixo célebre Ana Kiro, a quen, ademais, inclúes como sample no peche da canción. Es da Coruña, pero… que che fixo escoller este tema en particular?

Eris: «De novo, foi un tema que fixen antes de que existise como tal Eris MacKenzie pero, neste caso, si que me encaixaba de primeiras o metelo no disco. Ana Kiro é unha personalidade que leva de sempre presente na miña vida porque era moi escoitada na casa. Tamén me pareceu un reto como podería ser adaptar unha ranchera a algo que puidese entrar no meu universo musical.

Foi divertido levalo a cabo e, obviamente, un achegamento a unha icona galega e coruñesa».

 

 

«Gravando nunha habitación, metendo o micro no armario, tes un son concreto, e encántame» dicías. Foi así como acadaches que as cancións de Meu Ceu soen como soan? Como foi ese proceso doméstico de gravación?

Eris: «Si, e de feito, isto é algo que quero manter inamovible no resto de traballos que faga. Eu non son unha persoa cunha técnica de canto depurada, polo que, se a isto lle sumamos ter que gravalo diante de xente, o prezo das horas de estudo e toda a presión (maiormente autoimposta) que vén con estes procesos, fai que todo se torne un pesadelo.

Eu conseguín transformar as miñas carencias nun estilo propio por como gravo, trato e mesturo as voces, polas cousas que se me ocorre facer e probar con elas cando o estou a facer só na miña habitación e que, por inseguridades persoais, non faría diante de xente».

 

Foto © Elisa Goro

 

Tras Meu Ceu hai un complexo traballo de produción, que fai convivir melodías tradicionais galegas, bases electrónicas, momentos íntimos con outros máis abertos ou experimentais... Como constrúes estas tensións sonoras para que non choquen, senón que se complementen?

Eris: «Non o sei. Supoño que esa é a clave. Non hai unha planificación nin un coñecemento musical profundo asentado previamente. Eu fago cousas e sóanme ben. Despois ensínollas á miña moza e moitas gústanlle. E logo penso en que non somos especiais e que só somos dous primates máis como os outros miles de millóns que hai na terra, e que si nos gusta a nós os dous, moi probablemente vaia a haber máis xente como nós á que tamén lles guste».

 

Para a canción que lle dá nome ao disco, “Meu Ceu”, contaches coa colaboración de DeNinghures, grupo do novo folk galego que, desde que despegaron, semellan non ter teito. Por que eles? Que dirías que achegaron ao tema?

Eris: «Sentía que a esa canción, para desenrolarse como a concibira, facíalle falta algo que tecnicamente eu non podía acadar, e xusto había pouco atopárame por Instagram con esta xente e sentíase como “o necesario”.

Afortunadamente contactei con eles e subíronse ao tema e fixeron cousas aínda mellores das que eu era capaz de imaxinar. O tema segue sendo un dos meus favoritos de toda a música de Eris MacKenzie e eso é en gran medida grazas a eles».

 

 

O disco ten intro, interludio e outro. Concibíchelo entón para ser escoitado de principio a fin conservando a orde dos temas?

Eris: «Si, por favor. Ou sexa, que cada un escoite o que lle pete e como lle pete, que o único que temos na vida realmente é tempo e eu non son ninguén para dispoñer o dos demais, pero se alguén que xa está disposto a inverter o seu tempo en escoitar esta música, diríalle que se fixese unha infusión ou algo quente que lle guste, que se sentase e que escoitase o álbum con cascos e cos ollos pechados.

Outono e inverno parécenme as estacións nas que mellor encaixa a nivel de atmosfera. Eu é como máis o desfruto».

 

Foto © Elisa Goro

 

A nivel visual, Eris MacKenzie destaca pola súa coherencia estética, desde o vestiario á escenografía, sen esquecerse dos videoclips. Que importancia ten esa parte visual no proxecto?

Eris: «Son unha persoa que experimenta moito a sinestesia. No meu caso é sobre todo con cores. A cada cousa, acontecemento, número, etc. a miña cabeza asígnalle unha cor instantaneamente, e isto fai que cando teño que facer algún arte para escenografía ou algún contido audiovisual para redes, me preocupe de que iso cumpra certas características de disposición, cor, forma, etc. É algo que tamén desfruto facendo, polo que lle dedico moito tempo e recursos».

 

Considerando que Meu Ceu reflicte unha especie de proceso interior, como trasladas esa intensidade emocional ao directo? Como son os concertos de Eris MacKenzie?

Eris: «Os directos son quizais o meu momento favorito de todo o que implica o proxecto. Emocióname cada concerto, tenme feliz dende días antes, reúneme con Serxio e Paula...

Todo o que me trae é bo; permíteme sentirme como poucas cousas na miña vida me fan sentir, e mentres dura o concerto podo ser todo o que quero ser. E iso é moi bonito».

 

 

Unhas das túas últimas actuacións foi no ciclo Atardeceres no Gaiás... Cando, e onde, poderemos desfrutar da túa música ao vivo?

Eris: «Estamos a preparar o novo álbum e o novo directo, pero entremedias seguramente haxa algunha novidade tanto en forma de música como de directos. Nas miñas redes aviso de todo».

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Eris: «Hai pouco descubrín en IG unha artista que se atopa nas miñas antípodas musicais en moitos aspectos, pero que non podo deixar de pensar que fai xenialidades. A artista chámase CANDi e é de Vigo creo, e en concreto o tema que me voou a cabeza é o de “Funk Mentiroso”. En serio, xoia».

 

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Eris: «Acabo de abrir a miña conta de Spotify para poder ser sincero de verdade: escoitei oito cancións no último mes. Unha de Brakence, unha de Silvana Estrada e  outra de Daniel Me Estás Matando que ensinou unha compañeira, e cinco cancións random que deberon entrar en aleatorio. Non escoito música».