O seu IDM comezouse a escoitar en caBle, que evolucionou por momentos en caBle & Cera Extrema e a súa música de baile; tamén tocou o pop con Nolothil, e a súa electrónica máis techno pop puido desfrutarse en Carrero Bianco. É Tony Ramírez quen, logo de anos de experiencia, sentiu necesario saír á procura dun son diferente. E atopouno nas súas orixes, naquela época de experimentación e aprendizaxe; así foi como naceu Vega Scan, novo proxecto en solitario do músico galego co que sae da pista de baile e adéntrase en territorios sonoros máis apracibles.

Orihime & Hikoboshi (Ferror Records, 2022) é a súa primeira referencia, composta por cinco cortes, na súa maioría instrumentais, inspirados na nostalxia «daqueles anos noventa, do querer volver á inocencia de descubrir novos sons, novas tendencias».

 

 

Detrás de Vega Scan agóchase Tony Ramírez, veterano do panorama musical ferrolán antes coñecido como caBle, nome co que editaches varias maquetas. Cal foi a evolución musical deste proxecto ata chegar a Vega Scan?

Vega Scan: «A idea é sinxela, nos meus inicios na electrónica todo era IDM e electrónica experimental, pero axiña caín na maxia da noite e, practicamente, logo das primeiras maquetas co sobrenome de caBle, toda a música que producía a facía pensando en que soaría nun antro alén das tres ou catro da madrugada. Ese era o meu leitmotiv, facer música de baile.

Pronto Curro (Nolothil, La Nev Diva, Velcro...) e máis eu, como grandes amantes das festas e da noite, unimos forzas xuntando os nosos proxectos electrónicos e montamos caBle & Cera Extrema, no que faciamos xa algo máis parecido ao techno, música nocturna, para bailar. Demos moitos concertos naquela época, moitos en Santiago e na comarca de Ferrol, pero tamén no resto de Galicia e en Asturias e Barcelona. Non gravabamos practicamente nada, algunha maqueta ha de quedar por aí e basicamente eran cortes das sesións que faciamos ao vivo.

Despois de pasar por Carrero Bianco e xuntarme con Serxio (Agostinho DJ) para montar TechnoChico, que bebe das mesmas ideas coas que naceran con caBle & Cera Extrema, facer techno con ambicións de pista de baile, apetecíame volver a onde comezara todo, unha época de experimentación, de probar a ver como se facían as cousas e de aprendizaxe, pero con moito xa aprendido polo camiño. A idea principal era saír da pista de baile e volver á experimentación, ao “a ver que sae”».

 

 

Como curiosidade, se tiramos aínda máis do fío, como comezou a túa historia cos sintes? Tocas, ou tocabas, outro instrumento ou fuches sempre a polas teclas?

Vega Scan: «Os meus inicios musicais foron coa guitarra eléctrica, era cando o grunge estaba en auxe, saían os primeiros discos de Nirvana, Alice In Chains... volvinme un fan incondicional de Sonic Youth e de Penélope Trip. Eu quería unha banda como aquelas, era un mozo con pantalóns rachados e camisetas a raias.

No meu círculo máis próximo practicamente ninguén tocaba instrumentos —por alí rondaba un rapaz que agora coñecemos como Quant— así que estaba un pouco frustrado. Pero unha noite de botellón alguén trouxo unha sesión de DJ gravada nunha casete, creo que de Óscar Mulero. Pronto descubrín aos Chemical Brothers, Daft Punk e Laurent Garnier; logo chegou ás miñas mans un CD de Polygon Window, o Surfing on Sine Waves (1993), e outro de Orbital, o disco marrón.

Agora todo é electrónica, pero naqueles mediados dos noventa a min estaloume a cabeza e pensei que para facer aquilo non facía falla unha banda, cuns poucos aparatos bastaba para crear aqueles sons».

 

Entre a electrónica e IDM de caBle, destaca o teu paso por Nolothil, banda de... pop! Que che levou a beber doutro estilo?

