A mediados de 2017, baixo «un nome enganoso para alimentar virtualmente un ego ferido», confórmase en Vigo Treintañeras Cañeras, daquela cuarteto, de treintañeiras pouco-o-nada, de cañeiras todo e de coelliñas «bastante». Cinco anos máis tarde, Treintañeras é hoxe un power trio composto por Manel López (voz, guitarra), Adrián «Champi» Rodríguez (batería) e Óscar Freire (baixo), banda coñecida —e recoñecida— polo seu autodefinido «punk metal level 1», rock ’n’ roll e unhas letras que desprenden rabia e ironía a partes iguais.

Logo dunha demo, un par de EPs e unha pandemia que sortearon coa publicación de varios singles, Treintañeras Cañeras lanza agora Música para el programa de Bertín Osborne (Galunk Producións, 2022), o seu primeiro disco. Gravado e mesturado por Paco Serén en Eclipsis Estudios (Ponteareas), o longo recolle oito temazos que manteñen a esencia crítica e ácida dos seus comezos, de «grupo punk, con música “diferente” e esa letra cunha esencia máis “antisocial”».

 

 

Desde 2017, e logo dun par de cambios na aliñación titular, Treintañeras Cañeras leva, iso, dando caña, cera e rock ‘n’ roll a partes iguais enriba dos escenarios. Como foron os inicios da banda?

Manel López: «Pois como todo, comezou sendo un grupo de amigos facendo música nun galpón e, sen decatarnos, fóisenos das mans... O proxecto foi tomando forma e transformándose aos poucos ata o que hai agora.

Adrián «Champi» Rodríguez: «Nun galpón con humidades e WC portugués».

 

Por qué o nome? Considerádelo o voso álter ego ou alberga a mesma seriedade que o voso logo de coelliñas playboy?

Manel: «Ambas as dúas. Nós, á parte de non querer encasillarnos no habitual macho ou femia, somos bastante coelliñas todas».

Champi: «Se o de coelliñas é pola verdura... SI».

 

Óscar, ti es a derradeira fichaxe, á batería. Como foi adaptarse á dinámica de Treintañeras?

Champi: «O batería son EU, Champi! E o da verdura Óscar».

Óscar Freire: «A verdade é que foi moi doado; desde o primeiro ensaio acolléronme como un máis do grupo, ensináronme os temas relativamente rápido e montamos un directo bastante completo.

Ademais, agora mesmo penso que contamos cunha moi boa conexión, tanto musical como persoal, e iso pódese ver enriba do escenario».

 

 

Dentro do rock ‘n’ roll, onde encaixariades vós o estilo de Treintañeras Cañeras? Canto punk hai no voso rock?

Manel: «Non nos gusta moito cualificarnos nun estilo determinado pero, se fose o caso, diríamos que é metal nivel 1 para dummies. Por graza ou por desgraza temos un estilo propio que se asemella a moitas cousas, pero non se asemella a ningunha, e é algo que nos mola; soar a nós mesmos».

Champi: «Tocamos con distorsión e o volume ao 11. Supoño que é punk metal level one, como ben di Manel».

 

E respecto ás influencias, a quen sinalariades? Algunha referencia en particular que nos poida sorprender... Bertín Osborne, Rocío Jurado?

Manel: «Sen dúbida bebemos de moitos sitios, como calquera grupo, inclusive ditas lendas do rock estatal!».

Champi: «Tu Madre Es Puta é a miña banda prefe».

 

Paco Serén, antigo guitarrista de Los Piratas, está presente na produción de todos o vosos temas. Como chegastes ata el? Xa vén sendo unha treintañeira cañeira máis?

Manel: «Por suposto! Coñecemos a Paco grazas aos traballos que facía de mesturas e produción. Encantounos. Penso que o agrado foi mutuo, e comezamos a traballar con el; desde aquela nunca nos volvemos separar. É unha máis de nós».

Champi: «A porta fría, como os de Acnur e Gas Natural. Molábanos como mesturaba, safamos a dirección da súa casa e chamamos ao timbre. Paco é membro».

