Das cinzas stoner rock de Atlantic Valley, nace Ollo, Lóstrego! con Simón (batería), Noel (baixo, voz) e Marcos (guitarra, voz) á fronte. O trío vigués móvese entre o rock e o posrock, con algún que outro acorde do alternativo e progresivo, mentres conxuga unha morea de influencias musicais, evitando encaixar así nalgún estilo en concreto coa intención de poder expresarse musicalmente do xeito máis libre posible.

O ano da súa creación debutan cun EP, homónimo, cuxa presentación tivo que ser posposta por mor da pandemia, situación que «igual que moitas outras bandas, tratamos de aproveitar o tempo para compoñer cousas novas»... e dous anos despois lanzan Hábitat (2022), o seu segundo traballo de estudio, con cinco novas cancións orixinais nas que reflexionan, e fan o propio nos oíntes, a relación do ser humano coa súa contorna e a sociedade.

 

 

 

En 2011 nacía un grupo de stoner rock chamado Atlantic Valley. Oito anos despois, en maio de 2019, tres dos seus integrantes, Simón (batería), Noel (baixo, voz) e Marcos (guitarra, voz), formabades Ollo, Lóstrego! Por que decidistes lanzarvos a este novo proxecto musical?

Marcos: «Cando o noso amigo Alexandre, que cantaba connosco en Atlantic Valley, tivo que deixar o grupo, comezamos a pensar que tiñamos que facer algo diferente; é dicir, apetecíanos un cambio estilístico. Así que, aos poucos, fomos facendo temas novos ata que se fixo evidente que había que iniciar un proxecto musical novo, co seu propio nome. Dábanos mágoa pechar a etapa anterior, pero estamos convencidos de que foi un acerto».

Simón: «Renovarse ou morrer! Ademais, tiñamos o convencemento de que a anterior formación, Atlantic Valley, non podería seguir a existir moito tempo máis despois de que só quedásemos dous membros da formación orixinal».

Noel: «Pasar a ser un trío tamén condicionou a parte vocal e a nosa forma de tocar e enfocar as composicións; influencias musicais novas, escribir en galego... Todo sumado fíxonos pensar en partir de cero».

 

«Que o lóstrego vos ilumine» é algo que comentades moito nas vosas redes en referencia ao voso nome; unha interxección como «Ollo, Lóstrego!» fai saltar as alarmas daquel que escoite. Por que o nome e por que con exclamación de advertencia?

Marcos: «Saíu case de forma casual. Creo que nos gustaba meter a palabra “lóstrego” no noso nome e, de feito, era a única palabra coa que había certo consenso. Nun ensaio apareceu Simón cunha chapa cun ollo debuxado no seu abrigo; pensamos que ambas palabras poderían quedar ben xuntas, pero que quedaría mellor se fose unha frase de advertencia, como se puideses esquivar un lóstrego cando xa está a caer, cousa obviamente imposible».

Simón: «Gustounos como soaba, e é unha advertencia do que vén nos nosos directos».

 

Non esperastes nin un ano desde a vosa creación para publicar o voso debut, Ollo, Lóstrego (2019), como lembrades esta primeira experiencia discográfica? Desde o punto de vista da autoprodución, que vantaxes e inconvenientes atopastes?

Noel: «Para empezar foi apresurada! Pensamos en presentarnos a un concurso de bandas; tiñamos que presentar tres cancións e iso serviu de escusa para preparar algo que ensinar a salas/festivais. Con tres semanas para gravar, mesturar e envialo (e traballar!), era a opción obvia. Ademais, xa traballaramos desa maneira noutros proxectos».

Marcos: «A autoprodución ten a vantaxe de que podes traballar con calma, aos poucos e dedicando un orzamento bastante baixo, pero tamén supón un enorme traballo. Para nós, de tódolos xeitos, a autoprodución ten un compoñente de reflexión sobre as composicións moi grande; adoitamos arranxalas e retocalas moitísimo durante o proceso de maquetado e gravación, e penso que iso nos axuda a tratar de redondear o traballo espremendo ao máximo as nosas capacidades».

Simón: «Devecemos por compartir o que facemos e que poida chegar a todo o mundo, é unha sensación moi reconfortante.

O bo é que nós —e só nós— sabemos como queremos soar. Somos conscientes de que a autoproducción sempre vai levar máis tempo, xa que pecamos de ser moi perfeccionistas, pero estamos moi cómodos facéndoo así».