Vega Scan: «Curro e máis eu fixémonos moi colegas, el tiña un proxecto na súa cabeza e eu estaba a montar no meu cuarto (na casa dos meus pais) un PC cunha copia de Cubase VST, unha tarxeta de son e o meu primeiro sinte de Roland. Así que os nosos camiños se cruzaron e é curioso, porque el viña do heavy e eu do indie e xa estaba a experimentar coa electrónica con caBle... Desa rara mestura saíu Nolothil».

 

As túas bases e sintes tamén se escoitaron en Carrero Bianco, outra (re)coñecida banda de Ferrol que, na túa época se decantaba por unha maior influencia do techno pop. Dirías que o teu paso por este grupo moldeou dalgún xeito o teu futuro proxecto en solitario?

Vega Scan: «Carrero Bianco perdera dous compoñentes e estaban a buscar substitutos, eu xa fixera unha remestura para eles, o “Muévelo” do disco Oferta de lanzamiento (2010), debeulles gustar porque me chamaron e a súa idea era incluír máis electrónica na banda, e iso fixen.

Carguei co meu sinte, a caixa de ritmos e o portátil cara ao local de ensaio e de aí saíron Horror! Horror! (2013) e Ejército Celeste (Ferror Records, 2016), os dous discos máis electrónicos da banda. Con Quincho aprendín un montón de cousas sobre a composición de cancións e o uso das melodías e as métricas. Para min é unha desas persoas que ten un don particular para crear melodías. Así que a resposta é un claro si; Carrero Bianco foi unha fonte de inspiración á hora de crear Orihime & Hikoboshi».

 

 

Tamén es parte de TechnoChico desde 2016, dúo xunto a Serxio Peck aka Agostinho DJ, co que tamén compartistes filas en Carrero Bianco e co que, principalmente dás concertos. Como xurdiu esta proposta paralela e en que situación se atopa actualmente?

Vega Scan: «Carrero Bianco desfíxose pola imposibilidade de dedicarlle o tempo que merecía o proxecto. Era difícil cadrar horarios para ensaiar e, aínda que as ideas para a composición das cancións ou partían dunha idea de Quincho ou era el quen desenvolvía o xerme que algún de nós presentaba, logo era difícil sacar tempo para desenvolver entre todos esas ideas.

Eu fun pai naquela época. O traballo e as obrigas da vida mesma fixeron que, aos poucos, deixaramos de divertirnos; foi unha pena. Desa separación xurdiron dúas propostas que si nos permitían dalgún xeito “conciliar” as nosas vidas coa música. Por unha banda naceu Espejos y Diamantes e, pola outra, TechnoChico. Para Serxio e para min é moito máis sinxelo, xuntámonos cando temos tempo, que non é todo o que nos gustaría, e nese tempo producimos centos de loops de baterías, baixos, sintes, efectos... que logo combinamos ao vivo.

Non creamos pensando no concepto de canción, senón no concepto de pista de baile. É máis como unha sesión na que temos loops de todo tipo preparados previamente, pero que logo combinamos case a sentimento nos directos. Isto permítenos ensaiar menos e crear de xeito, por dicir dalgún modo, menos organizado, máis naíf, e estar preparados para dar un concerto en calquera momento».

 

Con TechnoChico remesturas un tema de Espejos y Diamantes, o outro 50% de Carrero Bianco, en abril de 2020. Por que esa «constante» de Carrero Bianco? Proximidade física, afinidade musical?

Vega Scan: «Ben, Carrero desfixémonos, pero non queriamos desfacer a banda. Foi unha necesidade, case unha obriga, pero seguimos en contacto.

E si, existen as dúas, proximidade física e afinidade musical. Poderíase dicir que máis que unha remestura case é o que sería esa canción se fose de Carrero Bianco e non de Espejos y Diamantes; véxoo máis de esa forma».

 

 

Dis que Vega Scan nace como resposta á procura dun son diferente. Como describirías este son que andas a buscar e en que se diferencia respecto ao que facías nos teus anteriores proxectos?