 

 

Desde un primeiro momento, tanto o deseño gráfico como os visuais cos que acompañades as vosas cancións teñen un carácter un tanto... provocador? Irreverente? Con que obxectivo?

Manel: «Pensamos que xa forma un pouco parte, sen querelo, da nosa identidade. Non somos moi fans das letras ou contidos baleiros. E como de amor e desamor aínda non chegou a inspiración, que mellor que sacudir a alfombra da actualidade e sacar todo o lixo fóra».

Champi: «A culpa de case todo isto é de Diego; falade con el».

 

En "S.U.A.J”, de Calienta que sales (2018), cantabades como o trap é «exceso de autotune» e «un tumor que hay que extirpar». Veña, seguides a manter esta postura?

Manel: «Está clarísimo; a día de hoxe, a escena cambiou moito con respecto ao 2018, pero aínda así, e como dixemos na pregunta anterior, non somos moi fans dos contidos baleiros. Pero aledámonos de que todo progrese adecuadamente.

Champi: «“Lo siento mucho, nos hemos equivocado. No volverá a ocurrir”».

 

 

O voso segundo traballo, Cabaña Caníbal (2019), terminaba por definir o voso son, de guitarras afiadas e voces agresivas e persoais. Como foi a evolución ata acadalo?

Manel: «Foi un EP moi especial. O cambio máis importante foi a saída do noso primeiro baixista e o paso a power trio. Decatámonos de que o número tres era a clave de todo este asunto, e aos poucos fomos encontrando o noso son e o noso espazo. Isto levounos cara a esa gravación, xunto cunha etapa compositiva e de produción bastante boa, tanto pola nosa parte coma pola parte de Paco Serén.

O certo é que quedamos moi satisfeitos con ese EP e cos cambios que fixemos».

Champi: «Moitas horas de ensaio e moito traballo de Papá Paco».

 

Os títulos das vosas cancións precisarían unha entrevista á parte, e as letras! As letras, cheas de humor, ironía e rabia. Que ou quen as inspira? Diriades que o sarcasmo e a crítica son a vosa esencia?

Manel: «Coa que está a caer... sóbranos inspiración, por graza ou por desgraza. Estanos a quedar un mundo no que é mellor rirse, ironizar e descargar todo o que levamos dentro que pensar realmente na realidade. Digamos que é o noso “mecanismo de defensa” diante desta situación tan complicada que nos toca vivir a todos».

Champi: «Dedicamos moitas horas a bobadas varias; é un pouco meme rock».

 

 

Á hora de compoñer, como adoita ser o proceso creativo? Poderiamos falar dun 50% letra, 50% música? Teñen estes dous elementos a mesma importancia para vós?

Manel: «Por suposto; nós persoalmente queremos isto, realmente non deixa de ser un grupo irónico, un grupo de punk, pero tratando de facer sempre o que nos mola e desfrutar da boa música. Digamos que a intención é manter a esencia crítica e ácida, pero saíndo do típico molde onde se meteu —ou se autocualificou— a “música punk”.

Deste xeito, podes desfrutar unha canción potente, cunha música “diferente” ao que estás acostumado, pero tamén desfrutar esa letra cunha esencia máis “antisocial”. Esa é a finalidade; tratar de facer boa música, pero tampouco forzando a máquina nin tendo grandes pretensións».

Champi: «Diría que as nosas letras son o 70% e a música o 30%. Aínda que algúns retrousos só leven unha palabra».

 

Estades a presentar Música para el programa de Bertín Osborne (2022), a vosa terceira referencia e primeiro longo... do que sabiamos, por vez primeira, xusto dez días antes do estado de alarma. Creativa (e animicamente) de que xeito vos afectou o confinamento?

Manel: «No tema cultural e musical, fatal, como a todos os grupos e ao tecido musical en xeral. No terreo compositivo foi moi produtivo, pois aí comezou a nacer o disco;tiñamos o tempo que nunca tiveramos e moitas cousas que maquinar con tranquilidade».

Champi: «Eu no confinamento só mirei series, pelis e xoguei á Play».