 

 

As tres cancións que recolle este EP sentaban as bases do estilo musical que estades a desenvolver. Como definiriades ese estilo?

Marcos: «É complicado definir o noso estilo; temos moitas influencias de múltiples bandas de estilos completamente diferentes, pero é posible que alguén que nos escoite poida atopar trazas de posrock, de metal, de rock progresivo, de stoner rock ou mesmo de folk ou bossa nova, por poñer algúns exemplos».

Noel: «Penso que atopamos un punto no que non soamos a ningún estilo concreto».

Simón: «Gústanos moito a idea de retar aos que nos escoiten ou vexan en directo, en moitas pasaxes sonoras imos coller á xente desprevida con tanto cambio de compases e estruturas. Non podes facer un headbanging normal, vaia, e iso mola moito».

 

Marcos. Foto © Sombra On The Rocks

 

Canto de progresivo e canto de alternativo ten o rock de Ollo, Lóstrego!?

Marcos: «Moito de ambos seguramente. É certo que aplicamos certo esforzo en que as cancións teñan estruturas e ritmos pouco comúns no rock, o que pode facernos caer en pasaxes progresivas. En canto ao rock alternativo, criámonos musicalmente entre os 80 e os 90, así que lle debemos moito a esa época do rock».

Simón: «Penso que nos gustaría manternos nesa liña dun 50/50».

 

Despois dun 2019 cheo de cambios e moito traballo, chega un ano moi complicado para o mundo do espectáculo. Ollo, Lóstrego! estaba a piques de dar un concerto para presentar o seu debut e, por mor da pandemia, esta actuación tivo que pospoñerse nada máis e nada menos que dous anos, polo que era unha espiniña cravada desde 2020. Ademais deste parón da música ao vivo, que supuxeron para a banda os meses de corentena?

Simón: «Pois desesperante por momentos, así que houbo bastantes videochamadas e algunha que outra gravación a distancia durante o confinamento para manter o “lóstrego” aceso».

Marcos: «Respecto á música ao vivo foi unha época terrorífica, non imos afondar nisto porque todos coñecemos o que sucedeu coa pandemia, pero ao igual que moitas outras bandas, tratamos de aproveitar o tempo para compoñer cousas novas».

Noel: «O certo é que melloramos moito o método de traballo en remoto e deu tempo a probar cousas novas. “Colonia clonal” e “Quercus robur” son algunhas das cancións que xurdiron no confinamento».

Simón: «E despois dos confinamentos, ao non ser convivintes, as poucas veces que puidemos ensaiar tivemos que remar contra vento, marea, e veciños de local moi pouco respectuosos».

 

 

O voso último disco, Hábitat (2022), chegaba o pasado febreiro con cinco novas pezas que afloran entre partes instrumentais propias do posrock con partes vocais que se achegan mesmo ao metal. Como foi o proceso creativo?

Marcos: «Foi un proceso longo; de feito, algúns dos temas do EP xa estaban bastante avanzados na época na que publicamos o noso anterior traballo, en 2019. O noso proceso creativo é reflexivo e lento, xa que traballamos moi aos poucos en cada canción. Normalmente traballamos o tema cada un na súa casa e imos poñendo en común as partes que imos compoñendo, armando o crebacabezas aos poucos».

Simón: «Tamén estamos en continua evolución, e iso viuse reflectido nas sesións de gravación; houbo “bastantes” cambios formais nas cancións dentro das mesmas sesións de gravación».

 

Tamén son características as harmonías vocais, por que incluílas, que credes que achegan? Como as traballades?

Noel: «A min particularmente me parece que as dobres voces e coros achegan cor e carácter se o fas cun pouco de cabeza.

Xurdiu de xeito natural; os dous faciamos coros nas bandas das que formamos parte no pasado, pero non eramos cantantes principais, así que foi unha mestura de intencións e, ademais, de darnos un pouco de apoio o un ao outro».

Marcos: «Tamén foi unha consecuencia de que nin Noel nin eu queríamos ser o vocalista principal [risos]».

Noel: «Ademais, sendo un trío engádeslle unha capa harmónica que, noutro caso, cubrirías con outro instrumento. Á hora de compoñer partimos da base musical, creando unha liña principal e, a partir de aí, probar e probar».

Simón: «Eu, que o vexo desde fóra xa que non participo nas melodías vocais, síntome impresionado co traballo que hai detrás desas harmonías e penso que se ve reflectido nos resultados».