Vega Scan: «Como dicía antes, é máis unha volta ao pasado que unha fuxida cara adiante. Sobre todo saír do esquema mental de producir para a pista de baile. É un son para escoitar tranquilamente con auriculares tirado comodamente no sofá en lugar de para desfasar ás tantas da madrugada nun antro escuro no que se respira vicio e suor... ou como moito para poñer logo desa noite de baile e desenfreo».

 

 

 

A principios do xuño pasado presentabas Orihime & Hikoboshi (Ferror Records, 2022), o teu primeiro EP como Vega Scan. Como xurdiu a idea tras el?

Vega Scan: «Levo moito tempo enganchado aos discos de Burial, ese son tíñame atrapado e non me deixaba escapar, estiven moito tempo escoitando dubstep, UK garage e 2-step,eses sons xa non son para nada novos, pero seguían dentro da miña cabeza.

O proxecto inicial era facer algo polo estilo, pero claro, cando un se pon a compoñer, a min polo menos pásame, sae o que un leva dentro. A idea estaba aí, pero á hora de materializarse xurdiu algo diferente, de novo máis próximo ao IDM; a estrutura do dubstep á hora de programar os ritmos está, máis agochado do que soaba na miña cabeza inicialmente, pero segue a formar parte estrutural de cada canción».

 

Orihime e Hikoboshi son dous amantes de conto, representados no ceo polas estrelas Vega e Altair. Por que titular así o álbum? Que conexión ten a lenda cos temas do disco?

Vega Scan: «O título do disco é a evolución do nome artístico que escollín para este proxecto. Así que, cando tocou poñerlle nome o disco, non encontrei mellor maneira de facelo que co nome do famoso conto no que se ve implicada Vega, estrela que uso como parte do nome do proxecto».

 

 

Ademais, Vega forma parte tamén do teu nome, e é a estrela que se ve representada na portada... que ten de especial para ti esta estrela?

Vega Scan: «O nome de Vega leva no meu cerebro gravado desde que vin por vez primeira a película de Contact (Robert Zemeckis, 1997), hai xa moitos anos. Son un gran seguidor de Carl Sagan dende a súa serie Cosmos (1980), e esta película está baseada nun dos seus libros. Nela fálase de como unha radioastrónoma atopa un sinal extraterrestre que procede da estrela Vega. Habitualmente comezo as miñas sesións de DJ cun anaco do diálogo desta película.

Foi o nome que escollemos para poñerlle a nosa filla e, finalmente, foi o nome que escollín para o meu último proxecto ata a data. A frase “Vega Scan” pódese ver nunha das escenas desta película de xeito fugaz».

 

 

Todos os cortes son de composición propia, como foi o seu proceso de creación? Que, ou quen, os inspirou?

Vega Scan: «A verdade que o proceso de composición é sinxelo e complicado á vez. Sinxelo porque, polo menos eu, me sento diante do portátil e do teclado MIDI e deixo libre o meu cerebro e as miñas mans para que deixen escapar o que hai dentro, como comentaba antes, xa había unha dirección aproximada á que me quería achegar, pero non sabía moi ben como. E á vez é complexo porque, unha vez o cerebro e as mans se liberan e empezan a xurdir sons, melodías e ritmos, hai que decidir se nos levan ao lugar onde queremos chegar ou hai que abandonalos polo camiño. Hai moita proba e erro neste traballo, moito facer para logo desfacer e volver a organizar os elementos de diferente forma.

A inspiración de onde vén? Pois é unha boa pregunta. Diría que da nostalxia, daqueles anos noventa, do querer volver á inocencia de descubrir novos sons, novas tendencias. Seguramente é algo xeracional, pero parece que xa todo está inventado ou é máis difícil atopar algo novo ou inspirador».

 

Orihime & Hikoboshi foi gravado, mesturado e producido por ti, pero o mastering correu a cargo de Eloy Platas, ben coñecido pola súa electrónica experimental. Como foi traballar con el?