 

 

En maio de 2018 confesabades que «o disco está morto» pero agora, logo dunha demo, dous EPs e varios sinxelos, chega... o disco! A que se debe este cambio? Que vantaxes e desvantaxes notades entre a publicación nos diferentes formatos?

Manel: «[Risos] Estades moi moi preparados... pola boca morre o peixe! A ver, en realidade o disco é un mero pretexto para un gran plan mestre do que non podemos falar aínda».

Champi: «Temos moitos colegas do mundo da noite e demandaban o formato cedé para levar na guanteira».

 

Canto de autobiográfico e canto de ficción ten o tema de “Balconazis”?

Manel: «“Balconazis” é a vida mesma, no que desembocou a sociedade desde a época da pandemia ata hoxe. Dicían que íamos saír mellores persoas, pero cada día vemos máis envexa, autoridade moral de a pé, menos empatía e amor... O tema vai dedicado a todas esas persoas, que podemos ser calquera en realidade».

 

 

Os vídeos que acompañan os temas son auténticas obras mestras, desde as Barbies ata a azafata asiática bailando, pasando polo McAuto e a nena disfrazada de médico da peste. De onde (e como?!) sacades as ideas? Cal é a vosa implicación na súa realización?

Manel: «Polo de agora, todos os nosos vídeos son autoproducidos; encargámonos da idea orixinal, da gravación, edición, etc. Poderiamos quedar ben e dicir que é porque temos un talentazo e bla, bla, bla, pero é puramente porque non temos nin un chavo para pagarlle a alguén que o faga por nós.

As ideas saen tamén igual que as letras e o asunto principal do grupo, tratamos de canalizar esa ira e esa frustración que temos en algo produtivo, humorístico e moi moi satírico».

Champi: «Facemos nós todo, desde rescatar Barbies do fondo de caixóns alleos ata a propia edición».

 

 

 

Na portada distinguimos, o demo coa camisola do Rayo Vallecano, a nena do exorcista coa camisola de cando CR7 era o astro merengue, un camelo besucón... todos arredor da casa de Bertín (así, en confianza). Que representan?

Manel: «Queriamos representar cada unha das cancións do disco. Todo está baseado en mensaxes subliminares e códigos visuais ocultos; por iso tes que escoitar o disco tamén, para atoparlles o sentido».

Champi: «Se miras ben mesmo hai un graffiti moi moi vigués, “Santo Ladrón do Bingo”».

 

O derradeiro adianto do LP foi “Lolita”... e o seu correspondente videoclip. Precisamos saber todo sobre el: Por que o deserto (e que deserto é)? Quen son os dous bailaríns, coñecédelos? O camelo...? Os subtítulos son realmente a tradución da letra ou é un Lorem Ipsum en árabe?

Manel: «É todo completamente real, intencionado e personalizado. A través de Internet contactamos con estas dúas persoas e o seu camelo; ambos os dous viven nun deserto africano, e propuxémoslle facer un videoclip; a eles fíxolles graza e aceptaron. Case non tivemos que facer nada, déronnos moitas facilidades.

Se alguén está interesado en contratalos, que fale con nós por privado; agora nós somos os seus representantes e levámoslles a contratación».

Champi: «Os do vídeo son colegas contratados por Internet. Era máis fácil safar o camelo así que no barrio».

 

 

Esta canción, “Lolita”, etiquetábadela como reggae punk; un corte onde escoitamos a unhas Treintañeras máis “románticas” e melódicas. Esta nova faceta está aquí para quedar? Estades abertos a experimentar con outros estilos (trap… talvez)?

Manel: «A verdade é que non temos medo a experimentar e mesturar as nosas músicas, sempre e cando conserven a nosa esencia e non se perda o rumbo.

Esta canción é moi irónica, xa que deconstruímos un romántico poemario de Nabokov, cunha emulsión de rock 'n' roll sobre unha base de reggaeton (como diría un chef moderno destes!)».

Champi: «Foi culpa de Manel. A min non me mola moito, pero cando a toco pecho os ollos e imaxino que estou en Silleda tocando coa Panorama».

 

Pola súa banda, no videoclip de “Rata Camboyana”, lemos que unha parte do tema é «un plaxio descarado aos Foo Fighters», aclarando despois que é un «guiño». Para vós, cal é a liña que separa un guiño dun calco?