 

Simón. Foto © Sombra On The Rocks

 

Neste disco escoitámosvos máis melódicos que no anterior; “Timidez botánica” ou “Órbita” son algúns exemplos destes «Ollo» máis cálidos e algo menos «Lóstrego!». Como definiriades o concepto deste traballo?

Simón: «Non estaba nos nosos plans, pero xurdiu de xeito natural. Penso que tamén foi saíndo a nosa parte máis tranquila e melódica despois de tantos anos facendo os tres música máis directa, máis contundente e máis ao gran. Tamén inflúe a idade, penso! Facémonos vellos? Pode ser!».

Marcos: «Pode que fose efecto da nosa evolución á hora de compoñer. Fixemos temas máis longos e menos directos do que estabamos acostumados a escribir e isto, neste caso, implicou introducir moitas máis pasaxes melódicas que antes».

Noel: «O concepto veu despois das cancións. Xa existía una temática común, así que foi máis ben elixir que cancións do noso pequeno “hábitat” musical queriamos mostrar, cales cadraban mellor entre elas e resultaban nun traballo máis coherente».

 

A diferenza do anterior, esa instrumentación que comentabamos cobra un maior protagonismo neste traballo. Para vós, que peso ten a parte instrumental nas composicións? 50% melodía, 50% letra?

Marcos: «Polo xeral as cancións compoñémolas enteiras, sen voz, e logo pensamos que melodías vocais poden encaixar; co cal, o instrumental acaba tendo moito peso».

Noel: «Unha vez chegados aí toca traballar na letra, ás veces cunha melodía base, ás veces traballando as dúas cousas ao mesmo tempo».

Simón: «A letra é moi importante por todo o que queremos transmitir en cada unha das cancións, pero a unha sen a outra non tería sentido; buscamos que se complementen perfectamente sen deixar de sorprender. Tamén apetece probar a facer composicións instrumentais pero, polo de agora, queremos que a xente teña ese xeito de identificar a canción en si polo que di».

 

 

En Hábitat son máis notables as influencias posrock na sonoridade do grupo. Cales diriades que son as influencias máis directas na música que facedes? Foron cambiando coa evolución do grupo?

Simón: «Obviamente foron cambiando, sempre imos evolucionando. Os tres bebemos da mesma influencia, por suposto, pero hai ramificacións e estamos continuamente recomendándonos música ou discos que nos gustan.

Todo iso vai quedando no noso imaxinario e, por citar algunhas influencias, van desde o posrock máis iniciático, pasando por space rock, math rock, música folk do país, bossa nova...».

Marcos: «Ás veces algunhas cobran máis protagonismo que outras. Neste EP quixemos experimentar con pasaxes con moita reverb e moito delay, e este aspecto é moi dominante nas bandas de posrock. De tódolos xeitos, non hai unha intención clara de querer soar como un determinado estilo, simplemente sucede de xeito natural».

Noel: «Escoitas nova música e iso cala e, indirectamente, o que nos gusta acaba por chegar á nosa música. Se pensamos en bandas comúns que axuden a definir o noso estilo, falariamos de Porcupine Tree, Toundra, Cró! ou Guerrera».

Marcos: «Tool, Karnivool, God Is an Astronaut, diola ou Loiros; en maior ou menor medida resultan bastante importantes á hora de modelar o noso son. De tódolos xeitos sempre estamos tratando de descubrir música nova que, irremediablemente, acaba por influírnos musicalmente».

 

Noel. Foto © J. Seijo

 

Evocades á natureza a través de títulos como «Caducifolia», «Quercus robur», «Posidonia»... de onde vén esa fixación botánica?

Noel: «Pois de maneira casual. Ao principio, Marcos nomeaba aos proxectos de composición con eses termos botánicos. Como ningún dos dous era nese momento letrista, os títulos servían como base para a letra, daba o seu xogo e así foise convertendo en costume e en parte da nosa identidade».

Marcos: «Somos ecoloxistas, uns namorados da natureza e atopamos nela unha gran inspiración para desenvolver as nosas temáticas. Relacionadas coa botánica hai miles de historias que se poden contar».

 

As vosas letras falan sobre a natureza, a relación do ser humano coa súa contorna e a sociedade. Que, ou quen, vos inspira á hora de compoñer? Que canción pensades que representa máis á banda?

Noel: «Eu non penso en nada en concreto; partindo do título penso nun tema que teña sentido e relación e, a partir de aí, traballo a letra ata que quede a gusto co resultado».

Marcos: «Sempre tratamos de contar algo relacionado coa natureza. Ás veces simplemente facemos unha especie de definición un pouco poética dun concepto botánico; neste aspecto, probablemente “Colonia Clonal” sexa a nosa canción máis representativa».