Vega Scan: «Moi sinxelo, a verdade. Xa coñecía o seu traballo en Lume e é un son que se aproxima moito ao que eu buscaba; non estilisticamente, pero si en termos de son. Foi mandarlle o proxecto e axiña entendeu o concepto do disco. Non houbo que facer ningunha revisión e saíu todo como esperaba no primeiro intento, cando o normal é facer algún tipo de revisión por pequena que sexa; neste caso non fixo falta».

 

 

Das cinco pistas que o compoñen, unha ten letra (“Contando pasos”) e noutra (“Onomatopeia”) escoitamos unha especie de murmurio (“you don’t have to pay”?) en bucle. Para ti, de que depende que inclúas letra ou non nunha canción?

Vega Scan: «O certo é que me gustaría que todo o disco tivese letra, pero eu non canto ben; peor, canto fatal, así que cantei o tema de “Contando pasos”, pero aí rematou a miña experiencia como cantante. Esas voces teñen toneladas de procesamento para que pareza que o fago ben e, sinceramente, é un traballo esgotador.

Así que, aínda que o lóxico sería contactar con alguén que cantase o resto dos temas, quería que este proxecto fose moi íntimo, que fose cen por cen eu, polo que optei por usar samples de voz e retorcelos e moldealos ao meu gusto ata que encaixasen; copiando, dalgún xeito, a técnica que usa Burial no procesamento vocal nos seus discos. Esa, polo menos, era a idea inicial».

 

O videoclip de “Contando pasos” é unha sucesión de secuencias curtas que reflicten amor, amizade... algunhas deles de estética retro. Que representa?

Vega Scan: «A nostalxia da que falaba antes, a inocencia, o primeiro amor, o primeiro desengano. A letra mesma desa canción comeza dicindo: “non teño reparo en decirte que paso” e termina dicindo o contrario: “thinking about pasar contigo la noche. Pasear ao teu lado o que queda de noite”. Esa tolada adolescente de non saber se vas ou vés, de estar en desacordo con todo, da rebeldía».

 

 

Ao fío, cunha letra maiormente en galego, inclúes un par de frases en inglés e castelán. Por que?

Vega Scan: «Por efectos estilísticos seguramente. A frase en inglés é unha frase do tema dos Beastie Boys, “Sabotage”. Non sei por que; é desas cousas que quedan no inconsciente. É unha canción que escoito moito e gusto de berrar ese verso “so listen up ‘cause you can’t say nothin’”. Así que cando chegou a hora de escribir a letra encaixou de xeito natural. As dúas palabras que engado logo en castelán non sabería dicirche... sooume ben e así quedou».

 

O teu debut vén apoiado por Ferror Records (de novo, Carrero Bianco...), familia discográfica en constante aumento, que nace co obxectivo de dar saída ás propostas musicais e culturais desde a militancia e a autoxestión. Supoñemos que ata eles chegaches por Serxio Peck, pero como está a ser a experiencia?

Vega Scan: «Serxio e Fernando son quen me empuxaron a sacar este proxecto adiante. Cando lles mostrei as primeiras demos, que aínda non eran nin cancións, gustáronlle as propostas, pareceulles algo diferente ao que xa tiñan no seu catálogo e recibín apoio incondicional.

En Serxio apoieime moito a nivel artístico, foi quen me axudou a atopar os camiños a seguir cando a composición non ía por onde eu quería e non sabía como reconducila. Os dous son grandes persoas que apoian a escena local como, penso, que ninguén fixo nesta cidade en moito tempo, e en toda Galicia nos últimos tempos».

 

Na túa opinión, como ves a escena musical ferrolá en xeral e a da electrónica en particular?

Vega Scan: «Hai bandas, xente facendo cousas interesantes. Non hai moita electrónica, polo menos que eu coñeza; falo de xente que produza a súa propia música, no mundo dos DJ penso que hai máis movemento. O que si me parece é que hai unha gran falta de apoio por parte das institucións, faltan sitios onde dar concertos, xa sabemos que os concertos molestan aos veciños, pero habería que encontrar algunha solución intermedia. Non podemos ter un abandono cultural tan grande nesta cidade».