Manel: «Pois é un tema complicado. Ao final, a música e as melodías xa están case todas inventadas; existen millóns de cancións e todo o mundo vese un pouco condicionado cando queres crear, xa que a túa cabeza leva mamando música allea desde cativo.

Nesta ocasión en concreto, era o 25 aniversario dos Foo Fighters e queriamos facerlle un pequeno tributo. Pensamos que se o principal da canción está baseada nunha canción que xa existe é un calco, pero se metes dez segundos que se asemellen a un temazo... é un guiño, unha homenaxe».

 

 

No longo escoitamos un «fuego Lolita, ese culo es dinamita» contra o «no quiero tu piropo, quiero que te mueras». En que quedamos, cumprimentos si ou cumprimentos non? Cal foi o mellor (ou peor?) piropo que recibistes vós ou a vosa música?

Manel: «Unha de cal, outra de area; esa é a nosa liña. Por iso, encadeando con esta frase, o mellor piropo que nos botaron nunca foi: “Yo vine pensando que erais mujeres y me encuentro esto, qué asco”.

Champi: «Hai unhas semanas tocamos nun programa de televisión e a realizadora díxolle ao baixista que estaba CACHONDÍSIMO».

 

En “Festiguay” criticades abertamente as dificultades que tivestes para tocar en festivais. Ao longo destes anos, con que (outros) obstáculos vos atopastes?

Manel: «Non queremos tocar moito este tema, xa que está queimadísimo, pero ben, calquera que estea un pouco na música é consciente da mafia cultural e asociativa, tráfico de influencias e amaños que existen. Aínda que todo o mundo cale, as Treintañeras non».

 

A nivel musical, como vedes a escena local viguesa? Pensades que, conceptualmente, queda aínda algo daquela movida viguesa dos 80?

Manel: «Agora mesmo é unha gozada ver todas as bandas e movemento que hai en Vigo, e tamén o talentazo que existe, pero penso que é diferente aos anos 80. Daquela, o guay era que un político metese moita pasta na música e na mocidade, e había un movemento sociocultural xigantesco.

A sociedade cambiou moito; agora existe moito más talento, pero nin diñeiro, nin apoio cultural, nin xera a repercusión que considero que se merece toda esta xente que fai cosas realmente incribles. Sempre os catro grupos de sempre, co mesmo diñeiro de sempre, nos mesmos eventos públicos de sempre».

 

 

Presentabades o disco, e estreabades o voso tour no, tamén recentemente inaugurado, Molotov Club (Vigo). Logo de tantos meses (anos, de feito), como foi a volta aos escenarios tendo en conta, ademais, que xogabades na casa?

Manel: «Está todo a ser inmellorable. O disco tivo unha acollida incrible e nos directos o público é brutal; a xente estase a portar con nós estupendamente. A verdade é que está saíndo todo a pedir de boca!».

 

 

Ao fío, seguides a xirar por Galicia; vides de tocar en Ourense, Vilanova de Arousa, Santiago de Compostela... Que podemos agardar dun directo de Treintañeras Cañeras?

Manel: «Sempre intentamos non deixar a ninguén indiferente. A xente pode esperar rock 'n' roll, suor, e moitísima diversión. Un directo cheo de sorpresas e, sen dúbida, moi potente».

Champi: «Moita distorsión, suor e hipoacusia».

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Manel: «Hai un grupo da zona de Carballiño (Ourense) chamado Te Quiero Abuela ao que estou moi enganchado ultimamente; non podo explicalo, hai que escoitalo. Superrecomendado!».

 

Se abrísemos as vosas contas persoais de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña.

Manel: «Un pouco de todo! Polo meu traballo teño bastantes cancións infantís e obras clásicas, xa que traballo con nenos; tamén hai clásicos coma Rage Against the Machine, Foo Fighters ou Frank Carter; música local emerxente, grupos coma Sexy Zebras, Fuel Fandango... un pouco de todo!».

Champi: «Desde Andrés do Barro ata Royal Blood pasando por Treixadura ou Tu Madre es Puta».