Noel: «Outras son máis complexas; “Posidonia” é unha alga característica do Mediterráneo, e fíxome pensar nas migracións polo conflito sirio. A terminoloxía botánica dá moito xogo se o pensas».

Simón: «Ademais é o tema perfecto para pechar os directos. Retrouso que a min me evoca o lirismo do folk galego e ten un final costa arriba nun compás non habitual. Tralla!».

 

 

Todas estas letras están escritas en galego; por ética, por estética, por ambas...?

Marcos: «Realmente ten unha explicación moi sinxela: somos galegos e falamos en galego; forma parte da nosa cultura».

Simón: «Hai algo de ética tamén, defendemos a nosa lingua e que non se perda no ámbito musical».

 

Os membros da banda participades activamente en todos os aspectos da produción, desde a composición e as letras ata a mestura e a arte das portadas. Por que preferides (e seguides) a traballar deste xeito? Traballades conxuntamente en todo ou ten cada un a súa especialidade?

Noel: «É un traballo en equipo, e aproveitamos así os nosos coñecementos propios para repartir un pouco o traballo. Ás veces supón máis horas, e algo de estrés que nos podiamos aforrar, pero podes facer as cousas ao teu ritmo e ao teu xeito.

Desta vez, as tarefas de mastering as deixámolas nas mans de Álvaro Gallego, por exemplo. É unha cuestión que dominamos menos e merecía a pena deixarllas a alguén que fixese un bo traballo».

Simón: «Realmente, excepto a parte lírica que vai da man de Marcos e Noel a partes iguais, o resto é sempre traballo conxunto».

 

Como diciamos, tamén sodes vós mesmos os que asinades algúns dos deseños das cubertas, como a do voso debut. Que importancia lle dades ao traballo gráfico nos vosos proxectos?

Simón: «Como fans da música, sempre nos fixamos nas portadas ou arte relativos aos nosos discos favoritos. Hoxe en día está ao alcance de calquera fozar un pouquiño aquí e alá e chegar a un deseño co que quedar contentos».

Marcos: «É moi importante o traballo gráfico; ten que ir ben axustado ao traballo musical, xa que cando tes o disco na man, está aí todo xunto».

Noel: «Co título de Hábitat rapidamente pensamos que a fotografía paisaxística do noso amigo Fernando de la Peña era a mellor opción que podiamos atopar, por tema e ton».

 

Marcos. Foto © J. Seijo 

 

Desde o voso nome ata o título deste último disco, pasando pola fotografía das portadas e, como comentabamos antes, os títulos das cancións, as letras… todo está envolto nunha especie de burbulla natural e ecolóxica. É unha resposta ao mundo tan, digamos, artificial e «procesado» no que vivimos? Como un universo sonoro utópico?

Marcos: «Vivimos nun mundo dominado polo artificial e polas aparencias. Gobérnannos sistemas, empresas e persoas brutais, irreflexivas, agresivas e parasitas. Parece que nos últimos anos vivimos nunha especie de vórtice negativo; non hai un só indicador que indique cousas boas e semella que imos de cabeza a un colapso da nosa civilización que practicamente non ten solución.

Só nos queda observar o único que ofrece certa paz mental, que é o noso contorno natural. Pararse a respirar, a contemplar o comportamento dos insectos, como medran as árbores, como voan os paxaros ou como rompen as ondas do mar; é terapéutico».

Simón: «Non foi algo que falásemos con anterioridade, nin sequera intencionado. Démonos de conta de que nas cancións estabamos a falar de cousas como a natureza que nos rodea, o mundo natural, a súa xenialidade, as súas ramificacións... nunca mellor dito. Aí si que xa nos propuxemos continuar por esa liña que nos saíra de xeito completamente natural.

E, por suposto, somos xentiña concienciada en coidar e manter vivo todo o natural que temos no país; é o que nos define, o que ten que prevalecer. Nunca se sabe se os nosos vindeiros traballos seguirán a centrarse tan de cheo nesta materia, pero si que seguirá a ser a esencia de Ollo, Lóstrego!».

 

Entre o voso EP presentación e este segundo traballo só pasaron dous anos… pero que dous anos! Notades algunha diferencia ou semellanza entre ambos? Botando a vista atrás, cambiariades algo daquela carta de presentación?