 

 

Poderías describirnos como é o teu live set, todos eses aparellos que te acompañan no escenario? Es máis de hardware ou de software nun portátil? Máis analóxico, máis dixital...?

Vega Scan: «Cando comecei, hai xa unha morea de anos como caBle, a miña idea era rodearme de hardware, sintes, caixas de ritmos, grooveboxes... e así comecei; conseguín unha boa colección de este tipo de instrumentos. É certo que era unha época na que a informática enfocada á música estaba comezando a desenvolverse, non era, nin de lonxe, o que é agora.

Encántame o hardware e procuro seguir ao día os lanzamentos de novos produtos, adoro as caixas de ritmos en particular, son a miña debilidade. Pero houbo un momento no que o meu cerebro sufriu algún tipo de curtocircuíto e decidín vender todo o meu hardware e mercar un MacBook Pro da época, cunha tarxeta de son e instalarlle unha copia de Ableton Live e unha controladora MIDI. Nese momento pareceume estupendo que, en lugar de ter unha habitación da casa invadida por cables e cacharros, podía substituír todo iso por un portátil, unha tarxeta de son e unha controladora MIDI, que podía gardar nun caixón cando non usaba. Teño que recoñecer que, co paso dos anos, me arrepinto daquela decisión, pero é un paso con difícil marcha atrás.

A comodidade á hora de traballar co software ao carón do hardware está a anos luz hoxe en día. É certo que hai quen di que o son non é o mesmo, que o hardware soa moito mellor; eu coa experiencia discrepo un pouco con esta idea, non vou dicir que o software soe mellor, pero dubido que alguén que escoita un disco sexa capaz de diferenciar con que tipo de instrumentos está feito. É certo tamén que é moito máis divertido e directo tocar un aparato real que pelexar co trackpad do portátil, pero para iso están as controladoras MIDI, que non é o mesmo, pero aseméllase bastante.

Así que, neste momento son máis de software e controladoras MIDI. Aínda que isto non é unha guerra e, no fondo do meu corazón, soño cun cuarto repleto de aparatos e cables que colgan por todas partes».

 

 

Poderemos desfrutar de Vega Scan ao vivo nun futuro próximo? Como serán os concertos?

Vega Scan: «A idea inicial era preparar un set para tocar en directo, pero para isto necesito crear máis contido e ter un set de, polo menos, corenta e cinco minutos ou unha hora.

O seu sería ter feito algún concerto a estas alturas, pero polo de agora, e por falta de tempo, aínda non teño moi claro como presentalo, supoño que será acompañado do meu portátil e as controladoras MIDI, pero non sei moi ben como, para ser honesto».

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Vega Scan: «Pois un grupo de Ferrol que descubrín este verano nunha das festas de Solpores que organizaron desde Ferror Records. Chámanse Robot Humano e son unha banda de post-hardcore, como se definen eles, que meten unha tralla ben guapa».

 

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Vega Scan: «Pois agora mesmo moito hip-hop, a maioría en castelán e da vella escola, Violadores del Verso, Kase.O, El Club de los Poetas Violentos. Un disco que ten algúns anos, e non sei moi ben si definiría como hip-hop, é Claraboya del Universo (2019) de Émbolo. Tamén algúns rapeiros americanos como Kendrick Lamar, Kanye West, Beastie Boys.

Noutra onda, cousas como Gorillaz, Portishead, os tres primeiros de Massive Attack. Ultimamente retomei tamén o disco Psychic (Other People, 2013) de Darkside. Outro artista ao que estou moi enganchado é D’Angelo e o seu disco Voodoo (Virgin, 2000).

Polo xeral, son bastante ecléctico nos meus gustos musicais e isto que che digo agora poden ser cousas totalmente distintas nuns meses».