Simón: «As primeiras composicións de Ollo, Lóstrego! eran máis influenciadas aínda polo stoner e o rock de mediados e últimos anos noventa. A cousa foi evolucionando, pero segue a haber moitas semellanzas. De feito, algunhas cancións que aínda tocamos e son inéditas se compuxeron naquela época».

Noel: «No que se refire á gravación en si mesma, Hábitat é un traballo máis meditado e repousado, mentres que Ollo, Lóstrego! é máis directo e inmediato. Iso nótase ao escoitalo. Cada un ten a súa propia identidade e está ben que sexa así».

 

Noel e Marcos. Foto © Sombra On The Rocks 

 

Vides de participar no IX Concurso de Bandas organizado polo Rock in Río Tea (Ponteareas). Na vosa opinión, que papel xogan este tipo de concursos á hora de dar a coñecer —e dar impulso— a bandas emerxentes?

Simón: «Un bo mecanismo para dar oportunidade a bandas de todo ámbito para darse a coñecer e ter esa oportunidade. Ademais, a xente do Rock in Río Tea son a ostia! Encantados de participar nestas propostas».

Marcos: «Motivan moito á hora de mellorar e de perfeccionar o que podes ofrecer ao vivo. Neste aspecto, penso que tódalas bandas que participamos sacamos moito proveito».

Noel: «Ademais de ensinar o teu traballo a un público diferente e máis diverso!».

 

Despediades abril co concerto presentación de Hábitat na Kominsky (Vigo). Logo de tanto tempo, como describiriades esta volta aos escenarios tendo en conta, ademais, que tocabades na casa?

Marcos: «Foi unha experiencia fantástica. Foi o primeiro concerto “normal” que tivemos a oportunidade de ofrecer e pasámolo xenial. Moitos amigos, pero tamén moita xente que non coñeciamos».

Noel: «En marzo do 2020 pretendiamos presentar o noso primeiro traballo... e unha pandemia despois presentamos Hábitat, así que tiñamos moitas ganas de ver a reacción da xente aos nosos temas en directo».

Simón: «Acollida brutal eestar no escenario rodeado da nosa familia musical é moi grande. Danos máis forza e convencemento para seguir lostregueando».

Marcos: «Temos que agradecerlle a Ana, da sala Kominsky, que nos gardase a data todo este tempo».

 

 

Xa metidos en directo, que podemos agardar dun concerto de Ollo, Lóstrego!? Algunha vindeira data xa pechada que poidades adiantar?

Simón: «Risas, entretemento, calma e tralla a partes iguais».

Noel: «Procuramos soar o máis fieis posible aos traballos de estudio, pero con máis intensidade. Desfrutar da música e que a xente saia dos concertos contenta e satisfeita».

Marcos: «Polo de agora non temos nada pechado por diante, pero para o próximo concerto que ofrezamos haberá cancións novas que estamos a rematar de preparar... e que nalgún momento formarán parte dun terceiro traballo».

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Marcos: «Os nosos compañeiros de local de ensaio, Cró!, veñen de sacar un discazo, así que se alguén non o escoitou ten que facelo canto antes. É unha pasada».

Noel: «Para min os referentes desde fai anos! Por estilo, personalidade e directo. Loiros son outros cracks, Cubo Metálico, The Soul Jacket, Eondry... Hai pouco descubrín a DOEN. Hai mil bandas boísimas e pouco tempo [risos]».

Simón: «Uf, hai moitos... Loiros, Cró!, Mano de Piedra, Lar Legido (TREMENDO batería), BALA... Bandas extintas como Día de Furia, Unicornibot ou Fantasmage... Hai moito no que mergullarse».

 

Se abrísemos as vosas contas persoais de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Noel: «No meu caso, falando de música: The Dear Hunter, Gavin Castleton, Karnivool, Foo Fighters, Manchester Orchestra, Steven Wilson, Cró, Quaoar, Dua Lipa, Snarky Puppies, Vetusta Morla. Aínda que o rock clásico, o blues, o funk, o metal ou o jazz tamén me tiran».

Simón: «As bandas ou artistas obvias quedan de lado, así que vou arriscar: Talking Heads, Barricada, Jane’s Addiction, Tortoise, Trans Am... E recoñezo que son fan de temazos AOR (Adult Oriented Rock) dos oitenta».

Marcos: «Moita variedade, sen dúbida. Eu estou a escoitar ultimamente moita música electrónica, pero tamén, como non, moito rock progresivo e moito folk galego da última xeración como Trilitrate, CALDO, Fixe Trío, Caamaño&Ameixeiras, etc.».